Over de verharde weg, door enkele weilanden en langs binnenpaden was ik , trouw begeleid door mijn hond, binnen een half uur met trekker en kar in mijn eigen sprokkelbos.
Nadat ik een dik uur met mijn kettingzaag had rondgezwaaid had ik voldoende handelbare brokken om de kar mee te vullen.
Niet al te zwaar beladen want je moet het bos ook weer uit zien te komen. En dat viel nog niet echt mee omdat het bos op een helling ligt en de trekker door de vele kuilen de grootste moeite had om naar boven te komen. Dan maar een keer vaker rijden.
Al met al heb ik daar weer menig zweetdruppeltje verloren.
