Kerstkalf 2990.

Hooguit een week. Ouder kan hij/zij volgens mij niet zijn.

En dan heb je mooi geluk als pasgeboren kalf dat je niet moederziel alleen in een donkere kist wordt gestopt maar dat je op oudejaarsdag zo lekker in het zonnetje kunt liggen.

Hetzelfde geluk hadden wij tijdens onze oudejaarsdagwandeling. Niet wat die kist betreft, maar wel van dat lekkere zonnetje.

En een ander grote geluk is dat, nog het kalf, nog onze hond, nog wij zelf, last hebben, laat staan overlast hebben van oudejaarsgeknal.

Wij boffen toch maar weer.

Hallo daar!

“Hallo, is daar iemand? Kom je buiten spelen?”

Dat was ongeveer de strekking van de eenzijdige conversatie, want er kwam geen antwoord uit de diepe van het hol. Laat staan dat er iets of iemand te voorschijn kwam.

Diep in dat hol zal een vos verscholen hebben gezeten, en vossen zijn niet zo gek op honden heb ik me laten vertellen.

Tenminste, ik denk dat het een vossenhol is want er was maar één hol en als  er meerdere holen bij elkaar zijn, dan zijn het dassenholen. Zo beweren de mensen die het weten kunnen tenminste.

Kerstpakket.

Heb medelijden met Essent. Het gaat slecht met Essent.

Essent, “het energiebedrijf dat ik of mijn partner mee heb helpen opbouwen” geeft te kennen dat: “wegens het tijdsbeeld en vanwege noodzakelijke bezuinigingen  een aantal zaken moet veranderen”.

Ach gossie!!

En één van die bezuinigingen betreft het stoppen met het verstrekken van het kerstpakket aan zowel de huidige medewerkers als voor de gepensioneerden.

In plaats daarvan zenden ze alle betreffenden een cadeaukaart te waarde van 25 euro toe.

Nu wil het geval dat wij hier in het buitenland nog nooit een kerstpakket toegezonden hebben gekregen wegens te duur en dat we dus nu wel die cadeaukaart hebben gekregen.

Dus wij worden er een beetje beter van. Tenminste als Mediamarkt iets verkoopt dat we graag willen hebben en niet meer kost als 25 euro. En dat is nog maar zeer de vraag!

Enne.....hoe gaat het nu met de bonussen voor de top?

Bedankt Essent!

Kerst.

De foto hier boven spreekt natuurlijk voor zich zelf.
Ik wil nog wel vermelden dat ik die foto gisteravond hier voor het huis heb genomen.
Voor alle duidelijkheid: de tekst heb ik er later in gezet, die stond niet in de lucht geschreven

En verder willen wij bedanken voor de goedewensenkaarten die we per post en per mail mochten ontvangen.

Paul.

Onze goede vriend Paul de Louw is op 11 december overleden. Hij is onze tweede vriend dit jaar die geveld is door de gevreesde sluipmoordenaar die, soms ook nog te vriendelijk “mijnheer”, Alzheimer wordt genoemd.

We denken nog regelmatig terug aan de periode dat hij en zijn geliefde echtgenote Jos hier in het zuiden woonden. We herinneren ons zijn vele (soms erg schuine) grappen, zijn goedlachsheid, zijn goedgeefsheid, zijn gemopper soms ook nog.
We vonden het erg jammer dat ze, noodgedwongen, weer vertrokken naar Nederland.

Moge hij rusten in vrede en we wensen Jos veel sterkte.

Vandaag kregen we het bidprentje toegestuurd, waarvan ik een deel van de tekst hier onder weergeef.

Stelers.

Esplas is in rep en roer, de gendarme rijdt af en aan en wij weten, zoals gewoonlijk, van niks.

Gisteren kwam ik een stokoude buurman tegen die een wandelingetje maakte met zijn hond.
Tot mijn verbazing vroeg hij mij of wij visite hadden gehad. Nee, wij hebben geen visite gehad, en wij zijn ook met de kerstdagen alleen. Rare vraag, vond ik.

Maar toen hij doorpraatte in zijn bijna onverstaanbare dialect, begreep ik ineens dat hij visite van het inbrekersgilde bedoelde.

Bij verschillende buren is de laatste weken ingebroken. En het rare is dat er hoofdzakelijk levensmiddelen worden buitgemaakt. Bij onze kippenburen zijn al 2 keer zo’n 500 eieren meegenomen, bij een ander een hoeveelheid conservenblikken met vlees en paté en bij een derde een gevulde koelkast. Van de rest weet ik het niet.
De kasteelburen hoorden laatst ook enig gerucht buiten en één van hen ging naar buiten met zijn jachtgeweer. Het verhaal verteld niet of hij ook werkelijk geschoten heeft, maar de dieven kozen daarop wel het hazenpad.

De Zwitserse buren gaan morgen allemaal naar hun geboorteland om kersteest te vieren, mij is gevraagd om een extra wandelingetje met de hond te maken en dan vooral een rondje om hun panden.
Waarom niet! Ik heb alleen geen geweer, wel een dappere(?) hond.

Maar voor alle zekerheid sluit ik in het vervolg mijn werkplaatsje ’s nachts maar goed af, ook al is daar geen voedsel te vinden. Of het zou het kippenvoer moeten zijn.

Prix Barbara.

Dit jaar mocht Barcella deze prestigieuse prijs in ontvangst nemen. Barbara was een beroemde Franse zangeres die helaas is overleden, maar waar wij toch nog nooit van gehoord hadden. En ter ere van haar is een prijs in het leven geroepen voor jonge veelbelovende artiesten, zoals Barcella deze keer
Een prijs die is uitgereikt door hare excellentie mevrouw de minister van cultuur (neem ik aan).

Op deze bijgaande video is te bekijken hoe dat in zijn werk ging. En wie denkt: "die Fransen lullen maar een eind weg", kan doorspoelen naar 1 minuut 42 alwaar Barcella met zijn musici een lied ten gehore brengt.

Uiteraard komt ook Marcel royaal in beeld, vandaar natuurlijk ook dit bericht.

Tuin.

Waar doe je het eigenlijk voor? Dat is deze dagen wel de hoofdvraag bij alles wat we doen.
Is het nog wel de moeite waar?

Diny, optimistisch als ze is, wil ondanks de sombere vooruitzichten toch evengoed nog haar makkelijke moestuin inrichten.
Mocht het leven op dees aardkloot toch gewoon doorgaan, zijn wij tenminste voor bereid op de toekomst. Een toekomst van lekkere verse eigengeteelde groenten.
Wie wordt daar nu niet vrolijk van?

En ik ben, omdat het toch wel mooi weer is, bezig met het opschonen van de aardbeienborder.
Als je dat maar laat groeien wordt het een wildebende waar je geen aardbeiplant van onkruid kunt onderscheiden.

Zo zijn we samen toch gezellig bezig.

Zomers.

Vandaag was het weer eens een zondag. Of beter, het was een zonnige dag, want het is ook hier natuurlijk zaterdag vandaag.
Diny had al de pest in omdat ze een afspraak had met haar kunstlerares. Ze bleef eigenlijk liever thuis in de zon zitten lezen of zo iets.

Ik heb na lange tijd weer eens, samen met Anka, een rondje gemaakt op de fiets.
We komen dan vaak langs een huis waar 2 grote loebassen van honden buiten lopen.
Lang van te voren zet Anka dan haar haren overeind om toch maar zo groot mogelijk te lijken en voor alle zekerheid loopt ze met een grote boog door het weiland om dat huis heen, hopende dat die honden haar niet zullen opmerken.

Vandaag ging die truc niet op. De honden hadden haar direct in de gaten en renden woest blaffend op haar af. Als ze nu maar zo verstandig was om gewoon rustig af te wachten, dan gebeurd er niks. Die honden blaffen hard maar bijten niet, het is louter imponeer gedrag.

Maar nee, voor alle zekerheid zet Anka de sokken er in en probeert de ellende te ontvluchten. En dat lukt haar ook makkelijk want er zijn maar weinig honden die haar op topsnelheid kunnen bij houden.
Dus die tactiek werkt ook goed.

Une bonne soiree.

De 12e dag van de 12e maand van het 12e jaar van deze eeuw was een bijzondere dag voor ons. Echt een dag voor een bijzondere datum. Dat wij dat nog hebben mogen mee maken!

Wat was er aan de hand?
Gisteren hebben we mogen meemaken dat Barcella in Toulouse was, dus niet al te ver van ons vandaan. En bij Barcella speelt Marcel zijn deuntje mee.
Dus daar zijn we naar toe geweest om te luisteren en te kijken.

Een mooie avond met veel afwisseling.
Marcel had een belangrijke taak in het geheel met trompet, contrabas en piano en speelde zelfs ook nog een trompetsolo waarmee hij veel bijval kreeg uit het publiek. Volgens Barcella konden zijn ouders, die in de zaal zaten, trots op hem zijn. En dat waren we ook.

Een minpuntje was dat mijn fototoestel net daar de geest heeft gegeven, dus een mooie foto kan ik er niet bij leveren.

Uitzicht.

Ons uitzicht zo tegen 6 uur ’s avonds.

Het einde van wederom een stralende dag. De zon is net onder gegaan in het westen (zoals gewoonlijk) en de straatverlichting is reeds ontstoken bij de verspreid liggende boerderijen aan de overkant van het dal.
Och, och, och, wat is dat toch mooi. Nog mooier als op de foto.

En zo romantisch!

Rust.

Alleen rust kan je redden, luidt een spreekwoord.
En daar hou ik me dan maar aan. Ik zou komende week een inbouwkast gaan maken bij de buren even verderop. Want ze hebben het idee dat ik zo reuze handig ben en ze konden verder niemand vinden om dat te doen.
Ik doe het toch maar niet, ik doe zelfs het hele jaar niks meer want ik hoop dat rust me zal redden.

Waarvan dan?

Nou, als de buitentemperatuur tot beneden de 5 graden zakt komt een vertrouwde, maar hoogst vervelende ischiaspijn weer opzetten in mijn rechter been. Als ik meer dan 5 kilometer loop krijg ik een stekende pijn in mijn linker heup en als ik meer dan 5 kilogram probeer op te tillen heb ik pijn in allebei mijn schouders. Zonder dat tillen trouwens ook.

Maar verder wil ik niet klagen.
Ik kan altijd nog een beetje met mijn hond gaan spelen, dan is die ook weer gelukkig.

Barre tijden.

Brrrrr, dit is koud! Een snijdende wind blaast over de heuvels, het is niks gedaan buiten.
Anka mag zelfs overdag al in de lekker warme kamer liggen. Wat een luxe.

De koeien moeten zelfs al bijgevoerd worden, anders komen ze om van ellende. Het valt nog mee dat de wilde zwijnen en de herten zich nog niet laten zien.
De sneeuwgrens daalt met rassé schreden, zelfs achter Foix worden de vrachtauto’s al tegengehouden wegens de sneeuwval en Andorra is nauwelijks meer te bereiken. Tenminste, dat vertelde de kapper vanmorgen.

Moet je trouwens voor de aardigheid eens kijken wat hij er van gemaakt heeft! Korter kon haast niet en dat in de winter.

En, oh ja, ik wens natuurlijk alle gelovigen nog een fijn sinterklaasfeest. Met veel kadootjes en zo.

Gefeliciteerd.

Ik had vandaag zo mooi de nieuwe waterleiding af kunnen maken. Helaas, het kon niet want we hadden veel belangrijker zaken te doen. We waren uitgenodigd om op Loustal een lunch te komen gebruiken.
Dit ter ere van de verjaardag van Ruud die eindelijk ook 50 jaar heeft mogen worden.
Het heeft even geduurd maar ook hij heeft het gered.

Te midden van een uitgelezen groepje mensen hebben wij ons die maaltijd goed laten smaken. Op de foto hierboven, de eetkamer zoals het er in rustiger tijden uitziet.

En die lekke waterleiding die lekt morgen ook nog wel. Maar veel langer niet meer, dat beloof ik.

Lek.

Het lek is boven. Nou ja, boven?
Het lek zit onder de vloer en wel in de waterleiding.
Zoals vriendje Peet al opmerkte: “kijk dan op de watermeter dan zie je het vanzelf”. Hij schreef er nog net geen “oen” achter.
Maar gelijk had hij wel, het watermeterhoeveelheidaangeefwieltje draaide met gesloten kranen.
Foute boel.

Dus moet er vervangen worden. Hoe dan, is de vraag, onder de vloer gaat niet. Dus in hemelsnaam maar bovenlangs, geen gezicht maar het moet.
Hopelijk doet een likje verf nog wonderen.

Sneeuw.

Ja, echt waar, er is sneeuw gevallen. Gelukkig niet hier, maar om naar Andorra te gaan zijn sneeuwkettingen nodig.
Niet dat ik naar Andorra wil, maar het is toch vermeldenswaardig omdat dit de eerste keer is deze herfst.

Ik heb absoluut geen zin de deur uit te komen, want hier mag het dan wel niet sneeuwen, ook hier is het koud en nat. Erg onaangenaam. Wat doen we hier eigenlijk, met dit weer kunnen we net zo goed ergens in noord-groningen wonen.

Dus heb ik me maar een binnenklusje opgezocht.
Het werd tijd dat de binnendeuren eens een opknapbeurt kregen. Ik het er meteen maar even een raampje in gemaakt, want dat tussenhok (zoals we dat vertrek eerbiedig genoemd hebben) had geen enkel raam en het was daar altijd aardedonker.

Nu is dat iets beter. Het zijn de kleine dingen die het doen….

Kopzorg.

Er zit een lek onder de vloer. Wat voor lek is nog onbekend, dat zoeken we op.
We zien dat in de slaapkamer-en gangkast de muur onderaan doornat wordt, de schimmel zit er op.
Ook na het verhelpen van de verstopping in de rioolbuis blijft het nat. Zelfs heb ik de wc er al weer af gehad om de aansluitingen te controleren op lekkage. Erg vervelend allemaal.

Nu zijn er drie mogelijkheden te bedenken.
1: de centrale verwarming is lek onder de vloer.
2: de rioolbuis is stuk waardoor bij het doorspoelen water onder de vloer komt.
3: de waterleiding lekt.

Mogelijkheid 1 schakelen we uit. De cv-leiding is helaas wel een beetje lek maar niet zo veel dat het zo erg nat kan worden. Dit is van later zorg.

Mogelijkheid 2 testen we uit door die wc een poos niet te gebruiken en de afvoer van de keuken even de vrije loop te geven. Nu, na een week, kan ik nog niet echt merken dat het beter en vooral droger is geworden.

Mogelijkheid 3 is alleen te controleren door de waterleiding een paar weken dicht te draaien. Dat zou kunnen als we besluiten om de zuid-franse kou een poosje te ontvluchten en naar zuid-spanje of Marokko vertrekken. Bij terugkomst zou het dan duidelijk moeten zijn.

Maar hoe dan ook, er komt weer werk uit voort. Of het riool moet op één of andere manier worden vervangen, of hetzelfde voor de waterleiding. Als er nu maar een kruipruimte was!
Ik wordt al moe als ik er aan denk.

R.I.P.

Zoek maar niet langer, ik heb hem zelf al gevonden.

Aan de kant van de weg in een greppel en zo plat als een pannenkoek. Aangereden door een auto en overleden in de kracht van zijn leven.
Geen fijn gezicht!

Roep’n.

Facebookvrienden van Diny weten het al. Onze broccoli uit de groentetuin stikt van de rupsen.
Geeft niks natuurlijk, de broccoli is er even lekker om en het schijnt dat rupsen voedzaam en gezond zijn. Vol met vitaminen, proteïnen, mineralen en eiwitten.
Ondanks dat wast Diny de meeste rupsen er wel vooraf af.

Toch schijnt het wel bijzonder te zijn, want uit de Achterhoek kwam de reactie: “wi’j hept vooral roepen in de moos”.
Dat mag dan zo zijn, maar wi'j hept hier geen moos, oftewel (voor de niet-achterhoekerse lezers, die gelukkig met velen zijn) boerenkool.

13.

Het getal 13, een ongeluksgetal? Je komt er vanzelf voorbij, als je maar lang genoeg wacht.

Gisteren was het precies 13 jaar geleden dat we met heel ons hebben en houden naar Zuid-Frankrijk zijn getrokken, het onbekende tegemoet.
Nu, 13 jaar later, vinden we het nog steeds een goede stap die we toentertijd gezet hebben.

Zouden we het in Nederland dan zoveel slechter hebben gehad als we waren gebleven? Nee, vast niet, maar wel anders.
En zullen we hier dan voor altijd blijven, zoals ons wel eens wordt gevraagd? Wie weet, de tijd zal het leren. Wellicht kijken we er over 13 jaar weer heel anders tegen aan.

Wijn en zwijn.

Volgens wikipedia “is de primeurwijn wijn van de eerste persing, met veel 'fruit', vaak nog wat schraal bij de eerste slok, maar in de afdronk kan al wel de kwaliteit van dat jaar en dat huis worden herkend”.
Dat laatste is ons helaas niet gelukt.

Net als in andere jaren, de nieuwe wijn was niet te zuipen!
De eerste fles die we probeerden leverde klare azijn op.
Een andere fles, een beaujolaiswijn uit Gaillac, die ons werd aanbevolen als toch wel erg lekker, vonden we wel wat beter, maar nog niet je van het.

(Een beaujolaiswijn uit Gaillac, vreemd, ik dacht toch werkelijk dat de beaujolaisstreek heel ergens anders in Frankrijk gesitueerd is).

Maar het vlees van een wild zwijn is toch wel erg lekker. Goed van structuur en weinig vet. Het is natuurlijk afhankelijk van hoe het klaargemaakt is. Als het in deze grote hoeveelheden gegrild wordt is, jammer genoeg, niet alles even goed gaar en gekruid.

Gelukkig werd tijdens het eten ook een côte du rhône op tafel gezet, een lekkere wijn die al een jaar heeft kunnen rijpen. Dat had toch echt wel onze voorkeur.

Verder werd door een deel van de Esplassers (het andere deel kon de tv niet zien) met grote aandacht een belangrijke rugbywedstrijd op tv gevolgd.

Eindelijk is ie d’r.

« Jamais les vins primeurs du beaujolais n’ont été aussi bons ».

"Nog nooit was de nieuwe beaujolais zo geweldig goed als deze keer". Zo stond het in de krant en dus is het waar.
We hebben er weer een heel jaar op moeten wachten, maar vanavond gaan we hem proeven in de salle de fêtes van Esplas. We kunnen bijna niet wachten zo benieuwd als we zijn naar die vreselijk goede kwaliteit. We vinden er meestal niks aan, maar nu zal het anders zijn. Of niet soms?

De derde donderdag van november mag deze wijn wettelijk eindelijk voor het eerst gedronken worden. Dus afgelopen woensdag ’s nachts om 12 uur was het weer zover. Wij moesten hier het geduld op brengen om tot zaterdag te wachten.

En als klap op de vuurpijl, vermoedelijk om de avond toch nog goed te maken, krijgen we deze keer ook nog sanglier te eten. Zwijnenvlees.
Er zullen er vermoedelijk veel geschoten zijn dit jaar, hoewel ik dat hier in de buurt niet heb gemerkt.
Een buurman, die boer is, verheugt zich er op: “kan ik me eindelijk wreken op die rotbeesten, ze vreten al mijn mais op en nu is het mijn beurt”.
Ik heb hem gezegd dat ik helemaal aan zijn kant stond en hem zou helpen met zijn wraak!

Een aardig filmpje over die nieuwe wijn is hier te zien. Helaas in het Frans, maar de plaatjes spreken voor zich.

Als paddenstoelen.

Ja, als paddenstoelen, zo snel groeien ze uit de grond de laatste tijd. Het is een virus dat snel om zich heen grijpt.

En nu heb ik het over loodsen, hangaars, die speciaal gebouwd worden om het dak vol te leggen met zonnepanelen. En dan gaat het om het dak, de rest in niet zo van belang. Ja, als het gebouw er toch staat wil men er natuurlijk wel een paar landbouwmachines onder zetten, maar daar gaat het niet om. Het gaat om de stroom die opgewekt wordt en die behoorlijk gesubsidieerd zal zijn. Anders beginnen die boeren er niet aan.

Eergisteren was het weer zo mooi dat we een eind zijn gaan fietsen en tijdens die 25 km zagen we her en der zeker 5 van die gloednieuwe gebouwen met de lelijke zwarte daken.
Ook geen gezicht natuurlijk, maar altijd nog mooier als die grote wolken uitbrakende kerncentrales die je ook overal in Frankrijk ziet. En vooral minder gevaarlijk, geloof ik.

Daghuur.

Soms, heel soms, wil ik nog wel eens iets voor een ander doen. Je moet toch wat als nieuwe regeringsplannen dreigen dat de pensionado’s drastisch gekort gaan worden.

Zoals vandaag, vandaag heb ik een mini vaatwasmachine aangesloten, een WC gerepareerd, een stopcontact vastgedraaid, een deurslot vervangen en een hek, zo goed als kwaad het ging, gerepareerd.
Zeg niet dat ik hier in het warme zuiden maar wat lig te luieren. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

Bugarach.

«Ne venez pas le 21 décembre !»
Met grote letters staat het in de franse krant.
Kom alsjeblieft niet naar Bugarach op 21 december, de dag dat volgens velen de wereld zal vergaan.

De ellende is dat uitgerekend Bugarach de enige veilige plek in Europa is waar je gered wordt, dus je moet wel als je niet ten onder wil gaan.

Maar de plaatselijke en regionale overheden beginnen het benauwd te krijgen, ze vrezen een dermate grote toeloop van gelovigen dat ze het niet meer in de hand kunnen houden.
De wegen worden op die dag tot in wijde omtrek afgesloten en zelfs het leger zou paraat staan.
Net als in Haren, maar dan anders.

Gelukkig hebben wij die berg al eens beklommen, dus wij hoeven er niet bij te zijn.

Knoprozen.

Er is een roos ontloken uit barre wintergrond.......

Het is dan nog wel geen winter maar het is toch wel 10 november vandaag. Dat zal geen groot nieuws zijn, want dat is in heel Europa en omstreken wel ongeveer gelijk.

Maar wat niet gelijk is kun je zien op de foto hierboven.
Rozen in de knop!!
Dat gaat nog steeds door zolang het niet vriest.

Misschien niks bijzonders, maar ik vond het toch wel mooi.

Free.

Eindelijk zijn we vrij van Tele2, onze mobile telefoon provider.
Ging het niet goed dan? Jawel, het ging prima, maar we ontdekten dat we ergens anders stukken voordeliger uit zouden zijn.
17 Euro per maand of 2 euro, dat scheelt een slok op een borrel. En ze beloven dezelfde voorzieningen. Dat ben je toch een dief van je eigen portemonnee als je dat niet zou doen. Zeg nou zelf!

En nu maar hopen dat ze de beloftes waarmaken en ook dat hun netwerk ook bij ons werkt.
En oh ja, het mobile nummer blijft het zelfde. Als alles goed gaat natuurlijk!

Muizenoogst.

De nieuwe oogst is weer veelbelovend, in drie dagen zijn er alweer evenzoveel muizen in de val gelopen. Dat beloofd wat.

We hadden er al op gewacht, zo rond eind oktober als het buiten kouder wordt trekken de beestjes weer naar binnen en horen we weer een oorverdovend geknaag op de zolder. En in de provisiekast zijn de pakken voedsel niet meer veilig.

De strijd is losgebarsten, moge de beste overwinnen (wij dus).
Helaas is onze belangrijkste bondgenoot nog steeds niet boven water.

Perdu.

Opsporing verzocht van een grijze kat, niet luisterend naar de naam Dombo.
Laatstelijk gezien op zondag 28 oktober enkele uren nadat we weer op les Tamaris waren gearriveerd.

Sindsdien ontbreekt elk spoor. Voor zijn leven wordt gevreesd.

Hondenluik.

Zij slaapt ‘s nachts in de berging, onze hond. Daar staat haar hok en haar voerbak. Maar ook overdag moet ze toegang hebben tot een droog en niet al te koud onderkomen.
Tot nu toe laten we daarvoor altijd de buitendeur op een kier staan, maar dat lijkt ons geen goed idee nu de winter nadert.
Dat wordt te koud.

Goede raad is duur, zeggen ze. Dus heb ik maar geen raad ingewonnen maar ben zelf een beetje aan het denken geslagen.

En het resultaat van al dat denken is te zien op de foto: een hondenluik naast de deur. Dat kan overdag open staan, desnoods met een gordijn ervoor zodat de meeste kou buiten blijft en Anka toch naar binnen kan komen. En ’s nachts gaat de grendel er op zodat ongedierte en snoodaards buiten moeten blijven.

Nu nog Anka zover zien te krijgen dat ze er gebruik van wil maken.

Goede tijden…..

Wat is er mooier dan op 1 november, lekker voor het huis in de warme zon, een eenvoudige doch voedzame maaltijd te nuttigen.

Beter kan een mens het toch niet hebben? Zeg nou zelf.
Moge er nog vele van dit soort dagen volgen.

Thuis.

En koud dat het is, vanmorgen werden we wakker in Vierzon en zagen een dikke rijp-laag op de omringende huizen. Gelukkig doet de kachel in de camper het prima, medelijden met ons hoeven jullie dus niet te hebben.

Maar ook hier in Esplas waait een snijdend koude wind. En die wind heeft gisteren zelfs een dakplaat van mijn brandhouthok af geblazen. Zo erg was het!

Maar voor de rest was alles goed, de kat en de kippen leven nog en er is prima voor gezorgd.
Mooi zo!

En dat beest op de foto is “Oink”, het symbool van de Ardennen. Het gevaarte is 10 meter hoog en volgens een bijbehorende omschrijving helemaal gemaakt van koperen plaatjes.

Teken van leven.

Ja zeker, we zijn er nog. En we zijn zelfs al op de terugweg naar huis. Eerst vanuit Groningen via de afsluitdijk naar Noord-Holland, alwaar we mochten overnachten bij de jachthaven in de Beemster. Wat een luxe, voor een paar centen een mooie plaats met douche en toilet. Niet dat we die gebruiken, maar toch aardig.

En dan donderdag langzamerhand zwervend via de Hollandse kust naar Zeeuws-vlaanderen waar we tegen 5 uur een plekje vonden bij een bijna verlaten vakantiecentrum aan de kust. Daar konden we een mooie strandwandeling maken met het zicht op Vlissingen.

Vrijdag zijn we verder gegaan via de regenachtige Belgische kustweg die van noord naar zuid door België loopt. Helaas zie je ook daar weinig van de noordzee en het strand. Eigenlijk is het een saaie weg. We hebben samen afgesproken dat we dit nooit meer moeten doen.

We waren net in Frankrijk toen Marcel zich melde met de vraag of we nog bij hun langs kwamen. Dat was niet de bedoeling, maar nu dat zo gevraagd werd hebben we onze mening bijgesteld en zijn toch naar Aiglemont gereden.
Waarom ook niet, het huis wacht wel.

Noaberpad.

Nu we toch even in de Achterhoek zijn hebben we, mijn broer Jan en ik, weer een stukje van het noaberpad gelopen. Het op één na laatste stuk van het Duitse Anholt naar des Heerenberg.
Prachtig mooi weer, ongekend voor eind oktober.

Het grote nadeel van het lopen op een maandag is dat alles gesloten is, inclusief (wat natuurlijk het ergste is) de cafés. Geen koffie te koop op de daarvoor geschikte tijden en afstanden. Balen!

Maar verder was alles goed, aan het eind van de route stond het bier koud.

Herfst.

Prachtig mooi om met dit mooie zachte najaarsweer door Frankrijk en ook België en Nederland te rijden. Het is overal erg mooi met al die verkleurende bladeren.

En prachtig weer is het! Ik had gelijk, vermoedelijk hebben we dat verdiend.
Dit is altijd beter als die herfststormen die over de Ariége schijnen te razen.

Noorderrondrit.

Als je dat woord in Groningen zegt gaan alle gedachten uit naar strenge kou en dik ijs.

Wij hopen dat niet tegen te komen op onze noorderrondrit die er weer aan zit te komen.
In tegendeel, wij hopen op lekker zacht najaarsweer de komende 14 dagen. Dat hebben we wel verdiend, al zeggen we het zelf.
Huis, haard en veestapel worden goed opgepast door de buren, dus alles komt goed.

Ik ga er van uit dat dieven en rovers niet mijn blog lezen, maar voor alle zekerheid: vertel het niet verder!

Kunst.

Op Fantihou woont (naast Janny Post) een hele echte kunstenares, Genevieve genaamd.
Deze kunstenares geeft daar ook lessen in het maken van kunst: schilderen, tekenen, beelden maken etc.

Wij kwamen daar laatst toevallig voorbij tijdens een kunstenaars open dag en toen zijn we daar even naar binnen gewipt om te kijken. En wat we daar zagen was erg leuk, zo leuk dat Diny zin kreeg om bij haar tekenles te nemen.

Gisteren was het dan zover, haar eerste les kon beginnen. En ze kwam er erg blij en tevreden van terug, het was erg leuk geweest

Wintervoorraad.

Laat maar komen, die winter. Wij houden het wel warm. Er ligt al een behoorlijke hoop brandhout, gezaagd en gekloofd, onder het dekzijl.

En als Diny ook de rest nog aan mootjes zaagt en onder het afdak opstapelt, hebben wij voorlopig genoeg.

Ook al omdat er in de garage nog brandhout ligt dat al wel 3 jaar heeft liggen drogen en wat ook nog voldoende is voor de komende winter.

Bouché.

Oftewel verstopt.
Hoelang is het nog maar geleden dat we dat rioolgezeur gehad hebben met al die wortels in de afvoerleidingen. Bijna 2 jaar inmiddels.

Gisteren kwamen we er achter dat de wanden in de kasten kletsnat waren geworden. En dan is het zoeken geblazen, hoe kan dat nu. Is het de waterleiding die lekt en zo ja, waar zit dat lek?
Of zou het te maken hebben met de wc die soms niet goed doorspoeld?

Ik kwam op het idee om een verbindingsstuk in de afvoerbuis van de wc eens los te halen om te kijken of daar soms wat mee zou zijn.
Na enig moeizaam gehak en gegraaf kon ik er eindelijk bij komen en tot mijn stomme verbazing zag ik dat het verbindingsstuk helemaal dicht was gegroeid met wortels. En
dat binnen 2 jaar!

Ik zal dat gat maar niet meer dicht gooien, want als ik er iedere 2 jaar bij moet…
En nu maar hopen dat die muren opdrogen en dat er niet nog meer onheil aan de hand is.

Voorzorg.

Ik heb laatst al geschreven dat ik gehoord had dat sommige mensen menen dat een schoorsteen toch ieder jaar wel moet worden geveegd.
En dan doe ik dat dus ook maar, ze mochten eens gelijk hebben.
Je ziet er natuurlijk wel steeds weer tegen op, want dat geeft meteen weer zo’n rotzooi en roetbende in de kamer.

Maar dat valt reuze mee, als je het slim aanpakt, en dat doe ik natuurlijk, komt er geen kruimeltje roet in de woonkamer terecht.
En dankzij het lage dak is het een fluitje van een centime om bij de schoorsteenkap te komen.

Helaas sta ik deze keer alleen op de foto, Anka wilde absoluut niet tegen die ladder opklimmen.

Vals.

Vals, zo heet het dorpje met de beroemde rotskerk waar we zaterdag naar toe zijn geweest.

Dat gold absoluut niet voor het gezang dat daar toen ten gehore werd gebracht door een vijftal dames, onder leiding van de zanglerares van Diny.
Ze zongen liederen uit Oost-Europa, het klonk me zelfs een beetje Jiddisch in de oren.

Diny vond het prachtig, ik wat minder. Gelukkig had ik gezien dat er in een uitspanning, dicht bij die kerk, bier werd geschonken waar ik mijn enorme dorst kon lessen. Misschien was dat ook wel een beetje vals van mij

Bergwandeling.

Vandaag heb ik, samen met Ruud en Ena een bergtocht ondernomen. Diny was niet mee omdat zij al heel lang niet meer geoefend had.

Het was een mooie wandeling op een prachtige dag die niet beter had gekund. Een dag met volop zonneschijn en toch net niet te heet. Geweldig!

We zijn, (na een beetje te lange autotocht, het was meer dan 100 km hier vandaan) naar een drietal bergmeren gewandeld die behoorlijk hoog in de bergen liggen. Het was een hele klim maar het was er geweldig mooi.
Voor wie hier een beetje bekend is: het was voorbij le port de Pailhéres, achter Ax les Thermes en de meertjes heten: étangs des Rabasol.

Dat hebben we toch maar weer gehad en het is weer eens wat anders als elke dag hout kloven.