Regenvlucht.

Weten jullie nog? We waren het kille en natte Esplas ontvlucht en we wilden richting Spanje om de warme zon op te zoeken.

En natuurlijk heb ik er weer een verhaaltje over geschreven. Wie dat wil lezen kan rechts beneden op "camperreizen" klikken.

Weer.

De kat wil naar binnen, de hond is sjagerijnig omdat ik niet buiten kom, de kippen zoeken vergeefs een droog plekje en ook wij vinden er niks aan.
Het is een algehele misère met het weer.

En dan te bedenken dat toeristen speciaal naar het zuiden komen voor de warme zon.
Dat kan natuurlijk wel, maar dan moet je niet hier zijn doch de Spaanse grens passeren om nog dieper in dat zuiden door te dringen.

En dat gaan wij dan ook doen, morgen.

De groeten.

Zondag.

De rust is weergekeerd in huize Les Tamaris en we pakken onze normale gewoontes weer op.
En dat is op zondagmiddag frites met kip eten.
In dit geval zelfgekweekte, zelf geslachte en zelf (Diny dan) gebraden jonge haan.
Lekker glaasje wijn erbij, wie doet je wat.

En terwijl we van deze lekkernij smullen, hebben we een grandioos uitzicht op de bezigheden van ene meneer Claas die met een heel grote machine de gerst van een veel te klein stukje grond probeert weg te maaien.

Zelfs Anka staat buiten bewonderend toe te kijken.

Adieu,

Wij moeten elkander groeten.
Want aan alles komt een eind, ook aan prettig bezoek. Ze rijden verder naar het oosten, naar het mooie weer.

Jammer was het dat de zon ons de laatste dagen volkomen in de steek liet. Hier althans, want gisteren in Carcassonne, waar ze naar toe zijn geweest, scheen de zon volop.
Uiteindelijk komen de toeristen ook hier voor de zuidelijke warmte, want daar moet zuidfrankrijk het tenslotte van hebben.

Maar we hebben wel één meevaller, zodra ze het erf afreden begon de zon ook hier weer te schijnen. Dat is een troost voor ons en dat maakt een afscheid dragelijk.

Dorpsgek.

Dat mocht hij willen, die man op de foto met die rare skodahoed. Dan had hij een excuus. Maar daar hebben ze hem nog nooit voor uitgemaakt, zelfs niet met zo’n gezicht.
Logisch dat hij absoluut niet herkenbaar op dit blog geplaatst wilde worden. Neem het hem eens kwalijk!

In zo’n geval zit er maar één ding op. Verbergen dat schrikbeeld.
Gelukkig hadden de tourgangers flink wat overbodige troep opgevangen van de reclamekaravaan, dus hij hoefde niet lang te zoeken.
Maar ja, dan maakt hij tegen wil en dank toch weer reclame.

Livebox zen.

Zo nu en dan wil je wel eens wat anders, anders wordt het leven zo saai.

Vandaag, omdat het toch stormde en regende, heb ik de internetverbindingsapparaten verwisseld.
Deed de oude het dan niet goed meer? Dat was het punt niet, maar Orange stuurde ons een brief waar een andere aanbieding in stond.

“Livebox zen” heet die aanbieding en daarin beloven ze ook nog gratis telefoneren via internet naar meer dan 100 bestemmingen in binnen en buitenland. En dat lijkt ons wel wat.

En na enig optellen, aftrekken en vergelijken van telefoonrekeningen lijkt het er op dat die aanbieding voordeliger uitvalt.

Dus doen we dat maar.

Dat houdt wel in dat we van af nu bereikbaar zijn onder telefoonnummer 0964337209.
Dat zal van uit Nederland dan 0033964337209 zijn.

Wat een verschil trouwens vergeleken met 12 jaar geleden toen we hier kwamen. Bellen naar Nederland was toen een bijna onbetaalbare luxe. Er is toch wel wat veranderd.

Op volle toeren.

Helemaal vervuld van het tourevenement van gisteren besloten we vandaag onze krachten eens te testen op onze eigen kleine buurtcolletjes.

“We” dat zijn de mansleu natuurlijk, het vrouwvolk nam genoegen met een uitgebreide wandeling. Ook mooi.

Ik wilde wel eens zien of ik op mijn oude dag nog mee kon komen met de aanstormende jeugdige fietstalenten. En dan bedoel ik natuurlijk de allerjongste in ons gezelschap. De iets minder jonge oudere die ook meefietste deed dat elektrisch, dus die telt absoluut niet mee.

Heuvelafwaarts blijk ik goed te kunnen meekomen. Maar tot mijn teleurstelling bleek ik het op weg naar de toppen toch af te moeten leggen tegen de jonge sterke benen. Rij ik rustig, bedachtzaam, gelijkmatig en krachten sparend vooral langzaam naar boven, Sebastiaan fietste met een fikse snelheid van mij weg. Ik had geluk dat hij de weg niet wist, anders had ik hem niet meer terug gezien voor de finish.

Vakantie.

Ja, maar niet voor ons. Voor ons is het een heel gewone normale werkweek, voor zover je dat kunt zeggen natuurlijk.

Vandaag was het tourdag voor de gasten. De karavaan komt door de Pyreneeën, op niet al te grote afstand van hier. Dus togen ze met z’n allen naar Aulus les Baines om het spektakel te bekijken.

Dat gaf mij de gelegenheid om weer een erg dringende klus aan te pakken. Het vroegere geitenhok, waarin ze konden schuilen voor de regen, ga ik ombouwen tot kippenhok.
En dan moet er eerst een stukje grond vlak worden gemaakt en een fundering worden gemetseld van oude stenen, die ik daarvoor bewaard heb.

Ik vraag me nu trouwens plotseling af hoeveel kippenhokjes, konijnenhokjes, duivenhokjes en kanariehokjes ik in mijn leven al wel niet getimmerd heb.
Dat moeten er vele tientallen geweest zijn. Inmiddels kan ik dus wel een hokjesinelkaartimmerspecialist genoemd worden.

Camping Nooitgedacht.

Het schijnt vakantietijd te zijn, ook in Nederland.

Dus stromen de campings in Frankrijk vol.
En niet alleen de campings, zelfs het kleine stukje grond bij de franse oom en tante wordt in beslag genomen.
Ons rustige en gezapige leven is even voorbij.

En nu maar wachten op zaterdag als de tour in de buurt is. Die kans om het spektakel te zien moet je waarnemen.

Klantvriendelijk.

Dat ze klantvriendelijk zijn bij de SNCF, de franse spoorwegen, vind ik normaal. Daar worden ze voor betaald.

Ik was vanmiddag even bij het station om navraag te doen over de treinverbindingen met het Spaanse Barcelona. Er komen hier binnenkort mensen die daar gebruik van willen maken.

De trein vanaf Toulouse was net aangekomen en de stationschef stond samen met de lokettist buiten te wachten tot de tegenliggende trein ook zou arriveren. Een verstandig besluit, want het is verderop maar enkelspoor.
Ik stond geduldig even op hun te wachten tot ik mijn vraag kon stellen, want je moet niemand storen bij een dergelijke verantwoordelijke taak. Een foutje is zo maar gemaakt

Uit die wachtende trein komt een jonge doch bloedmooie conductrice even naar buiten om haar collega’s te begroeten. Jammer dat ze een vreselijk lelijke conducteurspet op had, zo’n grote grijze SNCF-pet met een nog grotere klep van voren.

“On fait une bise?” (zullen we kussen?) vroeg ze aan de stationschef en die wilde dat wel, net als de lokettist. Die beide mannen zodanig begroet hebbende kwam ze ook op mij af.
Beleefdheidshalve gaf ik nog zwak aan dat ik niet bij de firma werkte, maar daar gaf ze niks om. Ze was al te dicht genaderd om zich terug te trekken.

Toen hebben wij elkaar ook maar op beide wangen gekust.
Kijk, dat noem ik nou klantvriendelijk, zo trek je reizigers aan.

Les miserables.

Mag ik dat zeggen? Nee, dat mag ik eigenlijk niet zeggen.

De totale aardappeloogst mag dan miserabel zijn qua hoeveelheid, de aardappelen die we opgraven zijn uitstekend van kwaliteit.
Die “we” uitgraven? Nee, die Diny uitgraaft, eerlijk is eerlijk.

We hebben ze vanmiddag geproefd, die aardappels van eigen oogst, net als de sla en de tomaten. Ook de ingemaakte kersen op het toetje waren van eigen bodem.
Het malse stukje kalfsvlees, dat we er ook nog bij mochten nuttigen, hebben we in een nabij weiland groot zien groeien.
Is het niet geweldig?

Als je zo’n maaltijd in een restaurant voorgeschoteld zou krijgen, zou je na afloop zeggen dat het de 25 euro, wat een dergelijk menuutje toch gauw kost, meer dan waard was.

Alternatief.

Als je daar dan staat op die camperplaats wil je ook wat van de omgeving zien. Dus wandelen we een willekeurige zijweg en na een half uurtje stijgen komen we in een afgelegen oud bergdorpje.
Als je daar even rondloopt zie je dat de oorspronkelijke bewoners het harde leven, ver van alles, hebben op gegeven.

Het dorp is veroverd door andersoortige mensen. Mannen met lange baarden en vrouwen met lange kleurige rokken. Zogenaamde alternatievelingen, wel aardig maar een beetje vreemd.
Een mooi gezicht als je zo’n jonge vrouw tegenkomt, gekleed als een zigeunerin, een klein kind in een doek op de rug en een ezel meezeulend aan een touw.
Op weg van Bethlehem naar Egypte?

Maar het moet gezegd, het dorp is prima onderhouden.

Uiteinde der aarde.

Ga tot het uiteinde der aarde, daar zal de liefde zijn. Dat zegt een liedje.
Zover zijn we niet gekomen, maar wel tot een uiteinde van Frankrijk.

Zaterdagmorgen, na het concert van vrijdagavond, zijn we niet meteen weer naar huis gegaan, maar hebben we een rondje gemaakt door de Pyreneeën. Daar is het altijd mooi en hoe vaak je er ook komt, het lijkt altijd net of je het voor de eerste keer ziet.

We hebben een groot deel van de aanstaande tour route van 16 juli gevolgd, over de col de Agnes en door de vallée de Ustou, om te zien of alles goed zou komen. En dat doet het geloof ik wel.

We wilden ook eens gaan kijken aan de voet van de Mont Valier, de bergtop waar we vanaf huis tegen aan kijken. Alleen maar kijken aan de voet, want we hadden geen enkele neiging om er tegenop te klimmen want hij is 2838 meter hoog.
Maar toen ik voor de zijweg stond die er naar toe leidt, vond ik hem toch een beetje te smal voor mijn camper. Zover ik het kon zien was de weg nauwelijks een camper breed en waren er weinig uitwijkmogelijkheden.

Dus zijn we maar doorgereden tot het uiterste einde van dat dal de Biros, tot waar je alleen verder kunt met een vierwiel aangedreven camper, iets wat wij niet hebben.

En even daarvoor zagen we een prachtig aangelegde camperplaats, de mooiste die we tot nu toe gezien hebben, en daar zijn we natuurlijk blijven slapen. Het kostte wel even 6 euro en ook nog eens 20 centimes per persoon aan toeristenbelasting, maar dat hadden we er nu wel voor over.

Waar die dalen ook bekend om staan, zijn de kazen die ze daar maken en de gedroogde hammen. We hebben van beide wat gekocht in een buurtwinkeltje en eerlijk is eerlijk, het is lekker. Als je daar een paar plakjes van die ham laat snijden, dan heb je ook wat.

Diny vroeg of het ook wat dunner gesneden kon worden, maar dat snijmeisje keek ons raar aan, hoezo dunner. Deze ham eet je met lekkere dikke plakken. Uiteindelijk wilde ze de machine wel iets bijstellen maar niet te veel, dat was zonde.
En dat is het ook.

Cultuur.

Jazeker, al weer een portie cultuur. Het houdt maar niet op.

Deze keer mocht het koor van Auterive waar Diny lid van is, optreden in Tarascon, samen met een gelegenheidsorkest, bestaande uit jongeren van vele landen die een stage mochten volgen in Frankrijk.

Aangezien er al vanaf 5 uur ’s middags geoefend moest worden en het optreden pas om half tien begon, zijn we maar met de camper gegaan, zodat Diny zich geen zorgen hoefde te maken over hoe ze er zou komen en vooral hoe ze midden in de nacht weer thuis zou komen.

Dicht bij de kerk was een mooie parkeerplaats waar we konden parkeren en ook de nacht doorbrengen. Makkelijker kon ik het haar niet maken.

Bij het concert had ik een plaatsje op de eerste rij zodat ik alles goed kon volgen en waar ik vooral ook onder de indruk kon raken van het gezang van een soliste die enkele stukken luidkeels ten gehore bracht. Wat een stemgeluid uit dat tengere lichaam!!

Al met al een prima geslaagde avond.

Tentdag.

Wat ik met Hemelvaartsdag niet gedaan heb, kon ik nu doen. Vanmorgen om 6 uur stond ik al naast mijn bed. Dat is me heel erg lang niet overkomen. Gelukkig maar.

Om 7 uur werd ik door Didier, een nabije buurman, samen met nog twee anderen opgepikt om richting bergen te gaan voor het opzetten van de verhuurde Esplasser feesttent.
Na dik een uur rijden vonden we met enige moeite het piepkleine dorpje Aubert, een paar kilometer ten zuidwesten van Saint Girons, alwaar het gebeuren moest.

Toen we vertrokken zag ik nog net de zon boven de heuvels opkomen, maar hoe verder we de bergen in trokken hoe bewolkter het werd. Het ging zelfs regenen. Daar zaten we dan in onze korte broeken.

Het plaatselijk comité de fête stond ons al ongeduldig op te wachten, zodat er gelukkig mensen genoeg waren voor het zware werk, want daar ben ik te licht voor gebouwd.

Na de voorspoedige opbouw kregen we naar goed franse gewoonte wat te eten en vooral te drinken.
Stokbrood, grote stukken droge worst en ham, een brie zo groot als een karrenwiel en natuurlijk een doos rosé en rode wijn
Dat gaat er wel in als je vroeg bent opgestaan en hard hebt gewerkt.

Op de terugweg moest er nog, omdat we er toch waren, de beroemde enige echte Pyrenese kaas worden gekocht bij een fromagerie.

Lekker, lekker!

Gemis.

Ze vragen ons hier wel eens of we Nederland niet missen. Het antwoord is kort: nee.

Maar wat we wel missen zijn sommige Nederlandse producten. Jawel, hagelslag voorop.

En op dit moment mis ik het meest het Nederlandse dunwandige verwarmingssysteem met knelkoppelingen. Daarmee kun je zo makkelijk en mooi een centrale verwarming aanleggen.
En dat hebben ze hier niet.

En dan kan ik het wel gaan aanleggen met koperen buis, maar dat heeft bijna de goudprijs bereikt.
Hoewel de keuze erg uitgebreid is qua diameters. Hebben ze in NL de diameters 12, 15, en 22 mm ter beschikking, hier is het 10, 12, ,14, 16, 18, 20 en 22. Eigenlijk te veel om praktisch te zijn.

Maar goed, ik zal toch moeten zien dat ik de nieuwe radiator in de badkamer aangesloten krijg.
En ik ga er van uit dat ook dat wel weer lukt.

Zomaar een zomeravond.

Vanavond moest de tent weer worden afgebroken om klaar te liggen voor donderdag als we naar Saint Girons moeten.

Dat afbreken is een fluitje van een cent, vooral omdat de zijwanden er niet aangezet waren en ook omdat we met voldoende mensen waren.

Dus dat was met een uurtje bekeken en om 8 uur lag alles al aan de kant.

En dan is het dus tijd voor een aperitief. Jawel, een aperitief omdat de meeste fransen daarna nog aan de maaltijd moeten. De enkeling die al vroeg gegeten had dronk dus ook niet mee, want een aperitief drink je voor het eten, anders heet het een digestief en dan drink je wat anders.

Ik drink wel mee, ondanks dat ik om 6 uur al mijn dagelijks broodje genuttigd had. Een whiskey of een biertje lust me altijd wel. En daarbij, wie eet er nu een broodje ’s avonds? Daarvoor moet je toch wel zo’n rare onaangepaste buitenlander zijn.

En Diny was ook al niet thuis want die had een extra koorrepetitie omdat er vrijdagavond opgetreden moet worden in Tarascon, een dorp zo’n 40 kilometer verder naar het zuiden.
En dan mag ik ook weer mee.

Harp.

Hoe noem je iemand die harp speelt: harpeuze; harpetenster, harpster? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet dat we vanavond samen naar de kerk zijn geweest in Sieuras.
Wat zeg je nu toch, jullie samen naar de kerk???????

Jawel, we hoorden dat daar een harpiste (ja dat is het goede woord) zou spelen en we willen ook wel eens een snufje cultuur opsnuiven. Ook wel eens leuk voor een keer.

Over kerk gesproken, gisteren was onze buurman even hier om me te vertellen dat donderdag de feesttent opgezet moet worden in Saint Girons, een stadje in de bergen op meer dan een uur rijden hier vandaan. Of ik kom helpen, aanvang 7 uur.
Waaaat, 7 uur ’s morgens? Dat is wel heel vroeg voor een AOW-er en zeker voor mij, nou ja vooruit dan maar.

Maar we vroegen hem ook of hij wist hoe het toch kwam dat we de Zwitserse buren bijna nooit meer op de dorpsgebeurtenissen zien. Was er soms iets voor gevallen wat wij gemist hebben?

Nee, er was verder niks voorgevallen, alleen waren ze niet meer zo erg tevreden met die gebeurtenissen. Ze zijn allemaal lid van een streng christelijke groep en vinden het eigenlijk maar een zondig gebeuren waar de Heer zeker op tegen is. Ook hadden ze hem als burgemeester al eens aangesproken over het zondige karakter van sommige feesten.

Vandaar.

Arme mensen!

Vrije tijd.

Nu alle dringende dingen af zijn heb ik natuurlijk weer een zee van vrije tijd. En hoe vul je dat nu zinvol in?

Dat kan ik onder meer doen door nuttige werkjes aan te pakken die minder dringend zijn maar die toch een keer moeten gebeuren, dat zijn er nog ontelbaar veel.
Maar dat kan ook, zoals ik vanmiddag gedaan heb, door een fietstochtje door de omgeving te maken. En dat is ook leuk en goed voor de conditie.

De zonnebloemen, ofwel de tournesol (zondraaiers) zoals ze hier genoemd worden, bloeien nu bijna volop en de boeren zijn druk met het oogsten van de rijpe tarwe en de gerst. Dus er is onderweg van alles te zien.

Op de foto hiernaast heb je een uitzicht op ons huis vanaf een plek waar wij vanuit huis uitzicht op hebben. Mooi hé?

Klaar!!!!!

Bijna dan, er moet nog een radiator geplaatst worden in het appartement maar dat heeft nog geen haast. Het is nog lang geen winter.

Maar de rest is klaar. De laatste hand is gelegd aan het aanrecht, gas-en waterleidingen zijn aangesloten en alles werkt naar behoren.

De toekomst zal uitwijzen of er veel gebruik van zal worden gemaakt, maar wij zijn er hoe dan ook zelf erg tevreden mee.

En in de veranda hebben wij 4 (volgens ons) leuke stoelen neergezet, dit in plaats van de groene tuinstoelen die er tot nu toe stonden. Het lijkt wat mooier en het zit ook nog beter.

Nu alleen nog even de groene poten van de tafel een beter passend kleurtje geven.

Een tafel, tussen twee haakjes, die ik ooit zelf in elkaar gelast heb toen ik een jaar of 16 was.
Een tafel waar mijn broer Jan en ik samen ons huiswerk van onze avondscholen aan maakten.
Een tafel die ik dus al bijna 50 jaar mee gesleept heb.
Een tafel waar ik dus erg aan gehecht zou kunnen zijn als ik dat in me had.