Net voor half 12 uur horen wij een auto stoppen en een motor die afgezet wordt. Het is dus niet de postbode die altijd om deze tijd komt. Filou waakt zoals het hoort en blaft de longen uit zijn lijf.
Toch maar even gaan kijken wie dat kan zijn. Een mij onbekende meneer staat, wantrouwend naar Filou kijkend, aan het hek te wachten tot er iemand komt.
Ja, wat mot je?
Nee hoor, zo ben ik niet.
Ik zeg netjes bonjour monsieur en wacht af wat die man wil.
Die man wil ons wat verkopen. Die man komt namens een bekend bedrijf Barbe Bleue, dat al meer dan 50 jaar kleding en linnengoed aan huis verkoopt en voornamelijk op het platteland zijn klantenkring heeft. Het zal vroeger een soort marskramer zijn geweest die de afgelegen boerderijen bediende.
We hebben vrachtautootje wel eens zien rijden maar het is de eerste keer dat hij bij ons stopt.
Misschien was hij wel bang dat die buitenlanders hem toch niet zouden verstaan.
Nou dat zal hem meevallen, ik heb niet voor niks franse les.
Maar deze keer stopt hij dus wel in de hoop dat hij wat aan ons kwijt kan.
Het schiet mij te binnen dat ik eigenlijk een paar nette truien wil hebben. Ik heb er laatst één bedorven door er groen verf op te knoeien. En ja hoor, daar kan hij mij aan helpen.
Ik loop met een paar truien naar binnen om ze door Diny te laten keuren en haar te vragen of zij onverhoopt ook wat nodig heeft. Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Ja, en of ze wat nodig heeft. Twee truien en twee broeken. Toe maar, net of mij het geld op de rug groeit!
Maar in elk geval had die meneer voor ons keuze genoeg en de prijs viel ook nog echt wel mee. Het scheelt ons weer een door mij gehaat bezoek aan een klerewinkel.
