Diny had zich er mee belast en ik stond dat, met mijn handen in de zakken, eens rustig te aanschouwen. Ik kon zien dat het niet gemakkelijk ging, daar heb ik oog voor.
Vandaag was ik bezig de groentetuin nog eens te frezen en in te delen in handzame zaaibedden. Jawel, ook ik doe wel eens wat. En tijdens dat frezen kreeg ik een zeldzaam helder idee. “Wie niet dom is moet slim zijn”, zegt het spreekwoord en ik zag in een flits dat het kleine elektrische freesapparaatje ook heel goed het zware aanaardhandwerk zou kunnen overnemen.
En inderdaad, het werkt. Dat scheelt weer een hoop spierpijn.
Dit alles opdat de aardappelen voorspoedig zullen groeien en vermeerderen en zich te zijner tijd gemakkelijker laten rooien. Want ook dat valt niet mee.
