Het wordt al een gewoonte: een half uurtje er naar toe rijden , een uur bomen aan stukken zagen en opladen en dan weer een half uurtje terug. De stapel bij huis groeit al aardig aan.
En er ligt nog een heleboel voor het oprapen, dus het einde is nog niet in zicht. Ik kan doorgaan tot ik het zin er af heb.
Het is bijna een plezierreisje zo door de mooie zuidfranse natuur, ware het niet dat die binnenpaden nu niet echt comfortabel te berijden zijn.
Als je het filmpje afdraait zul je merken dat er van stilte en rust niet veel te merken is. Oren en nieren hebben het hard te verduren.
