Soms, een enkele keer, komen ze zo ver naar het zuiden dat ze binnen onze actieradius geraken waarbinnen we ons 's avonds laat wel willen verplaatsen.
Nu gaat het ons natuurlijk niet zozeer om Barcella te horen, maar meer om Marcel te zien en te horen spelen. Daar zijn we trotse ouders voor.
Diny was deze keer niet mee want grieperig. En zoals altijd had ze wel een beetje gelijk, het was een afzien avond. Geradbraakt stapte ik om half twaalf 's nachts in de auto, want het was weer eens een sta theater.Een heleboel mensen komen van heinde en ver om al staande van een concert te genieten en vinden dat blijkbaar leuk.
Maar ik persoonlijk haat dat soort theaters omdat ik dat erg vermoeiend vind. Ik hou alleen van mooie theaters met comfortabele stoelen. Daar zal ook de leeftijd wel een woordje meespreken, ben ik bang.
Maar buiten dat alles om was het weer een mooie avond om mee te maken.
Ook al omdat nadien Marcel en Sylvie, die er ook bij was, samen met mij mee gingen naar les Tamaris om enkele dagen te komen logeren.
