Ja, hij was wel lekker, dat jonge haantje dat nog was
overgebleven na de slachting die was aangericht door de buurhond. En er lopen
er nog meer. Van de zeven jonge kuikentjes die een hele poos geleden uit het ei
gekropen zijn, zijn er drie van het mannelijk geslacht. En omdat mannelijke
exemplaren bij pluimvee niet zo erg van betekenis zijn, gaan die drie haantjes t.z.t.
ook dezelfde weg op. Ze zijn nu nog aan de kleine kant, daar hebben we nog geen
maaltijd aan met ons beiden. Even geduld a.u.b.
Zo zie je maar weer, het leven van een plattelander is niet altijd even gemakkelijk. De laatste tik uitdelen aan zo'n mooi haantje vergt elke keer weer een kleine zelfoverwinning. Maar een vleeseter moet soms wat als hij vlees wil eten. Niet dat ik dat ook bij een varken of een koe zou doen, dat laat ik toch liever over aan beroepskrachten. Het mag ook niet meer, geloof ik.
