Eén voor allen, allen voor één.

Eén voor allen, allen voor één.

Zo staat het er niet exact, maar het lijkt er wel op.
"Liste tous pour Esplas", (lijst allen voor Esplas), dat staat boven de brief met de oproep om op 9 maart te komen stemmen voor de gemeenteraadsverkiezing.

Ik mag dat wel, wat hebben wij hier te maken met termen als links of rechts. Uiteindelijk gaat het om het welzijn van de inwoners van onze gemeente.
Er is ook maar één lijst, dus we kunnen alleen onze voorkeur aangeven over de personen die op die lijst staan. Alhoewel, ik meen ergens gelezen te hebben dat we niet persé iemand van de lijst hoeven te kiezen, we kunnen ook een handgeschreven briefje met de naam van een favoriet in de stembus deponeren. Mocht zo één meerdere voorkeurstemmen krijgen dan komt hij/zij in de gemeenteraad. En als hij daar geen zin in heeft mag hij een verzoek richten aan de prefect om daar van ontheven te worden.

Maar onze gewaardeerde burgemeester stelt zich opnieuw herkiesbaar, het was hem de laatste 10 jaar prima bevallen als plaatselijke machthebber, zo vertelde hij mij des gevraagd.
Zijn programma, zijn verkiezingsleuze, is het bewaren van de sociale rust en het bevorderen de levensvreugde in de gemeente. Voorwaar een loffelijk streven.
Ook wijst hij er ons op dat de gemeentebelasting onder zijn bewind 0% verhoogd is. En dat is ook wat waard.
Mijn stem krijgt hij.

warm

23 Februari en bijna zomer. 18 Graden in de schaduw en in de zon is het al bijna te warm om lang te zitten. Het is bijna niet te geloven, maar ik heb de korte broek al weer uit de kast gehaald. Als het weer raar doet, doe ik het ook.

Beeldhouwen.

Dank zij "uitzending gemist" zagen we een uitzending van Teleac over de cursus beeldhouwen in hout. Dat leek wel interessant en leuk om te doen. Mijn hele familie is héél kunstzinnig, dus waarom zou ook ik niet iets moois kunnen maken?
Dus hebben we samen al die uitzendingen bekeken en ook maar het bijbehorende cursusboek besteld.

En zodoende heb ik besloten om mij mijn verdere leven aan die edele beeldhouwkunst te weiden. Nou ja, mijn hele leven? Laten we eerst maar eens beginnen.
Om te beginnen moet je dan goed gereedschap hebben. Goede beitels, hol, bol, krom en recht. Maar kom er maar eens om bij die grote doe-het-zelf zaken zoals monsieur briclolage, waar ze alles hebben.. Ja, een enkel gutsje is er wel te koop maar je moet niet te veel vragen, want ze zijn niet op specialisten ingesteld. Dus daarvoor moeten we naar Toulouse, als daar tenminste speciaalzaken zijn, of wat nog makkelijker is, bestellen via internet.

Een houten klopper om die beitels door het hout te slaan kun je kopen, maar natuurlijk ook maken. Een eerste proeve van bekwaamheid.
Een prachtige werkplaats of, wat mooier klinkt op z'n Frans, "atelier", heb ik natuurlijk al lang net zoals de stevige werkbank.

En dan natuurlijk hout. Om te beginnen heb ik de schuren vol liggen met brandhout van diverse boomsoorten, wilg, populier, kers en pruim. Maar helaas zijn die allemaal in kleine stukken gehakt om ze in de kachel te laten passen. Maar ook met kleine stukken kun je nog wel wat moois maken. Verder heb ik pas een dode eikenboom omgehakt die nu aan grotere stukken ligt te drogen onder de hangaar. Dus aan hout hoef ik geen gebrek te hebben.

We gaan aan de slag en de resultaten komen er wel aan.

Groentetuin.

Het is mooi weer, de zon schijnt en in de luwte is het warm. Alleen jammer dat de periodieke oostenwind, le vent d'autan, een beetje te hard en te fris waait. Lekker buiten zitten is er niet bij.

Maar de natuur trekt zich daar niks van aan. Het gras, maar vooral het onkruid begint al te groeien. Ook de groentetuin wordt overwoekerd met groen en dat is minder prettig. Een groentetuin mag alleen maar groen zijn al wij er wat gezaaid hebben, anders noemen we het mauvés herbes en dat moet weg.

Dus heeft Diny haar stoute laarzen aangetrokken en staat manmoedig met de hak te zwaaien om het taaie gewas uit de harde grond te rukken.
(In Groningen hadden we te maken met zware klei, maar dit hier is zo mogelijk nog beroerder.)
En dan moet de mest nog verspreid worden en dan kom ik eindelijk aan de beurt om met de trekker en de frees de grond om te werken.
We hebben de pootaardappelen al in huis maar we zullen nog maar even wachten met poten tot de hondsdagen voorbij zijn, wanneer dat ook maar mag zijn. Zo vroeg hoeft het ook hier niet, vorig jaar was het 19 april dus we hebben nog de tijd.

ecobuage

In de oude tijden hebben de allereerste landbouwers in de Pyreneeën zich reeds van het vuur bediend om de velden te bemesten en te kunnen exploiteren. In onze moderne tijd bestaat deze praktijk nog altijd. Hier wordt graag en veel gebrand.

De ecobuage (of het afbranden door middel van een gecontroleerd vuur) helpt de boeren in de strijd tegen de overwoekerende planten en om zich te verzekeren van mals gras van een goede kwaliteit.

Er is veel commentaar op deze manier van het schoonbranden van velden want het loopt nogal eens uit de hand. Door gebrek aan goede controle zijn er dit jaar ook al weer vele hectares bos afgebrand in de Ariége. En nog veel meer daarbuiten. Ik las dan ook dat de perfect het nu verboden heeft in verband met de grote risico's. Gelijk heeft hij.

Tijdens de franse les vertelde een Portugese medeleerlinge dat er in Portugal ook ontzettend veel verbrand wordt en dat hebben we een paar jaar geleden, toen we daar doorheenreden, ook wel gezien. Heel troosteloos. Volgens haar wordt er veel opzettelijk in brand gestoken door pyromanen. In haar dorp, waar ze gewoond heeft, wisten ze daar wel wat op. Toen eenmaal bekend was wie die plaatselijke pyromaan was, is hij spoorloos verdwenen en nooit meer terug gevonden. Ze maakte een veelzeggend beweging met haar duim langs haar keel. De politie heeft volgens overlevering nooit echt haar best gedaan om die verdwijning op te lossen. Ze vonden het wel best.
Dit alles heeft mij echter niet belet om de buitenranden van de geitenweide op die ouderwetse manier af te branden en op te schonen. Het was een chaos van doornstruiken en overjarig droog gras. Het kon volgens mij op een veilige manier, de niet te harde wind stond goed en op het naastliggende land stond niets wat branden kon. Het ging dan ook prima.
Nu kan die rand weer mooi groen worden zodra het gras weer begint te groeien en dat duurt niet zo lang meer met dit mooie weer.

Postzegels.

Een doos vol postzegels heeft Diny bij elkaar verzameld in de loop van de jaren. En ze liggen daar maar in die doos. Kinderzegels, Zomerzegels, Europazegels, buitenlandse zegels, er zit van alles bij.

Wat zou daar de waarde van zijn? De frankeerwaarde blijft altijd geldig, wordt beweerd. Geldt dat ook voor de oude guldenzegels? En er is de cataloguswaarde, nou kom daar maar eens om. Dat betaal je wanneer je bij een postzegelhandel wat wilt kopen.
En dan is er nog een waarde die de gek er voor wil geven en dat is de belangrijkste waarde, want daar heb je wat aan als je de boel van de hand wil doen. Als je die gek kunt vinden, tenminste.

Ik ben maar eens langzaam aan begonnen met het inventariseren van de postzegels in die albums en heb een mooie lijst gemaakt in Excel. Op dit moment heb ik Nederlandse zegels vanaf 1950 tot 1979 ingeboekt. Dit aan de hand van een zeer oude catalogus van 1985 die ik van Paul de Louw gekregen heb. Dus de huidige waarde is mij voorlopig nog onbekend. Wie nog eens een recentere catalogus voor me heeft, ik hou me aanbevolen.

Vooral met de oude zegels telt het niet aan wat de waarde betreft, er zijn zegels van 2 oude centen bij. Ja en daar doe je tegenwoordig niet zo veel meer mee. De totale frankeerwaarde is tot nu toe al 420 gulden. De echte winst zal dus van de verzamelwaarde moeten komen.

Maar ik denk dat ze niet echt zeldzaam genoeg zullen zijn, er zijn er misschien wel miljoenen van verkocht. Al zullen de meeste wel netjes op brieven zijn geplakt zoals de bedoeling is van postzegels.

Ik ben bang dat we er niet rijk van zullen worden.

Winterwerk.

Wat is er bij dit stralende mooie weer fijner om te doen als het snoeien van een houtwal. De zon schijnt, de geiten lopen me voor de voeten en de ganzen staan zich al snaterend af te vragen wat ik in hemelsnaam aan het doen ben.

Filou doet hier niet aan mee. De ex-geitenbok kwam zo dreigend met de horens omlaag op hem af dat hij me smeekte om het poortje open te doen zodat hij snel weg kon. Nee, het is geen held. Ja, wanneer de dieren er pijlsnel vandoor gaan zoals hazen en reeën, dan durft hij er wel achteraan. Dat is leuk.

Die houtwal beneden in de geitenweide was in de loop van de jaren zo dicht gegroeid dat er niet meer door te komen was. Maar nadat een jaar lang de geiten er rondgestruind hebben komt er een beetje licht in de chaos.

Nu kan ik ook zien dat daar beneden de afrastering in een erg slechte staat is. Daar moet wat aan gebeuren voor de dieren dat ook ontdekken en ik ze bij de buren kan ophalen.

En dus moet al het dode hout en de doornstruiken er uitgehakt en gezaagd worden. Als alles weer goed bereikbaar is moeten er weer nieuwe afrasteringpalen de grond in geramd worden en het gaas gerepareerd. Werk genoeg dus.

dure tijden

We kregen een briefje van de krantenuitgever. Ons dagblad “La Dépêche” was van mening dat het leven duurder wordt en dat dus de abonnementprijs omhoog moet. Ik ben even gaan rekenen, de verhoging was percentsgewijs een stuk hoger dan de verhoging van mijn pensioen. Nu zijn dat zo’n beetje alle verhogingen die doorgevoerd worden en dat zijn er nogal wat. We boeren er royaal op achteruit de laatste tijd.

Mijn eerste reactie was dus: ze kunnen de pot op , ik zeg die krant op. En mijn tweede reactie was een mail sturen naar de redactie van de krant met de boodschap dat ik niet langer mee doe.

Ik heb eens bekeken wat ik er eigenlijk aan heb. Het eerste deel van die krant, het zogenaamde nationale en internationale nieuws, beslaat een derde deel, de rest is totaal oninteressant of reclame. Het tweede, regionale, deel heeft een nieuwswaarde dat nog lager is dan vroeger het plaatselijk Noorderkrantje in Bedum. Al met al haalt het lang niet het niveau van mijn vroegere lijfblad Trouw.

Het mailtje riep, verbazend genoeg, direct reactie op. Een dag later had ik de afdeling verkoop al aan de telefoon. Of ik er nog eens over wilde nadenken, de verhoging was toch maar minimaal. Dat kon er toch nog wel af? Zo laag zou mijn Nederlandse pensioen toch wel niet zijn? Het scheelt maar 1,5 euro.

Nou, het zal er nog wel af kunnen, maar als ik het abonnement opzeg, betaal ik geen 1.5 euro meer, maar 20 euro minder per maand die ik dan dus voor wat anders kan uitgeven. En dat is andere koek, daar kon hij niet tegen op.

En om met het nieuws op de hoogte blijven, daar hebben we tegenwoordig internet voor.

Het weer in januari.

Het was toch een beetje bovengemiddeld warm met een gemiddelde van 7.6 graad celcius, de warmste januari sinds ik begonnen ben met meten in 2004. Het gemiddelde is 5.3 graden.
Het scheelt niet veel, maar toch. En zoals gewoonlijk, als de zon schijnt is het lekker warm voor het huis.
En zelfs de regenval was voldoende voor deze maand. 63 millimeter is bovengemiddeld en veel meer dan de voorgaande jaren.
Kortom, we zijn tevreden!

Posterijen

Vandaag was er in onze feestzaal de officiële uitgifte van de serie nieuwe gefrankeerde eerste dag enveloppen waarop standaard 4 foto’s van onze mooie gemeente Esplas zijn gedrukt.

Als we deze enveloppen voor onze brieven gebruiken, dragen we over heel Frankrijk het beeld van Esplas uit. Dat is althans de bedoeling van dit initiatief. En dat is mooi.

Dat vertelde ons de regionale directrice van de Franse Post, die daarvoor speciaal naar ons toe was gekomen. Ik heb uit haar toespraak begrepen dat ze dit voor alle gemeentes die daar belang bij hebben,willen invoeren.

Het evenement bracht op deze zaterdagmorgen nog een 15-tal, meest oudere, medeburgers op de been. We werden hiervoor rijkelijk beloont met een mapje met 8 van die enveloppen en natuurlijk ook met een aperitiefje en een paar borrelnootjes. Dat is altijd mooi meegenomen op zo’n zaterdagmorgen.

In een gezellig onderonsje met mevrouw de directrice heb ik haar nog wel even onder de neus gewreven dat mijn vertrouwen in tante post momenteel niet erg groot is. We zitten al 5 weken op een paar pakketjes uit Nederland te wachten die met die post zijn verzonden. Maar ja, daar had zij natuurlijk ook geen antwoordt op