Anno 2000.
Wij hadden het er al een poosje over gehad, eens schaffen wij ook een hond aan. De ruimte hebben we er wel voor en de tijd ook.
Op een mooie zondagmiddag gingen we naar onze vaste (Nederlandse) kaasboer om, jawel je raadt het al, kaas te kopen. Een halve kaas, een beetje belegen en een halve komijnekaas. Topkwaliteit!
Op weg naar het kaaslokaal hoorden we ineens jongehondengejank. In een loods afgezet met strobalen, liepen 8 jonge honden van een onduidelijk ras. Natuurlijk waren ze onweerstaanbaar en ook gratis. “Hoeveel wil je er hebben? Bij aankoop van een hele kaas krijg je een hondje cadeau” sprak de boer hoopvol.
Zullen we wel of zullen we niet? Ja, we zouden en we zochten de meest mooie en slimme hond uit. Twee weken later was het zover en konden we hem ophalen uit zijn vertrouwde omgeving en meenemen naar een voor hem onbekende bestemming. Hij heeft even omgekeken en één keer gejankt, daarna nooit meer!
Dat was toen, bijna 10 jaar geleden.
En nu is het voorbij, de echografie heeft uitgewezen dat de lever zodanig verschrompeld is dat hij nooit meer goed zal functioneren. We zouden het nog wel een poosje kunnen rekken met een behandeling met veel medicijnen, maar het zou nooit meer goed komen volgens de dierenarts.
En dus heb ik de heel moeilijke beslissing genomen om hem in te laten slapen.
Met tranen in de ogen.
Maar in de tussenliggende 10 jaar hebben wij ons heel goed vermaakt met ons allen en daar houden we ons maar aan vast.
