Wat een dag, het ene is nog nauwelijks gerepareerd of het andere gaat al weer stuk. Wat een toestand.
Ik had al een poos een probleem met mijn onmisbare aanhangwagentje. Er kwam een raar geluid van het linkerwiel. Zelfs ik kon nog wel raden dat een kogellager stuk moest zijn. Maar zo’n ding zelf vervangen ging mij boven de pet, ik had geen idee hoe ik dat uit elkaar moest krijgen.
Een poos geleden had ik hem naar een landbouwwerktuigenbedrijf gebracht voor reparatie maar nadat hij daar enkele weken had gestaan en er nog steeds niets aan was gebeurd, heb ik hem maar weer opgehaald.
Probleem, hoe los ik dat op? Geen probleem, ga naar TerraMachina, zo kwam in eens bij me op. Het bedrijf van Wilco heeft een werkplaats en een goede monteur.
En warempel, Christiaan (zoals de monteur heet) had in no time het defecte lager gesloopt.
Het komt er dus op aan dat je de goede verfijnde gereedschappen hebt (voorhamer en een eind zwaar ijzer) en een juist vingerspitsengevoel (sla met die voorhamer en dat stuk ijzer het lager er met grof geweld af). Ik had het zelf niet kunnen bedenken en zeker niet gedurfd.
In de buurt kon ik dezelfde morgen nog de goede lagers kopen en binnen de kortste keren was de boel weer kant en klaar.
Als tegenprestatie ben ik ’s middags naar de woonplek van Wilco gegaan om hem een poosje te helpen met het uitgraven van het zwembadgat. Hij graven en ik heen en weer rijden om de grond weg te brengen. Een goede werkverdeling.
En toen ik daarna weer thuis kwam zag ik een electrische fiets met een lekke band bij huis staan. Diny had van de vrijheid gebruik gemaakt om lekker een eind te gaan fietsen. Vijf kilometer van huis gaat de achterband lek, wat een toestand.
Om met die fiets met lekke band aan de hand heuvelop naar huis te lopen, is geen kattepis, sterker nog: dat is niet te doen.
Maar Diny zou Diny niet zijn als zij weer eens geen geluk zou hebben. Een engel, slecht vermomd als agrariër met een grote landrover, stopte al spoedig, propte de fiets in de achterbak, verzocht Diny plaats te nemen op de passagiersstoel en bracht beide met gezwinde spoed naar les Tamaris.
En wie mag alles weer repareren? Goed geraden: ik natuurlijk.
