Al wandelend door de prairies zie je weer van alles. Heb ik laatst nog verteld dat ik een op haar rug liggend schaap het leven heb kunnen redden, deze keer was ik toch ruimschoots te laat. Het enige wat er nog rest is een kaal gekloven geraamte. Zelfs Filou had er geen belangstelling meer voor.
Als zo’n schaap sterft in het weiland duurt het geen 2 weken voor zij helemaal opgegeten is door, ja door wat dan ook. Wie heeft daarvan gesmuld, wie heeft er voor gezorgd dat de natuur zijn loop krijgt. Wat heeft er zijn honger mee gestild en heeft genoten van een onverwacht feestmaal. Ik zal het nooit zeker weten, wel zijn er 2 gegadigden. Dat zijn de vos of de das. Die lopen hier rond, daar heb ik de sporen van gezien. Grotere aasvreters lopen er hier gelukkig niet rond in de heuvels. En natuurlijk de kraaien en de buizerds, die zullen hun stukjes schapenvlees ook wel hebben meegepikt.
Niet alleen de dieren komen aan hun einde, hetzelfde geldt natuurlijk ook voor d
e bomen. Langs de beek onderin het weiland kwam ik deze tegen. Lang geleden de geest gegeven, dient hij nog steeds anderen tot voedselbron. Bomen sterven staande, maar bij deze zal het niet lang meer duren tot hij omvalt om dan nog sneller te verteren en weer op te gaan in moeder aarde.
