De gasman.

 Het wordt tijd dat ik iets aan mijn uiterlijk ga doen, want ik krijg de indruk dat ik er wat dom en achterlijk uit zie. Wellicht speelt de leeftijd wat mee. Gisteren stopte een auto bij de poort en de man die uitstapte vroeg of hij even met mij over de gaslevering mocht praten. Jawel dat mag, waarom niet! Ik hou erg veel van gasmensen.

Hij begon zijn relaas met de opmerking dat wij vooral moesten overstappen op de propaangasleverancier Vito Gas want dat zou heel veel goedkoper zijn, dat zou wel tot 1000 euro per ton gas schelen. "Zo, dat is nogal wat!" Er zou dan wel even een andere gastank in de grond gegraven moeten worden maar daar zou ik geen last van hebben, ik kon gewoon in mijn canape kunnen blijven zitten. Alles wordt voor mij geregeld, tot het opzeggen van de huidige leverancier aan toe. Makkelijk toch?

Nu heb ik minder goede ervaringen met dat Vitogas, zie mijn verhaal van 13 november 2019. Maar daar wist hij desgevraagd niets van, hij was nog maar pas bij dat bedrijf. Dat kan natuurlijk.

Ik vroeg hem in mijn beste frans om zijn geweldige aanbod even op papier te zetten met zijn handtekening er onder. Nee joh, dat was toch niet nodig omdat het een kwestie van vertrouwen was. Nu ben ik weinig geneigd om iemand zomaar te vertrouwen die aan de poort iets probeert te verkopen. 

Ik vertelde hem dat ik het een interessant verhaal vond en dat ik zeker op de internetsite van Vitogas zou gaan kijken om de prijzen te vergelijken met die van mijn huidige leverancier. Dat kon ik volgens hem beter niet doen want die prijzen die vermeld staan op de site zijn bedoeld voor klanten die heel weinig gas gebruiken. Voor goede klanten zoals wij, die koken op gas, die douchen op gas en verwarmen met gas, gelden heel andere prijzen. "Go, wat bizar, wat een rare site is dat dan!"

Het eind van het verhaal was dat hij me een folder in de hand drukte met het telefoonnummer dat ik vooral moest bellen en dan zou alles goed komen. Bonne journée en au revoir. Ja, jij ook de mazzel.

Dit alles bracht me aan het twijfelen, zou ik er echt zo onnozel uit zien dat ze mij zo'n verhaal op de mouw gaan spelden?

Tamaris.

Een foto van de struik waar ons huis naar vernoemd is. Of de struik is naar ons huis vernoemd, dat kan natuurlijk ook. De Tamaris staat volop in bloei. Erg mooi.

Om mezelf van de straat te houden ben ik weer bezig met een nieuw project.

Bij het Chateau van Esplas horen twee oorspronkelijk identieke huizen. In één woonde de tuinman en in de andere de rentmeester, althans zo heb ik het begrepen. Om de volgende generaties Esplassers een beeld te geven hoe het vroeger was ga ik ook hiervan een maquette maken. Daarvoor ben ik aan het speuren gegaan om te achterhalen hoe ze er ooit uit hebben gezien. Oude foto's zijn er helaas niet van. Als je goed naar het metselwerk kijkt zie je de sporen van verdwenen ramen en deuren. Er is heel wat aan verbouwd en vertimmerd. Van binnen is de ene nog enigszins in "bewoonbare" staat, de andere is in gebruik geweest als koeienstal. Het gaat mij echter alleen maar om de buitenkant.

Maar met een beetje fantasie kom je een heel end.

 

Techniek.

De batterij van mijn E-fiets had het begeven, daar heb ik eerder al over geklaagd op dit blog. De leverancier in Den Bosch gebeld: heb jij nog net zo'n ding leverbaar. Nee, natuurlijk. Maar wat hij wel had was een vervangend exemplaar die ook nog meer vermogen had en die hij ook nog voor de zelfde prijs wilde leveren. Maar...dan moet er wel de bagagedrager vervangen worden en de elektronica aangepast.

Toen hij hoorde dat ik de fiets in het verleden zelf had omgebouwd en geëlektrificeerd, was hij van mening dat ik dan deze klus ook wel kon klaren. Nou vooruit dan maar, stuur maar op.

Vandaag kreeg ik de onderdelen dan eindelijk binnen en ben natuurlijk meteen aan de slag gegaan.

Het kostte enige hoofdbrekens en veel gesleutel, maar na een paar uur had ik het toch weer voor elkaar. Hij doet het weer !!!!!!

Maar je zal maar de tractor op moeten knappen die ik iets verderop bij mede Esplassers zag staan. Ik zou niet weten hoe oud dat ding moet zijn. Een museumstuk is het wel.

 

Natuur.

 

Even tussendoor een stukje natuur. Heel veel bomen bloeien nu volop. En omdat wij hier in het uiterste zuiden (nog) geen nachtvorst gehad hebben belooft dat heel wat voor de plukperiode. 

Op de foto zie je de bloesem van de walnoot. Ik vind het een beetje een overdreven grote en ingewikkelde bloem voor één walnootje. Wie zich dat bedacht heeft?? Bij de kers, pruim of appel is het simpeler: één bloem geeft, met een beetje geluk, één kers, pruim of appel. Maar goed, wie ben ik.

Buren.

 

Achter ons huis, aan de andere kant van de weg, is iemand met een grote graafmachine druk bezig om een groot diep gat in de heuvel te graven. Nou ja, graven? Schrapen klinkt beter. De grond is zo loei hard dat de graafbak er in geslagen moet worden. Op 20 cm diepte onder de teelaarde begint een meters dikke en bijna ondoordringbare kalklaag. 

En al die moeite wordt gedaan omdat daar een huis gebouwd gaat worden. Een al wat oudere Nederlandse man (nee niet ik) heeft het in zijn kop gehaald dat daar een huis gebouwd moet worden. 

Het had van mij niet gehoeven!

Stille zondag.

Deze zondagmorgen, het is niet te koud, niet te warm, niet te droog en (nog) niet te nat, is een mooie morgen om weer eens een kijkje te nemen in ons "bovenste" bos. Zogeheten omdat dit perceeltje op de heuvel gelegen is, dit in tegenstelling tot het "onderste" bos. Dit bos heeft een afmeting van 25 x100 meter en heeft dus, als ik het goed heb, een oppervlakte van 2500 m2. Het is bijna 3 kilometer lopen met een totaal hoogteverschil van 45 meter. Dus dat is te doen.

De weg gaat over graspaadjes en binnenwegen en zelfs moet een prairie worden overgestoken die begroeid is met duizenden bloemen, variërend van orchideeën en dotterbloemen tot pinksterbloemen.

En wat betreft "stille zondag": Ik heb één Esplasser van veraf gezwaaid, en verder heb ik niemand gezien.

hier moet ik linksaf richting bos

nee, dit is geen wandelpad, dit is een
glijbaan voor dassen. Die willen
ook wel eens leuk spelen.

dit is dus wel een pad
voor wandelmensen.
.

aan de overkant van dit weiland ontwaar ik
ons bos.

Dat plukje hoge bomen in de verte is van ons.
Rondom zijn de bomen eerder weggezaagd.

We komen nu wel heel erg dicht bij.

En nu zijn we zelfs in het bos.

En we zien dat de tand des tijds heel erg aan het
knagen is, overal liggen geknakte bomen.
Wie verlegen zit om brandhout, kom maar halen
Hier ligt genoeg.

 

Natuurlijk.

Zoals ik al schreef, na zo'n bewogen morgen zie ik de rest van de week bijna niemand meer. Zelfs  tijdens mijn wandelingen door de buurt kom ik zelden iemand tegen. Hooguit enkele boeren die, profiterend van het goede weer, op het land druk bezig zijn met zaaiwerkzaamheden. Zondag wordt weer regen verwacht, dus het zaad moet snel de grond in.

Maar er is natuurlijk genoeg te beleven en te zien. Bijvoorbeeld dit weiland met een zee van gele bloemen. Mijn app Plantnet wil mij wijsmaken dat deze bloemen Crepis biennis heten in het latijn, of in goed Nederlands: Grootstreepzaad. Ik weet het niet beter, dus geloof ik het maar.

Een andere bloemenzee zag ik tegen een verkruimelende kasteelmuur opgroeien. Een prachtige blauweregen-struik die het verval een beetje opfleurt. 

 

Een bewogen morgen.

 Wat een mens in Zuid-Frankrijk al niet kan meemaken op een willekeurige morgen.

Na enkele warme Paasdagen, die we ook nu weer zonder de traditionele Esplasser ommelette de paques moesten doorbrengen, was het vanmorgen koud en guur. Wat een tegenvaller, we waren al zo gewend aan lekker buiten zitten in de zon. Maar, ik weet het, april doet wat hij wil. Ook hier.

Dinsdagmorgen, mijn verplichte boodschappenhaalmorgen. De Intermarché in Saverdun valt nog net binnen de 10 kilometer hemelsbreed die we van huis mogen zonder verantwoording. Bij controle een bewijs tonen dat je woont waar je zegt te wonen is voldoende, bv een rekening van de telefoonmaatschappij waar het adres op staat. Want na de Pasen gaat er streng gecontroleerd worden, was het dreigement. En nee, ik ben weer niet gecontroleerd.

Eerst maar eens langs de kapper gereden, het was ons niet duidelijk of de verplichte winkelsluiting ook voor hem zou gelden. Alle niet essentiële winkels moeten de komende weken weer eens gesloten blijven. En ja, de kapper was druk bezig om iemand te knippen en er zat verder niemand te wachten. Dus ben ik maar naar binnen gestapt om op mijn beurt te wachten. De man die zonder mondfilter in de behandelstoel zat begon zich van verre al te verontschuldigen. Hij was vergeten om een muilkorf  mee te nemen en eigenlijk was dat de schuld van zijn vrouw want.....een heel verhaal volgde. .De kapper kon het blijkbaar niets schelen en mij ook niet. Dus was iedereen weer tevreden.

In de supermarkt zag ik welgeteld één oudere dame die zonder mondlap rondliep, niemand die er iets van zei, ik ook niet. Bij de bricolagewinkel een bus verf gekocht die bij het openmaken niet de kleur bleek te hebben die ik besteld had. En tussen de 10-tallen zakken witte voegspecie zag ik geen enkele grijs exemplaar. En die moet ik juist hebben om enige scheuren in het terras te repareren. Maar dat wordt morgen opgelost omdat ik een overgebleven rest bij Peet kan ophalen in ruil voor wat verse eitjes.

Ik was thuis de boodschappen aan het uitladen toen buurman Ullie, of Willie zoals wij hem noemen, het pad afliep om me te vragen of ik belang heb bij een restpartij schrootjes die hij over heeft. Hij weet dat ik een knutselaar ben die alles kan gebruiken. Mijn antwoord was dan ook: ja, die wil ik graag hebben. Desnoods maak ik de kachel er met aan.

Hij was nog maar nauwelijks weg of een andere, iets verdere buurman stopte bij het hek. Hij liep het terrein op, al frunnikend aan een mondlapje. Hij wilde uit goed fatsoen zo'n stom ding voorbinden, maar ik heb hem direct duidelijk gemaakt dat ik in mijn huis geen mondkapjes gezeur wil. Af met dat ding! Hij vond het prima, het was maar een beleefdheids gebaar. Maar hij kwam om te vragen of hij mijn broedmachine mocht lenen om een aantal eendeneieren uit te broeden. Eventueel in ruil voor een paar jonge eendjes. En ja, hij mag dat ding gebruiken en over eendjes hebben we het later wel weer.

En als klap op de vuurpijl werden we ook nog gebeld door de ziektekostenverzekeraar met de mededeling dat we aan de beurt waren om gevaccineerd te worden tegen dat enge virus. Maar Diny, die hier de telefoon aanpakt, vertelde hen dat ze met die spuit wel iemand anders mochten blij maken. Het is (voorlopig?) aan ons niet besteed.

En dit gebeurt allemaal op een gewone dinsdagmorgen. Gelukkig zie ik nu de rest van de week ook bijna niemand meer.

 

Vrolijk Pasen.

We zitten ook hier alweer volop in de Paas-sfeer.

En omdat Pasen het feest van heel veel eieren is, (voor sommigen tenminste, anderen geven er een meer spirituele betekenis aan) heb ik een zelfgemaakt kerststuk maar omgetoverd tot een paasstuk. Dus in plaats van een kerstbal maar een eier"bal".

Hoe ik daar bij kom? Nou, ik ben druk bezig om voor de, hopelijk dit jaar wel doorgaande, kerstmarkt van ons mooi plaatsje Esplas enige (of vele) kerstversierselen te maken. Onze buurvrouw, die sinds kort ook gemeenteraadslid is, is van mening dat, als ik hele kastelen kan bouwen, ik ook wel andere leuke dingetjes kan maken. En die kunnen dan verkocht worden op die komende kerstmarkt. Dan weet ze dat er dan zeker minstens één kraampje is. Ik heb beloofd dat ik wel wat knutselen wil maar dat ik niet op de markt ga staan om dingen te verkopen. Daar ben ik niet voor in de wieg gelegd. Dat zal haar taak dan moeten worden.

het zelfde stukje maar dan
met bal en kaars.

 

Houtzaak.

 Klits, klets, klander, van de ene stapel naar de ander.

Het stookseizoen is zo goed als voorbij en dus is één van de brandhoutopslagplaatsen al weer behoorlijk leeg gestookt. En ik heb een hekel aan lege brandhout...........en dus moet er bijgevuld worden. Gelukkig heb ik nog een stapel  brandhout liggen dat min of meer droog  provisorisch opgeslagen is onder zeil  en dat hout moet ik voor de zoveelste keer in de handen pakken en versjouwen naar alweer een tijdelijke maar goed droge opslagplaats.  De definitieve bestemming van al dat hout is pas bereikt als ik de aslade leeg gooi.

En ik moet alles alleen doen, want aan die houten Klaas die er bij staat te wijzen heb ik ook al niks.