Nu kunnen jullie zelf met eigen ogen zien hoe geliefd ik ben in Esplas.
Als ik, samen met Anka, voorbij het kasteelpluimvee kom slenteren tijdens mijn spirituele zondagmorgenrondje, komen les poules et les pintades al juichend aanstormen om mij bewonderende blikken toe te werpen.
Om maar vooral niets te missen van mijn inspirerende verschijning. En nog onwetend van het feit dat enkelen van hen binnenkort op mijn bord liggen. Ik heb maar niks gezegd.
Het kan ook zijn dat ze honger hebben en om iets lekkers bedelen, natuurlijk.
