Plombier

Belofte maakt schuld, voor wat hoort wat, de ene hand wast de andere. Zomaar wat kreten om te rechtvaardigen wat ik aan het doen ben.
Soms moet je wel eens door de knieen, is het niet voor een hoger wezen, dan is het wel voor een hoger doel.

En dat hogere doel is het aanleggen van de waterleiding voor het toekomstige sterrenrestaurant in Vals. Je weet wel, het dorpje met de beroemde rotskerk.

Barcella.

Gisteravond had ik het genoegen om in een theater nabij Toulouse Barcella te zien optreden.

Soms, een enkele keer, komen ze zo ver naar het zuiden dat ze binnen onze actieradius geraken waarbinnen we ons 's avonds laat wel willen verplaatsen.
Nu gaat het ons natuurlijk niet zozeer om Barcella te horen, maar meer om Marcel te zien en te horen spelen. Daar zijn we trotse ouders voor.

Diny was deze keer niet mee want grieperig. En zoals altijd had ze wel een beetje gelijk, het was een afzien avond. Geradbraakt stapte ik om half twaalf  's nachts in de auto, want het was weer eens een sta theater.
Een heleboel mensen komen van heinde en ver om al staande van een concert te genieten en vinden dat blijkbaar leuk.
Maar ik persoonlijk haat dat soort theaters omdat ik dat erg vermoeiend vind. Ik hou alleen van mooie theaters met comfortabele stoelen. Daar zal ook de leeftijd wel een woordje meespreken, ben ik bang.

Maar buiten dat alles om was het weer een mooie avond om mee te maken.
Ook al omdat nadien Marcel en Sylvie, die er ook bij was, samen met mij mee gingen naar les Tamaris om enkele dagen te komen logeren.

Snipers.

Gelukkig maar, het is een schrijffout hierboven in de titel. Je moet er toch niet aan denken dat we hier in Esplas ook al scherpschutters zouden hebben. Of misschien zijn ze er wel maar weet ik het niet.

Nee, ik bedoel snippers en daar heb ik er nu al een heleboel van.

De simpele alarmkreet op dit blog was voldoende om Peet zich te laten herinneren dat hij nog zo'n broyeur de branches had staan. Niet gloednieuw weliswaar, maar toch hopelijk nog goed werkend.
Dit horende ben ik natuurlijk direct in de voiture gesprongen om dat apparaat op te halen en om het thuis uit te proberen.
Na enige oefening in het omgaan met de snipperaar blijkt dat zowel de machine als ik het goed doen.

Takken tot bijna 4 centimeter slaat hij zo maar aan gruzelementen. Dikker hoeft niet want die gaan later de houtkachel in.
Maar het zal nog vele uren van moeizame arbeid kosten voordat alles weggewerkt is.

Takkewerk.

Man, man, wat krijg je een takkerotzooi van één zo'n boom. De tuin lag na het snoeien bezaaid met afgezaagde takken en takjes. Het is al een klus om ze allemaal op één hoop te vegen en dan moet het nog weggewerkt worden ook.
De dikkere takken gaan later allemaal de houtkachel in, dat komt wel goed.

Ik zou de dunne takken wel willen versnipperen, houtsnippers zijn goed bruikbaar voor de tuin, maar waar haal je zo snel een snipperding vandaan. Zo'n machine kopen voor bijna eenmalig gebruik is ook al zo wat en dan moet je nog daar ook nog een stevige duit voor uitgeven, want die goedkopere dingetjes uit de tuinwinkels zijn ook niet geweldig, hoor ik wel eens.

En het verhuurbedrijf in Saverdun bestaat ook al niet meer, dus ik zal verderweg moeten zoeken.

Of ik steek het allemaal in de fik, dan ben ik er ook af. De buurman vindt het goed dat ik het over de schutting flikker en het in zijn weiland ga verbranden. Dat spaart mijn gazon weer.

En wat dacht je van het dak, waar heb ik me vanmorgen mee heb beziggehouden. De dakpannen en de dakgoten lagen bezaaid met bladeren die in de loop van de herfst van de boom gewaaid zijn. En mos, natuurlijk.

Ik heb er nachtje over liggen denken om die treurwilg helemaal om te zagen, dan zijn we voor altijd van die bende af.
Maar mijn buurman kwam op het goede idee dat die boom met zijn lange wortels nog wel eens veel vocht onder het huis zou kunnen weghalen. En dat is ook altijd goed want het huis ligt op een helling waar in vochtige tijden altijd wat grondwater doorstroomt.
Dus laat ik hem toch maar staan.

Tragisch.

Ik weet het wel: er is in de wereld van alles aan de hand dat vreselijk erg en triest is.
Maar op mijn eigen kleine schaal is het volgende verhaaltje ook erg treurig, zeker voor de dierenliefhebbers. Die adviseer ik dringend om niet verder te lezen.

Wat is het geval?
Begin deze week stond ik bij de kippen te kijken en ineens drong het tot mij door de ik de haan niet zag. Als ik met een bakje graan rammel komen uit alle hoeken en gaten de kippen aanrennen om hun graantje mee te pikken. De haan dus niet deze keer.

De kippen lopen meestal overdag vrij rond door de tuin en omstreken en in die omstreken loopt ook van alles rond wat wel kip lust. Dus mijn gedachte was dat die haan wel gepakt en opgepeuzeld zou zijn door een kippenrover.
En daar kan ik me dan wel bij neer leggen, zo gaat dat soms nu eenmaal. Ik heb nog wat rondgekeken of ik ergens nog wat veren kon vinden.

Gisteren liep ik een rondje buitenom de tuin en zag ineens in het bosje achter in de kippenweide de haan morsdood onder de struiken liggen. Dat is raar, hoe kan dat nou???
Nadere  beschouwing leerde mij (en nu komt het) dat de haan met zijn poten in een stuk touw verward was geraakt en niet meer los had kunnen komen.
Wat dus een vreselijke dood tot gevolg heeft gehad. Had ik eerder maar beter gezocht, misschien dat ik dan....

Het afsluitende gevolg was wel weer dat de eventuele rondzwervende  kippenliefhebbers alsnog van een hanenboutje konden genieten.

Treurig.

 Ik had al vaak met een treurige blik van onder af naar de treurwilg staan kijken,  het is een mooie boom en geeft fijne schaduw in de zomer. Maar die takken werden veel te dik en veel te lang. Die zouden eigenlijk gesnoeid moeten worden.

En dan realiseer je je zo maar dat je niet zo heel erg jong meer bent en dat de moed (mocht ik die ooit gehad hebben) om hoge bomen te beklimmen eigenlijk helemaal verdwenen is.

Maar onlangs was ik weer eens bij Peet en Nicole om de voortgang van de herverbouw van het restaurant chez Lisa in Vals te controleren en toevallig kwam het te sprake dat die Peet zijn hand niet omdraait voor zo'n klusje en dat hij dat met alle plezier voor mij zou willen doen.
Toen ik eenmaal zeker wist dat ik dat goed gehoord had was een afspraak snel gemaakt.

Met een heel arsenaal aan kettingzagen in de kofferbak maakte hij vandaag zijn opwachting bij les Tamaris.
En met ware doodsverachting en ongeëvenaard heldenmoed klom hij daarna tot in de hoogste toppen van die boom om de takken af te zagen.

Dankzij de onmisbare aanwijzingen van mij, met beide benen op de veilige begane grond, liep de operatie voorspoedig. Hoewel, ondanks mijn getrek aan het touw om de gezaagde takken de goede en veilige kant op te trekken, moest ik achteraf nog wel de televisieantenne restaureren. De gloednieuwe bovengrondse telefoonkabel, waar ik bang voor was dat die zou sneuvelen, bracht het er wel heelhuids af.

Ik zal Peet binnenkort voordragen voor het grootkruis van verdienste in de orde van de zuidfranse boomklimmers. Dat heeft hij wat mij betreft wel verdiend.

Maar nu zit ik natuurlijk wel met een tuin vol snoeiafval. En dat zal ik vermoedelijk toch wel zelf op moeten ruimen.
Nou ja, kan ik tenminste zeggen dat ik ook morgen wat te doen heb.

Roddel en achterklap.

Bij zo'n Esplasser bijeenkomst hoor je nog weer eens wat, onder andere hoe er over ons gepraat cq geroddeld wordt.
Dat wisten we natuurlijk wel, ik schreef toch al dat het hier net de Achterhoek is.

De bejaarde buurtgenoot waar ik tijdens het eten een praatje mee maakte wist mij bijvoorbeeld precies te vertellen hoe ons vorige huis er aan toe was.

Zo is daar volgens hem bijna geen zon, wat maar gedeeltelijk klopt in de wintermaanden na 4 uur 's middags. Dan verdwijnt de zon daar veel te vroeg achter de heuvels. (één van de redenen waarom we daar weggegaan zijn)
Ook wist hij te vertellen dat het een erg vochtig huis is, iets wat wij in de 13 jaar dat we daar gewoond hebben nooit hebben gemerkt! Dat kun je dan wel vertellen maar die overtuiging zit nu eenmaal vast in de kop en daar verander je niets aan.

Over ons huidige huis was hij van mening dat het daar erg gevaarlijk wonen was omdat de weg achter het huis een stuk hoger ligt, waardoor we een heel groot risico lopen dat auto's in onze tuin vallen.
In de 40 jaar dat dit huis er staat schijnt dat ooit een keer voor gekomen te zijn. Lang geleden is er een non(!) met een lelijk eendje uit de bocht gevlogen en naar beneden gestort.
Hoe het verder met haar is afgelopen vertelt het verhaal niet. De deux chevaux zal het in elk geval niet overleefd hebben, vermoed ik zo.

Dat het niet aan te bevelen is om met de wielen naast het asfalt te geraken maakt de foto natuurlijk wel duidelijk. De berm is daar direct erg schuin. De meeste automobilisten zijn zich van het gevaar bewust en passeren tegenliggers stapvoets.

Wij zijn nog nooit erg bang geweest dat het voertuigen gaat regenen, maar alles kan gebeuren natuurlijk. En dat hoop ik dan wel na te kunnen vertellen.
Voor alle zekerheid heb ik al wel een draadje langs de weg gespannen, maar of die stevig genoeg is....

Bonne année, bonne santée

 Tweede zondag van januari, de dag van de de goede wensen bij ons in Esplas.

Alle inwoners zijn geroepen door monsieur le maire, slechts enkelen zijn niet op komen dagen.  Zoals bijvoorbeeld dat ene Nederlandse echtpaar dat zich, zoals gewoonlijk, vermoedelijk verheven acht boven dat Franse gespuis met hun rare feestgedruis.

En daar bedoel ik onszelf niet mee, wij gaan altijd ieder jaar weer trouw naar deze bijeenkomst. Al was het alleen maar omdat ik bij deze gelegenheid weer meer vrouwen mag/moet kussen als verder in het hele jaar.
En natuurlijk voor de hapjes en de drankjes.

Na de toespraak van de burgemeester, waarbij hij natuurlijk ook de recente gebeurtenissen in Parijs aanhaalde, was er een stevig applaus voor de ook uitgenodigde adjudant chef van de gendarmerie, om in hem alle politiemensen te bedanken die zo massaal gestreden hebben tegen de terreur. De beste man nam bescheiden kijkend het eerbetoon stilzwijgend in ontvangst.
Wat me wel een beetje tegenviel was dat er geen minuut stilte voor de slachtoffers van af kon.

Na het onvermijdelijke aperitief  kwamen de hapjes op tafel waarbij we een ogenblik teleurgesteld dachten dat het vegetarisme ook in Esplas hard had toegeslagen: geraspte wortels, stukjes bloemkool, rauwe slabonen met stokbrood.
Niet echt iets wat we hier gewend zijn. Maar goed, honger maakt rauwe bonen zoet, toch?

Maar we hadden te vroeg gemopperd, grote schalen met vlees, worst en paté werden tot onze opluchting even later ook nog aan de tafel toegevoegd.

Uiteraard konden we kiezen uit vele soorten rode en witte wijnen. Kortom, het werd toch nog gezellig.

Na de driekoningen koeken en de Limoux bubbeltjeswijn vonden we eindelijk dat we genoeg versnaperingen tot ons genomen hadden en konden we verzadigd huiswaarts keren.

Ik zat onderwijl een poos naast een van de inmiddels bejaarde Esplassers die graag een praatje aanknopen. In de eerste plaats vond hij dat het beter voor ons was dat wij, Diny en ik, ook thuis onder elkaar Frans zouden praten. Dat zou beter zijn voor onze taalontwikkeling.
Hij zei het niet met zoveel woorden, daar zijn de mensen hier te beleefd voor, maar het was duidelijk dat hij vond dat wij na 15 jaar wel eens wat beter Frans zouden mogen praten. Daar heeft hij natuurlijk gelijk aan, maar ik heb hem duidelijk kunnen maken dat zoiets echt niet werkt en dat wij het liefst en het makkelijks communiceren in ons eigen Nederlands patois (dialect).

En verder was hij net zo chauvinistisch als een geboren Achterhoeker. Over bepaalde zaken mompelde hij dat ze dat zo nu eenmaal deden in deze streek en dat dat goed was.
Het was net of ik mijn vader zaliger hoorde praten.

Zo is het duidelijk dat in heel Europa de mensen eigenlijk wel een beetje gelijk zijn.

Bij de wilde konijnen af.

Ik weet het, vergeleken met wat er dichtbij in Frankrijk en verder weg in Azië en Afrika momenteel allemaal gebeurt  in naam van een onvolprezen, genadige, respectvolle, tolerante en liefdevolle (ja ja, je moet voorzichtig zijn!) niet nader te noemen nonreligie, mag ik niet zeuren over mijn eigen kleine leed.
Maar toch wil ik niet onvermeld laten dat ik momenteel bitter lijd onder een vervelende konijnenplaag.

De rotzakken hebben kans gezien om een prachtige, door mij zelf opgekweekt fluweelboompje, die ik dus niet tijdig beveiligd had, helemaal te ontdoen van de schors.
Die gaat dus dit jaar niet meer bloeien. Hopelijk gaat hij nog wel weer uitlopen op de wortels.

Ook zijn alle nieuwe plantjes die we laatst van een plantenruilbeurs hebben meegenomen, in de konijnenmagen verdwenen.

Alle fruitboompjes had ik, erg verstandig en wijs, al afgeschermd met viltlagen om de stammetjes omdat ik het gevaar aan zag komen.

Potverdulleme!!!!!!!!!!!!

Oefening baart Fifike.

Eigenlijk is verder commentaar overbodig.
Degene die wel eens naar dit blog heeft gekeken weet wat dit beeldig voorwerp moet voorstellen. Wie dat nog nooit heeft gedaan raad ik aan om het nu eindelijk eens te gaan doen.

Uithuilen en opnieuw beginnen.

Ook het jaar onzes Heeren 2014 is gelukkig ook weer voorbij. Niet dat het zo erg was in dat jaar, maar aan alles komt een keer een eind en gelukkig weet je van te voren dat 2015 klaar staat om het over te nemen.
Eigenlijk verandert er dus niets. Hoe filosofisch!!!

Wat er helaas wel verandert: de afgelopen 14 jaar hebben we hier de jaarwisselingen in alle rust en vrede kunnen doorbrengen en konden we uitzichten bewonderen zoals op bovenstaande foto te zien is. Pikkedonker met een enkele fonkelende ster. Hoe mooi.

Onze 15e (ja, ja) nieuwjaarsnacht in het Franse land werd om middernacht wreed verstoort door luid geknal en gesis van vuurpijlen. Voor het eerst waren onze Engels/Franse buren op deze avond aanwezig en dat zouden we horen ook. Fransen doen niet aan dat dwaze gedoe, die weten dat boze geesten vanzelf wel vertrekken, maar blijkbaar zijn Engelsen geen haar beter dat die Nederlanders.
Rustverstoorders, dat zijn het!
Hoewel die vuurpijlen wel mooi ontploften in de lucht.

Maar desalniettemin wens ik alle lezers van dit blog een voorspoedig 2015 toe.

Verder werden wij in de vooravond nog even bezocht door iets dat op een vliegend object leek dat door de verder wolkenloze lucht zweefde
Het moet dus een UFO geweest zijn, denk ik. Ik kon het tenminste niet identificeren.
Maar het leek wel heel apart.