Brioche tressée.

Brioche tressée is een kunstig gevlochten broodje waarvan het recept volgens Wikipedia al in de middeleeuwen bekend was.

Hoe ik er aan kom? Nou, als ik weer eens wat boventallige eieren weggeef, deze keer aan weer een andere verre buur, komt er ook wel eens wat voor terug. In dit geval zo'n broodje dus.
Hij kwam er zaterdagmiddag mee aanzetten met de complimenten van zijn vrouw en de mededeling dat het op z'n Zwitsers gebakken was en dat dit echt een broodje voor de zondag was.

Zolang konden wij natuurlijk niet wachten en we zijn er zaterdagavond al aan begonnen. Best lekker met een beetje confiture.

Ouderwets boerenland.

Een voorjaarswandeling door en over het naburige boerenland laat zien dat de natuur hier nog enigszins zijn gang kan gaan. De enige bemesting die daar op komt is de poep van de koeien die daar een deel van het jaar vertoeven.
Als ik door het weiland struin, dat gelegen is aan de andere kant van de weg,  zie ik een witte zee van margrietjes, een rode waas van de klaver, een gele weerschijn van een mij onbekend geel bloempje en een paarse overdaad van wilde orchideeën. En nog een heleboel niet nader te benoemen andere bloemenprut.

Ik zal die boer toch eens moeten vertellen dat hij dat, volgens de moderne landbouwmethoden,  helemaal verkeerd doet, want ik zie in NL vaak uitgestrekte weilanden met de intens groene kleur van het Engels raaigras dat daar groeit. Die boeren hebben er voor doorgeleerd.
Dat moet dan toch veel beter zijn? Of niet soms?

Toekomstbeeld

Wie een toekomstbeeld wil zien kan hier klikken.

Eenzaamheid.

Het is hier momenteel zo eenzaam in ons deel van de Ariége dat de koeien van verre aan komen hollen om te kijken wie er in hemelsnaam voorbij komt lopen. Ze zien maar zelden iemand. Hoewel ze wel meer belangstelling tonen voor Anka dan voor mij. Niet dat ik me daar beledigd door voel.

Over de Ariége gesproken, ik las dat nu ook dit afgelegen departement hevig getroffen is door het klotevirus. Niet minder dan 2 corona doden zijn er geteld. Eén mens van 82 jaar oud en één mens van 72 jaar is overleden door, met of aan het virus.
Van die 72 jaar schrik ik natuurlijk, dat komt wel heel erg dichtbij. Zo jong nog!
Hoewel anderen daar wellicht anders over denken. Dat mag ook. Ik las iets over dor hout dat weg kan.

In het bijgaande filmpje zijn bewegende beelden van de koeien te zien, een overzicht van een schraal bloeiend koolzaadveld en is de harde wind te horen. Hoogst interessant.

In leven zijnde.

Gelukkig. Het is weer officieel bevestigd compleet met handtekening en stempel van de dienstdoende gemeentemadame. Die ondanks alles gewoon zitting hield in de mairie. zij het met gewijzigde openingstijden.

Ik kan iedereen die zich zorgen maakte geruststellen, we leven nog !!!!!

De sociale verzekeringsbank wil dat graag één keer per jaar bevestigd zien omdat ze liever geen AOW willen overmaken naar niet-levende personen. Dit is omdat ze geen bericht krijgen van buitenlandse burgerlijke standjes van het overlijden van hun klanten. En gelijk hebben ze.

Jawel, we leven nog, maar vraag niet hoe. Dit corona opsluit gedoe is toch geen leven!
Leven is er op uit gaan met de camper, leuke dingen doen, wekelijks naar het koor gaan (Diny dan), inkopen doen waar en wanneer je maar wil, een biertje drinken met bevriende personen, een fietstocht maken door de wijde omgeving, desnoods een berg beklimmen of een grot bezoeken. Kortom doen waar je zin in hebt. Is dat nou zo veel gevraagd?

En weet je wat het allerergste is? Ik kan in de supermarkt al wekenlang geen farine complet ofwel volkorenmeel meer kopen voor ons dagelijks brood. Die schappen zijn en blijven leeg. Bizar.
Dat zal het beloofde nieuwe normaal dan wel zijn.

Maar ja, "c'est la guerre" zei Macron, en dan kun je van de bevolking eisen wat je maar nodig vindt, blijkbaar.
Zo, dat moest ik even kwijt.

Transhumance.

De confinement is eindelijk opgeheven. Of de lockdown, zoals dat in goed Nederlands heet.
Nee,nee, niet voor ons mensen helaas. Wij mogen nog een hele poos thuisblijven zitten verpieteren. Nog net zolang tot we het allemaal helemaal zat zijn en massaal de straat op gaan. En de camper pakken om weer eens er op uit te trekken.

Maar wel voor de kasteelkalveren die de hele winter waren opgesloten in de stal en die nu weer tot de kerstdagen in de uitgestrekte malse prairie mogen ronddartelen. Zij wel !
Je zou het een transhumance kunnen noemen maar dat woord is eigenlijk bedoeld voor het verplaatsen van kuddes vee vanuit het dal naar de bergweiden. En andersom.

Ommelette de paques .

Met Pasen is het altijd gezellig in Esplas.
Er wordt gegeten, er wordt gedronken, er wordt gekletst. En dat al zeker 20 jaar achter elkaar, want zo vaak hebben wij dit nu al meegevierd.

Maar.............niet  nu.
De foto is van een paar jaar geleden toen het leven nog goed was en wij mochten gaan en staan waar we wilden.
Weet je nog van vroeger ???????

Ik lees nu ook al berichten dat langzaam de belemmeringen opgeheven kunnen gaan worden, maar dat oude mensen zeker nog tot het eind van het jaar binnen moeten blijven. En dan komt de brandende vraag bij mij op: wanneer ben je oud? Als je 80 bent misschien? Of 90? Of 100?
Wij willen dit jaar best nog wel even met de camper op stap!

Blij met de bij?

Bent u ooit wel eens gestoken door een bij?
En was dat net zo'n grote bij als die bij mij?

Er staan dichtbij ons een aantal bijenkasten waarvan de bewoners normaal gesproken nuttig werk verrichten. Zie mijn filmpje van de bloeiende kersenboom.
Maar ze doen ook erg onnuttig werk zoals bijvoorbeeld mij in mijn hoofd steken, tot twee keer toe zelfs. De kamikaze bijen vielen mij onverwacht op agressieve wijze aan. Nu zijn zij dood en ik,heb pijn. 
En zit ik opgesloten in mijn huis met twee dichtgeprikte ogen.
Het blijkt dat anderhalve meter afstand houden niet genoeg is. Twintig meter is beter.

Het leven is niet altijd even makkelijk, blijkt maar weer!

Verharde weg tocht.

Ook op donderdag kan er door de omgeving gewandeld worden zonder dat ik iemand tegen kom. Hoewel we ook hier nu al een paar keer de gendarme lang hebben zien komen. Dus zou het wellicht verstandig zijn om een ingevuld formuliertje mee te nemen. Maar ik ben niet altijd verstandig, zoals iedereen kan weten.

Deze keer lopen we niet over ongebaande paden maar lekker makkelijk over de verharde weg. Ik vond het zo mooi dat ik er maar weer eens een jaloersmakend filmpje gemaakt heb van het uitzicht.

Omdat ik bij het vorige filmpje commentaar kreeg dat ik moest ondertitelen omdat ons achterhoekse gebrabbel niet voor iedereen verstaanbaar was, heb ik nu mijn begeleidende tekst zo accentloos mogelijk op z'n hooghaarlemmerdijks uitgesproken.  Kort maar krachtig!

Bij het tweede deel van het filmpje moest ik denken aan de bekende Lucky Luke, de bekende lonesome cowboy die sneller kon schieten dan zijn schaduw.

Ik heb een poging gedaan om sneller te lopen dan mijn schaduw. Wat niet gelukt is! 

Jungletocht.

Op mijn gebruikelijke clandestiene woensdagmorgenwandeling zie ik soms de wilde natuur in al zijn glorie en verrotting. Hier ligt een lang geleden omgewaaide eikenboom op zijn laatste rustplaats.
Hij ligt daar in alle rust te verteren om tot stof weder te keren. Het schiet al mooi op.

En dat clandestiene houdt in dat ik zomaar stiekem, zonder enige formulier (attestation de déplacement) waar op staat geschreven wat ik aan het doen ben, waarom ik onderweg ben en hoe lang ik al onderweg ben, door de bossen en de velden loop.
Nu verwacht ik eigenlijk niet echt een controleur tegen te komen.





Wat me wel weer mee viel was dat ik, na de eerdere tegenvaller van een kapotte accu van de grasmaaier, binnen de kortste keren een nieuw exemplaar in huis had. Ik kan weer maaien als dat nodig is.

Maar daar heeft de plaatselijke middenstand dus niet van geprofiteerd. Wel de postbode die dat zware ding in mijn brievenbus gefrommeld heeft.
Alleen internet biedt dan uitkomst.

Ik ben benieuwd hoeveel ondernemingen deze confinement, zoals dat hier met een mooi woord heet, zullen overleven.
De oude accu kan nu mooi in de vuilnisbak. Hij staat er al op.

Jeugdherinnering.

Op het modelbouwblog is weer wat te zien!!!!!

Bosvirus.

Er waart een bosvirus door een bosperceeltje dicht bij ons. Een niets ontziend geel monster is heftig grommend bezig om bos te veranderen in een kale vlakte. Bijna dan, enkele iets meer uit de kluiten gewassen bomen zijn nog blijven staan.
Op de foto linksboven zie je hoe het was en rechtsboven hoe het is.

helemaal onder aan de helling
vindt Anka nog een waterput.

Tijdens onze zondagmorgenwandeling hebben we eens even poolshoogte genomen van de schade die is aangericht. Want ik moet natuurlijk wel op de hoogte blijven van de gebeurtenissen in ons dorp.

Dit perceel schijnt ook eigendom te zijn van buurman Willie en ik moet hem toch eens vragen wat de bedoeling is van dit gebeuren.
Niet dat ik het allemaal heel erg vind, een bosje meer of minder kan de natuur hier wel hebben. Als dit virus maar niet besmettelijk is!

het gele bosvreetmonster.

Ruilhandel.

Een bekend gezegde luidt: "wie geeft wat hij heeft is niet waard dat hij leeft". Of zoiets. Dat heb ik ooit zwager Jan horen zeggen, dus zal het wel kloppen.
Het kan ook anders.
Wegens de enorme eierovervloed van dit moment zet ik wel eens een doosje eieren bij de buurvrouw op de brievenbus. Want je moet elkaar nu vooral niet willen ontmoeten, toch?
En ze vinden een vers eitje wel best wel lekker.

Dat laat ze niet over haar kant gaan en dus stond er vanmorgen een potje eigengemaakte pâté bij ons op de brievenbus.

En omdat het zulk mooi weer is en we toch geen kant op kunnen en we toch wat moeten eten, besloten we maar om de pot aan te breken om te proeven wat buuf er van gemaakt heeft.
Nou, ik kan zeggen dat het goed te eten is. Glaasje wijn erbij, wie doet je wat!
Chapeau!

"Ik heb wal is minder ehad" zou een Groninger zeggen. Als hij het ook lekker zou vinden, natuurlijk.

Amaro Montina.

Daar hebben jullie vast nog nooit van gehoord. Of is dit een grove onderschatting mijnerzijds?
Ik kende het in ieder geval niet. Maar ik ben dan ook geen echte tuinman.
Armano Montina is een asperge soort. Nee, niet asperger, dat is heel wat anders!

Buurman Willie, die druk bezig is met het aanleggen van een uitgebreide groentetuin, vroeg of ik een paar griffes d'asperges (aspergeklauwen in goed nederlands) wilde hebben, hij was aan die het planten maar had er te veel van. En hij wilde aardig zijn.
Ik had daar nog nooit zo over nagedacht, dus dat moest snel even gebeuren en omdat nee zeggen altijd nog kan zei ik dus ja.

Waarop hij mij een zevental draadachtige dingen in de hand stopte. Die moest ik diep onder de goed bemeste grond stoppen en dan maar geduldig afwachten tot die uitgroeien tot een meters hoge plant.
Die moet ik dan in het volgende voorjaar wegsnoeien, waarna met een beetje geluk de asperges naar boven komen. En dat dan jaren achter elkaar.

Dus moest ik nog snel even met de kruiwagen naar de kasteelboer om wat koeienmest te halen, zodat ik de grond vruchtbaar kan maken.
Dit alles op hoop van zegen.

Zo leer je nog eens weer wat.