Mistig.

Hittegolven, donder en bliksem, regenbuien en mistbanken. Niets wordt ons bespaard, het zijn barre tijden. Maar het is allemaal goed. Het regenwater is erg welkom volgens buren die er verstand van hebben.

Maar ondanks de mist heb ik me toch aan de zondagmorgenwandeling gewaagd, soms moet je wat durven en "vake buj te bange", zoals een wijs Acherhoeks gezegde luidt. En het was me toch een drukte in het centrum van Esplas. De voltallige gemeenteraad stond, ongemaskerd, geduldig te wachten op het stemvee dat op moet komen dagen voor de tweede ronde van de departements verkiezingen, waar wij buitenlanders niet aan mee mogen doen. Bij de eerste ronde is ongeveer 50 procent komen op dagen, wat een stuk beter is dan de landelijke opkomst dat rond de 30 procent lag. Braaf volk, die Esplassers! Men keek er van op dat ik dat wist te vertellen, dus ben ik weer wat gestegen in hun achting.

De feesttent was in opbouw voor het vieren van een trouwfeest van ons onbekende jongelui die aan de andere kant van Esplas wonen. Het kan eindelijk weer in alle openheid. 

Monsieur le maire vertelde me ook nog dat het dorpsfeest in augustus dit jaar ook weer door gaat, ijs en weder dienende natuurlijk. Maar niet zo massaal als in voorgaande jaren, er wordt een kleiner aantal deelnemers toegelaten. Mochten wij het aandurven, dan zijn we allemaal weer welkom. En ja, dat durven wij, want wij zijn voor de duvel niet bang en ook niet voor een al dan niet mogelijke besmetting met wat dan ook. Dat het niet zo massaal is vinden wij alleen maar goed, want het was ons eigenlijk al veel te druk en te lawaaierig.

Nadat mij nog een plaatje koek werd aangeboden vervolgde ik mijn weg met blijdschap.

 

Muziek.

Wat vliegt de tijd. Hoe lang zal het geleden zijn dat wij helemaal naar Leeuwarden togen om nicht Jacqueline te horen fluitspelen tijdens haar afstudeerconcert aan het conservatorium. Nu was dat helemaal naar Leeuwarden reizen vanuit Groningen natuurlijk best te doen.

Maar nu, vast wel 30 jaar later, zitten we voor de computer online mee te kijken naar het afstudeerconcert van haar dochter Michelle die ijverig en, volgens mijn ondeskundige mening, prima viool speelt. 

We konden zo mooi op afstand even meeluisteren, want even naar Leeuwarden rijden zit er nu even niet in. Maar wat mij elke keer weer verbaast is dat die muzikaliteit zo ongemerkt mijn familie is binnen geslopen. Hoewel ik daar jammer genoeg geen tik van heb meegekregen. Maar ja, je kunt niet alles hebben, zoals mijn moeder vroeger al vertelde.

Na zonneschijn komt regen.

Snikheet was het de laatste dagen, ik kon bijna geen poot verzetten zonder dat het zweet mij uitbrak. Dagenlang moest ik me op het terras of in de hangmat vermaken met een boekje en een biertje. Meer was niet mogelijk.

En dan komt er natuurlijk een onweersbui die (even)?) aan alle tropische warmte een eind maakt. En de hevige windstoten die daar bij hoorden zorgden er voor dat het angstzweet mij uitbrak. Want ik zag enkele windmolentjes en andere draaidingetjes voor mijn ogen kapot waaien. Ik kon wel janken!

Dat deed ik natuurlijk niet, maar zodra het weer veilig was om naar buiten te gaan kon ik de brokstukken op rapen. Nu weet ik wat ik morgen moet doen.

deze net nieuwgeboren wind-clown
lag gelukkig veilig onder dak en
is schadeloos.. 

 

Feestje.

 

Onze buurvrouw was jarig, ze werd maar liefst 60 jaar oud/jong. En omdat zoiets uiteraard uitgebreid gevierd moet worden werd er een feestje georganiseerd. Al dan niet clandistien, ik weet het allemaal ook niet meer. Het werd voor alle  zekerheid gevierd bij een huis met een hele grote tuin van vrienden die wonen aan het eind van een doorlopende weg, zodat er geen risico was van klikkende buren die de ME optrommelen.

Maar gezellig was het en het was goed om veel buurtgenoten weer eens bij elkaar te zien. Dat werd ook de hoogste tijd. Er werd gezoend en handen geschut, net als in de goede oude tijd die ouderen onder ons zich vast nog wel zullen herinneren. Er werd gegeten, gedronken, gepraat, gelachen en gezongen. Kortom, het was feest! En het varkentje dat aan het spit werd gebraden was ook erg mals en lekker.

Een dubbeltje op z'n kant.

Het kan vriezen of het kan dooien, we komen in de schaduw of we staan in het licht. De weergoden hebben staan twijfelen. Maar het kwam goed, de wolken trokken zich in de loop van de morgen terug richting Spanje. Het werd toch nog een mooie zonnige dag. 

De enige schaduwkant van deze dag was dat mijn stofzuiger het begaf. Zo ongemerkt is de gewoonte er in geslopen dat ik op maandagmorgen de sporen van het losbandige weekend moet opzuigen, waarna de vrouw des huizes met de natte dweil mij na komt. Maar vanmorgen was ik snel klaar. Een luid geratel en een enorme stank was de aanleiding om de stekker er uit te trekken. Maar voordat jullie je ongerust maken over hoe het nu verder moet met de reinheid in huize Les Tamaris, ik heb alreeds een nieuwe besteld, Een stofzuiger/dweil combinatie. We zijn benieuwd of dat fijn werkt. 

 

Vriendenkring en corona.

Het is niet mijn gewoonte om klaagzangen op dit blog te delen, maar soms ontkom je er niet aan in deze barre tijden. Maar op deze regenachtige vrijdagmiddag moet ik even wat kwijt. Ik zie de eventuele blije, boze of bange reacties blijmoedig tegemoet. On verra! 

Hier komtie:

Met enige regelmaat ging ik bij een (behoorlijk links georiënteerd) Nederlands echtpaar in de buurt (nou ja) een kopje koffie drinken. Dat was steeds gezellig en we spraken over van alles en nog wat,. Tot de laatste keren. Ik bracht te berde dat ik het Nederlands verhaal dat we zo nodig van het aardgas af moeten om het klimaat te redden enigszins overdreven en zelfs grote onzin vond. En dat het alternatief van bomen stoken behoorlijk verwerpelijk is. “Wat nou dan, ben jij een klimaat ontkenner?” Nee ik ben geen klimaat ontkenner maar ik heb wel mijn eigen gedachten over de (in mijn ogen) veelal stompzinnige maatregelen. Het klimaat zal best wel veranderen, zoals al vanaf den beginne het geval is. En ja, daar zullen we ons aan moeten aanpassen.

Ook het corona gedoe kwam ter sprake. Ik had en heb een mening over de toen zo belangrijk geachte maatregelen zoals in de rij staan bij de supermarkt, het gedoe met die winkelwagentjes, het (hier) 1 meter afstand houden en meer van dat soort zaken die in de loop van de tijd steeds meer als niet werkend bevonden worden,

“Oh jij denkt zeker dat het maar een griepje is” Nee ik denk niet dat het maar een griepje is, ik geloof zeker dat je daar behoorlijk ziek van kan worden en ik ben, net als bij elke griepgolf, erg voorzichtig in mijn doen en laten. Ik heb daardoor 40 jaar geleden voor het laatst griep gehad en ik hoop het nooit weer te krijgen.

Ik gaf te kennen dat ik ook wel enige vraagtekens zet bij meerdere maatregelen die ons opgedrongen worden. “Oh jij bent dus een complotdenker” Nee ik ben geen complotdenker (vind ik zelf) maar ik heb wel vaak grote moeite om de zogenaamde betrouwbare en deskundige bedoelingen van de huidige overheden en hun adviseurs (de knappe koppen) te begrijpen en te accepteren.

Blijkbaar mag je over deze zaken niet een nuchtere mening hebben en valt daar niet over te praten. Sindsdien kom ik daar niet meer.

Soms delen we wel eens iets wat ons op facebook opvalt, een in onze ogen rake mening of een heldere opmerking. Dat valt ook niet altijd in goede aarde bij enkelingen. En dan krijg je soms een reactie die er in hakt. Een greep uit een langer nogal nijdig bericht. Ik zal ook nu geen naam noemen.

"Die deskundigen zijn knappe koppen die de wereld  willen verbeteren."   

De geleerden moet je dus zonder meer vertrouwen want die hebben er in doorgeleerd en ze hebben het goed met ons voor, dus niet klagen. Het is louter goedheid! Of hun adviezen nu hout snijden of niet en of er financiële belangen meespelen maakt niet uit. Geen vragen stellen en gewoon blindelings volgen.Ook al zijn de verantwoordelijke ministers die de adviezen doordrukken niet in hun eerste leugens gestikt.

 "Gezien mijn opvoeding zou ik nooit bevriend willen zijn of omgaan met forum stemmers."

Ik wil de ouders van deze reaguurder verder niets verwijten, maar enige soepelheid in de omgang met andersdenkenden hadden ze hem wel mogen bijbrengen. Dat leeft makkelijker. Want ook forumstemmers zijn net mensen, bezorgde mensen zelfs. Ik kan het weten want ik heb uit protest zelf op die partij gestemd. En er zijn zelfs vast wel D66 en/of groen links stemmers in mijn ( kleine) vrienden en kennisen kring, maar geen haar op mijn hoofd die er over denkt dat ik er niet mee bevriend mag zijn. Ik had het natuurlijk liever niet, maar ze mogen er ook zijn. 

 "Net zo verderfelijk als destijds de nsb steunen."  Dat soort opmerkingen doen voor mij de deur dicht en is mijn soepelheid ook ver te zoeken.

Dus ik heb weer een vriend minder. Sindsdien kom ik daar niet meer.