dinsdag 30 november 2010

Snoeien.


Eén hoekje van ons landgoed is een grote woestenij. Een wild uitgegroeide laurierstruik met veel dode takken, een half afgestorven vijg en een wirwar van andere bomen en struiken.
Een doorn in mijn oog, figuurlijk gesproken dan. Daar moet orde worden geschapen.

Dus heb ik de snoeizaag en het kapmes ter hand genomen en ben aan het kappen en zagen gegaan. En als je dat opschoont zie je meteen dat die ruige hoek als vuilnisbelt is gebruikt.
Een oud fietsenwrak, stukken oud ijzer en enkele asbest platen liggen onder de takken verscholen.

Ook daar moet wat aan gedaan worden.

maandag 29 november 2010

Mooi.


Wat er mooi is ? Nou, het weer bijvoorbeeld. Als het ’s nachts een beetje vriest, wat nu het geval is, is het overdag vaak helder en als het helder is schijnt de zon en als de zon schijnt is het lekker buiten.
Zo werkt dat hier.

Dus zijn we een beetje buiten bezig. Ik maak me druk met het toekomstige aardappelveld en heb een stukje tuin gefreesd.
Het is hier trouwens wel mooie grond want het resultaat is mooi rul en goed bewerkbaar. De klei lijkt me veel minder zwaar als op Chicane en dat is toch weer mooi meegenomen, want daar was het werken in de tuin haast niet te doen. Nietwaar Ineke?

En dan een dikke laag mulch er op zodat de kapot gefreesde graswortels en het onkruid verstikt. En het geeft meteen een mooie compost. Althans dat zegt de tuinboekentheorie. We zullen het in het voorjaar wel zien.

En Diny is weer bezig met het schuren van de luiken. Ik moest de schragen voor het huis zetten want ook zij wilde wel in het zonnetje werken. En gelijk heeft ze.

zaterdag 27 november 2010

Tuin.


Men zegt altijd dat juni de hooimaand is. Dat mag zo zijn maar ik zie dat anders. Het gaat ook prima eind november.

Eindelijk heb ik eens tijd gevonden om een deel van het weiland te maaien. Dat was in jaren niet gebeurd zo te zien.
En dat deel mag dan groente-en siertuin annex boomgaard worden.

Nu komt het er op aan om een goed plan te maken voor die tuin, zodat we er eindelijk eens iets moois van kunnen maken en dat ik niet steeds bij nader inzien een boompje of een plant toch maar weer ergens anders moet poten omdat dat misschien mooier is. Zo gaat dat bij mij meestal.
Maar ja, daar moet je eigenlijk weer tuinspecialist voor zijn.

Het andere deel van het weiland mogen de geiten in gebruik nemen want dat kost me veel minder werk.

vrijdag 26 november 2010

Van Drees.


De magische datum nadert met rasse schreden, vandaag kregen we een toezegging dat we met ingang van maart 2011 ons AOW pensioen kunnen verwachten.

Eerder al deze week kregen we een brief dat het voor juli 2011 rond zou komen en dat vonden we rijkelijk aan de late kant. Daar heeft Diny dan ook direct achteraan gebeld om te zeggen dat we het toch liever een paar maanden eerder zouden ontvangen.
Er is in een paar dagen blijkbaar een hoop werk verzet.

En zelfs zijn er bedragen toegezegd waarvan ik werkelijk hoop dat ze dat ook zullen nakomen gezien ons al jarenlang verblijf in het buitenland. Maar ik verwacht dat ze nog wel op tijd wakker worden.

donderdag 25 november 2010

Bomen.


Die fruitbomen moeten natuurlijk ook de grond in. Maar ze moesten nog even wachten tot ik de afvoerleiding van het aanrecht had omgelegd. Ja, ja, die afvoer heeft wat te betekenen.

We waren er zat van dat het een kwartier duurde voordat het afwaswater weggestroomd was.

En dat klusje nam een groot deel van de morgen in beslag. Nu is dat al snel het geval want ik begin niet zo heel vroeg en ik moet om 11 uur ook nog koffiedrinken.

Het weer zat mee, vanmorgen. Diny kon zelfs nog voor het huis in het zonnetje luiken staan schuren.Maar na de middag ging het mis, het werd koud en guur en tot mijn verdriet ging het ook nog regenen.

Ik had echter beloofd de boompjes te gaan planten dus heb ik manmoedig doorgezet.
3 Boompjes netjes op een rij, tot afgrijzen van Diny die het liever wat speelser had gezien. Maar ja, wie plant er, zij of ik?

Ook heb ik meteen een stel jonge opslagboompjes van de Mimosa verplant. Een Mimosa is een prachtige boom die al vroeg in het voorjaar met gele bloesem getooid is.

En omdat ik toch bezig was heb ik ook enkele kleine kastanjeboompjes verpoot die ik in potten had staat.

Ondanks dat een erg vervelend spreekwoord aankondigt dat voordat het boompje groot is de planter er al lang niet meer is, hopen we toch nog wel te kunnen genieten van enig fruit en bloesem.

woensdag 24 november 2010

Verf en boomdag.


Vandaag vervolgde Diny het verven van de luiken. Die worden net als op Chicane, mooi rood. Wij houden niet zo van verandering, wat goed is moet je houden zeggen we maar zo.
En dus is de pot ossenbloedrood weer uit de kast gehaald.
Je zult eens zien hoe het huis er van opknapt als al dat sombere zwart weg is.

En vanmiddag zijn we samen, jawel samen, op pad geweest om fruitboompjes te kopen.
Bij een bomenwinkel in Pamiers hebben ze heel veel soorten te koop.
Niet goedkoop, maar een kniesoor die daar op let. Tenminste als je een behoorlijk boompje wil hebben en dat willen we, want we willen niet 10 jaar wachten op de eerste vruchten.

Sommigen waren al zo groot dat ze niet in de auto pasten zodat we besloten om later met de aanhangwagen terug te komen.
1 Appel en 2 pruimenbomen hebben we nu wel meegenomen.

“Zal ik ze alvast voor jullie bijsnoeien” vroeg de verkoopjongen. En nadat ik “ja” gezegd had ging de schaar er in. Je reinste kaalslag. Maar volgens hem was dat juist goed, dan krijg je een beter evenwicht tussen de wortels en de takken en gaat hij beter groeien.
Dat zal dan wel.

dinsdag 23 november 2010

Stroom en bollen.


En ook vandaag zijn we bezig geweest met belangrijke zaken.
Diny was weer bezig op het randje van de afgrond. Dat zou je zo niet zeggen maar ook het planten van tulpen kan gevaarlijk werk zijn. Maar je moet wat als je in het voorjaar een fleurige omgeving wilt hebben.

En ik, ook ik was natuurlijk druk. Balancerend op een wankel keukentrapje probeer ik een elektrische installatie aan te leggen in het toekomstige appartement.
Iemand heeft in het verleden al eens een poging gedaan om er elektrische leidingen aan te leggen en het is daar een wirwar van draden en buizen, zekeringen zijn er niet en een aardleiding is nergens te bekennen. Dat moet er allemaal weer uit want ik wil het op mijn eigen manier doen.

Ik heb me op internet een beetje verdiept in de elektrotechnische voorschriften en dan blijkt dat het hier toch weer een beetje anders moet dan in NL. Zo moet je hier om één of andere duistere reden gescheiden circuits aanleggen voor de stopcontacten en voor de lampen.
De ene moet je dan zekeren met 16 ampère en de andere met 10 ampère.

Ik vrees dat deze installatie een mix wordt van franse, nederlandse en ebbersiaanse inzichten. Als ie maar veilig is.

zondag 21 november 2010

Zaterdag.



Zaterdag was weer een prachtig zonnige dag gevuld met reparatie van de grasmaaier, boodschappen doen, tuinwerk en het opvoeden van de hond op de hondenclub.

En als klap op de vuurpijl mochten we ’s avonds ook nog naar Esplas om in de salle des fêtes samen met dorpsgenoten te genieten van een jaarlijks terugkerende en zeer belangrijk festijn.
Ieder jaar opnieuw, zo eind november hebben wijnboeren de eerste nieuwe wijn in flessen gestopt en dat wordt, in elk geval hier in het zuiden, uitbundig gevierd.
Deze beaujolais nouveau, welke volgens mijn niet al te deskundige mening nog maar een zeer mager wijntje is, wordt hier genuttigd samen met gepofte kastanjes.
Ik weet eigenlijk niet waarom, dat zal wel traditie zijn. Je krijgt er wel smerige handen van.

Ik stond daar te praten met de burgemeester die me nu enthousiast “voisin” noemt en met een Zwitserse buurman. Met z’n beiden hadden ze blijkbaar afgesproken om me op de kast te jagen. Ze keken me heel ernstig aan en dreigden met “porter plainte”, een klacht indienen.
Waarop ik natuurlijk heel verbaasd vroeg wat ik misdaan zou hebben.
De klacht betrof het kraaien van mijn beide hanen, het was tot nu toe heel rustig geweest in de buurt maar die rust werd nu ruw verstoord.

Ik heb ze dus maar eens haarfijn uitgelegd dat ze dan maar naar de grote stad moesten verhuizen maar dat hier op de campagne hanengekraai er bij hoort en als muziek in de oren klinkt.
Daarop begonnen ze te glimlachen en verkondigden dat ze maar een grapje maakten.
En dat vermoedde ik al.

We troffen daar ook de nieuwe bewoners van Chicane, die de gelegenheid hadden om kennis te maken met hun dorpsgenoten. Niet de mooiste gelegenheid want ze drinken geen van beiden alcohol en dat is toch het hoofddoel van een avond al deze.

Een bijkomend voordeel van onze nieuwe woonplek is dat we op ons gemak naar de feestzaal kunnen fietsen of, zoals nu, lopen. De enige helling die we hoeven te nemen is het afrit naar ons huis. De rest is vlakke weg.
En als het dan ook nog bijna volle maan is, is de romantiek compleet.

vrijdag 19 november 2010

Spitten.


Omdat het toch nog steeds mooi weer blijft zijn we weer buiten bezig geweest.
Diny heeft een strookje grond omgespit om er binnenkort tulpen en narcissen te kunnen planten. Dat wordt hoog tijd, wil het volgend jaar allemaal nog bloeien.

En ik het me bezig gehouden met het uitgraven van de grond en het maken van de bekisting voor de vloer van het tuinhuisje welke werkplaats moet worden. Dan kan ik daar binnenkort beton in storten zodat we een stevige ondergrond hebben om op te bouwen.

En daar weer naast moet de parkeerplek komen voor de camper. Een bouwvergunning voor een hangaar moet nog worden aangevraagd want het wordt meer dan 20 m2 en dan gelden er weer strengere eisen.
Voorlopig maak alleen maar een stuk vlak, zodat de camper niet meer in de weg staat.

En, oh ja, voor alle zekerheid wil ik ook nog even melden dat we dan wel verhuisd zijn maar dat ons telefoonnummer hetzelfde is gebleven.
En het officiële adres is: les Tamaris, 09700 Esplas, Frankrijk.
Zo, nu kan daar geen misverstand meer over bestaan.

donderdag 18 november 2010

Tuinweer.


Ter afwisseling hebben we ons maar eens bezig gehouden met tuin-en erf onderhoud. Ook dat is noodzakelijk gezien de verwaarloosde staat van alles. Gras maaien, dode bomen zagen, rozen snoeien en niet te vergeten, alles weer opruimen.
Werk genoeg.

Gelukkig verklaarde Diny zich bereid om, op de rand van de afgrond en met gevaar voor eigen leven, het door mij gemaaide gras bij elkaar te harken en af te voeren.

We moeten binnenkort ook maar eens plannen maken waar de DMM moet komen. En waar we enige fruitboompjes gaan planten. Daar is het nu tijd voor.

woensdag 17 november 2010

Beter goed gekopieerd dan…


En het is ook veel makkelijker natuurlijk.

Het gaat even over goedkoop vliegen van Amsterdam naar Toulouse. Dat kon nog niet, maar binnenkort dus wel. En dat is misschien wel leuk om te weten voor een enkeling.

Ik heb het zonder toestemming maar wel met dank overgenomen van het blog van PP en Mitzi, http://blog.leveninfrankrijk.fr/
en hun site: leven in frankrijk


Als alles volgens plan verloopt, kunnen de talrijke Nederlanders in midden Zuid-Frankrijk vanaf april 2011 goedkoop vliegen vanaf Toulouse naar Amsterdam. De Catalaanse vliegmaatschappij Vueling wil op de luchthaven Toulouse-Blagnac zijn eerste buitenlandse vestiging openen en met een Airbus A320 rechtstreekse lijndiensten gaan onderhouden met Parijs, Barcelona, Amsterdam, Malaga, Ibiza, Pisa en Venetië. De verbinding Toulouse-Amsterdam wordt nu onderhouden door de KLM, die wegens het zakelijk succes van deze dienst de tarieven zeer hoog houdt. De ticketprijzen van Vueling beginnen vanaf € 29. Vueling gaat € 30 miljoen investeren op de luchthaven Blagnac en zal aldaar werk bieden aan 150 man personeel. De Spaanse low cost-maatschappij zal in zomer vanaf Toulouse 40 vluchten per week uitvoeren en hoopt 200.000 zitplaatsen te verkopen. In de komende drie jaar moet het aantal passagiers vanaf Toulouse tot 300.000 per jaar zijn gestegen. De tarieven beginnen vanaf € 29. De Spaanse maatschappij is in 2004 gestart en is vorig jaar gefuseerd met Clickair, een andere Spaanse maatschappij. Vueling is de belangrijkste vliegmaatschappij van de luchthaven van Barcelona. Zij heeft een vloot van 36 Airbustoestellen en verwacht de komende maand nog enkele nieuwe toestellen te kopen. De maatschappij vliegt op 51 bestemmingen in 23 landen.

Vruchteloos grof geweld.


Het is niet anders, ik geef het op. De afvoer zit dus verstopt met grote dikke wortels en zal ook verstopt blijven tot in der eeuwigheid. Want ik doe er niks meer aan.

Ik heb nog een ultieme poging gedaan om de dikke wortel er met grof geweld uit te trekken met de trekker. Maar hij zit zo vast dat een nylontouw van een centimeter dik knapte als ware het gemaakt van strotouw. En meer oplossingen kan ik niet bedenken

Dus heb ik de kuil weer dicht gegooid en komt er binnenkort een laagje beton op. En ik hoop het nooit weer te zien.
Voor de keukenafvoer moet ik wat anders verzinnen.

maandag 15 november 2010

We zullen doorgaan.


We gaan door tot alles goed doorstroomt in de afvoerbuizen. Daarom heb ik vandaag een gat in de beton gehakt op de plek waar vermoedelijk de afvoerbuizen onder het huis vandaan komen. We hebben een donkerbruin vermoeden dat daar de boel verzakt is en dat daar dus de buizen zijn gebroken.

En jawel hoor, allebei de leidingen zijn daar gescheurd en bij die scheuren groeien wortels van de prachtige treurwilg de buizen in. In de afvoer van de keuken groeit een wortel zo dik als mijn duim en aan die wortel zit een dikke korst haarwortels die hele boel verstoppen. En die heb ik er zo maar niet uit.
Ik weet nu nog niet hoe ik dat moet oplossen, daarvoor wacht ik nog op influisteringen van grotere geesten.

De buis van de wc kon ik gelukkig wel repareren zodat we daar geen zorgen meer over hoeven te hebben, voorlopig tenminste.

En dit alles gebeurt in de namiddag. ’s Morgens regende het en dan wil ik niet buiten zijn.
Dat had wel tot gevolg dat Diny vanmiddag met de auto naar de 2-jaarlijkse APK-keuring moest waarvoor een afspraak stond. En dat is nog nooit eerder voorgekomen!
Afzeggen of uitstellen kon niet want we waren al een maand te laat. Totaal vergeten.

Maar ook deze keer doorstond het inmiddels toch wel oude Peugeotje de testen met glans. We kunnen weer twee jaar verder.

zondag 14 november 2010

Zondag.


En dus alweer een rustdag. Er waren in geen velden of wegen jagers te bekennen vandaag dus was de kust veilig voor een rondje door de velden.
Toen we de helling voor het huis afliepen zagen we de struiken iets verderop wild heen en weer zwaaien en hoorden we daar iets ruisen. Ik zei nog tegen Diny: “wat ruist daar door het struikgewas……?”. Ja, wat moet je anders zeggen in zo’n situatie.

Maar we waren er al snel achter, aan het lawaai te horen hadden we een wild zwijn opgeschrikt. Voor alle zekerheid zijn we maar niet verder de struiken ingelopen.

Even later kwamen we een Esplasser tegen die met 5 honden en een geweer daar ook liep te struinen. Hij meende dat het een ree moest zijn geweest maar dat geloof ik weer niet.
Die gaan niet met zoveel geweld te keer. Die gaan er als een haas vandoor als ze mensen of een hond opmerken. En wat de hazen dan doen weet ik niet. Vermoedelijk het hazenpad kiezen.

Op bovenstaande foto kun je zien welk uitzicht dat wilde zwijn op ons huis heeft.

vrijdag 12 november 2010

Was- en klusjesdag.


Vandaag is de nieuwe waslijn ingewijd. Alle gordijnen die we rijk zijn moesten schoon aan een nieuwe taak beginnen. En de waslijn was volledig tegen zijn taak bestand, je weet maar nooit.

En binnen leggen we de laatste hand aan het bewoonbaar maken van het huis. Voor alle schilderijen, tekeningen en foto’s hebben we een passend plekje aan de muur gezocht en gevonden.
En die gordijnen moeten natuurlijk ook opgehangen worden. Allemaal kleine klusjes maar er gaat veel tijd in zitten.

En als we alles dan gehad hebben gaan we gewoon op 12 november om 5 uur ’s middags lekker van de warme zon genieten.
Kijk, dat is nu Zuid-Frankrijk.

donderdag 11 november 2010

Weer een dag.


Weer een dag achter de rug van noeste arbeid. De waslijn is verder afgemaakt en verstevigd en, je raad het nooit, ja inderdaad alweer een stuk riolering gelegd.

We hebben een sleuf gehakt door de betonnen rampe die voor het huis langs loopt.
Dankzij een van Wilco geleende electrische hamer was dat maar een kleine klus.

In die sleuf liggen enkele rioolbuizen voor de afvoer van de badkamer en van het appartement die nu dus zijn aangesloten op de fosse septique. Een laagje beton er weer over en je ziet er niets meer van.
We komen steeds verder en het wordt steeds professioneler.

En tussen de middag is het dan goed rusten in de serre. Daar staat een luxe chaise lonque die qua comfort niet onder doet voor mijn aloude hangmat.
En een uitzicht om van te smullen!

woensdag 10 november 2010

Herfst.


Het stormt, het regent en het is guur.
Maar desondanks denkt Diny aan haar was. Er moeten gordijnen gewassen worden en er is nog geen fatsoenlijke waslijn.

Dus ondanks storm en regen toch maar naar buiten. Met een jas aan en een warme das om ga ik de elementen trotseren.
Gaten graven, palen slaan, beton storten, draden spannen, om Diny tevreden te houden doe ik alles.

En nu maar hopen dat het weer snel omslaat, want nu droogt het nog niet echt.

dinsdag 9 november 2010

Niets te melden.


Tja, wat zal ik nu even schrijven. Er is vandaag niet zo veel gebeurd of ondernomen. Er is zelfs geen dagelijkse foto genomen.
Dan maar even een foto van onze geliefde huisdieren. Dit ook ter geruststelling van sommige dierenliefhebbers die denken dat de beestjes het hier niet zo makkelijk hebben.
In tegenstelling tot Filou vroeger, ligt Anka elke avond binnen bij de warme kachel. Dat heeft zij toch maar mooi afgedwongen.

En ook wil ik nog even hier bedanken voor alle bemoedigende reacties die we kregen van trouwe lezers. Leuk om te zien dat er meegeleefd wordt in deze benarde tijden.

Nu valt dat benarde natuurlijk heel erg mee, nu we alles weer een beetje op regel hebben gaan we weer volop genieten van het zuid-franse leven.
En van het huis maken we rustig aan iets leuks, te beginnen met een waslijn waar Diny al een poosje om vraagt.
Dat is dan voor morgen.

maandag 8 november 2010

Alweer riool.


Dat douchen in een bad met een verstopte afvoer bevalt niet echt.

Nu hadden we de keuze, of direct en halsoverkop zonder goed plan beginnen aan het renoveren van de hele badkamer of eerst toch maar wat noodleidingen aan leggen.
Toen ik in de hoek van de berging een opening vond waardoor ik bij de afvoerleiding van het bad kon komen was de keuze snel gemaakt.

Een paar gaten in de muren hakken en boren en daardoor de nieuwe noodleidingen aanleggen is niet zo’n groot werk. En dan stroomt het water tenminste goed weg. Voorlopig nog wel gewoon de tuin in, maar een kniesoor die daar op let.

Nu kan eindelijk het bad, de wasmachine en ook de wastafel op een normale manier gebruikt worden.
We zijn weer terug in de beschaving.

Hierna kunnen we verder alles op ons gemak plannen en opbouwen. Dat werkt wel zo fijn.

zondag 7 november 2010

Zondag.



Eindelijk weer eens een zondag zoals hij bedoeld is : een rustdag.
Een beetje laat opstaan, een beetje nette kleren aantrekken en vooral geen gereedschap aanraken vandaag. De boel de boel laten dus.

En dan eerst maar eens proberen of de nieuwe kachel het doet, dan zitten we meteen een beetje behaaglijk. Er gaat toch niets boven de warmte van een houtkachel.
Hij doet het goed en dat is ook nodig want het is vandaag regenachtig en kil buiten.

Ook Diny vind dat fijn want haar nieuwe bureautje staat lekker dicht bij die kachel, dus zij zal niet klagen over de kou.

En nu we het er toch over hebben, er is ook een kleine meevaller. De snelheid van de ADSL verbinding blijkt hier verdubbeld te zijn. We hebben nu (theoretisch) 2 MB ter beschikking en dat scheelt toch, vooral bij het online bekijken van films of tv programma’s.

Nu kan het schotelantennekastje van BVN tv weer de prullenmand in en kijken we ’s avonds weer gewoon Franse televisie. De Nederlands programma’s kijken we als we dat nodig vinden wel via uitzending gemist.

zaterdag 6 november 2010

Stoken.




Wat hebben we de laatste dagen ook alweer gedaan? Je zou het eigenlijk dagelijks moeten opschrijven anders ben je dat zo weer vergeten.

Oh ja, gisteren heeft Diny in elk geval de grote hoop oude dode takken die midden in de tuin lag, verbrand. Daar wordt het uitzicht weer mooier van.

En ik ben weer met het riool aan de gang geweest en heb een begin gemaakt met de nieuwe afvoerleidingen voor de badkamer. Het water in het bad loopt nu maar heeeeel langzaam weg als je onder de douche staat en dat is erg vervelend. Dat moet anders en dus komen er nieuwe afvoerleidingen.
Dat was toch al gepland voor het toekomstige appartement, dus dat is geen extra uitgave.

En vandaag zijn we op het dak bezig geweest met het plaatsen van de schoorsteenpijp voor de houtkachel. Voor die klus heb ik Peter Paul gevraagd om mij te helpen want voor één alleen is dat niet zo makkelijk te doen.
Maar het liep allemaal gesmeerd (ja, er gaan ook wel dingen goed) en na enkele uren stevig doorwerken was de klus geklaard.

We kunnen weer hout stoken, dus de centrale verwarming kan weer enkele graden lage afgesteld worden. Dat is ook nodig, want deze week heeft de firma Butagas de nieuwe gastank vol laten stromen en dan ben je ook 1000 euro kwijt. Ik ben erg benieuwd hoe lang we met zo’n tank vol propaangas kunnen doen.
De tijd zal het leren.

En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden en eindelijk konden gaan rusten, klonken er verscheidene salvo's geweerschoten door het dal. Toen ik met gevaar voor eigen leven voorzichtig om het hoekje gluurde zag ik jagers met grote snelheid over het smalle weggetje scheuren, uit hun auto springen en in looppas het weiland in rennen. Toen zag ik het, in het weiland vluchtte al strompelend en hinkend een groot aangeschoten everzwijn. Hij kwam niet ver meer want na enkele min of meer gerichte schoten viel hij stuiptrekkend ter aarde neer.

6 Auto's en 9 jagers heb ik geteld, en dat allemaal voor één varken. Nu was het wel een grote knaap, naar schatting 130 kilogram en een jaar of acht oud.
En die jagers zijn dan net zo opgewonden en doorgedraaid als kleine kinderen op hun eerste schoolreisje.

En het spannende was: nog geen 10 minuten eerder liep ik met Anka door dat zelfde weiland en het aangrenzende bos. Nu ben ik niet bang voor wilde zwijnen maar wel voor hun in het wilde weg schietende belagers. En zeker na dit schouwspel.

donderdag 4 november 2010

Wat een gedoe.


Na lange tijd hebben we weer verbinding met het onmisbare internet. Het overzetten van de telefoon ging precies op de juiste dag maar toen ik wilde inloggen ging het fout.
Na een lang en moeizaam gesprek met de telefonische hulpdienst van Orange, kwamen zij tot de conclusie dat er in de telefooncentrale iets moet worden aangepast. En dat zou dan zeker 3 dagen duren. Maar aangezien hier 1 november één van de vele feestdagen is, viel die dag al weg.


Maar goed, de verhuizing is achter de rug. Alles is goed verlopen dank zij de onvolprezen en onmisbare hulp van Pieter Paul die me een paar keer geholpen heeft met zijn grote aanhanger en van Ruud die een kostbare woensdag heeft opgeofferd om ons te helpen met de grote bulk over te brengen.

En als je er dan woont, dan komen ook de gebreken te voorschijn. Een groot probleem mogen we wel zeggen, de hele riolering zit potdicht. Dat had ik al eerder verteld, maar nu blijkt dat een deel van de buizen volledig is dichtgegroeid met plantenwortels. En krijg dat er maar eens uit.
Vandaar dat we via onze heer burgemeester (die een adres wist) hulp hebben ingeroepen van een rioolbedrijf, die dan ook de septictank die ik na lang spitten het gevonden, moet leegzuigen. Maar ook hier speelt Allerheiligen of Allerzielen, dat weet ik niet zeker, ons parten.

Maar desalniettemin heeft ons dat niet weerhouden om afgelopen vrijdag even het glas te heffen op onze nieuwe woning. Samen met Pieter Paul (hulp bij verhuizing) en Mitzi (hulp bij de verkoop van Chicane, en Ruud en Kitty (schenkers van enige radiatoren). Helaas hadden Ruud en Ena gasten waardoor ze er niet bij konden zijn.


Inmiddels heeft een plaatselijke loodfitter, die toevallig ook nog eens het goedkoopste was met zijn offerte, de oude cv-ketel vervangen door een nieuw hoogrendement exemplaar waardoor we warm kunnen zitten zonder dat het ons al te veel gas gaat kosten.
En hopelijk is het binnenkort ook weer eens mooi weer, want dan kan ik een poging wagen om de afvoer van de houtkachel door het dak te voeren. Want hout is nog weer goedkoper als gas.

En het plaatsen van een tuinhuisje dat moet dienen als mijn werkplaats loopt vertraging op omdat de vergunningsinstanties ineens nog veel meer gegevens moeten hebben. maar de betonvloer storten zal er evengoed wel om gaan, denk ik zo.

Maandag hebben we de grote kast in de gang opgeknapt, een verfje en wat kastpapier doen wonderen.


Dinsdag vond ik het tijd worden om de louvrevensters voor het slaapkamerraam te hangen. Dan komt er wat meer frisse lucht binnen, ook al zijn de venster gesloten. En dat moet want hond en kat willen beiden wel bij ons slapen, wat wij weer niet willen.
Wat kat betreft, Dombo heb ik laatst in de auto gezet en van Chicane mee hier naar toe genomen. En hij is gebleven. De andere beide katten moeten nog op Chicane zijn, ten tijde van de verhuizing waren ze in geen velden of wegen te bespeuren.


Woensdag was het dan de grote riooldag. Wat een gekloot. Een man met een grote zuigwagen kon het erf op nadat ik rigoureus takken van een boom had gezaagd. Niet erg, ik vond ook dat die weg moesten.
En dat leegzuigen van de septic tank had heel wat voeten in de aarde. Een grote treurwilg die naast het huis staat heeft, op zoek naar water, in de loop van de jaren alle afvoerbuizen en ook de tank volgestouwd met wortels. En waar wortels zijn stroomt geen water, dus alles zat verstopt. Eén grote ellende.
Hij kreeg uiteindelijk de tank leeg en de afvoerleiding van de wc open. Dat was een begin.


Nu moest ik zelf nog op zoek naar de overstort van de tank, ook die was dichtgegroeid. En alles zit ook nog behoorlijk diep onder de grond, welke gelukkig wel behoorlijk goed graafbaar is. Aan het eind van de dag heb ik hopelijk de grootste problemen wel opgelost.
De tijd zal het leren of de wc blijft werken.

De afvoer van de badkamer zal vernieuwd moeten worden, die hebben we niet open gekregen.

Maar hier wordt ik wel moe van, hier ben ik toch niet zwaar genoeg voor gebouwd.
Echter, het uitzicht blijft mooi en de zon schijnt. Wat willen we nog meer.