Urgence in Frankrijk.
En als de nood hoog is, is de redding
nabij. Zo tegen 12 uur 's middags reed ik naar Le Fossat, alwaar ze
bij de huisarts zat die de wond wel wilde vastnaaien maar ook vond
dat er eerst een röntgenfoto van gemaakt moest worden.
In de wachtkamer van het hospitaal was
het gelukkig erg rustig, slechts 2 mensen zaten al te wachten op een
snelle eerste hulp, een grote man met een bloedende hoofdwond en een
Nederlandse dame met zware depressieklachten. Ook de receptioniste
vertelde de vriendin bij aanmelding dat het niet lang zou duren voor
ze geholpen zou worden. Het was niet druk.
Aan gezien morele ondersteuning niet
direct van levensbelang was ben ik in de kiosk van het ziekenhuis
eerst maar eens een broodje gaan eten. Na drie kwartier vond ik dat
ik maar eens moest gaan kijken of ze al aan de beurt was. Nee, ze was
nog niet van de plek geweest, alleen de 2 anderen waren inmiddels
opgeroepen. Nou dan kan het niet lang meer duren, toch?
Maar een beetje bedreigend was wel het
constant af en aan rijden van ambulances die steeds maar weer nieuwe
spoedgevallen aanvoerden.
Van arremoede ben ik maar weer eens een
wandeling gaan maken en ook bedacht ik dat ik nog moest tanken. Zo
tegen een uur of vier belde ze mij om te zeggen dat ze was opgeroepen
en dat er een foto was gemaakt. Zo, dan is het leed toch snel geleden
zou ik zo zeggen.
Om vijf uur (!) belde ze me om te
zeggen dat er volgens zeggen voorlopig absoluut geen arts beschikbaar
zou zijn om zelfs maar een blijk te werpen op die röntgenfoto en of
ik haar een broodje kon bezorgen omdat ze sinds het ontbijt niets
meer gegeten had. Dat kon en wilde ik wel doen.
Toen ik haar dat broodje ter plekke
bracht keek ik mijn ogen uit vanwege het grote aantal ziek, zwak en
misselijke mensen dat daar in de kamertjes en in de gangen op bedden
neergepleurd was. Het leek wel of er een ramp gebeurd was, zoveel
patiënten waren er inmiddels bij gekomen. Geen wonder dat die
doktoren geen tijd hadden! Het was een topdrukte.
We besloten dat het nog wel geruime
tijd kon duren en ik was het wachten dan ook meer dan zat. Ik ben
naar huis gereden met de afspraak dat ik haar weer zou ophalen
wanneer ze daar klaar was.
Toen ik door de wachtkamer naar buiten
liep zag ik dat zelfs daar mensen op bedden lagen te wachten en dat
de wachtkamer verder ook uitpuilde van mensen die het één en ander
mankeerden.
Wanneer zouden die ooit aan de beurt
komen?
Thuis gekomen heb ik me eerst maar eens
stevig en gloeiend heet gedoucht in een poging de eventueel opgelopen
ziektekiemen weg te wassen, je weet maar nooit.
Om half acht belde ze op om te zeggen
dat ze klaar was om naar huis te gaan, het bleek dat de chirurg die
zou kijken naar een eventuele fractuur, nooit is gekomen. Een andere
arts besliste dat dan die wond in vredesnaam maar dichtgenaaid moest
worden, met of zonder botbeschadiging.
Ja, dat had die huisarts 8 uur geleden
ook wel gekund maar die was juist bang voor een beschadiging van het
vingerkootje.
Om kort te gaan: nadat we nog even een plaatselijke apotheker voor de televisie weggesleept hebben voor de broodnodige medicijnen en pijnstillers, was ik om half tien 's avonds weer thuis!
