Mooie rover.

“Kom mee naar buiten allemaal, dan zoeken wij de ………………”
Wij hoeven hem niet te zoeken, hij zoekt ons wel op.

We hebben twee vijgenboompjes. Eén helemaal zonder vruchten en de andere met 5 bijna rijpe vijgen. Dat belooft een geweldige oogst te worden.

En terwijl we rustig op ons terras van de zon en van een kopje koffie zitten te genieten, (ik heb me een bloederig gat (gaatje) in mijn kop gestoten en dus ik doe even niks) ziet Diny een prachtige gele vogel in die vijgenboom neerstrijken.

Met de kijker kan ik zien dat hij zich te goed doet aan die paar vruchten die er aan zitten.
Nou ja, vooruit dan maar, ik heb andermans pruimenboom geplunderd.

Een wijze zwager van mij zegt altijd dat je niet alles moet willen hebben.
En zo is dat!

Avonturen.

Op bezoek gaan bij Mitzi en PP is altijd een beetje griezelig.

Nee, niet voor mij, want ik ben niet zo bang aangelegd en daarbij, het zijn heel aardige mensen.
Maar voor Anka is het elke keer even wennen, want zodra we om de hoek van hun huis komen lopen wordt ze letterlijk besprongen door 2 hele grote monsters. En dat is toch wel schrikken. Aan mij besteden ze geen enkele aandacht, ik ben maar bijzaak.

Het is griezelig, maar even later toch ook weer hartstikke leuk, want voor een spelletje rauzen is ze altijd wel te porren. En dat willen die andere twee ook wel.

Maar als het er op aan komt wie het mooist kan zitten, dan wint Anka toch wel met vlag en wimpel
“kijk eens, ik kan het met losse voorpoten!”

Aanrecht.

De gewaardeerde gasten hebben nog maar nauwelijks hun hielen gelicht of ik sta alweer met frisse moed te knutselen in het appartement.
Dit ondanks de “zinderende” hitte van 27 graden. Dat valt dan eigenlijk nog wel mee, want volgens de krant zou vandaag de temperatuur aan de zuidelijke westkust boven de 40 graden komen. En dat is niet leuk meer.

Ik heb van verscheidene rustdagen mogen genieten, dus we kunnen er weer tegen aan.

Er zijn 2 grote gaten in het mooie aanrechtblad gezaagd om plaats te maken voor de spoelbak en het gasstel.
Dat is een kwestie van heel zorgvuldig meten en zagen. Ik geloof dat het goed gegaan is.

Morgen volgt hopelijk het aansluiten van afvoer, water en gas.

Johannes feest.

Ditmaal was de maaltijd een stuk eenvoudiger, brood met braadworst. Het lijkt Duitsland wel maar dan anders.

En dit omdat het weer de dag van Saint Jean was, of eigenlijk was dat vrijdag al. Maar zaterdag is een mooiere dag om iets te vieren.
Het feest van Johannes de Doper wordt ook benut om de langste dag te vieren volgens wikipedia en dus zal dat wel waar zijn.

Nadat we de hele dag een redelijk grote rommelmarkt ofwel le vide grenier hebben kunnen bezoeken, was er ’s avonds weer het grote vuur voor st. Jean dat gestookt wordt om de goden gunstig te stemmen voor een goede oogst. Daar sta ik helemaal achter, je weet maar nooit of het helpt. De oude Germanen en de Kelten waren daar heilig van overtuigd, dus waarom moet ik het dan beter weten.

Eerst wordt een aperitief genuttigd waarbij je dus nooit moet vragen om een rode wijn want dat is natuurlijk absoluut geen aperitiefdrankje. Die rare hollanders weten er ook niks van.
En daarna als gewoonlijk de gegrilde worst met stokbrood. Erg lekker.

En later, als het donker is, wordt het vuur ontstoken, maar daar hebben we niet op gewacht.
Bij ons voor het huis konden we ook erg fijn genieten van de zoele avond en een glas wijn.
Uiteindelijk was het de laatste avond voor onze gasten dat ze konden genieten van ons prachtige uitzicht, ook in het donker.

Wie desondanks toch het vuur wil zien branden, moet terug bladeren naar mijn verhaal van juni vorig jaar. Vermoedelijk is het dit jaar exact gelijk verlopen.

Luxe leven.

Het lijkt er bijna op dat we niet anders doen dan lekker eten.
En zo is het eigenlijk ook. Is het niet buitenshuis dan is het wel gewoon thuis bij het verorberen van een door één van de dames gemaakte voedzame maaltijd.

Zo werden we gisteren uitgenodigd door Annie en Rudy om “a table” te gaan bij het gelijknamige restaurant in Saverdun.

Dat laten we ons geen twee keer zeggen, dat willen we wel. Erg lekker en ook nu weer erg veel.

En mijn zogenaamde haast met de verbouwing? Nou, dat ligt deze week op een bijzonder laag pitje. En dat is ook wel weer eens goed want dan kunnen mijn overspannen spieren weer even tot rust komen.

Hulp, intern-extern.

Het voordeel van gasten bij huis is dat ze, als ze goeie zin hebben natuurlijk, nog wat zeer nuttig werk kunnen verrichten.

Bijvoorbeeld een onbehoorlijk haveloze afrastering opknappen, of, minstens zo belangrijk, een lekkere maaltijd koken.

Kijk, daar hebben we wat aan!

onweersluchten.

zo ziet de lucht er uit na een onweersbui.

Muziek.

21 juni, het is zomer.
En het is feest, fête de la musique. Heel Frankrijk bruist van de muziek vandaag.

Ook Diny moest opdraven met haar koor in Auterive.

En voor de gezelligheid ben ik weer eens mee gegaan, samen met Annie en Rudy die een poosje bij ons logeren. We konden met hen mee rijden, dus dat was makkelijk.

Poes, poes, poes.

Bijna zaten we er weer eens mee opgescheept.
Ik hoorde al een poosje een klagelijk miauwen, maar ik dacht aan een buizerd, die kunnen dat ook. Toen ik toch eens op onderzoek uitging zag ik een klein zwart katje op een boomtak zitten.

En ik weet het inmiddels, als je zo’n beestje aanhaalt en wat te vreten geeft kom je er niet meer van af. Maar ja, laten verhongeren is ook zo wat. En Diny meende dat we toch wel iets verplicht waren omdat we twee katten achter gelaten hebben op Chicane.
Dus heb ik hem/haar uit de boom geplukt en verkwikt en gelaafd.
En natuurlijk ging het beest daarna niet meer weg.

Gezien de goede resultaten met de geiten, kwam ik weer op de gedachte om een bord aan de weg te zetten met de mededeling dat we een kat hadden gevonden.

En waarachting, een uur later kwamen 2 jongelieden aanlopen die een jong poesje kwijt waren.
Of we hem niet wilden houden, dat mocht best.

Neeeeeee! Dat willen we niet, we hebben al een kat.
En toen hebben ze hem maar mee genomen.

Eind goed al goed.

Tent.

En ze weten me toch te vinden.
We hadden al eens laten weten dat ik me eventueel, als het nodig is, ook wel een beetje in wil zetten voor de gemeenschap. Uiteindelijk heb ik wel een enige tijd over voor dat soort ongein.

En dan bedoelde ik vooral dat ik wel mee kon helpen met het opzetten en afbreken van de Esplasser feesttent, die zo’n 20 jaar geleden is gemaakt door de nu oudste garde van de commune. En die oudste garde wordt langzamerhand erg oud en ze waren dus wel blij met een beetje jong bloed.

Die tent die, naar ik hoor, in de wijde omgeving wordt verhuurd voor feesten en partijen, moet door ervaren mensen worden opgezet want ze zijn er, terecht, nogal zuinig op. Ook brengt dat verhuren nog behoorlijk wat geld in het laatje van de feestcommissie.

Alleen hebben ze de onhebbelijke gewoonte om op het laatste moment te komen vragen of je tijd hebt om te helpen. Het opzetten vorige week in St Martin moest ik al voorbij laten gaan wegens andere afspraken. Ik ben dan wel gepensioneerd, maar dat wil nog niet zeggen dat ik nooit niks te doen heb.
Voor het afbreken deze middag kwamen ze vanmorgen pas vragen.

En voor het opbouwen voor de vide grenier in Esplas aan het eind van de week konden ze nog geen tijd zeggen.

Daar moet ik nog wel enige regel in aanbrengen, dat soort misorganisatie daar hou ik niet van.
Het wordt tijd dat ik daar het heft in handen neem!

Aan een boom zo volgeladen….

mist men één, twee pruimpjes niet. En ook geen twee emmers vol.

Ik zag op één van mijn veldtochten, onder in het weiland van de kasteelheren een kleine pruimenboom staan, afgeladen vol met rijpe gele pruimpjes. Die mogen wat mij betreft niet onbenut verrotten aan de boom.

Dan kun je zeggen, die staan op andermans grond, dus afblijven of je kunt veronderstellen dat die boom zo ver weg van hun huis staat dat ze er zelf toch niets mee doen.

Ik ben uitgegaan van de tweede optie, waarvan ik zeker was nadat ik het netjes gevraagd heb aan de oude baas. Hij keek me glimlachend aan en gaf me, zoals al wel verwacht, toestemming er net zo veel pruimen af te plukken als we wilden hebben. Zij deden er toch niks mee.

Dus had Diny weer wat in te maken voor de eventueel nog komende magere jaren.

Overvloed.

Dat hebben we zo nu en dan. En vandaag dus ook.

Mitzi had laatst, moreel ondersteund door PP, zo trouw onze kippen verzorgd en van de leg gebracht, dat we vonden dat een etentje toch op z’n minst wel verdiend was.

Vandaag was het zo ver. In een auberge ergens in het niemandsland achter Lezat hadden we een tafel besproken.

We konden kiezen, of een tafel in de eetzaal of in de verbouwd grange. (Dat is een aan één kant open schuur die aan een boerderij is aangebouwd.)
En omdat het weer eens mooi zonnig weer was kozen we de grange. Lekker koel en een mooi uitzicht.

En, eerlijk is eerlijk, het eten was echt erg lekker.
Ik heb, tot ergernis van vroegere chefs, wel eens de onhebbelijke gewoonte gehad om bij een beetje luxe bedrijfsetentje te zeggen: “ja, het smaakt wel goed maar de bonensoep van Diny is lekkerder.”

Maar dat kwam nu niet bij me op. Het was erg goed en overdadig veel. Die combinatie heb je niet zo vaak.
Je eet net zo veel als anders in drie dagen, maar helaas is het dan weer niet voldoende om daarna drie dagen niet te eten.

Al met al, zeer geslaagd en gezellig. Mitzi wilde nog wel weer eens oppassen, vertelde ze.

een compliment.

Dick est prêt




C'est le meilleur plombier chauffagiste de la région!


Merci pour ton travail et ta gentillesse.


Amitiés
Claude

Oude tijden herleven.

Vroeger, in de oudheid, toen ik nog een echte baan had, was ik heel lang opzichter bij een afdeling van het gasbedrijf dat verwarmingsketels repareerde en schoon poetste.

Als opzichter heb je het grote voordeel dat je zelf helemaal niets hoeft te doen, je kunt anderen op pad sturen om echt te werken.
Behalve als het moeilijk wordt en de problemen te groot worden, dat mag de opzichter ook in zijn autootje stappen en die problemen oplossen.

En laat ik dat nu weer eens hebben meegemaakt!!
Ik werd bij een franse kennis geroepen met de smeekbede om naar zijn verwarming te komen kijken. Een verwarmingsketel waarvan de waterdruk op een spookachtige manier oploopt. Ra, ra, hoe kan dat.
En aangezien ik geen opzichter meer ben moest ik het allemaal zelf uitzoeken en dat is natuurlijk ook wel weer gelukt. Maar het was wel even zoeken om de oorzaak te vinden.

Ik had in mijn lange carrière nog nooit eerder een soortgelijk geval meegemaakt.
Dat doet de hersens nog weer eens kraken.

Eind in zicht.

Een voorlopige laatste hand wordt aan het appartement gelegd. Alles wat ik vuil gemaakt heb wordt door Diny grondig gereinigd.

Want we verwachten binnenkort de eerste gasten die gebruik willen maken van het appartement.

De afwerking volgt dus later wel weer eens. Het aanrecht moet nog gesteld worden, het blad passend gemaakt en de leidingen aangesloten.
Maar het kan ook wel even zonder die luxe faciliteiten.

Plakkerd.

En het gaat maar door in het appartement.
De vloer zit er in, zoals ik al eerder verteld heb. En ik heb daarna niet stil gezeten.
Ik heb er een mooi plafond in geplakt, er zijn wandtegels gezet boven het aanrecht en de muren zijn behangen.
Dat leek Diny mooier als verven of crepieën en dus doe ik dat.

En vanmorgen heb ik weer gedaan waar ik het meeste hekel aan heb: inkopen bij de bricodepot..
Aanrechtkastjes, een werkblad, een evier (spoelbak), een kraan en een gasstel.
Dat slaat weer een mooi gat in de begroting.
En dan geven ze ook nog een verkeerd voorfront mee, zodat ik er nog weer naar toe moet om te ruilen. Merde!

Ik zou wel een leven willen hebben als een kleine boomkikker, lekker op een vochtige plek in de schaduw het einde van de dag afwachten.
Dat is pas ontspannen.

Hoog bezoek.

In elk geval komen ze uit het hoge noorden van Nederland, onze oude buren uit Bedum.
Natuurlijk kijk je even verrast op als ze onverwacht om de hoek komen zetten, luid blaffend aangekondigd door de hond.

Gezellig even bijpraten.

En die boom van de vorige keer, die boom schijnt de Trompetboom te heten, ook wel Sigaarboom genoemd. Daar verschillen de deskundige meningen wat over.
Ik geloof dat het allebei goed is.
Met dank aan Ida en Jos.

CVZ.

Met trillende handen komt Diny naar huis lopen, ze heeft net de brievenbus geleegd. Er is weer een brief van het CVZ en dat is altijd schrikken.

Wat hangt er ons nu weer boven het hoofd, willen ze weer geld van ons?
Onzeker maken we die brief open en ja hoor: of we over het jaar 2007 maar even 2407,84 euro willen overmaken voor de zorgverzekering. Het pensioenfonds heeft lang niet genoeg ingehouden.
Dat blijft maar aan de gang, elk jaar maar weer opnieuw. Komt geen end an, je zou er sacherijnig van worden. Dan denk je dat je wat hebt, en dan kun je het weer afgeven. Zeg nou zelf, dat is toch niet fijn?

Eén groot geluk hebben we daarbij; we maken er tot nu toe nauwelijks gebruik van die zorgverzekering. En dat is dan wel weer mooi.

Een ander mysterie, voor mij althans, wat zou het toch voor boom zijn die voor ons huis staat te bloeien met orchidee-achtige bloemen. Ze zien er prachtig uit maar ik ken ze niet.
Na de bloei komen er grote lange peulen aan de boom te hangen.

Wie kan me uit de droom helpen?

Kersenpitten.

Ik had het al geschreven, een overvloedige oogst halen we er af. Emmers vol lekkere kersen.

En die emmers vol staan daar dan, die moeten verwerkt worden en om te beginnen moeten de pitten er uit. Dat zag Diny niet zo zitten, dat vond ze maar een saai werkje en dus moest ik er aan geloven.

Uiteindelijk ben ik het meest “zen” of hoe dat ook heten mag.

Winkelen.

We hebben samen gewinkeld, een hele zaterdagmiddag lang. Dat gebeurt niet vaak en dat is maar goed ook want dat kost geld, veel geld.

Om te beginnen hebben we een tuinsetje gekocht, bedoeld om voor het appartement te zetten t.b.v. eventuele gasten.
Maar we vinden het zo mooi dat we het zelf gaan gebruiken en er dus nog een 2e set bij moet komen. Nou ja, zo duur zijn ze ook weer niet.

Wat wel duur is zijn de twee makkelijke leren draai-en uitklapstoelen die we ook besteld hebben. Maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen.

Wat niet duur is maar wel veel werk geeft, is de overvloedige kersenoogst die van de boom geplukt moet worden. Ik mag plukken en Diny gaat er iets nuttigs van maken. Zo doen we allebei wat.

Plavuizen.

Zo gaat het wel zo gemakkelijk.
Ik een klein beetje opperman spelen en het zware werk door een ander laten doen.

Wat kan het leven simpel zijn.

Hemelvaartsdag.

Het was 9 uur toen we vanmorgen voor het eerst de ogen open deden. He, wat jammer nou, we hadden nog wel volgens traditie willen dauwtrappen.
Daar was het te laat voor, de dauw als die er al geweest was, was al lang weggespoeld door de regen.

Dus bleef er niets anders over dan maar weer gewoon aan het werk te gaan, zoals het hoort.
Plafond schuren, wandje plaatsen en de vloer grondig aanvegen.
Want morgen komt PP om de plavuizen te plakken. Go, doe je dat niet zelf? Nee, dat doe ik deze keer eens niet zelf!

Het tegels leggen in de badkamer is mij niet goed bevallen omdat ik verrekte van de pijn in mijn rug door die langdurige, lastige houding. En dan wil je het graag uitbesteden.

Verder is het hier koud en nat. Berichten uit Nederland dat ze daar in de zon zitten maken ons ontzettend jaloers. Dan klopt er iets niet, vinden wij.

Maar het voordeel van dit weer is dat hond en kat vrede sluiten en gezellig en warm bij elkaar in de mand kruipen.

fair le pont.

Wat is het toch fijn als er na lange tijd weer wat regen valt. Alles kan weer groeien en bloeien.
En wat is het toch naar dat het dan meteen weer koud wordt. We hebben vanavond de houtkachel aangestoken, want het is bepaald niet aangenaam.

Ook is het tragisch voor al die hardwerkende mensen die een “pont” maken, wat wil zeggen een lang weekend opnemen, en lekker naar het zuidfranse strand willen.

Eén kort momentje kwam het bij ons op om ons ook in het vakantiegewoel te storten en met de camper naar de kust te gaan. Maar één blik op de meteo was voldoende om dat plan snel te laten varen.

Maar als je gewoon aan het werk bent zoals ik, maakt het allemaal niet uit, binnen is het droog, ook op Hemelvaartsdag.
In het appartement moet nog een wandje worden geplaatst om het een en ander weg te werken. En er moest een nieuwe buitendeur in, de oude was gewoon verrot.
Ook dat is weer gelukt, alleen moet er nog een raampje in gezaagd worden. En verven natuurlijk.