Kringloop.

Kijk, dit is nu alles wat er overblijft als een kip gepakt wordt door een, weet ik veel welk, roofdier.
Tenminste, bijna alles. De resten van vlees en botten heb ik achter de rododendrons in het weiland gesmeten alwaar het gedierte des velds het weer mag recyclen tot de stof waaruit het gemaakt is.
Het leek me niet zo smakelijk om dat ook op de foto te zetten.

Hoe het gebeurd is weet ik natuurlijk niet, maar het is wel heftig geweest voor de overblijvende kippen. Ze laten zich niet meer zien en blijven verstopt onder de struiken in de hoek van de kippenwei. Ze hebben duidelijk een gigantisch trauma opgelopen.
Wellicht kan een kippenfluisteraar voor genezing zorgen?

Voor het eierenleggen maakt het geen verschil, dat deden ze toch al niet meer.


 

Knutselen.

Ik schreef het al: wind en regen teisterden de Ariége. Het was een paar dagen bepaald niet fijn om buiten te zijn, hoewel vandaag de zon zich weer liet zien. Van de, ook voor de Ariége, aangekondigde weercode rood, wat erg slecht weer aankondigt, hebben we gelukkig niet veel gemerkt. Dat zal voor de bergen bedoeld zijn geweest.

Maar gelukkig heb ik weer een opdracht tot het scheppen van een kunstwerk. En kan ik dus mijn tijd droog en warm doorbrengen in mijn knusse werkplaatsje.
Mijn eigen keukenprinses vertelde dat ze meer werkruimte in de keuken wilde hebben, dat ze vond dat ze wel een handig keukeneiland had verdiend en vroeg mij daarom deze wens in vervulling te laten gaan.

En wat doe ik dan?
Jawel, mede omdat het bijna sinterklaas en kerst is ging ik onmiddellijk op zoek naar een voorbeeld dat ik zou kunnen namaken. En dat was snel gevonden, waarna ik bij meneer Bricolage de nodige materialen kon aanschaffen.
Nu komt het dus weer op mijn timmervaardigheid aan. Kan ik dat eigenlijk wel, goed passende pen en gat verbindingen maken?
De tijd zal het leren.

Gadsamme!

Ik heb heel lang lopen opscheppen dat het hier in het zuiden zo'n mooi weer was. Ja, WAS!
Want ook hier is de herfst ingetreden. Wat zeg ik? Binnengestormd! Harde wind en stortregen valt ons te deel. De sneeuwgrens in de bergen daalt tot een angstwekkende laagte, voor je het weet heeft het ons bereikt en dan zitten we met de ellende.

De houtkachel brandt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, met alle klimaatveranderende milieu gevolgen van dien. Ja, ik doe er alles aan om het een beetje warmer te laten worden.

Gelukkig had ik de camper net in de winterstalling gezet. Lekker warm en droog ingepakt kan hij de winter tegemoet zien. We wachten op betere tijden wanneer we de zon weer opzoeken.

Beaujolais primeur.

Het was weer eens zo ver, de wijnboeren hebben hun eerste wijn van dit jaar in flessen gestopt en verkopen dit als geweldig nieuws. Dat noem ik goede marketing want ondanks dat die wijn niet te zuipen is beschouwt heel(?) wijnminnend Frankrijk het als een een gebeurtenis van jewelste.

Zo ook weer in Esplas, gisteravond mochten we om 8 uur onze opwachting maken in de salle de fête om samen met de communegenoten te aperitieven, te keuvelen en van een gratis maaltijd te genieten waarbij dan die primeur gedronken kon worden.
Kregen we de andere jaren gegrild zwijnenvlees te eten, (soms lekker, soms erg taai) deze keer was het vlees zo gaar gesudderd dat het vanzelf van het bot af viel. Wel zo lekker.
De buurvrouwen waren er dan ook al de hele week voor in touw!

Er stonden 3 soorten wijn op tafel, een beaujolais primeur die zo zuur was als wijnazijn, een gaillac primeur die al een stuk beter smaakte en een wijn uit 2014 die echt lekker was. Dat was dan ook een wijn uit de reserve des Tamaris.
Zo zie je maar weer, alles wat van Tamaris komt moet goed zijn. Ook al is het niet uit eigen wijngaard maar komt die wijn ergens uit de Corbiëre..

Stapeltje.

Het resultaat van menig uurtje hard werken mag er zijn!
Na een keer of zes aller-retour naar het bos gemaakt te hebben ligt er inmiddels een leuk stapeltje hout te wachten op verdere verwerking. Zagen, kloven en opstapelen.
Dat zal in de loop van de winter plaatsvinden, zodra ik weer opslagruimte heb leeg gestookt.

Wat het brandhout betreft mag de winter komen, wat mij betreft nog lang niet. Want voorlopig zitten we nog regelmatig tot vijf uur 's middags voor het huis van de zon te genieten.
Na vijf uur verdwijnt de zon achter de bergen en gaan we naar binnen om de houtkachel aan te steken.

Meeleven.

Er ging een mail rond met het voorstel om allemaal een brandende kaars voor het raam te zetten als teken van meeleven met de slachtoffers van de aanslagen in Parijs.
Nu hebben wij geen vensterbank, maar wel een mooi hek waar de kaarsen ook prima op kunnen staan. En daar branden ze dan, de drie dagen van rouw die in Frankrijk zijn afgekondigd.

Helpt het, een kaars branden? Wordt daar de wereld beter van? Nee, natuurlijk niet. Maar dat is het enige wat we kunnen doen!
Hoewel geen mens het nog heeft gezien want gisteravond is er helemaal niemand langs ons huis gekomen.

Maar zelfs hier merken we dat Frankrijk in opperste staat van paraatheid is. Vanmorgen cirkelde er in de verte richting Artigat een tijdlang een helikopter rond boven een klein gebied. En volgens zeggen leeft daar ergens in de buurt een kleine groep min of meer radicale moslims die in het oog wordt gehouden door de gendarmerie.
Na een kwartier vertrok het toestel weer. Voor de rest is het gissen want ik kon natuurlijk niet zien wat er achter de heuvels op de grond allemaal gaande was.

Op een trekkertje..

Al drie keer ben ik heen en weer gereden naar het bos om brandhout te halen.
Het wordt al een gewoonte: een half uurtje er naar toe rijden , een uur bomen aan stukken zagen en opladen en dan weer een half uurtje terug. De stapel bij huis groeit al aardig aan.
En er ligt nog een heleboel voor het oprapen, dus het einde is nog niet in zicht. Ik kan doorgaan tot ik het zin er af heb.

Het is bijna een plezierreisje zo door de mooie zuidfranse natuur, ware het niet dat die binnenpaden nu niet echt comfortabel te berijden zijn.
Als je het filmpje afdraait zul je merken dat er van stilte en rust niet veel te merken is. Oren en nieren hebben het hard te verduren.

Sprokkelen.

Omdat er, ondanks mijn dringende oproep, vanmorgen niemand voor de deur stond om voor mij naar het bos te gaan om brandhout te halen, heb ik het maar weer zelf gedaan. Iemand moet het toch doen!

Over de verharde weg, door enkele weilanden en langs binnenpaden was  ik , trouw begeleid door mijn hond, binnen een half uur met trekker en kar in mijn eigen sprokkelbos.

Nadat ik een dik uur met mijn kettingzaag had rondgezwaaid had ik voldoende handelbare brokken om de kar mee te vullen.
Niet al te zwaar beladen want je moet het bos ook weer uit zien te komen. En dat viel nog niet echt mee omdat het bos op een helling ligt en de trekker door de vele kuilen de grootste moeite had om naar boven te komen. Dan maar een keer vaker rijden.

Al met al heb ik daar weer menig zweetdruppeltje verloren.

Bosbomen.

Wie dan leeft die dan zorgt, zo luidt een spreekwoord dat niet altijd op gaat.

Neem nou brandhout: daar moet je niet op het laatste nippertje als het al vriest voor zorgen, maar dat moet je ruim van te voren regelen.
Vandaag heb ik eens in één van mijn bossen gekeken of er nog wat te halen valt.
En ja hoor, ik kan daar voor de hele winter hout weg halen zonder één boom om te kappen. Zoveel kastanje bomen zijn er in de loop van de tijd omgewaaid.
Ik hoef ze alleen nog maar in handzame brokken te zagen en naar huis te brengen.

Maar ook dat is nog een behoorlijke klus die ik graag zou afschuiven op iemand anders.
Maar wie?

Maai.

Soms zit het mee en soms....
Mijn mooie elektrische maaier ging na 10 jaar trouwe dienst zo maar, in eens, kapot. Ik had hem misschien kunnen repareren, maar hij hing al met plakband aan elkaar. Dus....

Dus ging ik op zoek naar een nieuwe. Winkel in, winkel uit, maar nergens was een fatsoenlijke en een voor mij geschikte maaier te vinden.
Ja, van die meepse stadstuin dingetjes waren er genoeg maar ik wil een echte hebben die ook een beetje lang gras aan kan.

Redder in nood, Peet, alwaar ik dodelijk vermoeid van het winkelen een kopje koffie en nog wat ging drinken, gaf een goede tip. Hij had een goede machine via internet gekocht en die liet hij mij ook zien.
Dat knoopte ik mij in de oren, (figuurlijk dan) en via mijn hofleverancier Amazon had ik binnen de kortste keren een goede en sterke maaier in huis. Zonder portokosten ook nog.

Tja, als de winkels geen goede spullen in huis hebben wordt je vanzelf internet op gedreven!

De Fransoos.

Meer weten? Zie "beeldenstorm"

Zon-dag

En het gaat maar door, de zon blijft lekker schijnen en de temperatuur blijft agreable.
Maar zodra die zon achter de bergen verdwenen is wordt het meteen een stuk kouder en moeten we weer naar binnen.

Daar staat dan wel weer een prachtige zonsondergang tegenover die de bergen een mooi gouden randje geeft. Een mooie afsluiting van een prachtige dag, toch?

Een dag weliswaar met heel veel wind. De vent d'autan blaast weer eens uit de oosthoek en die is vaak niet mis. Voor morgen wordt zelfs een windkracht 11 voorspeld en dat is heel erg hard!

Tot zo ver het weerbericht!