DMMT

Op deze veel te sombere zondagmorgen staat Diny, bijna winters gekleed wegens de lang wegblijvende zon, de salade te knippen voor onze lunch. Gelukkig groeit alles wel door ondanks dat we ook hier een te koud begin van de zomer meemaken.
Op haar dringend verzoek heb ik een trapje aangelegd waarover ze nu op een veiliger manier bij haar DMM kan komen. Tot nu toe moest ze al glijdend over de soms vochtige helling bij haar tuintje zien te komen. Wie weet, scheelt dit een paar gebroken benen.

Fruitig.

We hebben twee kersenbomen. Van de eerste kersen hebben we weinig meegekregen, de Markolvers waren ons voor. Maar nu de kersen van de tweede boom aan het rijpen zijn hebben we goede hoop dat de meesten voor ons zijn. Dat was vorig jaar eigenlijk net zo.
Nog een weekje geduld en dan is het hier goed kersen eten. Maar langer moet het eigenlijk niet duren want we willen binnenkort ook nog naar de bloeiende lavendelvelden in de Provence. En die bloeien ook niet eeuwig.

Vakantiereisje.

We hebben dat reisje inmiddels weer achter de rug. Het is weer mooi geweest.
Wie wil weten waar we zijn geweest, kan hier rechtsonder op "camperreizen blog" klikken.

Veel plezier ermee.

Invitation.

Er lag een uitnodiging van monsieur le maire om vandaag naar de feestzaal te komen om de inwijding van alle werkzaamheden die de laatste 10 jaar uitgevoerd zijn in de gemeente Esplas, mee te maken.

De laatste tien jaar, daar is nogal wat gebeurd in die tijd. Een nieuwe feestzaal, een nieuw fontein, een kinderspeelhoek, parkeerplaatsen, kortom teveel om op te noemen, hoewel de burgemeester dat in zijn openingstoespraak helaas wel deed.

Alle Esplasser waren uitgenodigd, alsmede verschillende burgerlijke, militaire en religieuze autoriteiten. Die echter tot teleurstelling van de burgemeester lang niet allemaal waren komen opdagen.

Na de onvermijdelijke toespraken en een simpele openingsceremonie, werden wij uitgenodigd voor een aperitief, waarna een uitgebreide en voedzame maaltijd volgde. Dit alles overgoten met een prima wijntje uit Gaillac.

Het hoofdgerecht bleek, bij navraag want wij herkenden het niet, te bestaan uit een ongelofelijk groot stuk magret de canard (eendenvlees dus) dat maar heel iets aangebakken was en dus nog heel erg bloederig, met daarbij een torentje gebakken aardappelen. We lazen laatst een gezegde dat het weggooien van eten eigenlijk stelen van de armen is. Nou, vandaag is er dus heel wat gestolen van de armen, want menigeen kon het niet op.

 

En dan te bedenken dat we vandaag ook hadden kunnen aanschuiven aan de verjaardagsbarbecue van zwager Jan die de gezegende leeftijd van 70 jaar mocht bereiken. Ik denk dat daar wel alles zeer goed doorbakken zal zijn en er weinig over zal blijven. Maar dan hou je altijd de vraag: of het was erg lekker, of het was te weinig.
Hoe dan ook, Jan gefeliciteerd. En dat geldt ook voor broer Jan die morgen jarig wil zijn. Nog vele jaren in voorspoed en geluk.

En wat nog meer morgen? Morgen stappen wij in de camper voor een paar dagen zwerven door het zuiden.

Kipjes.

Ja, hij was wel lekker, dat jonge haantje dat nog was overgebleven na de slachting die was aangericht door de buurhond. En er lopen er nog meer. Van de zeven jonge kuikentjes die een hele poos geleden uit het ei gekropen zijn, zijn er drie van het mannelijk geslacht. En omdat mannelijke exemplaren bij pluimvee niet zo erg van betekenis zijn, gaan die drie haantjes t.z.t. ook dezelfde weg op. Ze zijn nu nog aan de kleine kant, daar hebben we nog geen maaltijd aan met ons beiden. Even geduld a.u.b.

 Zo zie je maar weer, het leven van een plattelander is niet altijd even gemakkelijk. De laatste tik uitdelen aan zo'n mooi haantje vergt elke keer weer een kleine zelfoverwinning. Maar een vleeseter moet soms wat als hij vlees wil eten. Niet dat ik dat ook bij een varken of een koe zou doen, dat laat ik toch liever over aan beroepskrachten. Het mag ook niet meer, geloof ik.

Overlast

Wat een wateroverlast. Niet hier gelukkig, maar in de omgeving van Lourdes gaat het flink tekeer. Overvloedige regen en smeltende sneeuw doen de rivieren overstromen. Zelfs de beroemde Mariagrot is onder water gelopen. Het lijkt wel of er niets meer heilig is. Veilig, bedoel ik!
En het was zo mooi gisteren. zo mooi dat ik een paar foto's gemaakt heb van de brandende braamstruiken in het weiland en ook van een zee van onkruidbloemen in een tarweveld. Dat is altijd leuker als een foto van het haantje dat ik vandaag geslacht heb en wat we morgen gaan op eten.

Boven water.

Ze zijn er toch nog, de visjes die ik in de vijver heb geplempt. Een paar maand geleden heb ik er 5 in uitgezet. Nooit weer gezien. Een paar weken geleden dacht ik er goed aan te doen er nog eens 5 in uit te zetten. De aanhouder wint tenslotte!  Ook niet weer gezien.

Tot dat ik vorige week ineens wat roods zag blinken onder water. Toen ik er wat extra vissenvoer in strooide kwamen ineens alle 10 visjes te voorschijn. Ze zijn weer boven water (figuurlijk gesproken dan).

Ze hadden blijkbaar een acclimatiserings periode nodig. De overgang van een klein aquarium in de dierenwinkel naar een grote diepe vijver is natuurlijk ook gigantisch.

Luchtfietserij.

Bij Airbus in Toulouse zijn ze weer opgetogen en blij, een eerste proefvlucht van de nieuwe A350 is geslaagd. Het schijnt toch altijd weer spannend te zijn zo’n eerste vlucht, ondanks alle berekeningen moet in de praktijk blijken of zo’n ding toch wel echt de lucht in gaat.

Maar we zagen hem overkomen, dus zover zijn ze al. En dat hij weer zal landen is wel haast zeker, hoe dan ook. Als het maar niet in mijn tuin is.

En mijn tandartsavontuur is ook wel goed afgelopen. Ik dacht dat hij een grote tang zou pakken om die kies er in één keer uit te wrikken, maar dat was te simpel gedacht. Het leek net een echte operatie, want door zagen, slijpen, buigen, trekken en sleuren is die kies in stukken en brokken uit gekomen.

Het mooie van alles is dat ik er hoegenaamd geen last van heb. Na 2 paracétamolletjes gisteren was er geen pijn te voelen en ook vandaag voelt het of er niets gebeurd is. Op dat grote gat in mijn gebit na dan.

Pijnlijk.

Ik heb een nieuw vriendje waar ik al wekenlang iedere woensdag naar toe ga. Elke keer als ik bij hem ben mag ik bij hem op zijn makkelijke stoel liggen en dat gaat hij mij lekker behandelen. Is dat leuk of is dat niet leuk?

Nee, dat is niet leuk, want dat zogenaamde vriendje is een tandarts die mijn gebit onder handen neemt. De laatste tijd viel de ene vulling na de andere uit mijn kiezen en ik vond het tijd worden om enige restauratiewerkzaamheden te laten verrichten. Maar het is nogal een gedoe, hij wil telkens maar één vulling per keer uitvoeren en zodoende duurt het een eeuwigheid voor dat alles weer op orde is. En het meest vervelende is dat er één pijnlijke kies niet meer te redden is en die moet er dus uit geropt worden. Dat gebeurt dan morgen.

Ter voorbereiding kreeg ik een vragenformulier mee die ik moet invullen en ondertekenen. Op dat formulier staan een hele lijst vragen over allerlei enge ziektes die een mens kon oplopen en ik moet aankruisen hoeveel van die enge ziektes ik allemaal onder de leden heb. Dat is om die tandarts te vrijwaren van nare verzekeringstechnische gevolgen door die kiezentrekkerij. Gelukkig kan ik alle vragen met nee beantwoorden, ik lijd bij mijn weten aan geen enkele enge ziekte. En dat is natuurlijk ook wel weer prettig.

Water.

Een waterlek moet je niet te lang laten zitten, je weet niet wat voor schade dat lek aanricht op verborgen plekken. En dus ben ik voortvarend aan de slag gegaan om het een en ander op te lossen. Gelukkig kreeg ik de onmisbare hulp van Wilco die me met zijn graafmachine uit de nood heeft geholpen. Want ik had geen behoefte om met een handschepje 25 meter sleuf te graven in klei en stenen. Met zo'n machine is het een fluitje van een cent.
Ik had gehoopt dat ik de oude leiding ergens zou kunnen vinden maar dat is niet gelukt, waardoor we door de beton moesten breken. Zo is er altijd wel een tegenvaller te bedenken.
Maar het eind van het liedje is dat de nieuwe waterleiding er in ligt en dat er geen lekkage meer te constateren valt. Hoera!

Maar nu moet later nog weer het beschadigde beton gerepareerd worden.En dat is natuurlijk weer minder mooi.

 Zo zijn er mensen die hard moeten werken en zo zijn er andere mensen die de tijd doorbrengen met zonnebaden en naar ons mooie uitzicht staren. Het leven is niet altijd eerlijk.

Bah.

Kijk, zo’n weer hebben we hier in het zuidfrankrijk waar eigenlijk altijd de zon hoort te schijnen. Een beetje uit het raam staan turen naar een waterige regenboog, dat is alles wat er te doen valt. Daarvoor zijn we natuurlijk niet hier.

En je zal maar onderweg zijn vanuit het warme Nederland naar dit natte zuiden, zoals één van onze geliefde nichtjes en haar echtgenoot bezig zijn te doen. We zullen ze in elk geval een warm onthaal geven, dan hebben ze dat tenminste nog.

Barcella.

En omdat het weekend is hebben we tijd voor een stukje video van Barcella en zijn musiciens. Wie het volgen kan wat hij zingt, krijgt een pluimpje. Want ik ken weinig andere Fransen die zo verschrikkelijk snel zoveel woorden achter elkaar uit de strot kunnen persen. Om van Nederlanders maar helemaal niet te spreken.
Maar evengoed vind ik het erg mooi.

Mooi man.

Wat wil je nog meer, een strak blauwe lucht en een lekker temperatuurtje. Echt mooi zuid-frans weer. Weer om de grasstrimmer te pakken en het talud te gaan maaien.

Gevaarlijk balancerend op de rand van de afgrond wordt het lange gras gekortwiekt.

Alles gaat prima, het leven is verrukkelijk, tot dat….. tot dat de watermeteropnemer langs kwam om, ja inderdaad, de watermeter op te nemen. En dat is nog niet ze heel erg, dat gebeurt wel vaker, maar hij constateerde dat het wieltje van de meter rondtolde terwijl er geen water werd gebruikt. De conclusie die dan snel volgt is dat de waterleiding lekt. Het zal toch niet waar zijn, alles wat hier kan lekken zal ook lekken!

De opnemer meende te zien dat het lek dicht bij de meter zat en ging zowaar ook nog aan het graven om dat te controleren. Ik had graag gewild dat hij gelijk zou krijgen maar had daar al een zwaar hoofd in. Het lek zit dan ook ergens anders op een tot nu toe onbekende plek en dit verhaal krijgt dus nog een staartje.

Plaag.

De zon schijnt weer heerlijk en het is fijn om lekker voor het huis te liggen zonnebaden. Dat vinden wij en dat vinden ook de slangen. En dat is dan weer minder leuk, dat vindt ook Anka. Aan de toon van haar blaffen kunnen we horen dat ze weer een slang heeft gespot. En als ze de kans ziet, als ze snel genoeg is, mag ze graag zo’n slang in de staart bijten.

 Wat ons betreft mogen slangen hier dicht bij huis allemaal uitsterven. Dat heeft de slang op de foto al gedaan.

Troost.

Hoe kalmeer je iemand die net een dierbare kip heeft verloren? Juist, dan geef je hem een lekkere aardbei met een toefje slagroom. Dan is hij weer gelukkig en tevree.

En nu komt het……die kip is weer terug gekomen. Een beetje gehavend aan haar staartveren weliswaar, maar verder ogenschijnlijk in redelijke conditie. Heb je dan als kip even geluk gehad als je zo heelhuids uit de kaken van een monster ontsnapt!

Betrapt.

Weten jullie nog, die bos veren op de foto waarvan ik de dader niet kende?

Nou; ik heb vanmiddag de moordenaar op heterdaad betrapt. Die lieve hond van de buren, die grote berner sennenhond, liep weer eens bij ons om met Anka te spelen. Op een gegeven moment hoorde ik een luid alarmerend gekakel in het struikgewas en even later zag ik dat grote beest naar huis rennen met een spartelende kip in zijn bek. Ik er natuurlijk meteen achteraan en ontmoette daar de dochter des huizes die net tot haar ontsteltenis de hond met een kip in de bek thuis had zien komen. Ze had hem gecommandeerd om de kip los te laten en volgens haar zeggen rende de kip levend weg. Dat zou kunnen, maar ik heb haar niet weer gezien.

Later op de avond kwam de buurman zijn medeleven betuigen en beloofde me de kippen te vervangen. En die hond, die hond is hier natuurlijk niet langer welkom. Er staat een dikke stok achter de deur om haar op te vangen en weg te bonjouren.

De bron.

Een mens blijft bezig. Een mens wil het steeds mooier maken. Tenminste, ik wil dat graag en het houd je van de straat. Neem nu die vijver, daar hoort een pompje in om zuurstof in het water te krijgen. Daar houden de visjes van, wordt beweerd. Maar hoe doe je dat zo mooi en natuurlijk mogelijk?

Een uitgehold blok brandhout geeft uitkomst. Eenvoudig en toch errug mooi. Al zeg ik het zelf.

Al kom je in de natuur natuurlijk heel weinig blokken hout tegen waar water uit stroomt.