Licht.

Wat was het weer een dag, geweldig. Ten eerste het mooie weer al dat van geen ophouden weet. Die enkele sombere dag die er tussen zit wordt weer ruimschoots goed gemaakt door meerdere zonnige dagen die steeds weer volgen,

En wij maar buiten bezig zijn met de dagelijkse dingen als brandhoutzagen, bomen snoeien, klei kruien, struinen door de velden, allemaal dingen die jullie al kennen van eerdere blogs.

Maar op de valreep van deze dag kreeg ik het nog in mijn kop om een paar gaten in de voordeur te zagen teneinde daar glas in te kunnen zetten, dubbel glas zelfs. Dat glas had ik natuurlijk al in huis want een huis verbouwen is net als regeren: vooruit zien.

Alleen jammer dat de regeerders dat niet weten.

Egaal.

“Wat ben jij in hemelsnaam aan het doen” vroeg een langsjagende buurman die mijn noeste arbeid met verbazing gadesloeg. Een buurman die langs kwam lopen met zijn 7 honden die met z’n allen mijn kippen de stuipen op het lijf joegen..

“Nou” zei ik “ ik kom uit een land waar alles vlak is en kan het niet uitstaan dat alles hier zo vreselijk schuin is, daar moet nodig wat aan gedaan worden”. Hij keek me een beetje vreemd aan, schudde meewarig zijn grijze hoofd en ging verder met het jagen op de weinige hazen die er nog lopen.

En ik ging dus gewoon verder met het afgraven en vlak maken van een stuk terrein naast mijn werkplaats. Die vrijkomende grond kan ik mooi gebruiken om de parkeerplek van de camper uit te vlakken. Want schuin is mooi, vlak is makkelijker.
Om het me zelf niet al te zwaar te maken maak ik eerst de harde ondergrond los met de tuinfrees. Daarna schept het een stuk makkelijker en dat moet, want ik ben zuinig op mijn rug.

En als dat klaar is en er groeit weer gras op, dan kan Sebastiaan daar de volgende keer zijn tent opzetten en slapen zonder dat hij van zijn slaapmat af rolt.
Misschien moet ik voor die tijd ook nog wat aan de haan doen want daar mopperde hij ook over, ’s morgens om 4 uur.

Snoeitijd.

Het is najaar, het was mooi weer gisteren en er is, zoals eerder gemeld, een chaos in een hoek van de tuin.
Niet alleen door de rotzooi die er lag, maar ook door een ondoordringbare mengeling van doornstruiken en scheefgegroeide bomen. Geen gezicht!

Dat moet allemaal weg om de natuur de kans te geven zich weer netjes mooi en recht te ontplooien. En ook om de brandhouthoek weer een beetje bij te vullen.

Want er moet gestookt worden. Neem nu vandaag, het is mistig en koud. Het gaat niet langer zonder verwarming en dat al zo vroeg in het najaar.

En ik ben ook nog alleen op deze zondag. Diny is naar een stageweekend bij haar leraar Frans. Ze willen er eens stevig aan trekken.
Nou, ze doen hun best maar, ik heb wel wat beters te doen.

Wat een dag.

Ik kan er ook niks aan doen, maar het blijft maar mooi weer hier in het zuiden.
We kunnen ons niet herinneren dat we al veel vaker buiten hebben gegeten (geluncht moet ik zeggen) op 25 november.

Het was erg lekker, zowel de zon als het eten.

Maar ’s avonds en ’s morgens, misschien in de nacht ook wel, dat weet ik niet, is het knap mistig. En dat geeft dan weer prachtige beelden van het dal dat vol mist zit of van de optrekkende mist zoals op de foto.

Gisteravond wilde Diny natuurlijk weer naar haar koortje, maar ik was benieuwd hoe ver ze zou komen. Ze had me beloofd om te draaien als de mist te dicht zou worden.
Om half negen belde ze me dat ze behouden was aangekomen in Auterive.
Ja, ze zal zich laten weerhouden door een beetje mist!

Puntje er bij.

Ik heb ooit een Frans rijbewijs moeten aanschaffen omdat het Nederlandse afgelopen was. Dat is op zich niet zo heel erg, ware het niet dat de fransen aan puntenrijbewijzen doen. En dat kan wel erg zijn, zeker voor de notoire verkeersregelsovertreders.

Nu hoor ik daar niet echt bij. Maar toch, een overtreding is zo gemaakt en dat kost je behalve enkele duiten ook één of meerdere punten van je rijbewijs, afhankelijk van de zwaarte van de overtreding.
Je hebt een basis van 12 punten en als die op zijn is het gebeurd met je rijbevoegdheid.

Vandaag kreeg ik een brief van de republique francaise over zo’n punt.

Ik schrok eerst, want ik was me niet bewust dat ik de laatste tijd een bekeuring had gekregen. Hoewel het na een reisje met de camper altijd spannend is of je niet onverhoopt ergens geflitst bent.

Die schrik was bij de eerste globale lezing van die brief. Nauwkeurige bestudering leerde me echter dat dit naar aanleiding was van een bekeuring in april van dit jaar, waarbij een hele punt was ingetrokken.
Tot hun groten vreugde konden ze mij mededelen dat ik dat punt nu na 6 maanden weer helemaal terug krijg. Ik heb mijn straftijd dus uitgezeten.

Correctie.

Jammer mensen, de verkoop van de loopapparaten gaat voorlopig niet door. Ik was te voorbarig.

Elk al dan niet aannemelijk bod dat tot nu toe gedaan is, wordt voorlopig ter zijde gelegd.
Diny heeft besloten om zelf intensief gebruik te gaan maken van de beide apparaten. Dit tot meerdere glorie en verheffing van haar conditie.

Beaujolais nouveau.

De eerste nieuwe wijn is weer in de fles en dat moet geproefd worden. Ieder jaar opnieuw is dat weer een hele gebeurtenis. Misschien wel in heel Frankrijk, dat weet ik niet, maar zeker hier in Esplas. En oh ja, we eten er gepofte kastanjes bij, dat hoort zo.

En het bijzondere aan dit jaar was het verschijnen van een boek over de historie van de commune Esplas. Dit boek is geschreven door een Vlaamse meneer die ook hier ergens in de buurt woont en die geïnteresseerd is in geschiedenis en schrijven. Dit is al het derde boek dat hij uitgebracht heeft.
Ook wij hebben een exemplaar gekocht want het is leuk om te lezen en je komt er nog eens achter hoe de familieverbanden nu eigenlijk in elkaar zitten.

De nieuwe wijn was, volgens het etiket, de 3e donderdag van november in de fles gebotteld. Dus verser kun je het niet krijgen.
Maar zo vers is het eigenlijk niet te drinken zo zuur als het dan nog is. Maar gedachtig vriend Paul die placht te beweren: “als er maar alcohol in zit is het al gauw goed”, dronken we moedig enkele bekertjes van dat spul.
Gelukkig kwamen ze ook al snel aanzetten met een warme wijn met specerijen, die wel erg lekker was. Een soort gluhwein, zeg maar, die we hier nog nooit eerder hebben gehad. En zodoende kon ik dat andere bocht laten staan.

En ik wil eigenlijk geen kritiek spuien over de gewoontes hier (dan moet je hier niet komen wonen) maar…… in de loop van de avond kwamen ze regelmatig langs met plakjes cake. En dat vind ik wel niet zo smerig, zoete cake bij de wijn.
Bij de koffie aan het eind van de avond, ja dan is dat lekker.
Bij de wijn hoort, vind ik, een portie bitterballen of een paar kroketten. Daar heb je wat aan.
Maar ja, die culinaire hoogstandjes kennen ze hier niet.

En na afloop liepen we samen het pikkedonker in, je zag geen hand voor de ogen en dan is het moeilijk de rechte weg te houden en niet in de greppel te geraken. Of zou die gluhwijn er ook nog iets mee te maken hebben gehad?

Sportief.

Sportief op de vierkante meter.

Ik ben in de berging bezig zoals je weet. En dan moet ook het zoldertje worden leeggemaakt, anders kan ik niet bij het dak om de isolatieplaten er voor te spijkeren.
En ik had daar al wel eerder een of ander apparaat in een doos zien liggen, maar er nooit aandacht aan geschonken. Geen tijd, veel te druk, je weet wel hoe dat gaat.

Nu ik dat ding uitpakte zag ik dat het een loopband is, zo’n apparaat waarop je je uit de naad kunt lopen zonder dat je ook maar een meter vooruit komt. En ook nog met een computertje er bij waarop je kunt zien hoeveel meter en hoe hard je hebt gelopen en ook nog hoeveel calorieën je hebt verspild.

En dan is er als toegift ook nog een ding waarmee je loopbewegingen kunt maken. Allemaal fijn om te hebben, maar ik denk niet dat wij er veel gebruik van gaan maken. Als ik wil lopen ga ik wel naar buiten, de natuur in.
Doe maar een bod!

Project driehonderd en nog wat.

Wat ik me nu weer bedacht heb?
Door één van onze voorgangers is ooit geprobeerd om het dak in de berging te isoleren. En dat is jammerlijk mislukt, de glaswoldekens hingen als oude vodden tussen de balken. Een deel was zelf helemaal verdwenen en daar keken we tegen de dakpannen aan.

Dat was geen mooi gezicht, maar wat nog veel erger is: het tochtte verschrikkelijk en in de winter was het binnen niks beter als buiten. Wat kou betreft dan.

Ik zag bij de bricolage isolatieplaten liggen die heel geschikt zijn om de isolatie van het dak te verbeteren en om tevens alles een beetje netter te maken. Daar het ik er gisteren een aantal van gekocht.
Ze zijn lekker licht en makkelijk te verwerken, veel makkelijker dan de gipsplaten waarmee ik eerst dacht het dak mee af te werken.

Déchetterie.

Bij het snoeien en opruimen van een woest stukje oerbos in de hoek van onze tuin stuitte ik op enige troep. Twee oude prehistorische (brom)fietsen, verroest ijzer, stukken plastic en enkele asbest golfplaten kwamen onder de bladeren vandaan.

Dat wordt morgen een tochtje naar de vuilstort in Saverdun, waar we dergelijke troep naar toe kunnen brengen.
Ik weet niet hoe ze zullen reageren op asbest, misschien is het beter om dat eerst zorgvuldig te verpakken in plastic zakken zodat het niet te zien is.

Anders krijgen we te nog maken met geheimzinnige mensen in witte plastic pakken.

Goed oefenen.

Alweer iets nieuws wat ik nog nooit eerder gedaan heb. De groentetuin moet op een andere plek komen en ik wil daar eerst ploegen zodat ook de diepere ondergrond los wordt.

Waarom op een andere plek? Nou, omdat de plaats waar nu de groentetuin was, deel van de siertuin moet worden. En dat is ook nog een groot karwei, maar wel voor later. Daarvoor moet er eerst nog een plan komen.

Ik mocht een ploegje lenen van Wilco, een kleine die achter mijn trekker past. Die hoef ik dus alvast niet te kopen en dat is mooi, want zo vaak gebruik ik zo’n ding niet.

Maar het valt nog niet zo erg mee, dat ploegen. Ik zei altijd dat dit niet zo moeilijk kon zijn want de domste boer kan het. Ja, ja, ook dit moet geleerd worden.
Het is een kunst om rechte voren te trekken en ook een kunst, en dat heb je bij een grote trekker vermoedelijk niet, om niet al te diep te gaan.
Hoe dieper hoe mooier zou je zeggen, maar dat kan het trekkertje niet aan. De motor wel, die is sterk genoeg, maar hij is te licht en de wielen beginnen te slippen als de ploegschaar te diep komt.

En je wordt er moe van, ook al kun je het zittend doen.

Zondag.

Zondag, wandeldag.
Ikzelf had vanmorgen al zo’n 1,5 uur gewandeld met de hond. En vanmiddag vroeg Diny of ik zin had met haar te gaan wandelen, het was zo’n mooi weer. Zonde om binnen te zitten.

En wat doe je dan als liefhebbende echtgenoot? Juist, je maak nog maar weer eens een rondje.
De hond deed ook niet moeilijk, die wil altijd wel. En dus sjokten we gezamenlijk door de velden richting Saint Martin d’Oydes.

Een mooi rondje.

11 november

Dat was gisteren. Een belangrijke dag waarop van alles te beleven valt: intocht van sinterklaas (geloof ik) en in, vooral, noord nederland het feest van sint maarten. Het schijnt ook nog iets met carnaval te maken te hebben.

Maar hier in Fr is het zelfs een vrije dag. Niet om de bovenstaande opsomming, maar om de wapenstilstand met Duitsland te herdenken. Het einde van la grande geurre, de oorlog van 14-18. Die oorlog heeft volgens mij hier veel meer indruk achtergelaten dan die andere van 40-45. Op de vele monumenten voor de gevallen helden staan ook veel meer namen van slachtoffers uit die eerste oorlog.

Maar er is besloten om tijdens kranslegplechtigheden ook alle gesneuvelden uit alle latere franse oorlogen te herdenken. En dat zijn er nog al wat.
Dat gaat dan in één moeite door.

Maar wij hebben er verder niets mee van doen, voor ons was het een dag als alle dagen
En dat bevalt goed.

En dat is nummer zes.

Het is najaar en dan schijnen de muizen weer naar binnen te trekken, de warmte in.
Voor de warmte hoeven ze het niet te doen, het blijft nog steeds mooi weer.

En toch doen ze het en ze hebben een voorkeur voor onze provisiekast. Broodmeel, spaghetti, en zelfs mijn borrelnootjes laten ze niet met rust.

Dat laatste gaf voor mij de doorslag tot een totale oorlogsverklaring. Na verscheidene mislukte pogingen met allerlei soorten kaas in de muizenval ben ik tot de conclusie gekomen dat de muizen alleen met jonge Goudse kaas te vangen zijn. En dan moet het ook nog eens van Nederlandse afkomst zijn. De franse variant lusten ze niet, net zo min als ik.

En die kat is gek op muizen, tenminste als je ze op een presenteerblaadje voor hem neer legt.
Zelf vangen: ho maar.

Oefening baart kunst.

Dat is met alle dingen zo, zegt men.

En soms klopt dat ook. Neem nou die deur die ik zo vlijtig en vooral mooi aan het verven ben. De stopverf waarmee het glas vastgezet is viel er van lamlendigheid uit en ook was er een raam gebroken, die dus moest worden vervangen.

En nu komt de clou van het verhaal, dat stopverf smeren valt nog lang niet mee. Dat wordt helemaal niks als je dat voor het eerst doet.
Gelukkig had ik al enige ervaring opgedaan met een wc-raampje zodat het eindresultaat niet al te beroerd er uit ziet.

Een ander geval van oefening die kunst baart:

Diny met haar tai chi lessen. Vanmorgen, terwijl ik dus met heel nuttige dingen bezig was, had ze weer een les. Een privéles zelfs.
Want anders lukt het niet tussen andere leerlingen die al verder gevorderd zijn. Ook hierbij moet je eenvoudig beginnen.

En oefenen, vooral veel thuis oefenen. Maar dan moet je natuurlijk nog wel weten hoe dat ook alweer moet. En dat valt niet mee, want die bewegingen zijn nog best ingewikkeld.

Frelon Aziatique.

Hoe heten die eigenlijk in het Nederlands?
In elk geval zijn ze hier steeds meer te vinden en worden ook heel erg gevreesd. En zeker door de onmisbare honingbijen die in grote getale slachtoffer schijnen te worden van dit roofzuchtige insect. Ook wordt beweerd dat een prik van dit beest dodelijk zou zijn voor den mensch.

Een vriendin van ons stuurde deze foto op om te laten zien dat ze een groot probleem heeft. De frelons hebben op haar terrein een groot nest gebouwd van bijna een meter hoog, boven in een boom.
En hoe kom je daar nu weer op een veilige manier van af?

De gewoonte hier is om dan de Pompiers te bellen, de brandweer. Die komen dan met groot materieel en spuiten dat nest uit de boom.
Maar ja, dat is niet gratis.

Je kunt ook wachten en hopen op een strenge winter zodat ze doodvriezen. Maar dat kan wel eens lang gaan duren.
Een andere, volgens mij simpele, oplossing is om ze gewoon te laten zitten zolang je er geen last van hebt.

Maar gelukkig zitten ze niet dicht bij ons huis zodat het probleem voor mij persoonlijk nog niet zo groot is.

Saai en nat.

In het zuiden van Frankrijk, onder andere langs de kust van de Méditerranée welke beroemd is om het altijd prachtige zonnige weer, is het al enkele dagen heel slecht weer. In een paar uur tijd is er, volgens zeggen, een hoeveelheid regen gevallen die normaal in een hele maand valt. En dat geeft daar veel overlast.

Hier ging het tot nu toe goed, maar daar is nu ook een einde aan gekomen. De meteo gaf al aan dat ook in de Ariége een oranje weeralarm zou gaan gelden. En dat betekent dan meestal ook veel regen. Alleen alarm rood is nog erger.

En het klopt, het heeft de hele nacht en ook vandaag de hele dag geregend, wel 37 millimeter. Gelukkig viel het hier niet met bakken tegelijk uit de lucht, de natuur kan dit water nog goed verstouwen. Het is wel goed zelfs, als het maar niet veel meer wordt.

En waarom saai?

Diny is vanmorgen al vroeg vertrokken naar een dorpje niet ver van hier, om een hele zondag Georgisch te leren zingen.
Dat leek haar leuk.

En daarom is het hier saai, ik ben alleen thuis en het weer is er niet naar om een lange wandeling met de hond te maken. Dus ben ik gelukkig met mijn computer, een verhaaltje schrijven, een aflevering van uitzending gemist zien en één van de films bekijken die neef Roland ooit gekocht heeft en die ik heb meegekregen.

Zo red ik het wel.

Herfsttafereel.

Aan de zonnewarmte is het niet te merken, het blijft lekker weer.

Maar toch is de herfst wel degelijk ingetreden. Dat kun je goed zien aan de kersenboom die zijn gele bladeren steeds meer laat vallen.

En dat kun je ook merken aan Diny, die nu aan de slag is gegaan is om de stapel snoeihout aan handzame en brandbare stukjes te zagen. Ze wil de komende winter toch wel warm zitten.

Gelukkig hebben nog voldoende droog hout op voorraad om de winter door te komen.

Ondergang.

Voor de aardigheid nog maar eens een plaatje met de prachtige zonsondergang van vandaag.
Het is alleen jammer dat dit tegenwoordig al zo vroeg te zien is.
Ik haat die wintertijd met die lange donkere avonden!

Speedy.

Volgens mij betekent dat “snel”. Maar……..

Ik was in Pamiers en ik dacht: kom, ik laat snel even de olie verversen van mijn aloude peugeotje. Het was al meer dan een jaar geleden dat zoiets gebeurd was.

Ik dus naar de peugeot-garage, maar daar moest ik meer dan een half uur wachten voor ik aan de beurt zou zijn. Druk baasje als ik ben, kon ik daar niet aan beginnen.

In Pamier zit ook een Speedy bedrijf, voor al het onderhoud aan uw auto. En die konden wel meteen aan de slag.
Ik vulde de wachttijd op met het doen van enige overbodige aankopen in een winkel van sinkel in die buurt.

Toen ik na een stief kwartier terug kwam stonden ze me al ongeduldig op te wachten. “Nu al klaar”? “Nee, dat niet, maar kom eens kijken”.

De accutest gaf aan dat er binnenkort wel eens startproblemen konden ontstaan.
Alle vier banden waren op een haar na versleten.
De remblokken waren, net als de bijbehorende remschijven flinterdun.
Een stuurstang was ook al niet best meer.
En ook zaten er een paar beschadigingen in de voorruit.

Daar sta je dan als arme autobezitter. Wat te doen? Nu heb je natuurlijk weinig keus als je toch wel in een beetje veilige auto wilt rijden. Dus, vervangen en repareren die hap.

Zo waren we al met al enkele uren verder voor ik weer naar huis kon.
En inderdaad koste het me ook nu weer een rib uit mijn lijf.
Maar ik moet ook eerlijk vertellen dat de reparatiekosten aan ons nu bijna 15 jaar oude autootje, dat toch al meer dan 220.000 km heeft gereden, minimaal zijn geweest tot nu toe.

Winterklaar.

Dat moet altijd, zegt men. Een tuin moet in de herfst winterklaar gemaakt worden.
En omdat het zo'n mooi tuinweer is, is Diny met de kruiwagen de heuvel afgerold om onderaan de erg weinig tomaten opgeleverd hebbende tomatenplanten op te ruimen.

Verder zijn we in afwachting van het grote tuinplan dat nog komen moet. Als dat eenmaal binnen is kunnen we “trad vatten”, dan kunnen we proberen iets leuks van die tuin te maken.
We zijn benieuwd.