Incroyable mais vrais.

Neet te geleuven moar het is zo.

De afvoer is weer klaar, er kan weer naar hartenlust gepoept worden.
Na enkele uurtjes mieren en massen, uitdenken en uitwerken, afbreken en opbouwen is het zaakje weer gefikst.

Met een stuk flexibele aansluitpijp is het zaakje zo weer aan elkaar gekoppeld. Er moesten wel enige kunstgrepen worden toegepast die op een loodgietersexamen vast niet tot een voldoende geleid zouden hebben, maar wie maakt dat wat uit?
Mij in ieder geval niet, de tijd van examens ligt al weer enkele jaren achter mij. Daar heb ik dus schijt aan!

Het is nu weer tijd van uitrusten want ik voel heel wat spiertjes protesteren na de overbelasting die ze hebben ondergaan.
Uitrusten en nadenken over een te maken controleput waardoor ik in de toekomst niet meer hoef te graven als er zich weer eens zo'n calamiteit voordoet. En waarin ik de groei van de wortels van dag tot dag kan volgen, als ik dat zou willen tenminste.

Nee hé......

.....ja toch!
Het is een hele tijd goed gegaan met de drollenvanger. Het doorspoelen van de wc's ging vele maanden lang naar behoren. Tot deze week.

De wc die ik het vaakst gebruik bleef bij het doorspoelen steeds voller staan met water. Op het laatst zo vol dat het bijna over de rand liep. En dat is niet goed!
Gelukkig hebben de andere beide wc's geen problemen want dat is wat lastig als je weer gasten hebt.

Het werd desalniettemin en niettegenstaande toch wel tijd om de nodige maatregelen te treffen.

Dus jas aan, das om, hoed op en aan de slag met de schep. Opgraven die hap, voor de zoveelste keer.

Om een heel lang verhaal kort te maken, het bleek weer de oude kwaal te zijn. Mijn geliefde gesnoeide treurwilg is weer wanhopig op zoek geweest naar water. Koel, helder en vooral voedzaam poepwater.
De afvoerbuis was totaal dichtgegroeid met wortels.

En tot overmaat van ramp blijkt de afvoerbuis die onbereikbaar onder de stoep door loopt, niet alleen vol wortels te zitten maar ,wat nog erger is, ook kapot te zijn.
Dus die kan ik wel vergeten.

Nu ligt er net naast nog een andere buis die ik ooit al eens buiten gebruik gesteld heb. Al mijn hoop is nu daar op gevestigd, het lijkt er op dat die nog niet verstopt zit en dat ik de wc afvoer er op aan kan sluiten met enig kunst en vliegwerk. Werkt dat ook niet dan heb ik een levensgroot probleem.

Dat zal morgen blijken! Het enige wat ik nu al weet is dat dit een erg vermoeiende bezigheid is.

Louter goedheid....

Gadver.....wat een rotweer de hele dag. Storm, regen, sneeuw en kou, niets blijft ons bespaard. Ik kom vandaag nauwelijks buiten de deur. Ook de hond weigert van zijn matje bij de warme kachel af te komen.
Er is niets beters te doen dan een beetje uitzending gemist te kijken of een kaartspelletje te spelen.

Maar er zijn ook andere, moediger, Esplassers die het slechte weer manmoedig durven te trotseren.
Ik hoor gerommel achter het huis en Anka doet toch evengoed even haar plicht en begint luid te blaffen. Bij nadere inspectie blijkt buurman Willie bij de achterdeur te staan: wat zou die nou weer willen?

Hij blijkt het idee opgevat te hebben om Roland Campourcy, onze edelachtbare monsieur le maire, te gaan bedanken voor alles wat hij voor ons, zijn onderdanen, heeft gedaan.
Daarvoor heeft hij een mooie kaart geschreven met een bedankwoord erop en gaat daarmee langs alle dorpsgenoten voor ondersteuning. En indien ik zou willen mag ik mijn naam er ook onder zetten.

Vooruit dan maar, dat wil ik wel doen hoewel ik zo snel niet kan bedenken wat die burgemeester dan wel niet allemaal voor mij gedaan heeft.
Maar volgens Willie moet ik het breed zien en doet hij in zijn functie allerlei dingen die wij, gewone stervelingen, niet graag zouden willen doen en die toch echt wel nodig zijn.
En dat is ook wel weer waar natuurlijk

Op mijn navraag of hij ook van plan is een presentje bij dit kaartje te voegen antwoordt hij bevestigend dat hij een cadeaubon wil gaan kopen. Daarom heb ik in mijn goedheid ook nog maar een duit in het zakje gedaan zodat wij als gemeenteleden niet al te karig voor de dag komen.

Maar een beetje verbaast was ik wel, ik weet niet of dit in NL ook vaak voorkomt.
Of toch ook wel?

Stelen.

Een nouvelle stelle voor de pelle.
Dat rijmt aardig maar het is wel een zootje, taalkundig gezien. Drie talen door elkaar heen gebruiken zorgt voor problemen en misverstanden. Maar als je niet genoeg Franse woorden kent krijg je zoiets al gauw. Het is helaas dagelijkse praktijk.

Wat ik probeer te zeggen is het volgende:
Un nouveau manche pour la pelle.
Ne nije stelle veur de schuppe
Een nieuwe steel voor de schep.

Zo zal iedereen wel begrijpen wat ik bedoel, hoop ik.

Maar hoe dan ook, ik kreeg het verzoek om enkele tuingereedschappen te voorzien van nieuwe stelen.
Om aan dat verzoek te voldoen ben ik naar het bos (van de buren) gegaan om een mooie rechte tak te zoeken waaruit ik een nieuwe steel voor een schep kan fabriceren.
In dat bos staan een hele boel hazelnotenboompjes die goed van diameter zijn en behoorlijk recht. Ik hoop ook maar dat het sterk genoeg zal zijn.

Zo breng ik mijn leven in Frankrijk al knutselend door. En ja, dat bevalt wel goed.



.

Veurjoar.

Volgens de wereldberoemde Groningse zanger Ede Staal zal het ooit weer voorjaar worden. Daar heeft hij vast wel gelijk in want dat is ieder jaar nog gebeurd, tot nu toe.

Maar dat houdt in dat ook de camper weer staande bij moet zijn. Het beschermende dekzeil moet er weer af en hij moet uit zijn hoekje gereden worden. Het is altijd weer spannend of hij weer zal starten. En ja, één keer draaien aan de contactsleutel en hij loopt weer als een tiet. Geweldig!

Alleen zag ik dat de binnenaccu rood stond te knipperen, dat is minder mooi. Is die accu leeg of issie stuk?
Eerst maar eens de oplader er op gezet, misschien is dat voldoende. Zo niet dan gaat het weer geld kosten. Maar dat doet het toch al want volgende week is de tweejaarlijkse veiligheidskeuring weer gepland. Niet dat ik daar problemen verwacht.

Brrrraaaand!

Ik had het al aangekondigd, die dennetakkebende moet verbrand worden om alle irritante rupsenhaartjes voor eens en voor altijd van de aardbodem te laten verdwijnen..

En vanmorgen toen ik voor dag en dauw (half tien!) wakker werd, scheen de zon volop (in tegenstelling tot gisteren wat een verschrikkelijke regendag was). Dus was het goed weer om aan de slag te gaan met die verbranding.
De buurman was er mee akkoord gegaan dat dit in zijn weiland mocht geschieden zodat ik mijn eigen gazon, voor zover dat zo nog heten mag, kan sparen. Zo kon ik alles lekker makkelijk over de schutting flikkeren.

Het viel natuurlijk nog niet mee om die natte takken in de brand te krijgen maar een flinke scheut dieselolie deed wonderen.

Het is maar goed dat de Franse plattelanders zich niet zo snel benauwd maken als ze een fikse rookwolk zien. Dat komt hier wel meer voor.
Gezien de rookontwikkeling door die olie en het vocht zou ik in NL vermoedelijk al direct de brandweer op de stoep hebben gehad.

Maar gelukkig zijn nog niet alle Nederlandse normen in heel Europa doorgedrongen, want hier heb je nog redelijk de vrijheid om je op een milieuvriendelijke(?) wijze van overbodige takken te ontdoen.

Het zal me jeuken.

Daar ligt hij dan, de woudreus.

Op advies van enkele deskundige adviseurs, die me dringend hebben aangeraden de boom zo snel mogelijk te vellen, heb ik de botte bijl ter hand genomen en hem omgekapt.
Hoewel, botte bijl, voor alle zekerheid heb ik een scherpe kettingzaag gebruikt, dat is veiliger en het gaat sneller.

De vrijgekomen houtblokken liggen nu te drogen onder het nieuwe afdak. Het valt nog tegen, de hoeveelheid brandhout dat aan zo'n boom zit. Als je het netjes opstapelt is het net een goeie halve m3. Daar stook je niet lang van.

Maar....dit alles heeft tot gevolg dat ik ook de takken moest opruimen en dat heeft weer tot gevolg dat ik me de komende dagen tot bloedens toe kan krabben wegens die verrekte rupsenharen die weer gaan ronddwarrelen.

En de ellende is dat ik dat nog een keer zal moeten ondergaan wanneer ik die takken in de fik steek. Dat kon nu nog niet omdat de wind verkeerd stond. Maar daarna heb ik er dan ook nooit geen last meer van. Een kwestie van even doorbijten dus.

Och, woonde ik maar in de grote stad, ergens driehoog achter. Dan heb je dit soort problemen niet.
Denk ik!

Twee vliegen........

 Twee vliegen in één klap. Dat is het toppunt van praktisch werken.

Ik heb een leuk (eigenlijk te) klein werkplaatsje, zoals de trouwe bloglezer kan weten. Klein, maar net groot genoeg om er allerlei leuke dingen in te doen.
Tijdens een stevige storm is er al eens een stukje van de dakbedekking afgewaaid, wat ik uiteraard direct provisorisch gerepareerd heb. Dit in afwachting van een gunstige tijd van definitieve reparatie met metalen golfplaten.

En poos geleden kwam een buurman vertellen dat hij een groot aantal dakplaten ging bestellen voor zijn eigen dak en omdat hij gezien had dat mijn werkplaatsdak in slechte staat was, vond hij het een goed idee om voor mij ook een aantal platen mee te nemen.

Je kunt zo iets bemoeizucht noemen maar je kunt ook zeggen dat hij constructief met de buurt mee denkt. Ik ga voor dat laatste, vooral ook omdat dit voor mij erg gemakkelijk is. Dat scheelt mij weer een heel gedoe van op en neer rijden om die platen op te halen.

Deze week kon ik dus aan de slag om die platen op het dak te schroeven. En om op die twee vliegen terug te komen: ik heb er meteen maar een afdak bij aan gemaakt waaronder een hoeveelheid brandhout kan liggen drogen.

En nu maar hopen dat er niet onverwacht leden van de franse "schoonheidscommissie" langs komen die moeilijk gaan doen.

Eindelijk voorbij.

We hebben zo toch bijna de hele week in de sneeuw gezeten. En koud dat het was, het vroor 's nachts toch al wel bijna 3 graden. Als het nog even door was gegaan met vriezen had ik vrijwel zeker de traditionele zuiderrondrit op de schaats kunnen organiseren.
Maar vandaag is al die sneeuw dan toch eindelijk weer weggesmolten zodat we hopelijk onze jaarlijkse portie winter weer achter de rug hebben.

We hebben zelfs al weer een paar uurtjes in het zonnetje zitten bakken om de broodnodige vitamientjes op te doen.

Ook heb ik het nodige tuinwerk weer kunnen verrichten en zodoende stuitte ik weer op de dennenboom in de hoek van de tuin.
Wat moet ik doen met die boom, hij ziet er erg ongezond uit want er zitten bijna geen groene naalden meer aan. Hij heeft volgens mij veel geleden onder de processierups.

Wie kan mij hierin adviseren, wordt het nog wat of zal ik hem omzagen. Wie het weet mag het zeggen.

Winterwonderland.

Het is weer eens zo ver: zelfs het lage deel van de Ariége ligt onder de witte deken. En dat ook nog in een heel korte tijd.
We keken om 8 uur heel voorzichtig door het raam naar buiten om te zien of de weersvoorspellingen, die sneeuw beloofden, waren uitgekomen. Er was gelukkig nog geen sneeuw te zien. Gelukkig omdat Marcel en Sylvie van plan waren om te vertrekken naar de veel sneeuwrijkere Ardennen.

Toen ze om 9 uur daadwerkelijk in de auto stapten om te gaan zag de wereld er al weer heel anders uit. Een, naar onze normen, dik pak sneeuw bedekte de heuvels.
En dat is het vervelende, op de vlakke wegen in de dalen is best te rijden met een beetje sneeuw, maar dan moet je wel zien dat je heelhuids de heuvels uit komt. Het begint al bij ons oprit naar de weg die ik uit voorzorg al wel had schoongeveegd. Maar om nu de hele route tot onder in het dal schoon te vegen.....

En Anka ziet het allemaal met verwondering aan.