Wie wind zaait....

....zal storm oogsten.

Nu weet ik niet wie die wind gezaaid heeft, maar de oogst is te overvloedig. Het hangt de hele dag toch zo tegen windkracht 7 aan. Maar dat is wel natte vinger werk want ik heb geen windmeter.
Het is trouwens al veel te lang stormachtig weer, dat moet maar eens afgelopen zijn. Ik heb zelfs mijn houtafdakje achter de werkplaats al moeten verstevigen, het dak begon akelig op en neer te wippen.

Waar blijft het voorjaar!

Maar weer of geen weer, Diny maakt haar rondje. En deze keer heb ik haar eens laten zien waar ik op mijn tochtjes zo al door heen banjer.
Door de bossen en de weilanden, door de wilde natuur.

Nuit de la chouette.

Ik weet niet of dat in NL ook bestaat, maar hier hebben we één keer in de twee jaar een speciale nacht voor de uil.
Zelfs ook hier in de Ariége, georganiseerd door de ANA, een natuur organisatie Ariégois.

En het grappige was dat de bijeenkomst deze keer gehouden werd bij huize Loustal van Ruud en Ena.
Dit vooral omdat zij met een infrarood filmcamera stiekem het geheime leven van de kerkuil bespioneren.

We (zeker een man (m/v) of zestig!), werden verder onthaald op een diapresentatie waarin alle voorkomende uilen werden gepresenteerd.

Ook belangrijk, voor de smulpapende Fransen tenminste, was de maaltijd waarvoor de meeste deelnemers een lekkernij hadden meegenomen. Dat is altijd weer smullen geblazen.

En daarna weldoorvoed mochten we, in het schijnsel van de maan, de vrije natuur in op zoek naar de uil. Om die uilen te traceren worden ze bedrogen door zo goed mogelijk hun lokroep na te doen waarop ze verondersteld worden in grote getale te antwoorden.
En dat doen ze ook nog, van verschillende kanten hoorden we het uilengeroep door de velden schallen.

Gastenverblijf.

Niets is te goed voor onze gasten die nog van plan zijn om te komen. Of die nu op een idee gebracht worden.

Neem nu dat slaapkamertje, is het niet prachtig geworden met die schrootjes tegen de achterwand? Zelfs aan individuele verlichting voor allebei de bedden is gedacht. Wat een luxe, wie wil daar nu niet slapen?
Ik alleen geef geen garantie dat die narcissen dan nog bloeien, dit om teleurstelling te voorkomen. Die staan er alleen even om de foto nog indrukwekkender te maken.

Het waarom van al die arbeid? Dat is alleen maar om enkele vlekjes weg te werken die ontstaan zijn door lekkage tijdens een felle westerstorm. Dat was zo'n lelijk gezicht!

Valse Vissers

Een mailtje van Orange, mijn internetprovider. Dat de bank de automatische betaling niet heeft willen uitvoeren en dat ik dus afgesloten  wordt van alle geleverde diensten als ik niet binnen 48 uur de maandrekening betaal. Ik hoef maar even op een link te klikken en mijn wachtwoord in te vullen.

"Wat nou, Diny, heb jij niet genoeg geld op de franse bankrekening staan"? "Jawel hoor, meer dan 500 euro!"
Daar kan het dus niet aan liggen.
En op de rekening die ik online kan raadplegen op de eigen site van Orange staat dat de afboeking pas overmorgen zal geschieden. Dus dat klopt ook al niet.

Dan is er wat anders aan de hand.
Als ik heel voorzichtig op die link klik verschijnt er een site waar wel het logo van Orange in vermeld staat, maar welke ook een heel raar websiteadres heeft.
Dus dat invullen van naam en wachtwoord zal ik nog maar even niet doen.

Om zeker te weten of Orange werkelijk de afzender is stuur ik hen een mail met de vraag of dat allemaal wel klopt. En hun reactie is uitzonderlijk snel: nee, dit hebben zij niet verzonden en het lijkt volgens hun op een typisch geval van phishing. Poging tot diefstal via internet.
En of ik de E-mail wil doorsturen want ze zijn wel nieuwsgierig wie hun naam ijdel gebruikt..

Voor alle zekerheid heb ik meteen ook maar mijn toegangswachtwoord gewijzigd. Je weet nooit waar het goed voor is.

Overlast.

Da's ook wat!
Grappig hé, zo'n woordspeling. Ja ik ben me d'r eentje!

Maar even serieus. Ik had een paar buurtgenoten aan het hek staan die bezig waren om klachten te verzamelen. Zij wilden van mij weten hoeveel overlast ik heb van de vossen. Hoeveel kippen ik al heb verloren aan die rovers.
Als ze voldoende klachten over die vossen hebben willen ze een vossenjacht organiseren om de populatie zo goed mogelijk uit te roeien.

Blijkbaar mogen ze dat niet doen als er geen klachten zijn.

Maar nu wil het geval dat ik helemaal geen last heb van die lieve beestjes. Zolang ik hier woon heb ik nog geen kip verloren door roof of moord ondanks dat ze vaak loslopen in de tuin en ik ook 's nachts de hokken niet afsluit. En dat heb ik ze ook verteld.

En ik zie ook nooit vossen als ik door de natuur struin.
Ik zie wel eens holen in de grond, maar dan ga ik er van uit dat die van dassen zijn. En die zie ik trouwens ook nooit, terwijl ik weet dat ze er wel zijn.
Dat kan met die vossen ook best wel het geval zijn. (de foto is niet van mij maar van wikipedia)

Maar hoe dan ook, hevig teleurgesteld dropen de buurtgenoten ter onverrichte zake af.
Ik hoop voor hun dat ze bij de andere buren meer succes hebben en ik hoop voor de andere buren dat ze net zo weinig last hebben als ik.

Naweeën.

Terwijl heel Esplas zich zonder ons verzamelt in het gemeentehuis om het democratisch recht uit te oefenen door te stemmen op, mij onbekende, regionale politieke grootheden, terwijl Diny zich voorbereidt op een concert met haar koor door lekkere hapjes klaar te maken voor de gezamenlijke maaltijd na afloop en toch evengoed nog een traditioneel zondagsmaal voor mij bereidt, ga ik met Anka een zwerftocht maken door de bossen en de weilanden.
Zo doen we allemaal wat.

En dan blijkt dat de regen van gisteren en ook nog van vandaag er een enorme natte kledderzooi van heeft gemaakt. Een bruisende rivier buldert (nou ja, een kabbelend beekje stroomt) door het bos op plekken waar het normaal droog is.

Ik heb waterdichte laarzen aan, maar die arme hond moet er met de blote poten door heen baggeren.

Gadverredamme.

Wat ben ik blij dat ik niet vandaag jarig ben. Je zult het maar zijn met zo'n rotweer. Dan ben je nog niet jarig!
Koud en nat en onaangenaam.  En dan zegt men ook nog dat het vandaag officieel voorjaar is. Bah!

Anka liep tijdens me de dagelijkse rondwandeling constant klappertandend aan te kijken om te vragen "wanneer gaan we weer naar binnen, ik heb het zo koud?"

Nee, dan is Diny veel verstandiger, die krijg je met geen stok de comfortabele stoel uit en bij de warme kachel vandaan. Gelijk heeft ze.

Ik ben uit armoe maar televisie gaan zitten kijken, naar een uitzending over de "marée du siècle", de gigantisch hoge springvloed die de kusten gaat teisteren wegens het samenvallen van zon en maan.
Een weinig spectaculaire uitzending met veel gelul en plaatjes van rustige maar wel mooie stranden.

Maar je moet toch wat!
 

Kadootjes.

Ik ben vandaag niet echt in de bloemetjes gezet en daarom heb ik me zelf maar een paar plantjes cadeau gegeven als aandenken voor mijn 69e verjaardag.
Zo'n dag mag toch niet ongemerkt voorbijgaan, nietwaar? Je maakt het tenslotte maar één keer in je leven mee.

En 60-tal pootaardappelen en enkele kleinfruit struikjes staan klaar om in de grond gestopt te worden. Bessen, kiwi en frambozen. Daar hoop ik nog vele jaren de vruchten van te plukken.

Levendig.

Ik kan jullie allemaal geruststellen: we leven nog.
Het staat zwart op wit, ondertekend door het gemeentehuismeisje en voorzien van de officiële stempel van de gemeente Esplas.  Dus is het waar.

Was daar twijfel over? Nee, tenminste niet bij ons zelf.
Maar, ik heb het al vaker geschreven, één keer per jaar wil de sociale verzekeringsbank van ons weten of wij werkelijk nog in leven zijn en of ze ons karige pensioentje nog een poosje door moeten betalen. En dat moet dan een bevoegde instantie bevestigen.

Jawel, ze letten op de kleintjes, het belastinggeld is in veilige handen! En zo hoort het ook.

Goed initiatief.

Kijk, dat hebben we in Esplas niet en in Sieuras nu wel.

Sieuras is net zo'n ondermaats dorpje als Esplas en ligt niet ver hier vandaan. En daar hebben Ruud en Ena chambres d'hôtes. Buiten dat ze zijn erg actief in de gemeente(raad).

Zo hebben ze hun medeburgers op sleeptouw genomen en hebben ze gezamenlijk een oud vergeten wandelpad weer wandelbaar gemaakt en de oude dichtgegroeide waterbronnen weer open gegraven. Dit alles in het kader van het weer aantrekkelijk maken van het platteland.
Het is natuurlijk ook leuk voor hun gasten.

Voor de doorgangen in de afrasteringen van de weilanden heeft Ruud een erg praktisch typisch Nederlands systeem geïntroduceerd, het zogenaamde klaphek. Een schuin geplaatst houten hek dat onmogelijk open kan blijven staan en dat is dan weer leuk voor de boeren die dan niet achter hun losgebroken vee aan hoeven te rennen. Het schijnt hier niet bekend te zijn. Nu wel dus.

Ik mocht vandaag samen met Ena een voettocht naar zo'n hek maken om te kijken tot welke grootse dingen Ruud in staat is als hij zich kwaad maakt.

Dit zouden we in Esplas ook moeten doen. Maar ja, wie zal daar het initiatief voor moeten nemen?
Ik soms?

Stemming.

De stemming is wel goed, althans die van mij.
Maar daar gaat het nu even niet om. Het gaat om het stemmen voor de provinciale verkiezingen hier en in Nederland.

De verkiezingen in Nederland zijn voor ons ver van ons bed, wij mogen toch niet mee doen. Wij wonen niet in een Nederlandse provincie. Het voordeel hiervan is wel dat we nu ook geen keuze hoeven te maken, want dat lijkt me bijna onmogelijk gezien al dat geëikel wat we via uitzending gemist op ons bordje krijgen..

Maar....we wonen wel in een Franse provincie, hier departement genaamd. En die verkiezingen zijn ook binnenkort en wel op 22 en 29 maart. En ook aan deze verkiezingen mogen we niet mee doen. Voor zover ik weet, tenminste. Ik geloof werkelijk dat voor ons alleen maar de gemeenteraads-verkiezingen zijn weggelegd. Zo niet, dan is het anders.

We kregen wel een mooie verkiezingsfolder in de bus van de partij "Ariégepositive". Alleen vanwege die naam zou ik er al op willen stemmen. En vanwege de vele goede voornemens die ze beloven. Hoewel het websiteadres dat ze opgeven bij Google niet bekend is. Vreemd, maar niet onmogelijk hier in het franse land.

En natuurlijk vanwege het ondersteunende bijschrift van monsieur Calleja, senator voor de regio (nog een hogere extra bestuurslaag), burgemeester van Saverdun, president van het samenwerkingsverband van gemeentes en daar bovenop ook nog onze huisarts.
Nu heeft hij van deze laatst genoemde functie gelukkig niet zo heel veel werk.

Ei, ei.

Het is verschrikkelijk en onverdraaglijk.
Zat ik een paar dagen geleden nog met de korte broek aan en in de blote bast in de brandende zon te bakken, nu weten we niet hoe hard we de houtkachel stoken moeten om het binnen warm te krijgen.
En dat zo dichtbij het voorjaar.

Dat vinden wij niet eerlijk. Dat vergalt ons lekkere luxe leventje!
Hoewel, ik las even terug op mijn blog en zag dat we vorig jaar om deze tijd nog in de sneeuw zaten. Dus alles is weer betrekkelijk.

Tussen de buien door kunnen we even bij de kippen kijken en de eieren rapen. Dit tot vreugde van Anka die dan even gelegenheid heeft die kippen op stang te jagen en een rauw eitje naar binnen te slobberen. Zij blijft vrolijk.

Waterwerken.

Deze badkuip zit in het circuit van het rondpompsysteem van de vijver. Hierdoor komt er zuurstof in het water en wordt het water door filtering via kleikorrels ook enigszins gereinigd. Het werkt prima, want het vijverwater is helder en de vissen dartelen levenslustig in het rond.

Maar het bleek dat er enig waterverlies was en dat de oorzaak lag in de onvoldoende afdichting van het oorspronkelijke afvoergat van de kuip. Dus moest de bak leeg geschept worden.
Er bleken 15 goudvissen en 4 kikkers in het water te huizen. De goudvissen vonden tijdelijk onderdak in een koperen bak met regenwater en de kikkers zijn verhuisd naar een beekje heel ver van hier. Dit ter voorkoming van het aanstaande lentegeluidsoverlast.

Na de voorspoedig verlopen reparatie wilde ik de vissen weer overzetten in hun oorspronkelijke habitat. Maar wat schetste mijn verbazing en ontsteltenis toen ik merkte dat de helft van die vissen op hun zij in het water dreven, morsdood.
Wat de oorzaak van die tragische dood kan zijn is mij een raadsel.

Een raadsel is ook hoe die vissen ooit in die badkuip terecht zijn gekomen. Ik heb ze er niet in gezet. Het enige wat ik kan bedenken is dat er ooit eitjes van de vissen in de vijver mee gespoeld zijn met het rond gepompte water.

Zo zie je maar weer dat het franse leven iedere dag wel weer een andere verrassing voor mij in petto heeft.

Bijpraten.

Ik kreeg al om mijn donder dat ik mijn blog niet vaak genoeg bijwerk. En terecht natuurlijk, want het is al weer even geleden dat ik wat geschreven heb. En dat is niet goed als je aan klantenbinding wil doen.
Echter, om wat te schrijven moet je ook wat beleven, natuurlijk. Maar misschien hoeft het ook niet altijd spannend te zijn.

Vooruit dan maar: het is voorjaar, ook volgens de kippen. Vanmiddag vond ik niet minder dan 5 eieren in het leghok. Dat is veel vergeleken met de afgelopen maanden met een score van maximaal 1 eitje per dag, maar nog niet overdreven veel als je weet dat er 9 kippen lopen te nietsnutten.

En verder heb ik ook de beloofde rioolinspektieput geconstrueerd van een aantal tegels van 50 bij 50 cm. Mocht het riool ooit nog weer eens verstopt raken hoef ik tenminste geen diep gat meer te graven.
Na grondige inspectie gaf Anka te kennen dat het goed was maar dat het haar verder niets kon schelen.

Ten derde ben ik bezig geweest om, zo goed en zo kwaad dat ging, een camperbeschadiging te repareren. Een vervelende onverlaat meende dat hij meer recht had op de beschikbare krappe rijruimte en heeft de camper aangetikt met zijn bolide om daarna snel door te rijden. De rotzak!

Met een paar popnagels, een hopelijk goede kit en een klein busje redelijk gelijkende verf heb ik de schade terug kunnen brengen tot voor mij aanvaardbare proporties.

Zo heb ik de belangrijkste nieuwsfeiten wel weer vermeld. Mochten er zich echter spoedig nieuwe ontwikkelingen voordoen zal ik niet aarzelen deze op dit blog te vermelden.