Weerpraatje.

De meimaand is weer voorbij. Het is weer tijd voor het weerpraatje.
Deze maand was het eigenlijk geen Zuid-Frankrijk weer. Ten noorden van ons was het steeds veel mooier en warmer dan bij ons.
De gemiddelde temperatuur schommelde zo net om de 20 graden en dat is wel lekker als je buiten werk te doen hebt. Maar het is niet erg hoog.
En het is nat, hoewel er vorig jaar mei aanzienlijk meer regen (220 mm) is gevallen dan deze maand.

Voorjaar.

Het is me het voorjaartje wel weer dit jaar. Het blijft maar regenen. Niet dat dat zo erg is, een beetje watervoorraad voor de komende zomer is natuurlijk nooit weg.

Maar het is wel mooi weer om vooral 's avonds door het veld te lopen. De natuur is op zijn mooist. Er groeit en bloeit van alles. En je ruikt ook allerlei verschillende geuren. Het begint al als je buiten komt met de geur van de bloeiende kamperfoelie. Dan de klimrozen en de lavendel.

En als je door het weiland loopt krijg je weer veel andere, onbekende, geuren in je neus.
Erg mooi.

Oliecrisis.

Het was weer eens zo ver. De vissers zijn boos. Boos op de vangstbeperkingen opgelegd door « Brussel « . Boos ook over de te hoge olieprijzen (net als wij trouwens).

En dus gaat de beuk er in. Ze overvallen supermarkten en delen de vis gratis uit aan de klanten. Ze dwingen vrachtwagens met importvis tot stoppen en gooien die vis op straat.
(Ik noem zoiets gewoon diefstal maar zij komen er mee weg)

Maar ook blokkeren ze de olieraffinaderijen en dat heeft gevolgen voor ons. De benzinepompen stonden droog. We konden niet meer tanken.

Gelukkig had ik nog een jerrycan staan met een 10 liter benzine, dus even kunnen we vooruit. En als dat op is moeten we de camper gebruiken, die had ik juist volgetankt. Daar kunnen we nog zo'n 500 kilometer mee rijden.
We zijn benieuwd wat vriend Sarkozy hieraan gaat doen.

Gelukkig was vandaag de benzine pomp weer ruim voorzien en kon de tank weer volgegoten worden. Zonder auto is het hier maar knap lastig.

Hangaar.

Ja dat krijg je als je oude bouwsels gaat slopen. Ik trok een paar planken weg en daar fladderde me een boos vleermuisje om de oren. Gestoord in zijn welverdiende dagrust.
Hij moet toch maar zien dat hij weer een ander rustig plekje vindt.

De kuikens.

Eindelijk zijn ze thuis gekomen.
Ruim 3 weken geleden zijn ze geboren en nu heeft Ruud er 8 stuks bij mij gebracht.
Hij kon er moeilijk van scheiden. Maar ja, zo was de afspraak. Ik zou 2 of 3 kippetjes krijgen en op 1 na alle haantjes. En dat zijn er 5 stuks.
Ik zal eens kijken welke de mooiste wordt en die mag dan stamvader worden van alle volgende broedsels op Chicane.
Maar dat is pas voor later.

La penseuse

Na enkele weken hakken, schaven, schuren en vijlen is er weer een wonder geschied. Er is weer een beeld geschapen.
Vrij naar het voorbeeld van Rodin, die ooit een beroemd beeld "de denker" heeft uitgehakt, heb ik "la penseuse" gemaakt.
Mocht er enige gelijkenis zijn met mijn geliefde, dan is dat toevallig, hoewel ze er wel voor heeft geposeerd.

Het beeldje is ongeveer 25 cm hoog en is gemaakt uit eikenhout, afgewerkt met olie en bijenwas.
Eikenhout is wel hard maar met goede beitels toch goed te bewerken.

Hert.

Ik had tijdens onze dagelijkse rondwandelingen al eerder sporen op het bouwland gezien van iets dat groter moest zijn dan een ree. Reeënsporen zien we wel vaker, die lopen er hier genoeg.
Maar dit leken wel afdrukken van een koe, zo groot. Maar die lopen in de winter niet los over het land, die staan ook hier op stal.
Ik had eigenlijk geen idee wat dat was, misschien van een hert maar die had ik hier nog nooit eerder gezien.
Maar gisteren tegen de avond keek ik toevallig naar de heuvel tegenover ons en ik zag daar wat bewegen. En met de verrekijker kon ik voor de eerste keer hier in Zuid-Frankrijk een echt hert in levende lijve zien.
Het was een solitaire hinde. Ik had natuurlijk liever een groot mannetjes hert met een enorm gewei gezien, maar je kunt blijkbaar niet alles hebben.

De hangar.

Hij is oud, hij is lek en hij is verrot.
Zo, dat moet voldoende reden zijn om er eens wat aan te doen. Hij moet grondig opgeknapt worden.
We beginnen met de brandhoutstapel die nu in de weg staat, te verplaatsen.
Nou ja, Diny doet dat.
Ik mag het zware sloopwerk doen. In de hoek is een berghok afgetimmerd met zware eikenhouten planken. Die moet ook weg.
Die planken kan ik misschien nog wel weer recyclen, ze komen wel weer van pas om de voorkant van de loods dicht te timmeren.

En Filou heeft ontdekt dat de krielkip onder dat berghok zit te broeden.

Geitenonderhoud.

Ja, ook geiten hebben onderhoud nodig. Het zijn sobere dieren die zich goed zelf kunnen redden, maar nagelbijten kunnen ze niet. De hoefjes blijven steeds maar doorgroeien en ik zag dat ze helemaal naar binnen omgekruld waren. Daar komt rommel en vuiligheid tussen en dat schijnt niet goed te zijn. Dus moet er bijgeknipt worden met schaar en een scherp mes.

Ik ben geabonneerd op een dierenblad "Levende Have" waarin van alles en nog wat over de verzorging hobbydieren te lezen valt en die hebben ook een website opgezet met een landelijk kennisnetwerk, waar iedereen zijn ervaringen op kan zetten. En op die website had ik al eens een instructiefilmpje gezien over het bekappen van schapenhoeven. Zodoende had ik al enig idee hoe dat moest. Ook dit is een kwestie van aanpakken en dan valt het wel mee.

Ik vraag me trouwens af hoe dat bij de in het wild levende dieren gaat, zoals reeën en dergelijke. Die moeten wel zelf nagelbijten?

heer H.Haan

Een standbeeld ter nagedachtenis aan alle overleden en al dan niet door ons geconsumeerde hanen.
Gemaakt uit Esdoornhout, afgewerkt met olie en bijenwas.

Koortje.

Diny had zaterdag een optreden met haar koortje in Saverdun. Ja, koortje, want wegens het voor velen vrije en lange weekend, 8 mei bevrijdingdag en dan ook nog een toch weer vrije pinkstermaandag er achteraan, waren verscheidene koorleden niet aanwezig.

In Saverdun, dat is dus niet zo heel erg ver weg. En in de bioscoopzaal, dus geen harde kerkbanken deze keer. Ik had het koor al erg lang niet meer gehoord en Diny vroeg of ik ook nog weer eens kwam luisteren. Zij moest er anderhalf uur van te voren zijn om te repeteren en nam dus de auto mee. Ik moest maar gaan fietsen, dat kon makkelijk.
Maar terwijl alles ten noorden van ons, tot in Nederland toe, zat te puffen onder een brandende zon, zaten wij hier met windkracht 8 alles vast te binden zodat het niet zou wegwaaien. En dan gaan fietsen?

Goede raad was duur, maar de camper staat er ook nog en dus kon ik toch nog zonder veel moeite naar de concertzaal komen.

De verrassing was dan ook groot toen ze me toch nog, een kwartier te laat maar ruim op tijd, binnen zag komen. Een kinderkoor begon net te zingen. We keken elkaar aan en waren het eens: als ze nog heel lang erg hard oefenen zou het nog wel wat kunnen worden met dat kinderkoortje.
Een ander kinderkoor dat daarna kwam had ook te kampen met het afwezigheidsvirus. Van de zeven waren er vier niet op komen dagen. Dus werd er met z'n drieën gezongen. Erg moedig.

Maar op het optreden van het koor van Auterive, waar Diny dus bij is, valt weinig op aan te merken. Een mooi repertoire werd heel mooi gezongen.

Reeënleed.

En alweer heb ik een dode ree gevonden, deze keer wel heel dicht bij huis. Hij is op zijn vlucht voor het een of ander met zijn kop in het grofmazige schapengaas terecht gekomen en kon zich dankzij zijn hoorns niet meer terugtrekken.
Een tragische dood, lijkt mij. Toen ik hem ontdekte was er niet veel meer over dan de kop die door het gaas hing en het door rovers half afgekloven karkas.

Dit is al de derde keer in mijn korte leventje hier dat ik zoiets meemaak. Eerst die ree die vermoedelijk door Filou de dood is ingejaagd. Toen later die ree die ook met zijn kop in schapengaas verstrikt was geraakt en die toen door de door mij opgeroepen jager uit zijn lijden werd verlost.

Deze keer kon ik niets méér doen dan, met de neus dicht geknepen, de kop terug te duwen door het gaas en de afrastering weer repareren die door het wanhopig gespartel los was geraakt.

Drie keer is genoeg, ik hoef er niet méér te vinden.

De vasthoudende verkoper.

Tuut tuut. En weer stopt er een auto en wordt er stevig op de claxon gedrukt. Dat betekent hier dat we buiten moeten komen omdat er iemand aan de poort staat die ons spreken wil.

Ik ben met de dringende dingen bezig die ik elke morgen doe, dus Diny loopt naar buiten om te horen wat er is. Ik hoor de hond blaffen en een franse mannenstem mompelen. Diny laat iemand binnen de poort komen.
Even later ga ik eens kijken wat er te doen is. Ik zie Diny met een jongeman in een felgeel werkpak in de tuin staan en ingespannen naar het dak kijken.

Vreemd, sinds wanneer heeft Diny belangstelling voor het dak?
Maar dan ziet ze mij en komt aanlopen. "ga eens even met die man praten, ik raak hem niet kwijt"
Wat wil die dan? Nou, die man wil met een of ander chemisch middel de dakpannen schoonmaken. Volgens hem zit daar mos op en ze zijn gedeeltelijk vies.

Ik moet met hem mee lopen naar de tuin, dan kan ik het zelf zien.
Hij loopt alvast enthousiast vooruit de tuin in en ik blijf bij de deur staan. Ik ken mijn dak, ik hoef niet te kijken. Ik heb er vorig jaar dagen opgezeten om het goed waterdicht te maken en er meteen ook het mos er af te halen.

Hij steekt van afstand weer een heel verhaal af, in langzaam en duidelijk Frans, hij schijnt door te hebben dat ik buitenlander ben. Hij blijft erbij dat het dak een schoonmaakbeurt moet hebben.

En ik wil niet dat hij wat aan het dak gaat doen en zeg dat ook vriendelijk maar duidelijk.
Hij geeft niet op en praat door; hij heeft een erkend bedrijf in Saverdun en is in Brie aan het werk en hij laat me een folder zien.
Ik zeg nog steeds dat ik niets aan het dak wil laten doen. Hij gaat door, hij wil voor mij een offerte maken.
Ik zeg dat ik heel tevreden ben met het dak.
De volhouder is nog steeds vol goede moed; ja maar, het is toch echt nodig dat het gebeurt, het is mooier en beter. U zult eens zien hoe mooi dat wordt.

Eindelijk staak ik mijn pogingen om beleefd van hem af te komen.
Au revoir, monsieur. Ofwel, goedendag meneer.
Eindelijk dringt het tot die jongeman door dat ik misschien wel niet van zijn diensten gebruik wil maken en loopt eindelijk weer het erf af. Daar probeert hij nog even of misschien de muren moeten worden geschilderd, dat kan hij ook.
Nee, ook dat niet!!!!!!!

Bij de auto draait hij zich nog één keer om en zegt vriendelijk: bonne journée. Fijne dag verder.
Ja, jij ook en de groeten.

Zondagavond 5 mei

De eerste avond waarop we tot 12 uur lekker buiten kunnen zitten. De temperatuur zakt niet echt. Het blijft zoel.
We hebben laatst een buitenhaard gekregen en die steken we voor het eerst aan. Het geeft veel rook en een beetje warmte. Maar het is altijd leuk, mijmeren voor een open houtvuur.
Een glaasje wijn en wat knabbelnootjes, ik weet het, het is simpel maar wij vinden het wel leuk.
Want buiten is 's avonds van alles te beleven. Filou is wat onrustig, want er dreigt onweer in de verte en daar heeft hij een gloeiende hekel aan, de katten zijn in de weer om de insecten te vangen die op de buitenlamp afkomen.
Zij hebben hierbij concurrentie van een grote dikke pad die onderaan de trap ook zit te wachten op vallende insecten. En van die pad blijven hond en katten vanaf. Daar hebben ze allemaal ontzag voor.

Hoog bij de lamp vliegt een hele grote vlinder rond, het zou de windepijlstaart kunnen zijn. Die heeft een spanwijdte van wel 13 centimeter. Hij gaat speciaal voor ons even rustig op de grond zitten om zich te laten bekijken. Dat moet hij niet te lang doen, want dan is hij voor de poezen
In de struiken horen we de nachtegaal zijn hoogste lied zingen. Dat gaat de hele nacht door, tot vervelens toe. En onder in het weiland geeft soms een ree zijn blaffend geluid te horen.

Ja, het is heel stil bij ons en toch is er veel te beleven.

Duivenleed.

Laatst waren we dus 2 weken weg. En in die tijd heeft een duivenpaar de kans waargenomen om toch nog vlug een paar eieren uit te broeden.

Dat proberen ze al heel lang, maar ik bewerk de eitjes steeds zodanig dat ze zich niet ontwikkelen.

Ik heb genoeg van dat spul, meer hoeven het er niet te worden. Maar nu zagen ze de kans schoon en liggen er toch nog 2 jonkies in het nest. Vooruit dan maar, zij hun zin.

Maar als ik ze hun gang laat gaan, worden het er snel een hele boel. Ik heb hier 10 duiven rondvliegen, zeg maar 5 paartjes. Die broeden in een jaar toch zeker 3 keer over 2 jongen uit. Dan heb ik aan het eind van de zomer hier 30 extra duiven rond vliegen.

Dat moet toch maar niet.Of ik moet nog ontdekken dat daar een goeie handel mee te drijven valt, dat ik daar goed mee kan verdienen. Dan verandert de zaak.

Maar mijn vader zei vroeger al: wee zien geld wil zeen stoeven, moet fokken met kniens en met doeven.

En zo is het.