Ik had al vaak met een treurige blik van onder af naar de treurwilg staan kijken, het is een mooie boom en geeft fijne schaduw in de zomer. Maar die takken werden veel te dik en veel te lang. Die zouden eigenlijk gesnoeid moeten worden.
En dan realiseer je je zo maar dat je niet zo heel erg jong meer bent en dat de moed (mocht ik die ooit gehad hebben) om hoge bomen te beklimmen eigenlijk helemaal verdwenen is.
Maar onlangs was ik weer eens bij Peet en Nicole om de voortgang van de herverbouw van het restaurant chez Lisa in Vals te controleren en toevallig kwam het te sprake dat die Peet zijn hand niet omdraait voor zo'n klusje en dat hij dat met alle plezier voor mij zou willen doen.Toen ik eenmaal zeker wist dat ik dat goed gehoord had was een afspraak snel gemaakt.
Met een heel arsenaal aan kettingzagen in de kofferbak maakte hij vandaag zijn opwachting bij les Tamaris.
En met ware doodsverachting en ongeëvenaard heldenmoed klom hij daarna tot in de hoogste toppen van die boom om de takken af te zagen.
Dankzij de onmisbare aanwijzingen van mij, met beide benen op de veilige begane grond, liep de operatie voorspoedig. Hoewel, ondanks mijn getrek aan het touw om de gezaagde takken de goede en veilige kant op te trekken, moest ik achteraf nog wel de televisieantenne restaureren. De gloednieuwe bovengrondse telefoonkabel, waar ik bang voor was dat die zou sneuvelen, bracht het er wel heelhuids af.Ik zal Peet binnenkort voordragen voor het grootkruis van verdienste in de orde van de zuidfranse boomklimmers. Dat heeft hij wat mij betreft wel verdiend.
Maar nu zit ik natuurlijk wel met een tuin vol snoeiafval. En dat zal ik vermoedelijk toch wel zelf op moeten ruimen.
Nou ja, kan ik tenminste zeggen dat ik ook morgen wat te doen heb.
