Miskoop van de maand.

Wat zijn er toch leuke dingen te koop teugensweurdig.
Neem nou zo’n E-reader, een mooi vernuftig apparaat waar je honderden boeken en allerlei teksten op kunt kopiëren. Een elektronisch boek, zogezegd.

Ik wilde ook zo’n ding, dat leek me mooi. En omdat ik toch samen met Marcel een middagje in Toulouse was heb ik dus meteen maar een mooie sony E-reader gekocht bij de fnac. Uiteindelijk was ik jarig geweest en had nog geen kadootje gehad.

Prachtig, leuk, mooi, interessant. Tenminste de eerste dagen.
Maar na verloop van een kleine week wilde dat ding geen kant meer uit. Het zat volledig vast en geblokkeerd. De resetknop werkte niet en de enige manier om hem uit te krijgen was door de batterijen leeg te laten lopen.

Toen moest ik nog zien dat ik weer een ander exemplaar kreeg. Dus ik weer naar Toulouse.
Maar dat was geen groot succes; in plaats mij royaal (volgens hun eigen voorwaarden) een nieuw apparaat mee te geven moet het ding opgestuurd worden voor reparatie. De reset werkte niet en die zou ik dus zelf vernield hebben, dat kon niet anders. En ik breng hem juist omdat de resetknop niet werkt!!!!

Om met Diny te spreken:
Fnac zat op een tak, krak zij de tak en weg was fnac. En zo is het.

De moraal van dit verhaal: koop geen sony en zeker niet bij de fnac. Zegt het voort.

Samen.

Even voor de aardigheid een foto van ons drieën.
Zo vaak komt het niet voor dat we samen zijn. Zo’n moment moet je vastleggen voor de eeuwigheid.

Dineren.

Een aardige bezigheid is natuurlijk ook een gezamenlijk etentje bij een auberge in Mazéres.
Het was ons aanbevolen door een vriendin van Diny en inderdaad, het was niet slecht.

Niet dat het een 5 sterren restaurant is, maar de aangeboden etenswaren waren zeer goed te eten. Zeker voor twee eenvoudige zielen als wij. Als wij zo’n menukaart zien is het voor ons altijd maar weer de vraag wat ze daar mee bedoelen, maar voor MenS heeft dat geen geheimen.

En we laten ons graag adviseren door mensen die meer als wij gepokt en gemazeld zijn op dat gebied. En dat zijn ze.

Ook dat is voor herhaling vatbaar.

Whisky.

Als je bezoek hebt doe je wel eens andere dingen dan wanneer je alleen bent.
Neem nu dit bezoek van MenS deze week.

Marcel kwam op het grandioze idee om samen eens enkel soorten whisky’s te gaan proeven. Dat doet hij wel meer met enkele vrienden maar hij had dat nog nooit met zijn vader gedaan.
En ik zelf hou me meestal maar bij één mij bekend merk.

Maar ik moet zeggen dat ik het wel een aardige bezigheid vind. Zo zou je er nog haast een beetje verstand van krijgen.

Bezoek.

Ter ere van mijn verjaardag, althans dat denk ik, zijn Marcel en Sylvie afgezakt naar het nu gelukkig warme zuiden om enkele dagen bij ons door te brengen.

We maken er wat moois van met z’n allen.

DMM

Eindelijk is het zover dat er geplant kan worden. Sla en kool.
En de rest moet nog boven de grond komen, dat is net gezaaid.

Op de foto wijst Diny aan welke de sla-planten zijn en wat kool is en spreekt de wens uit dat ze mogen opgroeien in vrede en voorspoed.

Ik ben benieuwd welke het eerste eetbaar is. Ik gok op de sla, ondanks dat er een uitdrukking bestaat “groeien als kool”

Verjaardags kado.

En laten nu uitgerekend op mijn verjaardag zeven kleine kuikentjes uit hun ei kruipen.
Eén van mijn zijdehoenders heeft 3 weken lang zijn uiterste best gedaan om een aantal eieren uit te broeden. En dat is prima gelukt.

Ik hoop alleen wel dat het raszuivere zijdehoenkuikens zijn, want ik heb enkele keren gezien dat de grote maranshaan iets deed wat hij niet geacht werd te doen.
We wachten af.

1946 – 2010.

Hiep, hiep, hoera. Het is weer gelukt.
Ik heb er weer een vol jaar bij aan geleefd.

En nu vol goede moed op naar de 65.

D.M.M.

Het weer was gisteren zo ontzettend mooi en zonnig, het voorjaar barst los.
Dat wordt ook tijd, vinden wij, want tot nu toe zijn er nog maar weinig tekenen van ontluikend groen te zien. Er liggen zelfs nog laatste restjes sneeuw in de schaduwkanten.
De natuur wacht nog steeds af.

Maar wij niet.
D.M.M. moet voorbereid worden. Dus ben ik wel 6 keer naar Artigat gereden om karren vol met goede, vruchtbare en vooral makkelijk te bewerken tuingrond te halen.
We hebben meer dan genoeg van die zware klei, letterlijk en figuurlijk.

Zodra het er een beetje op gaat lijken dat er gezaaid en gepoot kan worden, is Diny er klaar voor. Dan is mijn werk gedaan.

Montagne.

Wie kent niet het beroemde versje « het dorp » van Wim Sonneveld. Ik heb altijd gedacht dat het een liedje van zijn eigen hand was.

Maar nee. Deze week is een beroemde fransman overleden, Jean Ferrat. Deze man heeft deze melodie beroemd gemaakt. De tekst is heel anders, het gaat over de bergen en het verlaten daarvan.

Que la montagne est belle, wat zijn de bergen toch mooi. Luister maar.

De franse tekst en de (globale) vertaling staat hier.

Bij zijn begrafenis zongen de honderden fans, die waren gekomen om hem de laatste eer te bewijzen, massaal heel zachtjes zijn beroemdste lied. Indrukwekkend.

Verkiezingskoorts.

Terwijl wij gisteren vanuit den Haag de formulieren toegestuurd kregen om ons in te schrijven voor de verkiezingen van 9 juni, zijn er vandaag hier in Frankrijk verkiezingen voor de regioraden. Maar daar mogen wij, vreemdelingen, niet aan meedoen.

Wel een beetje vreemd. We mogen kiezen voor de nederlandse 2e kamer en voor de franse gemeenteraad. Niet voor regio of departementale verkiezingen in Frankrijk, noch voor provinciale verkiezingen in Nederland.
Wij missen een bestuurslaag! Discriminatie!!!

Dit land is verdeeld in een 22-tal gebieden die men regio’s noemt en die ook weer geregeerd worden door een regioraad,voorgezeten door een regiopresident.

De belangrijkste taken van een regio zijn:
· zorg en gedeeltelijke financiering van het beroepsonderwijs
· gehele zorg voor het beheer, financiering, functionering van de lycées in de regio
· ruimtelijke ordening (planning huisvesting, communicatie en groene ontspanning (parken, recreatiegebieden)
· regionaal treinverkeer (de TER)
· verder openbaar vervoer en verbetering wegen (samen met de Staat en de departementen)

Men kijkt met veel belangstelling uit naar de uitslag, want die wordt gezien als een graadmeter voor de populariteit van Sarkozy. En die is behoorlijk tanende volgens metingen van de franse Maurice de Hond en de socialisten hopen dan ook op een behoorlijke overwinning.

Net als in Nederland, maar dat moet allemaal nog blijken.

Toch nog een keer.

Ik zou er niets meer over schrijven, ik weet het.
Maar vanmorgen kregen we met de post bovenstaande brief. Een condoleance brief van de dierenarts en haar collega’s. Erg correct van die kliniek.

Voor de enkeling die geen frans kan lezen: in het kort komt het hier op neer dat zij als artsen, die er toch in doorgeleerd hebben, heel goed weten hoe pijnlijk het kan zijn als je een dier moet verliezen en dat zij zich er erg bij betrokken voelen.
“Weet dat wij jullie ondersteunen in deze zware beproeving”, is de laatste zin.

Ook was een uitgebreid verslag toegevoegd van het onderzoek met de bekende fatale uitkomst. Hierin stond tevens aangegeven wat we hadden kunnen doen om alles een beetje te rekken, maar hier was de laatste zin: de eigenaar wenst zijn hond verder lijden te besparen. En zo was het.

Ik dacht eigenlijk dat na ruim een week de ergste heimwee wel voorbij zou zijn, maar dit rakelt alles toch wel behoorlijk weer op.
Inderdaad, très douloureuse.

Belasting.

Nu wonen we al zo lang zo ver weg van Nederland. En toch weet de belastingdienst ons ieder jaar weer te vinden. Met belastingopgave formulieren, met aanmaningen, met voorlopige aanslagen, met definitieve aanslagen en weet ik wat nog meer.

En vandaag lag weer een belasting brief in de bus met de sommatie of we maar even ons wereldinkomen willen opgeven. Dat schijnt weer voor de zorgverzekering belangrijk te zijn.

Ik denk dan in mijn onschuld, laten ze dat even navragen aan het loket naast hun, want daar zijn al onze gegevens bekend. Daar ligt onze jaaropgave van het pensioenfonds.
Maar nee, er moet nog maar weer eens een formulier ingevuld worden.
Makkelijker kunnen we het niet maken, hoor ik ze zeggen.

Met de opgave van het wereldinkomen proberen ze er achter te komen of we buiten ons pensioen om nog ander inkomsten hebben waarover premie betaald mag worden.

Nou, dat hebben we dus niet.
Laat dat duidelijk zijn.

Voorjaar.

Al is het dan nog lang geen voorjaar omdat de winter maar niet ophoudt met koud te zijn, ben ik toch maar voorbereidingen gaan treffen op dat langverwachte voorjaar.

Om de wereld te redden, de natuur te beschermen en de vogelstand op peil te houden heb ik me onledig gehouden met het fabriceren van enkele vogelbroedkasten.
Of dat hier nu echt en werkelijk hard nodig is weet ik niet, maar ik vond het wel leuk om te doen.

Ik heb ze opgehangen op veilige en rustige plekken aan enkele bomen. Wat mij betreft kunnen de torenvalk en de steenuil een goed onderdak vinden.
Zijn die hier dan, vroeg Diny heel slim. Ik heb geen idee maar ze mogen gerust komen, hun huis hangt klaar.

Nu wil ik nog een nestkast maken voor de bosuil. Die zit hier zeker wel want op stille avonden klinkt zijn geheimzinnige roep over de velden.

D. M. M. gisteren.

Hebben wij weer, de ene dag liggen we in de zon te luieren in de hangmat, terwijl een dag later Diny’s Makkelijke Moestuin onder een dikke en koude sneeuwlaag ligt.

Het is weer even afgelopen met de voorbereidingen voor het plantseizoen.
We moeten weer geduld zien te oefenen.

Maar dat moeten de vele honderden treinreizigers die, hier in het zogenaamde warme zuiden, opgesloten zitten in gestrande treinen nog veel meer en onder veel beroerdere omstandigheden.

Dus we klagen niet.

Weer winter weer.

We hebben het moeilijk, niet alleen omdat het nog lang niet went dat we alleen ons ommetje moeten lopen, maar ook omdat het na een dag met fijne warme zonneschijn het nu weer bar winterweer is.

Van het middagdutje in de hangmat naar het sloffen door de sneeuw. Binnen 24 uur, het is geen doen.

Maar ik las net een berichtje van verstandig man, dat een ander verstandig man ooit gezegd heeft dat het pas voorjaar kan worden als de winter voorbij is.
En dat is een waarheid als een koe.

Diny's Makkelijke Moestuin.

Na nachten met een beetje vorst is het overdag altijd mooi zonnig weer en dus willen we buiten zijn. Dan is het leuk om met de groentetuin aan de slag te gaan. Nu kan het nog, morgen sneeuwt het weer volgens de deskundigen.

De grond bij ons bestaat uit ontzettende harde klei dat bij nat weer en ook bij droog weer onbewerkbaar is en daarom gaan we dit jaar eens heel anders te werk.
We maken meerdere bakken waarin we een dikke laag betere grond gooien. In de buurt van la Fossat is een bedrijf dat handelt in allerlei soorten tuingrond. Het is niet goedkoop maar dan heb je wel wat. Daar ga ik morgen (als het niet sneeuwt) met de aanhangwagen naar toe om enkele vrachten te halen.

Wanneer dat allemaal klaar is hopen we groenten te kunnen planten en vooral ook oogsten zonder dat we onze rug bederven met hard werken.

We kwamen op dat heldere idee toen we een website vonden van een 16-jarige jongen die een heel stappenplan heeft bedacht om een groentetuin op te zetten. Erg leuk.
Hij vindt dat je de groentebakken in handzame delen moet verdelen zodat je per blok enkele soorten groentes kunt planten. Makkelijk en overzichtelijk.
En wij doen dat dan op onze eigen manier.

Kijk zelf maar op: http://www.makkelijkemoestuin.com/

Watersnood.

Die storm van deze week en de daar door veroorzaakte overstromingen aan de franse kust hebben heel wat uurtjes televisie opgeleverd. Het is ook een grote ramp. Het gaat veel tijd en geld kosten om de schade te verhelpen.

Gisteren zagen we er een uitgebreide reportage over van Thalassa, een regelmatig terugkerend en vaak ook nog interessant programma over de kuststreken van de wereld.

De bezweken kustverdediging bestaat aan de Atlantische kust uit dijken die nog door Napoleon zijn aangelegd. Niet door hem persoonlijk, mag ik aannemen.
Maar dat heeft hij in elk geval niet goed genoeg gedaan want het blijkt nu dat die dijken ook soms een beetje onderhoud nodig hebben en dat is onvoldoende gebeurd.
Met alle gevolgen van dien.

Nu gaan de Fransen op zoek hoe andere landen dat opgelost hebben en dan komen ze natuurlijk ook in Nederland terecht. Want wij Nederlanders kunnen er wat van, denk maar aan de moedige Hansje Brinker.
We zagen beelden over de watersnoodramp van 1953 en de daaruit voort vloeiende Delta werken. Imposante beelden van de modernste waterkeringen in Zeeland en bij Rotterdam.

Als je dat ziet gaat je Nederlandse hart toch wel vol trots sneller kloppen.
“Dat kunnen wij toch maar”, sprak de geboren Achterhoeker vanaf de hoge veilige zandgronden.

De laatste keer.

Nog één keer over Filou en dan schrijf ik er niet meer over.

We hebben ontzettend veel fijne en lieve reacties gehad van mijn bloglezers.
Dat is erg leuk, bemoedigend en ontroerend.
Hartstikke bedankt, ook namens Diny.

Want:
elke keer als ik buiten kom zie ik hem nog uit mijn ooghoek,
als ik uit de auto stap verwacht ik dat hij tegen het hek opspringt,
als ik ergens bezig ben weet ik dat hij in de buurt ligt,
als ik bij de kuikens ga kijken, hoort hij mij aan de kant te drukken omdat hij ze ook wil zien,
als ik een rondje door het weiland maak dan…….. nou, ja.

En dat is dus niet meer zo. En dat moet ik nog wel even slikken om iets uit mijn keel weg te krijgen.
Het enige voordeel is, dat ik 's avonds om 11 uur niet meer naar buiten hoef om hem in zijn hok op te sluiten. Maar ja, dat deed ik graag dus dat schiet niet op.

En de katten zitten toch evengoed te wachten op hun stukje kaas. Die zitten er niet zo mee.

In memoriam.

Anno 2000.
Wij hadden het er al een poosje over gehad, eens schaffen wij ook een hond aan. De ruimte hebben we er wel voor en de tijd ook.
Op een mooie zondagmiddag gingen we naar onze vaste (Nederlandse) kaasboer om, jawel je raadt het al, kaas te kopen. Een halve kaas, een beetje belegen en een halve komijnekaas. Topkwaliteit!

Op weg naar het kaaslokaal hoorden we ineens jongehondengejank. In een loods afgezet met strobalen, liepen 8 jonge honden van een onduidelijk ras. Natuurlijk waren ze onweerstaanbaar en ook gratis. “Hoeveel wil je er hebben? Bij aankoop van een hele kaas krijg je een hondje cadeau” sprak de boer hoopvol.

Zullen we wel of zullen we niet? Ja, we zouden en we zochten de meest mooie en slimme hond uit. Twee weken later was het zover en konden we hem ophalen uit zijn vertrouwde omgeving en meenemen naar een voor hem onbekende bestemming. Hij heeft even omgekeken en één keer gejankt, daarna nooit meer!

Dat was toen, bijna 10 jaar geleden.
En nu is het voorbij, de echografie heeft uitgewezen dat de lever zodanig verschrompeld is dat hij nooit meer goed zal functioneren. We zouden het nog wel een poosje kunnen rekken met een behandeling met veel medicijnen, maar het zou nooit meer goed komen volgens de dierenarts.
En dus heb ik de heel moeilijke beslissing genomen om hem in te laten slapen.
Met tranen in de ogen.

Maar in de tussenliggende 10 jaar hebben wij ons heel goed vermaakt met ons allen en daar houden we ons maar aan vast.

Maart.

Maart, voorjaarsmaand.
Het duurt natuurlijk nog even, maar de eerste tekenen zijn er weer.
De krokussen staan weer in bloei.

Dat is voor ons een teken dat we weer naar buiten mogen en in de tuin kunnen werken zonder dat er schande over wordt gepraat in de buurt.
Vooral op een dag als vandaag met zijn zonneschijn en prettige temperaturen.
Vandaag heb ik dus de groentetuin gefreesd en voor de eerste keer het onregelmatig gegroeide gras gekortwiekt. Het moet er allemaal een beetje netjes bijliggen, nietwaar?

Wij prijzen ons hier erg gelukkig dat we weer eens goed zijn weggekomen met de recente storm. Als je de televisiebeelden ziet van de overstroomde kuststreken, zie je weer wat moedertje natuur ons kan aandoen.
Je moet natuurlijk wel zorgen dat de zeedijken onderhouden worden en goed op hoogte zijn. Daar mankeerde het nogal aan. Maar Sarkozy zal dat hoogstpersoonlijk regelen. Het komt goed.

Morgen mag ik met Filou naar een deskundiger dierenkliniek om een echografie te laten maken van zijn nog steeds veel te dikke buik. We hebben besloten om dat toch maar te laten doen en zijn benieuwd wat daar uit komt. Zo kan het ook niet doorgaan, hij is vel over been.