Bollentijd.

Aan het einde van het jaar krijg ik het in mijn bol

en schiet mijn tedere gemoedje vol 

ik krijg dan gruwelijk zin in een oliebol

en is mij werkelijk niets meer al te dol

ik val dan weer even in mijn glansrol

en bak dan voor mijn eigen lol

bijna een hele grote emmer vol.

Een gelukkig nieuwjaar gewenst aan tout et tous.

De mooie dagen rond kerst.

De figuurzaag wordt goed gebruikt, Van heinde en ver komen
de jonge dames om het apparaat uit te proberen.
Nou ja, één jonge dame dan.
De Valse Lisa.😊

De mooie dagen klinkt toch beter als de donkere dagen rond kerst. Hoewel het nu even bar en boos is met het weer. De wind giert om het huis en het is koud en guur.
Tot zover de minder mooie berichten.

Iets anders dan: Zoals ik op facebook al aan gaf hebben wij met kerst uitgebreid gedineerd bij Mitzi en PP. Vier gangen maar liefst en allemaal klaargemaakt door PP die ons er aan gewaagd heeft door experimenteel te werk te gaan. Hollandse kost met een Indiaas tintje.

Hollandse kost is niet helemaal waar, want het was de eerste keer in mijn leven dat ik gevulde kalkoen mocht proeven.
Twee kolossale kalkoenen stonden er op tafel, die we dus met ons tienen lang niet op kregen. Dit ondank dat het er goed uitzag, lekker rook en goed smaakte!

En toen moest het mooi gekleurde en lekker smakende dessert ook nog komen.
Maar hoe dan ook, lekker was het en gezellig. Nogmaals jongelui, dank voor de uitnodiging.

Regard de visite

Waar oude half versleten autobanden al niet goed voor zijn. Je kunt ze weggooien of je kunt ze nuttig gebruiken.

Als je er 4 op elkaar stapelt heb je zo een verhoging van 80 centimeter, net genoeg om de deksel van de septictank bovengronds te krijgen. Dat scheelt me de volgende keer weer een hoop graafwerk. Ik vond het nu al niet erg leuk, laat staan over een jaar of zeven.

Ik neem tenminste aan dat autobandenrubber wel een eeuwigheid goed blijft onder de grond.

In elk geval met dank aan Wilco die graag met goede en veilige banden de weg op wil en mij dus goed ter wille kon en wilde zijn.

De donkere dagen voor kerst.

Merde,shit, scheisse, poep.

"Was het maar vast advent", lang geleden was dat een kreet van Wim Sonneveldt. Dan mocht er weer chocolademelk geschonken worden op Soestdijk.

Maar erg leuk is deze tijd niet altijd. Nu bijvoorbeeld hebben we de septictank verstopt. Nee, hij is niet verstopt zodat ik hem niet vinden kan, maar de poep loop niet goed weg.

Nu weet ik best wel waar dat ding zit onder de grond want daar heb ik een foto van. Maar het kost weer enige spierkracht en zweetdruppels om die deksel tevoorschijn te toveren. En daar houd ik niet zo van.
Tachtig centimeter diep zit hij. En dat mag helemaal niet, want een septictankcontroleur heeft mij laatst verteld dat die deksel zichtbaar bovengronds moet zijn. En dat heeft natuurlijk wel zijn voordelen.
Dat ga ik dus zeker veranderen, want dat leegslurpen moet eigenlijk om de vijf jaar.

Maar vandaag kwam de redder in nood met een grote tankwagen om die put leeg te slurpen en om een buis te ontstoppen die weer was dichtgegroeid met wortels van de treurwilg. Betreurenswaardig !
Maar we kunnen weer !

En verder gaat hier alles goed.

Gesneden brandhout.

Meer weten? Kijk op beeldenstorm

Winterwonderland.

Veel te vroeg naar mijn zin valt er sneeuw in de Ariége. 

Hier bij ons in de lage Ariége wel te verstaan. Op de bergen is het nu normaal en daar vind ik het ook prima. Mooi om te zien tijdens de heldere dagen. Maar hier en nu al?

Vorig jaar hebben we de hele winter lang geen sneeuwvlok gezien en dat beviel goed.

Nu moet ik door de sneeuw baggeren om de kippen te voeren. 

Zelfs de buurmannen zien het niet meer zitten en hebben de jonge koeien, die de hele zomer naast ons in de prairie lopen te grazen, hals over kop naar huis gehaald zodat ze beschutting kunnen zoeken in de stal. En het is natuurlijk makkelijker met het bijvoeren.

Toen en nu.

Ooit, heel lang geleden was er eens een jongetje dat graag een figuurzaag wilde hebben om mooie figuurtjes te zagen. Dat leek hem wel leuk.
Zijn lieve ouders gaven hem toen met sinterklaas het meest moderne en geavanceerde model die er maar te vinden was. Of dat jongetje er toen veel mee gedaan heeft en of hij er al snel het zin er van af had, verteld het verhaal verder niet.

En nu, heel veel sinterklazen verder, had datzelfde jongetje, inmiddels een ietwat oudere man geworden, nog weer eens het zelfde verlangen.
"Koop dan maar wat moois" zei zijn lieve vrouw (die over de centen gaat)!
Deze keer mocht hij zelf uit verschillende moderne en geavanceerde modellen kiezen en het blijkt dat ook figuurzagen na al die tijd enigszins aangepast zijn. Hoewel het oude model ook nog steeds te koop is.

Wellicht worden er in de toekomst nog veel mooie zaagkunststukjes gemaakt. Dat is weer eens wat anders en minder schouderbelastend dan altijd maar weer dat beeldhouwen.

Goudmeisje.

Zie beeldenstorm

Werk in uitvoering.

Oei, oei, oei, als dat maar goed komt.
Ben ik goed en wel bezig weer eens een fantastisch mooi beeldje te scheppen, breekt het hout door midden en moet er gelijmd worden.
Zo is er altijd wel wat. Dat heb je met hout, dat droogt soms op met scheurtjes.
Nu is de keuze: (1) dit beeldje zo goed en zo kwaad als dat gaat afmaken of (2) de oorspronkelijke bestemming van dit stuk hout weer in ere herstellen. Brandhout, dus.

Ik zal er eerst maar een nachtje over slapen, komt tijd komt raad.

Oud en der dagen zat.

Die titel hierboven slaat nu eens niet op mijzelf.
Over oud zijn wil ik het verder niet hebben, de duvel is oud, maar ik ben nog lang niet "der dagen zat".
Maar als je op een zondagmorgen zo eens rondslentert door de omgeving zie je wel zaken die hard aan het aftakelen zijn.

Op de foto hierboven zie je bijvoorbeeld een oude verroeste zelfbinder, een maaimachine waar vroeger het graan mee werd gemaaid en in één beweging in schoven werd gebonden. Een wonder van techniek, destijds. En nu staat het ergens in een verwilderd weiland weg te roesten.

En direct daar naast staat een oude hangaar op instorten. In de loop van de tijd blijft er steeds minder van over, het dak stort in en de pilaren vallen om. Dat komt er van als je iets niet onderhoudt.

Kortom, er staat geschreven "van stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren". Dat geldt dus niet alleen voor mensen.

Dit was de spirituele boodschap voor deze zondagmiddag.

Micky Mouse.

Het is al weer een poosje geleden dat mijn vorige beeldje gereed is gekomen. Dat was die geit die een mooi plekje heeft gevonden op een vensterbank aan de Haartsestraat in Aalten.

Maar inmiddels is Micky Mouse uit het niets te voorschijn gekomen.
Dat moest natuurlijk wel een keer gebeuren omdat het beeldje van zijn vriend Goofy daar al een poos op stond te wachten. Nu zijn ze bij elkaar en allebei tevreden.
En ik ook.


















 

Bankzitten.

Wat moet een mens doen als het buiten wat herfsterig kil en miezerig is?
Binnen achter de geraniums naar buiten gaan zitten kijken? Of een beetje zitten wordfeuden met deze of gene? Of toch maar weer een boek lezen?
Nee, natuurlijk niet! Dat is allemaal maar tijdverspilling!

Wie goed zoekt vindt altijd wel wat nuttigs te doen. Bijvoorbeeld de tuinbank uit elkaar halen, schoonmaken, afschuren en opnieuw een verfje geven. Zodat we in het voorjaar weer op een frisse en schone bank buiten kunnen genieten van het zonnetje.

Lekkere oogst.

De kipjes, die wat mij betreft nu eindelijk wel eens zouden kunnen beginnen met eieren leggen, lopen veilig opgeborgen in de overdekte kippenren. Daar kan geen roofvogel bij.

De vijf haantjes lopen nog steeds vrij rond in de tuin. Daar lopen ze wel enig risico. Daar kunnen ze gesnapt worden door wat dan ook. Zelfs door mij.
Want, ja, wat doe je op de lange duur met vijf haantjes in de tuin. Als er één 's morgens vroeg luidkeels loopt te kraaien is nog daar aan toe. Maar vijf ?
Dus zo nu en dan pak ik er één die ik klaar maak voor de pan. Helaas zijn het maar kleine haantjes, dus erg veel vlees zit er niet aan.

Is dat leuk werk? Nee, dat is geen leuk werk. Maar het moet ! En het is erg goed vlees.

Magere oogst.

Deze dag begon tragisch.
Bij het aan de weg zetten van de vuilniscontainer vanmorgen vroeg, stuitte ik op het doodgereden kadaver van een das. Het lag midden op de weg, net voor mijn uit/inrit. Dat kon daar natuurlijk niet blijven liggen! Maar ik geloof niet dat hier een dierenambulanceorganisatie bestaat die zo iets komt halen.

Gewapend met handschoenen en een stevige schep heb ik hem dus maar zelf van de weg af geschraapt en een waardige plek gegeven onder de struiken aan de kant van de weg.
Het zal een paar dagen stinken, maar de ervaring heeft mij geleerd dat een dood dier binnen de kortste keren wordt opgeruimd door aaseters.

Verder was het zo'n mooi weer dat ik vond dat ik wel eens naar het bos kon gaan om brandhout te zagen en te halen. De oogst was van het omliggende land afgehaald en dus is mijn bos weer even bereikbaar met de trekker.

Maar ook dat viel tegen.
Al zagend merkte ik dat het véééééél te warm was voor een dergelijke inspanning.
Verder merkte ik dat de kettingzaag niet soepel draaide.
En ten derde  merkte ik (ik zeg het niet graag) dat ik dit werk eigenlijk te zwaar ga vinden. Dat zou wel eens verband kunnen houden met de leeftijd.

Dus zodoende ben ik weer naar huis gegaan met een slechts half gevuld karretje brandhout. En voor dat bomen zagen moet ik dus een andere, minder vermoeiende oplossing vinden.Want we willen in de winter wel behaaglijk en warm zitten.

Reisje voorbij.

Het Nederland reisje is weer voorbij. En de natuur in Esplas laat zich weer van zijn beste kant zien. Het was eigenlijk snikheet vandaag. De Pic du Midi laat zich bij zonsondergang in alle glorie zien. Mooi.

Het hertje heeft een prima plekje gevonden waar hij mooi naar buiten kan kijken.

Marcel, de bedenker, schrijver en tekenaar van de binnenkort beroemde stripfiguur Fifike heeft in een plaatselijke stripboekenwinkel tijdens een nogal druk bezocht sessie zijn handtekening in verkochte boekjes mogen zetten. Binnenkort ook nog in Reims, Parijs en Toulouse.

Geit nummer drie.

Kijk met verwondering naar beeldenstorm

Rennen.

Met rennen bedoel ik dus niet hardlopen of zoiets. Daar begin ik niet aan, daar ben ik te oud voor geworden.
Met rennen bedoel ik dat er weer een kippenren klaar is, de zoveelste. Onder het plengen van veel bloed, zweet en tranen heb ik tussen de buien door een aantal palen de keiharde grond in geramd en meters gaas gespannen. Knappe vos die hier nu nog in kan breken.

De kipjes kunnen, als ze dat willen, lekker krabben en pikken op een vers stukje grond. Scharrelen dus. Dat willen ze vast wel, ze hebben het alleen nog niet ontdekt. Als het een beetje wil en als ze de voorschriften volgen dan verwacht ik deze maand de eerste eitjes van het jonge grut.

oktober.

Een goed begin van oktober. Een goed begin met perfect bijpassend weer. Eergisteren zou het te warm geweest zijn, gisteren zou het te nat geweest zijn en vandaag was het uitstekend wandelweer.

Zo nu en dan doen we mee aan een georganiseerde wandeltocht door de zuidelijke streken van de  Haute Garonne. Dit keer door de landerijen rond het wijnkasteel Château Ribonnet in de buurt van Beaumont sur Lèze.
Een grote groep wandelaars, terreinfietsers en paardenmeisjes melden zich daar aan de start van tochten van 8, 15 of 25 kilometer.
Wij hebben zoals altijd voor de acht kilometer gekozen, dit vooral omdat dat niet zo vreselijk ver is. Zo'n dikke anderhalf uur met 11000 stappen heuvel op en heuvel af lopen op een zondagmorgen vinden wij al heel behoorlijk voor ons doen. Vooral ook omdat er aansluitend ook nog van  een al dan niet alcoholisch aperitief  genoten moet worden met daarop volgend ook nog een overdadige maaltijd in de buitenlucht.

En dan heb je het echt wel gehad!

Nieuwbouw.

Zo nu en dan bekruipt mij het niet te negeren gevoel dat er weer eens iets moet gebeuren. Dat de handjes moeten wapperen, een hokje timmeren of zo. Maar ik heb hokjes genoeg en dus heb ik besloten om de kippetjes maar een extra uitloop te geven. Dan kan ik wisselen waardoor het platgetrapte deel weer op adem kan komen en opnieuw kan begroeien. Dat vinden kipjes fijn en ik heb ruimte genoeg!

Gezien de bekende gevaren die ze lopen moet het wel een degelijke ren worden waar de roofdieren-of vogels niet in kunnen breken.
Om het gaas degelijk vosvrij in de grond vast te maken had ik bedacht dat met tentharingen te doen. Maar hoe kom je aan 50 tentharingen in een dorp waar geen tent te koop is? Niet dus.
Dan moet ik ze zelf maar weer gaan maken van stukjes ijzer. Alles moet je hier zelf doen.

Maar omdat ik dus toch in Pamiers was heb ik meneer Peet maar weer eens opgezocht. Dat moet zo nu en dan om de wereldproblemen goed door te nemen.
Daar kreeg ik voor het eerst van mijn leven een blikje alcoholvrij (je doet soms wat als je nog rijden moet) Heinekenbier te drinken. Het zal ook de laatste keer zijn, gaddarre wat vies! Er staat  een grote 0 op het blikje, nou dat klopt wel. "C'est nul" zegt de Fransman, dus echt slecht.

Gelukkig had hij als compensatie ook nog een flesje alcoholvrije Kronenburg in de aanbieding. En dat is goed te drinken!
En verder mocht ik daar ook nog praten met een bloedmooie aanstaande professor die binnenkort voor enkele jaren naar Oostenrijk vertrekt om belangrijk wetenschappelijk onderzoek te verrichten.  Ik werd bijgepraat over onderwerpen waar ik niks van begreep. Maar dat kan al gauw.

Je maakt soms heel wat mee op een dag.

Tand des tijds.

Dat de tand des tijds altijd maar weer bezig is om te knabbelen aan alles wat bestaat kun je goed zien aan dit ruiterbeeldje dat ik eind 2014 in elkaar heb geknutseld.
Dit staat nu al die jaren zonder enig conserveringsmiddel, blootgesteld aan weer en wind, bij ons op het terras.
En je ziet het beeldje zienderogen veranderen, het hout verkleurt, het gaat scheuren en schilferen. Als dat zo doorgaat wordt het weer wat het was.....brandhout.

Maar....mooi oud is niet lelijk.

Selfie in mijn jonge jaren.

Geitig.

Wat dit moet voorstellen?

Kijk maar weer eens op beeldenstorm

Hop.

Hop? Wat hop? Hoezo hop?

Kijk maar op beeldenstorm

Vogeltjes en stripboek

Vandaag heb ik weer van alles meegemaakt. 

Ten eerste heb ik voor het eerst sinds jaren weer eens een vogeltentoonstelling bezocht in le Tour du Crieu. Waar dat is? Zoek dat maar op!

Het is altijd weer mooi om de honderden verschillende soorten parkietjes en andere fluitertjes te zien. Ik zou bijna in de verleiding komen om weer een stel vogels aan te schaffen. Maar dan moet ik eerst weer aan het timmeren om een volière te maken.

En dat zo'n tentoonstelling niet zonder risico is laat de foto zien. Ik hou bijna geen vinger over door het geknabbel van de veelkleurige vingerbijter, zoals die parkiet in de volksmond heet.

Al met al is het een leuke tentoonstelling.

En bij thuiskomst ligt er het langverwachte stripboek Fifike op mij te wachten, ons toegestuurd door onze liefhebbende en kunstzinnige zoon. Het ziet er erg goed uit!

Dat wordt leuk! 

Voor de Nederlanders is het spijtig dat het voorlopig alleen in het Frans te koop is.

Kippencamper, het vervolg.

Wat, is het nu al klaar????

Het lijkt natuurlijk net of ik dit ontzettend snel gedaan heb, maar ik werkelijkheid is er bijna een week over hen gegaan. Al dat passen, meten, zagen, timmeren, schuren, verven en nadenken neemt nogal wat tijd. Gelukkig heb ik daar de laatste tijd geen gebrek aan.

Maar zoals je ziet is de kip caravan inmiddels in gebruik genomen. Drie Ardenner krielkipjes mogen daar voorlopig naar hartenlust krabben en pikken. Zodat we binnenkort  weer kunnen genieten van de verse eitjes.
Hopelijk is het stevig genoeg om de vos buiten te houden.

Aan belangstelling hebben de kipjes geen gebrek.

kippencamper.

Zoals bekend hebben we hier grote problemen om de kippen in leven te houden. Vossen, roofvogels, ziekte, je kunt het zo gek niet bedenken of het zit ons dwars. Dus houden we de resterende kudde veilig onder en achter het gaas.
Maar we hebben zo'n mooie groot weiland waar ze zouden moeten rondscharrelen. Zonde van de ruimte die niet benut wordt. En zonde van de niet benutte vitamientjes die ze daar kunnen op pikken in de vorm van piertjes en miertjes.

Dus heb ik besloten dat er een verplaatsbaar kippenhok moet komen die ik dagelijks of wekelijks ofwel regelmatig op een vers stukje gras kan zetten. Een camper voor de kippen, dus eigenlijk, zogezegd. Dat zullen ze fijn vinden.

Ik had nog een paar oude wielen van een heel oude ploegdrager ergens onder de struiken liggen, die komen nu eindelijk uitstekend van pas. Wie wat bewaart die heeft wat. Een balkje er tussen bevestigd met een paar oude verroeste bouten et voila, het onderstel is klaar. En een daar op passend hokje heb ik ook nog wel.
Dat kost me in elk geval al geen centen.

Wordt vast vervolgd!

Een standbeeld voor de Gasman.

“Dickie, jongen, wat wil jij later worden als je groot bent?” Die vraag werd me tot vervelens toe gesteld toen ik nog jong en onbedorven was.

Mijn eerste antwoord was dan steevast: “putjesschepper op zee”. Dat leek me goed te doen. Maar dat werd me snel uit het hoofd gepraat wegens het feit dat het een onmogelijk beroep zou zijn.

De tweede keus was “boer”. Ik liep als kleine jongen veel bij de overburen die een boerderij hadden (de Nachtegaal geheten) en ik vond het leuk om mee te gaan naar het land om het paard te besturen tijdens het roggemaaien en om de koeien te verdrijven van het ene leeg gevreten weiland naar een andere weiland met vers sappig gras, vele kilometers verderop. Het boerenbedrijf was mijn roeping, dacht ik.

Helaas zou ook dat beroep zou onhaalbaar zijn voor mij, deze keer omdat mijn ouders kruidenier en kruidenierse of kruidenieresse waren. En dus niet in het bezit waren van voldoende grond om voor mij een boerderijtje op te stichten.

Over mijn ouders gesproken, wie in Barlo herinnert ze zich niet: Derk en Leida van het Sparwinkeltje, niet te verwarren met Hendrik en Anne van het Vivowinkeltje even verderop. Maar dat is weer een ander verhaal waar mijn broer veel meer over kan vertellen.

De mogelijkheid om hen op te volgen als kruidenier kwam gelukkig helemaal niet bij mij op. Dat zal vast wel een goede reden hebben gehad!

En verder dacht ik altijd nog de mogelijkheid te hebben om professor in de weetnietkunde te worden. Dat was toendertijd ook wel populair onder mijn leeftijdgenoten.

Ondanks al mijn studies en opgedane levenswijsheid weet ik echter nog steeds niet genoeg niet om daar een proefschrift over te schrijven en te promoveren, maar wat niet is kan nog komen. Als je ouder wordt weet je ook steeds meer dingen niet, zo wordt beweerd. Dus is er nog hoop.

En toen bleef er weinig anders over dan het eerzame beroep van opzichter te kiezen. Het leek me werkelijk erg interessant om, met een deskundige blik in de ogen, bij een groep vlijtige werkmensen te staan kijken en dan te vertellen hoe het beter kan. Ik had zulke mensen wel eens gezien en dacht toen zoiets van “dat moet ik toch ook kunnen”.

Daar heb ik me dus met mijn hele ziel en zaligheid op gestort en na diverse baantjes en studies, die nog lang niet zo makkelijk waren als ik had gehoopt, heb ik dat beoogde doel bereikt.

Ik ben uiteindelijk in het hoge ambt van gastechnisch opzichter bevestigd bij het gasbedrijf Hunsingo in het hoge noorden. Wie had ooit kunnen denken dat ik nog zo goed terecht zou komen!

Was dat het eind van mijn flitsende carrière? Nee, dat niet, maar het was wel de mooiste tijd van mijn werkzame leven.

En daarom heb ik dit standbeeld opgericht voor de gepensioneerde gasopzichter.

Als niemand anders het doet, doe ik het maar zelf! 

Iemand moet het toch doen.