Broer konijn.

Of beter gezegd: stom konijn.

Want ze hebben weer geniepig toegeslagen in het holst van de nacht. Het stammetje van de mimosa dat ik met zorg probeer op te kweken, is net boven het, dus veel te lage, konijnenafweerscherm afgevreten.
Je zou ze toch, die verrekkelingen!

Was ik maar zo dapper als mijn buurman.
Die heeft me bezworen dat hij binnenkort strikken gaat zetten bij alle konijnenholen die hij maar kan vinden.
Ik mocht het absoluut niet verder vertellen want dat is hier in Frankrijk ten strengste verboden, dit omdat er dan niets voor de jagers overblijft om dood te schieten. Maar onder het genot van een biertje zeg je wel eens meer dan verantwoord is.

In Nederland noemen we dat gewoon stropen en daar mag het dus ook beslist niet, maar hij komt uit Engeland, sterker nog: uit Wales, en het kan zijn dat daar iets meer toegestaan is.

Hij beloofde wel de vangst eerlijk met mij te delen.

Zondagmorgenwandeling.

Ik las in de online krant (en dan is het waar!) dat Nederlandse koeien dagelijks topprestaties moeten leveren en toch nooit door het groene gras in het weiland mogen lopen. De arme beestjes.
Ze moeten maar eens een weekend naar zuidfrankrijk komen logeren bij hun franse nichten om op adem te komen.
Van de dieren, die in het weiland naast ons lopen, straalt de tevredenheid af als je ze in hun weelderige en gigantisch grote gras/kruidenveld ziet grazen.

Accoord, ze zullen ook niet oud worden, maar in de hun toegemeten tijd hier op aarde hebben ze het prima naar de zin.
En de kalfslapjes die er dan af komen smaken prima, zo is onze ervaring.

Tijdens mijn wandeling door en langs de vers ingezaaide velden kom ik ook weer eens langs de kleine rivier/grote beek, de Latou genaamd, die door het dal voor ons slingert. Niet spectaculair, maar wel aardig om te zien.
Dat werpt meteen de vraag op wanneer een beek een rivier wordt genoemd. Heeft dat met de breedte of de diepte te maken?

Jawel, met dat soort diepzinnige vragen hou ik met soms bezig op zondagmorgen.

En langs die rivier is een 3 meter brede strook land dat niet geploegd en ingezaaid wordt door de boer, daar kun je dus prachtig lopen zonder het gewas te vertrappen. En daar groeit ook  van alles aan bloemen, kruiden en ook boompjes die daar wortel geschoten hebben.

Ik zag daar een notenboompje op komen en omdat we gek zijn op walnoten heb ik die scheut met wortel en al uit de grond getrokken om hem bij mij in de tuin te herplanten.

Hopelijk gaat hij het doen en groeit hij uit tot een heuse walnotenboom.  Ik ben echter bang dat het wel een jaar of 5 zal duren voor er vrucht aan komt.

 Maar ik zeg maar zo: beter laat dan nooit!

Katharenkruis.

Het symbool in deze streken van voorbije tijden is het katharenkruis.
Ik vond het grote gele vlak van de schuurdeur een beetje kaal en na lang, grondig en diep nadenken kwam ik op het geweldige idee om er dit oeroude kruis op te schilderen.

Ik vind het zelf nogal geslaagd, al zeg ik het zelf. Ik ben wel benieuwd of de plaatselijke bevolking nog commentaar gaat leveren bij het zien van de afbeelding van hun erfgoed.

Hier onder staan twee beschrijvingen die ik van wikipedia gepikt heb. Dit ter lering ende vermaak van de lezer dezes.

Deze vlag is nu ook de vlag van de regio Midi-Pyrénées en bestaat uit een rood veld met een geel (goud) Kathaars Kruis. Het wapen van de regio is eveneens rood met een geel Kathaars Kruis.

De vlag is zeer oud. Zij was voorheen de vlag van de graven van Toulouse en wordt ook gebruikt als vlag van Occitanië. Occitanië, ook Languedoc genoemd, is het zuidelijke deel van Frankrijk. Dit gebied was tot halverwege de dertiende eeuw vrijwel onafhankelijk van de Franse vorst en bestond uit een aantal van elkaar onafhankelijke gebieden. Dit veranderde na de kruistocht tegen de Katharen in 1244, toen de Franse koning een stevige greep verkreeg op het gebied.

De katharen (van het Grieks: καθαροί, katharoi, "de zuiveren") of Albigenzen waren een religieuze beweging die tijdens de 12e en 13e eeuw een grote aanhang kende in de westelijke Languedoc. Ze lieten zich inspireren door het leven van Jezus Christus, maar hun mystieke en dualistische interpretatie van de bijbelverhalen week ver af van die van de Rooms-katholieke Kerk. Volgens de katharen was Satan almachtig op aarde en leidde enkel de spirituele bezieling van de Heilige Geest tot verlossing. Voor de katholieken was dit een ketterij die hard bestreden moest worden. De Albigenzische Kruistochten maakten een einde aan de politieke bescherming van het katharisme. De Inquisitie ging door met de vervolgingen tot er geen katharen meer waren

Rondreisje door de Aude.

een wandeling door een steil dorpje.

We hebben een kort tochtje gemaakt door de Aude, het naburige departement richting de Middellandse zee.

binnenmeren met veel flamingo's

uitbottende druivenstruiken

Dat is een wondermooi  gebied: uitgestrekte wijnvelden met druivenstokken die nu net beginnen uit te lopen, kustdorpen waar het om deze tijd van het jaar nog erg rustig is, wilde eenzame streken waar je uren door kunt rijden zonder iemand tegen te komen. Dan moet je natuurlijk wel op onze manier rijden, bijna stapvoets dus. Zo heb je tenminste tijd om rond te kijken. En niemand die er last van heeft.

Allemaal even prachtig!



Aan de kust moet je als camperist overnachten op de officiële camperplaatsen, je hebt geen andere keus. Campers zijn daar niet erg geliefd, overal staan stopverboden en dan natuurlijk vooral op de mooiste plaatsen.

half vergane sluis bij verlaten zoutvelden

uitwaaien aan het strand

Maar enkele van die camperplaatsen liggen wel direct aan het strand zodat je prachtige wandelingen kunt maken langs het water. Tenminste als de hond mee het strand op mag, wat niet overal zo is. Maar 's avonds in het donker mag natuurlijk altijd veel meer!

En in het binnenland heb je dus de (wijn)boeren waar de campers van harte welkom zijn. Deze keer waren we bij een wijnchateau met wel heel erg enthousiaste eigenaren.

We zijn wel anderhalf uur zoet geweest met de rondleiding  door de caves en vooral met het proeven van de tien verschillende soorten wijn.

ik ben zielig, ik mag niet op het strand.

ik ben niet zielig, ik mag lekkere wijn proeven.

Het is maar goed dat je niet alles op hoeft te drinken wat in het glas zit en dat je uit mag spugen, anders waren we daar stomdronken weg gekomen. Niet dat dan erg zou zijn want de camper stond op vijftig meter afstand.


Alle wijn was zo lekker dat we het niet konden laten om een voorraadje in te slaan.

bij de wijnboer.


En verder hadden ze een erg mooie rondwandeling uitgezet langs de wijnvelden en door de ruige natuur onder het motto: ontdek de 6 zintuigen.

Rustdag.

Na een enerverende zaterdag met een excursie naar de opgravingen, een bezoek aan de kapper en dan ook nog een muziekavond in Mazéres van de muziekschool van Saverdun, compleet met een maaltijd die was samengesteld uit regionale biologische producten, was ik er wel aan toe om vanmorgen weer een rustige wandeling te maken.

Banjeren met de hond door weilanden en de tarwe/haver/gerst velden. Begeleid door een oorverdovende stilte die je het beste opmerkt als er met donderend lawaai een hommel voorbij zoemt met alle naverbranders open.
Altans, zo komt het dan over.

Wanneer je op de link klikt kun je horen en zien tot welke grootse hoogten het secundaire koortje van Diny reikt. In elk geval hebben ze er plezier in met z'n allen.

Goeie oude tijd.

In Saverdun heeft iemand het, volgens mij, onzalige plan opgevat om een heel groot nieuw winkelcentrum te laten verrijzen aan de rand van het dorp. Ik kan op het hele internet niets vinden over het hoe en het waarom van dit kostbare project. En dat geeft te denken over het democratische gehalte van het ontstaan van het plan.
Iedereen die ik er naar vraag vindt het een onnodige investering dat ten koste zal gaan van de plaatselijke middenstand.

Maar daar gaat het mij nu even niet om.

Tijdens de graafwerkzaamheden is men (vermoedelijk tot ontzetting van de projectontwikkelaar!) gestuit op graven uit het begin van de jaartelling en op de resten van bewoning en van een kerk uit de middeleeuwen.
En dan wordt natuurlijk alle werkzaamheden stilgelegd en moeten er eerst opgravingen gedaan worden.

En vandaag werd de bevolking in gelegenheid gesteld om een kijkje te nemen op de bouwplaats. Dat is dan wel weer aardig, natuurlijk.
En de bevolking was er in grote getale. Waar onder ook ik.

En ik moet zeggen, de opgraafmedewerkers deden hun best om er iets leuks van te maken. Er waren groepsgewijze rondleidingen met deskundige uitleg.

Zelfs was er binnen de funderingen van de oude kerk nog een graf te zien met daarin een skelet van honderden jaren oud. Het verbaast me dat er nog zoveel van een mens overblijft als hij/zij zo lang onder de grond ligt.

En waar ik me ook over verbaasde was dat niet al lang geleden een boer tijdens het ploegen op die resten gestuit is. Als ik zo met mijn waterpasoog rondkeek kreeg ik het idee dat dit alles nauwelijks onder het maaiveld verstopt lag.
Het kan ook zijn dat ze dat wel wisten maar angstvallig hun mond hielden!

In memoriam..

Het is algemeen bekend, op het platteland wonen heeft zijn voordelen. De prachtige natuur, het ontbottende voorjaar, de kwinkelerende vogeltjes.
En niet te vergeten: de dartele konijntjes.

Hierboven een foto van het skelet van wat ooit een gezond en vruchtdragend perenboompje was. Er is op dit blog een foto te zien van vorig voorjaar waar hij nog zo uitbundig bloeiend op staat.
Ik wist dat er een gemene poging tot doodknagen was ondernomen en meende nog net op tijd het stammetje beschermd te hebben.

Helaas, nu in het voorjaar de bomen uitlopen komt de bittere en vreselijke waarheid genadeloos aan het licht.

Nooit meer,
nee, geen enkele keer
groeit aan dit boompje nog een peer!

Vrolijk Pasen.

Een heel gelukkig paasfeest.

En dat was het. Natuurlijk ook dankzij de traditionele paasmaaltijd die we ook dit jaar weer in Esplas voorgeschoteld kregen. 

Ieder jaar precies het zelfde, we houden niet van afwisseling. 

Een uitgebreid aperitief, een lekkere salade, een paar stukken gegrilde lamsbout, als je geluk hebt ook nog een paar lekkere worstjes, een plakje kaas met stokbrood en tot slot als grande finale; l'ommelette de Paque. Gebakken roerei met veel suiker en brandende rum.

Bij navraag vertelde monsieur le maire mij dat ze niet minder dan 300 eieren in de pan geflikkerd hebben. Gemiddeld 3 per persoon.

Om alles weg te spoelen, staat er water op tafel.

En natuurlijk meer dan voldoende rode rode wijn, terwijl bij de ommelette vanzelfsprekend een goede Limoux bubbeltjes wijn geschonken werd. Je kunt niet zonder!

Wat de feestvreugde ook heel erg verhoogd is het voor de gek houden van een buitenlander. Terwijl ik even naar buiten was om te …..... nam mijn buurman de kans waar. Ik zag bij terugkomst nog net dat hij een ei op mijn bord schoof en dat héééééél rijkelijk begoot met hete rum. De vlammen sloegen er nog af.

En dan schaterlachend kijken hoe ik er mee om zou gaan.

Nu ben ik niet vies van een lekkere rum, ik zal daar zeker niet in

spugen. Maar dit was iets te veel van het goede.

Dus heb ik hem om te beginnen op zijn bek geslagen (grootspraak), waarna ik het ei lekker opgepeuzeld heb en de resterende rum in de salade kom gestort heb.

Ik beschouw dit maar als een uiting van liefdevol omgaan met de vreemdeling die in hun poorten is. Om de bijbel er maar eens bij te halen, tenslotte is het Pasen.

Holistisch.

De wekelijkse zondagmorgenwandeling heeft soms leuke verrassingen in petto. Vandaag was het de holendag.

We zagen in het veld twee vers gegraven holen van....  Ja, van wat eigenlijk? De gaten waren groot en diep, een beetje hond kan er ruimschoots in verdwijnen. Ze kunnen van de vos zijn, maar ik gok op de das. Dat hoop ik tenminste, want die zijn minder gevaarlijk voor de kippen.

Het hol op de bovenste foto ligt aan de rand van een omgeploegd veld, die zal nog last krijgen wanneer de boer gaat zaaien.

Het andere hol ligt op 25 meter van ons huis in het talud van de weg en heb ik alleen maar ontdekt dankzij Anka, die onderweg altijd veel meer beleeft dan ik. Zij weet ook precies welk beest in dat hol verscholen zit maar verteld het mij niet.

Stille zaterdag.

Net tussen een goede vrijdag en pasen valt ieder jaar weer een zaterdag die stille zaterdag genoemd wordt. Dat zal vast een goede reden gehad hebben, maar dat ben ik uit het oog verloren. Wij doen niet zo aan feestdagen, christelijk of niet.

Maar zo'n stille zaterdag is natuurlijk bij uitstek geschikt om weer verder te gaan met het verfraaien van ons stulpje.
Deze keer is de buitenmuur aan de wegkant aan de beurt om geverfd te worden. Door verschillende reparaties in de loop van de jaren kreeg die muur ook verschillende kleuren en dat vind ik geen gezicht.

Dus nu wordt alles weer egaal in één kleur: ton pierre. Dat is een standaard geelachtig witte muurverfkleur waardoor het huis weer een fris en schoon uiterlijk krijgt
Helaas is dit een behoorlijke klus omdat het niet snel even met de verfroller gedaan kan worden doordat de muur vreselijk ruw gespoten is. Het moet dus met de kwast op de Staphorster manier door middel van stippen.
Het zogenaamde Esplasser stipwerk.

Peinzen in het veld.

Nee, dat is niet de goede omschrijving van mijn bezigheid op de foto. Het had wel gekund natuurlijk.

Maar nee, wat ik daar zo stilzwijgend en geconcentreerd probeer te doen is het vangen van de zeven kikkertjes die de weer nare gewoonte hebben opgevat om in het holst van de nacht hun oorverdovend concert ten gehore te brengen. Want dat willen we niet horen, we willen slapen!

Ik heb daar roerloos zitten wachten tot ik bijna een ons woog, echter geen van mijn uitscheppogingen hadden het gewenste resultaat. De kikkers kwaakten me openlijk in het gezicht uit.

Vervolgens heb ik een poging gedaan om, lekker lui in de warme zon, mijn gewicht weer op het gewenste peil te brengen door middel van het drinken van een biertje.
Hetgeen wel gelukt is.