Eén hoekje van ons landgoed is een grote woestenij. Een wild uitgegroeide laurierstruik met veel dode takken, een half afgestorven vijg en een wirwar van andere bomen en struiken.
Een doorn in mijn oog, figuurlijk gesproken dan. Daar moet orde worden geschapen.
Dus heb ik de snoeizaag en het kapmes ter hand genomen en ben aan het kappen en zagen gegaan. En als je dat opschoont zie je meteen dat die ruige hoek als vuilnisbelt is gebruikt.
Een oud fietsenwrak, stukken oud ijzer en enkele asbest platen liggen onder de takken verscholen.
Ook daar moet wat aan gedaan worden.
