Stap voor stap een trapje omlaag,
heel langzaam, heel traag.
Een besef dat je elke dag
weer een stukje van jezelf inleveren mag.
Meneer Alzheimer heeft je in zijn greep
en laat ook niet meer los,
kruipt bij je naar binnen
als een sluwe vos.
Tree voor tree een handeling weg,
woord voor woord, tot je niks meer zegt.
Frustratie in je hoofd,
maar uiten gaat niet meer….
Wachten tot alles uitdooft?
Maar wachten doet zo’n zeer.
Wij willen je helpen,
jij wil er zijn…
onze handen glippen weg,
vol onbegrip en pijn.
Langzaam stapje voor stapje
met aan het eind een vrije vlucht,
maar dan wel in alle rust en vree,
gelukkig in je laatste zucht.
een gedicht van Annelies Edelman.
