Op bezoek gaan bij Mitzi en PP is altijd een beetje griezelig.
Nee, niet voor mij, want ik ben niet zo bang aangelegd en daarbij, het zijn heel aardige mensen.
Maar voor Anka is het elke keer even wennen, want zodra we om de hoek van hun huis komen lopen wordt ze letterlijk besprongen door 2 hele grote monsters. En dat is toch wel schrikken. Aan mij besteden ze geen enkele aandacht, ik ben maar bijzaak.
Het is griezelig, maar even later toch ook weer hartstikke leuk, want voor een spelletje rauzen is ze altijd wel te porren. En dat willen die andere twee ook wel.
Maar als het er op aan komt wie het mooist kan zitten, dan wint Anka toch wel met vlag en wimpel
“kijk eens, ik kan het met losse voorpoten!”
