Het was geen erg warm welkom dat Frankrijk ons bereidde.
We waren op weg naar huis, alles ging erg voorspoedig in Nederland. Mooi weer en rustige wegen, in een ogenblik waren we het hele land door van noord naar zuid.
Ook België deed niet moeilijk, op een beetje drukte rond Antwerpen na.
Toen we de Franse grens naderden zagen we het al van verre: een donkere wolkenband hing op ons te wachten en toen we bij Lille de grens passeerden braken meteen de hemelsluizen open. En Lille zelf deed ook behoorlijk nukkig, de hele tocht door de stad ging stapvoets. Kortom, het schoot niet op en zodoende konden we Parijs die zelfde avond niet meer passeren. Dat zou te laat worden.
Op onze vaste rustige parkeerplaats aan de l’Oise was het die nacht bepaald niet rustig, nog nooit eerder zo’n onweersbui op de camper gehad. Horen en zien verging ons.
De volgende morgen gingen we bijtijds op pad, misschien zouden we Esplas in één dag kunnen halen. Maar dan moet je toch zeker niet langs Parijs willen rijden. Vanaf ver voor de périférique tot een eind voorbij die rondweg was het één grote, langzaam rijdende file. Die weg was gewoon overvol met te veel auto’s, verder was er niets aan de hand
Nog nooit eerder hebben we er zo lang over gedaan om Parijs te passeren.
Zodoende konden we ’s avonds, na de hele dag door de regen gereden te hebben, nog weer een camperplaats opzoeken omdat we geen zin hadden door te rijden tot een uur of half elf. Het moet wel leuk blijven.
En daarom zijn we vandaag weer heelhuids in een droog en niet al te warm Esplas aangekomen.
Oost-west, het zuiden op z’n best. Om zelf maar eens een spreekwoord te bedenken.
