Grazige weiden.

De grote klus nadert zijn einde. Het bovendeel is zo ongeveer klaar en nu moet ik mijn aandacht aan het onderstuk besteden. Hoe doe ik dat nu allemaal weer.

Ik heb van mijn buurman een mooi pallet gekregen waar ik hem op kan monteren, maar dat moet allemaal wel een beetje esthetisch en verantwoord afgewerkt worden.

Een watermolen staat  in een polder, een grazige polder. In het echt dan, wel te verstaan. Deze moet dat dus ook. Enigszins.
Nu zijn er prachtige kunstgras tapijten te koop, maar die zijn wel 5 meter lang, terwijl ik maar 1 meter nodig heb. Wat een probleem weer.

Niet echt natuurlijk, want meteen moest ik weer aan Peet denken, malle Peetje, zoals hij zichzelf soms gekscherend noemt. De iets oudere televisiekijker weet nog wel dat lang geleden in een beroemde televisieserie ene malle Pietje een winkel vol met gebruikte spullen had. Vandaar dus.

Nou, Peet heeft dan wel geen winkel maar hij heeft wel een schuur vol (en als ik zeg "vol" dan bedoel ik ook echt "vol") gebruikte spullen die ooit ergens zijn overgebleven. Zoals bijvoorbeeld een stuk kunstgras dat overblijft van een rol van 5 meter terwijl je maar 1 meter nodig hebt.
En hij had me al eens aangekondigd dat als ik wat nodig had, ik beter eerst even bij hem langs kon komen. Dat had ik blijkbaar goed onthouden.
En ja hoor, na enig rommelen kwam hij met het gevraagde aanzetten. Krekwakwol.

Het probleem was alleen dat het volgens hem onbetaalbaar was. Oei, hoe lossen we dat op. Nou, als het niet te betalen is dan betalen we het toch niet! Dan nemen we het onder dankzegging mee! Ook weer klaar.
Maar evengoed, mijn dank is groot. En zodra mijn kippen weer volop eieren gaan leggen na de winter, dan smult hij er zeker weer van mee.

Malheur.

Ik zat bie de tandarts, 't gebit was meleur

Toun pakt' e zien drilboor en dou knapte hom der veur

Ik gierde as 'n zwien, en de kop wer mie blaauw

Toun sprong 'k op de stoul en toun zong ik hom tou:

Ik heb 't hier bekeken, as ik dit zo heur

Ie zuiken 't mor oet, ja ik goa der vandeur

Nou, dat laatste klopt niet helemaal. Ik ben braaf blijven zitten tot het lijden voorbij was. Maar het was allemaal niet leuk, mijn wang was behoorlijk opgezwollen en het deed allemaal verrekte zeer.
Dus zei Diny vanmorgen: ik bel nu de tandarts om voor jouw een afspraak te maken."

Eentje moet verstandig zijn en dat was zij deze keer weer. 
Die tandarts keek wel op van mijn uiterlijk en vroeg waarom ik niet eerder was gekomen. Nou, ik had eerst helemaal niet door dat het iets met de tanden te maken zou kunnen hebben. 
En ik heb het idee dat alles ook wel vanzelf weer over zal gaan en dat is heel vaak ook wel zo.

Het had dus echt wel met de tanden te maken, na het maken van een foto pakte hij zijn drilboor en toen knapte hij er door. Even fijn een wortelkanaal behandelingetje en alles even goed doorspoelen en klaar was kees.

Nu blijf ik wel even met een groot gat in mijn kies lopen die morgen in alle vroegte, om half negen al, weer dicht gemetseld gaat worden.
En als toegift kreeg ik nog een paar doosjes medicijnen mee. Pijnstillers, 2 soorten antibiotica en mondwater om het geheel schoon te spoelen.

Uitdrukkelijk werd mij medegedeeld dat ik bij één soort antibiotica beslist geen alcohol mocht gebruiken. Hoe ik dat oplos weet ik nog niet. Want ik heb voor 5 dagen van die troep in huis.

Dat toepasselijke gedichtje hierboven heb ik geleend van de beroemde Groninger zanger Ede Staal.

Kaalslag.

Dit is echt de winter van de kaalslag in de tuin. In alle hoeken en gaten vind ik bomen en struiken die nodig gesnoeid moeten worden.
Nu zag ik onder in de tuin dat de laurierkers zo'n beetje wild alle kanten op groeit met behoorlijk dikke stammetjes. Die zijn natuurlijk ideaal geschikt als brandhout. Of dat hout mooi brandt weet ik nu nog niet, dat vertel ik over een jaar of twee wel eens als ik het uitgeprobeerd heb.

Het mooie van die laurier is dat het binnen de kortste keren weer opnieuw uitloopt zodat de schade niet lang zichtbaar is.
En het mooie is ook dat mijn brandhouthok weer redelijk gevuld raakt, op deze manier.

Hoewel, winter? Het zweet druipt me van de kop af bij het zagen en kappen. Zo warm is het vandaag.

Betrapt.

Betrapt, bedeurt, beraamt, het slaat nergens op. Ja, betrapt zou nog wel kunnen. "Ik heb een windmolen betrapt", kent u die uitdrukking?

Hoe dan ook, ook in dit frisse en fruitige nieuwe jaar ben ik weer aan het klussen en er staat inmiddels een lange trap naar het deurtje op de bovenverdieping in de steigers. En die trap wordt doorbroken door de lange balk waarmee ooit de bovenverdieping met de wieken op de wind gedraaid kan worden.

Ook bijna klaar zijn het deurtje voor de benedenverdieping en een paar ramen om naar binnen te kunnen kijken voor het bewonderen van het draaiende tandwielen.
Die laatsten moeten nog op hun definitieve plaats vallen.

Het wordt allemaal net echt.

Gilets jaunes.

In december kregen wij een brief van onze (propaan) gasleverancier dat, jammer maar helaas, de gasprijs drastisch omhoog zou gaan wegens diverse belastingmaatregels van de overheid. Ook in Nederland wel bekend, geloof ik.
Deze week stuurden ze een mail dat, wonder boven wonder, de gasprijsverhoging niet zou doorgaan. De overheid had in al haar wijsheid besloten dat het misschien toch niet zo verstandig was. Zodat ze binnenkort onze gastank toch weer voor de zelfde prijs kunnen bijvullen.

Het blijkt dus maar weer dat een beetje veel opstand de mening van de boven ons gestelden toch wel enigszins beïnvloed. Want ook de aangekondigde verhoging van de autobrandstoffen zijn op de lange baan geschoven.

Ook is er een groot nationaal debat aangekondigd waarin les citoyens en citoyennes hun mening over de toekomst van het land en de naderende problemen luid en duidelijk en (hopelijk vooral) vreedzaam kunnen verkondigen.
Dat lijkt mij een goed idee, geen klimaattafels waar alleen gelijkgezinden aan mogen deelnemen maar debat tafels voor iedereen in het gehele land.

Met dank aan de gilets jaunes. Goed voorbeeld doet goed volgen?
Al te braaf zijn helpt niet.

2019

Het jaar onzes Heeren 2019 is weer net zo wisselvallig van start gegaan als 2018 is geëindigd.

Dat wil zeggen dat we dus dagen met dichte mist en dagen met heldere zonneschijn gehad hebben. Ik weet echt wel wat mijn voorkeur heeft.

Dat het klimaat toch echt aan het veranderen is kan ik vooral en alleen zien aan de koeien die in de wei naast ons huis lopen. Jarenlang achter elkaar zijn die beestjes al voor de kerst naar de stal bij de boerderij gehaald en nu lopen ze nog steeds in het weiland. 

"Ach ja" zegt de boer, "zolang ze niet met de poten in de modder staan, kunnen ze daar prima lopen". Bijvoeren moet hij toch wel. Elke dag kom hij met een baal hooi voor op de trekker voorbij razen.

Wat al vele jaren niet veranderd is de samenkomst van alle Esplassers zo omstreeks Driekoningen. We wensen elkander steeds maar weer een bonne année et une bonne santé. Of het helpt weet ik niet, edoch je weet maar nooit.

We drinken een glas of twee, drie,....,we verorberen een aantal lekkere hapjes en we eten aan het einde van de bijeenkomst natuurlijk de galette du rois die we wegspoelen met champagne. Want daar komen we voor, schijn het.

De koeien smullen van hun welverdiende maaltijd.

Einde jaar verhaal.

Tja, wat doe je op zo'n laatste dag van het jaar. Niet veel natuurlijk, alles is al gedaan als het goed is.

Dan blijft er nog maar één ding over en dat is met een klein gezelschap oliebollen eten en champagne drinken bij de de Blokjes, zoals vriendin Mitzi het zo mooi kan zeggen.
Dat is voor hun een traditie waar wij dit jaar ook voor waren uitgenodigd.

Na een mistige morgen mochten we naast de lekkere versnaperingen ook toch nog volop van de zon genieten. Heel goed allemaal.

De altijd feestelijke avond hebben wij in alle rust samen doorgebracht, althans gedeeltelijk. Diny had het al snel bekeken en vertrok, na mij nog een fijne avond gewenst te hebben, al snel naar bed. Ik heb nog dapper volgehouden tot middernacht om dan opgeschrikt te worden door een knalconcert bij onze Zwitserse buren. Dat moet geen gewoonte worden!

Vandaag, op deze gloednieuwe nieuwjaarsdag was het minder aangenaam, de godganselijke dag hebben we, wegens de dichte en koude mist, bij de warme kachel gezeten. Dat had anders gemoeten.
Ik vind dit geen goed begin!

Hierdoor hebben we de laatste blokken droog brandhout opgestookt uit het houthok dat ik nu weer aan het vullen ben met vers hout. Ik zal een nieuwe stapel moeten aanbreken. Gelukkig hebben we enige voorraad.

Wel erg bijzonder, een nieuw jaar met een nieuwe stapel. Wat kan het leven vol toevalligheden zitten.