Pistolen Dickje.

 

Na de eerste kruisboog, die niet meer dan een probeersel was, moest er een tweede volgen. Deze keer een pistoolvormig ding. 

 En zie het resultaat! Met vallen en opstaan komen we tot het min of meer gewenste resultaat. Nog een kleurtje er op spuiten en het lijkt heel wat.

Goed hout vinden voor de boog die onder hoge spanning komt te staan is nog niet zo makkelijk. Het beddenplank hout en het perenboom hout bleek niet veerkrachtig genoeg. Ik las ergens dat het materiaal waar ski's van gemaakt worden wel erg sterk en veerkrachtig is. Maar ja, hoe kom je aan een oude ski? Geen nood, Peet heeft (bijna) alles en nog meer. Hij heeft mij  twee van die dingen geschonken. En dat niet alleen, hij vond ook dat bamboe erg geschikt zou zijn en ook dat had hij in de aanbieding. En ook nog een paar kopjes koffie, twee glazen wijn en een luisterend oor. Uiteraard heb ik dit aanbod onder grote dankzegging aanvaard. Ik moest nog snel zijn om voor het fatale opsluit tijdstip van zes uur thuis te zijn.

En jawel, een stukje gespleten bamboe voldoet aan al mijn wensen. Ik moet nog uitzoeken hoe strak de snaar gespannen kan worden want de afgeschoten pijl moet natuurlijk wel een flinke snelheid meekrijgen.

het afvuurmechanisme.

niet alle hout is kruisboog hout.

het begint er op te lijken, compleet met
pijlvasthoudbeugel.

pijlenfabricage.

bamboehout is beter geschikt, blijkt nu

de volgende boog gaat wellicht gemaakt worden
van skimateriaal.

Houtdrogerij

Ondanks het miserabele, stormachtige weer ( ik werd vanmorgen wakker door het gekletter van een enorme hagelbui) ben ik toch maar de natuur ingetrokken om enkele takken te zagen. Een pruimentak en een walnotentak. Ik heb ze van de schors ontdaan en te drogen gelegd in de salon bij de warme kachel. Wanneer ze droog zijn ga ik ze verder bewerken en testen op buigzaamheid. 

Wat ik ervan ga maken wordt later geopenbaard. 

Je kunt altijd wel een stok vinden om een hond te slaan, zegt een spreekwoord. Maar daarvoor zijn ze niet bedoeld!

Ze worden daarom wel oplettend bewaakt door onze waakhond. 

 

Weerzien.

 Een poosje geleden maakten wij kennis met twee vrolijke varkens. De belangstelling was wederkerig, zo te zien. Gisteren zag ik ze weer terug. 

Op mijn zaterdagmorgen wandeling passeerde ik, zoals wel vaker, het terrein van de kasteeljongens, zoals ik ze pleeg te noemen. Ik zag iemand voor de oude beheerderswoning zitten  die een olieachtige vloeistof in flessen aan het gieten was en op mijn nieuwsgierige vraag wat dat te betekenen had gaf hij aan dat ik maar eens binnen moest kijken.

Ik liep het oude huisje binnen en keek mijn ogen uit. Een tiental mensen, allen lid van de familie, was bezig één van die varkens te ontleden en aan worsten te draaien en aan spek en karbonades te snijden. Aan de zolder hingen een paar grote hammen en een tiental worsten te drogen. 

Eén van hen zat voor een knappend haardvuur en was bezig in een grote kookpot de olie uit ingewanden en botten te koken. Die olie was bedoeld om later te gebruiken als olie om in te braden. Het deed mij sterk denken aan Panoramix die voor Astrix de toverdrank aan het brouwen was.

Op de tafel lag een stuk zilverpapier met een grote homp paté waarvan ik, op aandringen van de aanwezigen, naar hartenlust kon smullen. Bescheiden als ik ben, nam ik een klein hapje van dat lekkers."Nee, nee, toe maar, neem vooral een grotere hap". Errug lekker!!

Het geheel deed me denken aan mijn vroege jaren waar toentertijd bij ons ook jaarlijks een varken werd geslacht en ontbeend. Dat was altijd een hele onderneming en dat is niet veranderd, zo te zien. Ook was het toen de gewoonte om na de slacht een worst naar de buren te brengen. Ik ben benieuwd of dat hiet ook zo is!

De hele familie werkt mee en de hele familie eet er van mee. Niet meer dan 6 personen bij elkaar? Minimaal 1 meter afstand? Muilkorf op? Hoezo?

Het kon minder!

 20 Eieren, Twintig!!! Zoveel had ik er in de broedmachine gedaan. Ik dacht bij mezelf: we kunnen toch nergens naar toe en nu heb ik mooi tijd om een aantal kuikens op te voeden. Om de ouder wordende pluimveestapel te verjongen. Ik had er zelf een stuk of 10 bij elkaar gespaard en, om de machine vol te krijgen, heb ik een tiental eieren bij buurman Willy gebedeld. De machine draait toch, dus ik kan voor het zelfde geld het maximale er ik stoppen en hopelijk ook er uit halen

Drie weken geleden heb ik de broedmachine aangezet en na een weekje wachten kon ik met de schouwlamp constateren dat alle eieren van de eigen kippen niet bevrucht waren. Mijn haan laat het totaal afweten. De andere eieren kon ik dankzei de dikkere schaal niet goed bekijken en die heb ik dus laten liggen. En nu, na drie weken broeden komt het resultaat te voorschijn. 

Twee (!!!!) hele kuikens hebben zich een weg naar buiten gevochten. Nou ja, ééntje dan, de andere moest ik zelf voorzichtig uit het ei pellen omdat het te lang duurde voordat hij/zij de schaal doorbroken had. Twee van de twintig !!!  Is het niet in en in triest? En daarvoor moet nu drie weken lang de warmtelanp branden. 

Het kon inderdaad minder, maar meer was mooier geweest.

Vogeltjesvoedselbank

 

Sneeuw, sneeuw, overal sneeuw. Sneeuw op de daken en sneeuw in het bos. Sneeuw op de straten en sneeuw op het mos.

Nu alweer de tweede sneeuwdag in Esplas. En alweer schuifelde de sneeuwschuiver/zoutstrooier voorbij. Waar gaat dat heen met dat klimaat? Dat komt vast niet goed!

En het is koud zo rond het vriespunt. Zo koud dat ik niet lekker warm in mijn werkplaatsje kan vertoeven en jullie weten het: mijn motto is "een dag niet in mijn atelier is een dag niet geleefd".

Nu zit ik voor het raam een beetje naar buiten te staren om naar de vogeltjes te kijken. Naar de huismus, de roodborst, de winterkoning en naar de kool en/of pimpelmees. Dat gezelschap komt regelmatig snoepen van de vetbollen en de broodkruimeltjes op mijn voedselbank die buiten staat. Die arme beestjes hebben het vast ook moeilijk met al die sneeuw.

In memoriam.

 

Ja, zo gaat dat in het leven: een keer gaat het over. Mijn oudste broer Henk (de meest rechtse van de drie musketiers op de foto) is er na bijna 88 jaar mee gestopt.

Na een heel erg lang verblijf in een verpleegtehuis is hij afgelopen nacht overleden. Niet aan corona, niet met corona, doch wegens het bereiken van het einde van zijn tijd hier op aarde. 

Nicht Jacqueline gaf ons vanmorgen deze boodschap door. Wij zullen wegens alle gedoe en ook het winterweer niet afreizen naar de Friese oorden, maar we hopen wel dat we online mee kunnen doen aan de herdenkingsplechtigheid.

Terug denkend aan vroeger tijden kwam de allervroegste herinnering aan Henk bij me boven. Hij moest als 17-jarige jongen een keer op zijn toen 4-jarige broertje passen en hem op tijd naar bed bonjouren. Dat broertje had een vieze onderbroek en Henk kon geen schone vinden en dus joeg hij hem in zijn blote kontje naar bed. Dat arme jochie vond dat verschrikkelijk en strompelde al snikkend de trap op naar boven. Einde verhaal!

Ik heb het hem ooit wel vergeven, geloof ik. Dit ondanks dat wij nooit erg veel broederlijk contact gehad hebben, daarvoor was het leeftijdsverschil vermoedelijk net iets te groot. Zijn dochters en kleindochters zullen hem het meest missen en ik wens hen en natuurlijk ook Tiny dan ook alle sterkte toe.

Smullen.

De één z'n nood is de ander z'n brood. Kroket in dit geval

Café Vals van Nicole en Lisa zit, net als alle andere restaurants, noodgedwongen dicht en dus hebben ze lang niet alle ingekochte kroketten aan de man/vrouw kunnen brengen.

En omdat je die lekkernijen niet eeuwig kunt bewaren, worden ze nu voor een billijk prijsje (bijna en zelfs helemaal gratis) van de hand gedaan. En zodoende kunnen wij nu smullen van die voedzame en lekkere hap. Heerlijk.

Hopelijk liggen er nog wel meer ergens onder in hun vrieskist.

En omdat de kou onverminderd aanhoudt en de sneeuw maar mondjesmaat, smelt werd het ook hoog tijd om weer eens een fruitkistje te slachten en om te toveren tot aanmaakhoutjes voor de kachel. 

En als die kachel dan eenmaal brandt, kan ik mij lekker warm bezighouden met het fabriceren van pijlen. Ik heb vlijmscherpe punten gevonden, dus men is gewaarschuwd. Zo langzamerhand heb ik dan ook meerdere pijlen op mijn boog. Wellicht kan ik binnenkort in eigen tuin op konijnenjacht gaan.

 

Winterwonderland.

 

Ons uitzicht op de bergen is enigszins beperkt vandaag.

De traditie houdt gewoon aan, opwarming of geen opwarming. De jaarlijkse sneeuwdag is weer aangebroken.  Dat maken we al zo'n 20 jaar mee, meestal in de winter. Ik hoop wel dat het ook nu weer bij één dag blijft.

Het is natuurlijk erg mooi om te zien maar ik moet wel mijn gewoonte doorbreken, de gewoonte dat ik op dinsdag onze boodschappen haal in Saverdun. Ik waag me niet met de auto de weg op voordat de sneeuwschuiver langs is geweest. Of de dooi invalt. Tot zolang moeten we dan maar met onze noodvoorraden in leven zien te blijven!

 

Verder is het buiten nog doodstiller als gewoonlijk, de sneeuw dempt alle geluid. Zelfs mijn molentjes staan stil te kleumen onder de sneeuwlast.

Het enige voordeel is de sneeuwlaag die zich opstapelt op het vloerkleedje dat oma Jansen in een ver verleden ooit heeft geknutseld. Diny heeft het in alle vroegte buiten op de stoep gelegd. Volgens overlevering heeft verse sneeuw een zuiverende en reinigende werking. En dat is natuurlijk niet verkeerd.

Pijltjesdag.

De boog kan niet altijd gespannen zijn, dus ben ik na de akelig koude binnenzitdag van gisteren maar weer een beetje aan het knutselen geslagen. 

En ik heb mijn nieuwgeboren kruisboog gespannen en heb enkele proefschoten gelost. Binnen de kortste keren was ik mijn enige pijl kwijt omdat hij tijdens een hoogschiet-test ergens hoog in een boom bleef steken.

Ik heb toen de snoeischaar gepakt en ben pijlsnel al mijn struiken langs gegaan om mooie rechte takjes te knippen. Takjes zijn er genoeg maar om pijlwaardige stukjes te vinden valt nog niet mee. Ze moeten over een lengte van 40 centimeter pijlrecht zijn. En dat zijn er niet veel als je er op gaat letten.

Maar enkele pijlen zijn nu toch in aanbouw. De bast moet er af en er moeten veren aan de schacht om zuiver recht te kunnen schieten. Die veren worden gemaakt van stukjes plastic afkomstig uit een pizza doos. En er moet een vlijmscherpe punt op gezet worden, anders kan ik er geen gevaar mee stichten.

 

Wie er zeker niet met een kruisboog schieten zijn de jagers. Het leek wel oorlog vandaag. De schoten knalden door het dal en het het gejank van de honden en het geschreeuw en getoeter van de jagers was niet om aan te horen.

De video geeft een impressie van het gedoe, zonder het gedaver van schoten. Het geluid moet wel zo hard mogelijk gezet worden.