Op mijn gebruikelijke clandestiene woensdagmorgenwandeling zie ik soms de wilde natuur in al zijn glorie en verrotting. Hier ligt een lang geleden omgewaaide eikenboom op zijn laatste rustplaats.
Hij ligt daar in alle rust te verteren om tot stof weder te keren. Het schiet al mooi op.
En dat clandestiene houdt in dat ik zomaar stiekem, zonder enige formulier (attestation de déplacement) waar op staat geschreven wat ik aan het doen ben, waarom ik onderweg ben en hoe lang ik al onderweg ben, door de bossen en de velden loop.
Nu verwacht ik eigenlijk niet echt een controleur tegen te komen.
Wat me wel weer mee viel was dat ik, na de eerdere tegenvaller van een kapotte accu van de grasmaaier, binnen de kortste keren een nieuw exemplaar in huis had. Ik kan weer maaien als dat nodig is.
Maar daar heeft de plaatselijke middenstand dus niet van geprofiteerd. Wel de postbode die dat zware ding in mijn brievenbus gefrommeld heeft.
Alleen internet biedt dan uitkomst.
Ik ben benieuwd hoeveel ondernemingen deze confinement, zoals dat hier met een mooi woord heet, zullen overleven.
De oude accu kan nu mooi in de vuilnisbak. Hij staat er al op.