Ja, zo gaat dat in het leven: een keer gaat het over. Mijn oudste broer Henk (de meest rechtse van de drie musketiers op de foto) is er na bijna 88 jaar mee gestopt.
Na een heel erg lang verblijf in een verpleegtehuis is hij afgelopen nacht overleden. Niet aan corona, niet met corona, doch wegens het bereiken van het einde van zijn tijd hier op aarde.
Nicht Jacqueline gaf ons vanmorgen deze boodschap door. Wij zullen wegens alle gedoe en ook het winterweer niet afreizen naar de Friese oorden, maar we hopen wel dat we online mee kunnen doen aan de herdenkingsplechtigheid.
Terug denkend aan vroeger tijden kwam de allervroegste herinnering aan Henk bij me boven. Hij moest als 17-jarige jongen een keer op zijn toen 4-jarige broertje passen en hem op tijd naar bed bonjouren. Dat broertje had een vieze onderbroek en Henk kon geen schone vinden en dus joeg hij hem in zijn blote kontje naar bed. Dat arme jochie vond dat verschrikkelijk en strompelde al snikkend de trap op naar boven. Einde verhaal!
Ik heb het hem ooit wel vergeven, geloof ik. Dit ondanks dat wij nooit erg veel broederlijk contact gehad hebben, daarvoor was het leeftijdsverschil vermoedelijk net iets te groot. Zijn dochters en kleindochters zullen hem het meest missen en ik wens hen en natuurlijk ook Tiny dan ook alle sterkte toe.
