Een dagje gezondheidszorg in Frankrijk!

Urgence in Frankrijk.

 Gisteren kregen we een noodoproep van een vriendin om haar alsjeblieft naar de eerstehulppost bij het regionale ziekenhuis te brengen. Ze had met een elektrische heggenschaar bijna het topje van een vinger afgesneden, het hing nog aan één velletje. Ja zeker, dat zijn gevaarlijke apparaten!

En als de nood hoog is, is de redding nabij. Zo tegen 12 uur 's middags reed ik naar Le Fossat, alwaar ze bij de huisarts zat die de wond wel wilde vastnaaien maar ook vond dat er eerst een röntgenfoto van gemaakt moest worden.

In de wachtkamer van het hospitaal was het gelukkig erg rustig, slechts 2 mensen zaten al te wachten op een snelle eerste hulp, een grote man met een bloedende hoofdwond en een Nederlandse dame met zware depressieklachten. Ook de receptioniste vertelde de vriendin bij aanmelding dat het niet lang zou duren voor ze geholpen zou worden. Het was niet druk.

Aan gezien morele ondersteuning niet direct van levensbelang was ben ik in de kiosk van het ziekenhuis eerst maar eens een broodje gaan eten. Na drie kwartier vond ik dat ik maar eens moest gaan kijken of ze al aan de beurt was. Nee, ze was nog niet van de plek geweest, alleen de 2 anderen waren inmiddels opgeroepen. Nou dan kan het niet lang meer duren, toch?

Maar een beetje bedreigend was wel het constant af en aan rijden van ambulances die steeds maar weer nieuwe spoedgevallen aanvoerden.

Van arremoede ben ik maar weer eens een wandeling gaan maken en ook bedacht ik dat ik nog moest tanken. Zo tegen een uur of vier belde ze mij om te zeggen dat ze was opgeroepen en dat er een foto was gemaakt. Zo, dan is het leed toch snel geleden zou ik zo zeggen.

Om vijf uur (!) belde ze me om te zeggen dat er volgens zeggen voorlopig absoluut geen arts beschikbaar zou zijn om zelfs maar een blijk te werpen op die röntgenfoto en of ik haar een broodje kon bezorgen omdat ze sinds het ontbijt niets meer gegeten had. Dat kon en wilde ik wel doen.

Toen ik haar dat broodje ter plekke bracht keek ik mijn ogen uit vanwege het grote aantal ziek, zwak en misselijke mensen dat daar in de kamertjes en in de gangen op bedden neergepleurd was. Het leek wel of er een ramp gebeurd was, zoveel patiënten waren er inmiddels bij gekomen. Geen wonder dat die doktoren geen tijd hadden! Het was een topdrukte.

We besloten dat het nog wel geruime tijd kon duren en ik was het wachten dan ook meer dan zat. Ik ben naar huis gereden met de afspraak dat ik haar weer zou ophalen wanneer ze daar klaar was.

Toen ik door de wachtkamer naar buiten liep zag ik dat zelfs daar mensen op bedden lagen te wachten en dat de wachtkamer verder ook uitpuilde van mensen die het één en ander mankeerden.

Wanneer zouden die ooit aan de beurt komen?

Thuis gekomen heb ik me eerst maar eens stevig en gloeiend heet gedoucht in een poging de eventueel opgelopen ziektekiemen weg te wassen, je weet maar nooit.

Om half acht belde ze op om te zeggen dat ze klaar was om naar huis te gaan, het bleek dat de chirurg die zou kijken naar een eventuele fractuur, nooit is gekomen. Een andere arts besliste dat dan die wond in vredesnaam maar dichtgenaaid moest worden, met of zonder botbeschadiging.

Ja, dat had die huisarts 8 uur geleden ook wel gekund maar die was juist bang voor een beschadiging van het vingerkootje.

Om kort te gaan: nadat we nog even een plaatselijke apotheker voor de televisie weggesleept hebben voor de broodnodige medicijnen en pijnstillers, was ik om half tien 's avonds weer thuis!

Aan alles komt een eind.

Toen we verhuisden naar les Tamaris in oktober 2010, lag er nog een hele grote stapel brandhout bij Chicane. Dat was natuurlijk zonde om dat te laten liggen en daarom reed Diny toen ontelbare keren heen en weer om al dat hout over te brengen.
En een plezier dat we ervan gehad hebben, we stoken er nu in vierde winter nog van.

Maar helaas, nu nadert toch wel heel snel het einde van die stapel. Misschien nog een goede week en dan is het op.

Al met al was het zeker de moeite van het verslepen waard.

En moeten we dan in de kou zitten? Nee hoor, ik heb in de loop van de jaren weer voor vele winters gekapt, waarvan het eerste hout al lang weer droog is en opgestookt kan worden.

Overlast.

Hier hoog boven op de heuvel viel het nog wel mee. Een heel etmaal regen (40 mm) en wind is natuurlijk niet leuk, maar overlast, nou nee. Niet echt.

Dat was in grote delen van zuid-west Frankrijk wel anders, de krant staat vol met verslagen en foto's van overstroomde rivieren. De rivier de Garonne die door Toulouse stroomt heeft weer eens de hoogste waterstand sinds lange tijd. 

Maar hoe erg het ook was, we hebben het al erger gezien in het jaar 2000. Toen was de hele weg door het dal overstroomd. Dus alles is ook nu weer relatief.

En vandaag is het weer even redelijk en kunnen we de bergen weer in al hun glorie aanschouwen.

Perikelen.

Hoeveel pech kun je hebben? Na alle lichamelijke ongemakken van de laatste tijd gaat het nu door met mechanische ongemakken.

Mijn elektrische kettingzaag heeft het begeven. Een dappere poging om hem te repareren liep op niets uit. Het bleek dat de koelventilator naar de mallemiezen was, alle schoepen waren afgebroken en dan doet hij het niet meer. Ra, ra, hoe kan dat zo ineens?
Na ruim 10 jaar trouwe dienst heb ik hem liefdevol in de vuilnisbak gemieterd.

En dan volgt natuurlijk de vraag: hoe nu verder? Die vraag kan ik snel beantwoorden: omdat ik bij huis veel liever zaag met een elektrische zaag dan met een motorzaag ben ik direct op de fiets gesprongen om een nieuwe te kopen.
En dan blijkt dat de tijd niet heeft stilgestaan: de apparaten zijn in de loop van die tijd stiekem aangepast. Bij het afstellen van de ketting komt geen sleutel of schroevendraaier meer te pas, gemak dient den mensch.

Deze keer doet het alleen maar pijn in de portemonnee, dat heb ik toch nog liever als lichamelijke pijntjes.

Jeuk.

Ik ben dus in de tuin bezig met het snoeien en opruimen van takken.
En 's avonds na het werk begint het opeens te kriebelen en verschijnen er jeukbultjes op mijn armen en in mijn nek, het lijkt wel mazelen.
Hoe zou dat nu weer komen?

Na een paar dagen krabben ben ik eindelijk helder genoeg om de oorzaak te ontdekken. 

De dennenboom in onze tuin stikt bijna van de processierups nesten. Dus zullen die rupsen ook vast wel, al dan niet in processie, over het gras gerupst hebben. 

En dan met achterlating van de rupsenharen. Haren die ook na lange tijd nog overdadige jeuk veroorzaken.
Het zal wel weer over gaan.

Kaalslag

Boven aan het oprit staan hoge groenblijvende struiken, een soort laurier. Ze werden te hoog en te wild. Dus ben ik weer eens met kettingzaag en kapmes in de weer geweest om licht in de duisternis te brengen. Want dat is het resultaat, het lijkt binnen lichter te zijn geworden.

En een bijkomend geluk is dat het ook nog heel wat brandhout oplevert.

Maar het ging niet van een leien dakje. Mijn bril vloog me van de neus af en kwam ergens in de stapel hakhout terecht. Na een uur geduldig zoeken vond ik hem weer.

En even later gleed ik uit op een spekgladde stoep. Diny was net met de auto vertrokken en nog geen 10 tellen later lag ik op de grond te kreunen van pijn en het ergste te vrezen. Eenzaam en ook alleen. Alleen Anka zat me verwachtingsvol aan te kijken: ha leuk, weer een nieuw spelletje.

Na een vijftal minuten kon ik weer opkrabbelen en bleek alles nogal mee te vallen.
Ik ben blijkbaar niet makkelijk kapot te krijgen, een pijnlijke rib dat is alles.
.

Nieuwe klus.

Helaas is  het mooie weer behoorlijk voorbij. Dus moet er weer een binnenklus gevonden worden.

En ik hoef niet lang te zoeken, de schuur moet nodig een opknapbeurt hebben. De muren moeten gesaust en de balken geschilderd worden.

Er staan nog verschillende resten muurverf in diverse kleuren en door die bij elkaar  in een emmer te mengen krijg ik weer voldoende voorraad om alles af te werken.

Ja, ook ex-Achterhookers bunt zuunig.

Weerpraatje.

Het blijft nog steeds mooi weer. En je kunt goed zien dat de dagen langer beginnen te worden. Net voor de kerst was de zon om 5 uur 's middags al achter de bergen verdwenen, en nu schijnt hij na vijven nog volop. En nu maar hopen dat niet meteen ook de winter gaat strengen.

Om een buitenbezigheid te hebben met dit mooie weer heb ik een tamelijk nutteloze bezigheid opgezocht.
Beneden langs de tuin staat een afrastering waarvan het gaas is losgeraakt en verzakt. En omdat dit bij het maaien, eens per jaar, lastig is ga ik dat maar weghalen. Ik weet niet of het van mij of van de buren is, maar dat zal wel niet zo veel uitmaken.
Ik maak er nog weer een extra draadje langs om de paarden en de ezels buiten te houden. Tegen de konijnen zal het niet veel helpen, ben ik bang.

Klus.

Vandaag was het een mooie dag om een klus op te knappen. De klus om mijn werkplaats(je) eens te verherinrichten. Ik zag gisteren bij iemand anders hoe mooi die zijn werkplaats had ingericht en ik dacht: dat kan ik natuurlijk ook.

De werkbank een beetje verlengen zodat eindelijk de kolomboormachine en de slijpsteen een vaste plek hebben. Het gereedschapsbord een beetje overzichtelijker maken zodat ik beter kan zien wat ik heb en wat ik mis. De radio beter bereikbaar maken.

En ook vooral zorgen dat de muizen geen verstopplek meer hebben. Toen ik een oude doek oppakte schoten er twee dikke vette huismuizen onder mijn handen weg.
En dan mis je toch wel een goede muizenkat, want Anka staat alleen maar een beetje dommig naar die muizen te kijken en denkt alleen maar go wat leuk die beestjes!

Boezig.

Na een winderige en natte nacht (ik heb het over het weer, niet over mijzelf), vanmorgen de schade opgenomen. Eén afgewaaid dekzeil van de camper en één afgebroken tak. Het kon erger gezien de harde windvlagen die om het huis hebben geraast

Maar ondanks deze rampspoed ben ik toch blij dat we in de Ariége wonen en niet in Bretagne. Daar schijnt het ook geen pretje te zijn, momenteel.Maar gezien het prachtig mooie weer dat er op volgt, zijn we vanmiddag gaan "nij joar winnen" in Esplas.

We hebben alle medeburgers gekust en/of een hand gegeven waarna we ons tegoed hebben gedaan aan een keur van lekkere hapjes en drankjes. Sommige hapjes waren zelfs gruwelijk lekker.

Toekomst.

Ik had al eerder geschreven dat er in Esplas oude verrotte platanen werden gekapt, dat er gezonde platanen werden gesnoeid en nu mag ik schrijven dat er nieuwe platanen werden geplant.
Op de vrijgekomen plekken van de dode bomen zijn weer nieuwe boompjes geplant van een ondersoort dat bestand moet zijn tegen de genadeloos toeslaande platanenziekte.

De gemeente Esplas heeft dus goede hoop dat er nog een toekomst is, anders doe je dat niet.
Vanmiddag gaan we weer naar het feestgebouw om de mede-Esplassers die goede toekomst toe te wensen en er een glaasje op te drinken.

Jaarverslag.

Ja, dat krijg je aan het begin van een jaar, er moet verslag uitgebracht worden over het verleden.
Ik doe dat dus ook maar.

Vanaf 2005 houd ik de hoeveelheid regen bij die hier valt en dat zet ik dan weer uit in een mooie grafiek. Het dient nergens toe maar ik vind dat nu gewoon leuk. Laat mij toch!

Maar wat blijkt: 2013 was toch wel erg nat, het natste jaar sinds 2005. Niet minder dan 994 millimeter water is er gevallen. En daarbij komt ook nog dat we de natste januari en de natste november hebben gehad. Die natte november werd gelukkig weer gevolgd door de droogste maand van het jaar.
Hoewel de natste maand aller tijden (mijn tijden) de maand mei van het jaar 2007 geweest is.
Dus hebben we dit jaar nog niet alle records gebroken.

Gelukkig nieuwjaar.

Na een kalme oudejaarsavond en een erg rustige aansluitende nacht is het alweer nieuwjaar, wat zeg ik, het is de tweede dag van het nieuwe jaar alweer. Waar blijft de tijd.

Zoals ik al vaker schreef (misschien wel ieder jaar) wordt hier in het zuiden gelukkig niet geknald. Toen ik na 12 uur even buiten liep met de hond (ja, dat kan dus gewoon) hoorde ik heel in de verte enig lawaai. Zover weg dat het misschien wel in Toulouse was waar dat vuurwerk afgestoken werd. En dan geeft het weinig overlast. Ik kon verder in stilte genieten van de mooie nacht met de schitterende sterrenhemel.
Daar geef ik toch de voorkeur aan.

We hebben zelf dan wel geen oliebollen, desalniettemin hebben wij er evengoed van gesmuld. We werden gisteren door een goede oliebollenbakkende vriendin uitgenodigd om van haar baksel te komen smullen.
En dat hebben we natuurlijk graag gedaan.