Gezeur.

Iedereen houdt nog steeds vol dat er maandag om 14.00 uur getekend gaat worden.
Alhoewel onze geliefd huisbankier nog bijna roet in het eten zou gooien. Vanmiddag stond op het antwoordapparaat de stem van de bankmeneer die ons verzocht zo snel mogelijk naar de bank te komen.

Oei oei, foute boel?

Het bleek dat bij het verzenden van aanvraagpapieren met hun interne post het een en ander was fout gegaan. Die papieren waren niet overgekomen en zonder papieren natuurlijk geen geld, dat is toch logisch.
Dus onverwijld alles opnieuw ingevuld en hij beloofde ons dat hij nu de papieren zou scannen en doormailen. Want hij verzekerde ons plechtig dat maandag 4 oktober alles in orde zal zijn, het geld is op tijd bij de notaris.

En verder hebben we bij de Bricolage weer wat inkopen gedaan. Een andere houtkachel moet er komen, want die van ons moeten we laten staan omdat het de enige verwarming is in het huis. Tenminste dat houden ze ons voor.
En we willen toch hout blijven stoken omdat centrale verwarming op propaangas ook niet heel erg goedkoop is. We hebben niet voor niets de beide bosjes gehouden.

En opdat ik mijn mooie ruime werkplaats maar niet al te hard zal gaan missen hebben we een redelijk ruim tuinhuisje besteld.
Een stevige werkbank erin en een opbergkast voor mijn gereedschap en dan ik daar in de toekomst allerlei leuke en nuttige dingen gaan doen.
Het belangrijkste is volgens Diny dat ik haar vooral niet in huis voor de voeten ga lopen.

Ree.

Tussen alle bedrijvigheid door (notarisbezoek, inkopen doen bij mr Bricolage, vergaderen over een andere gasleverancier), kwam ook nog één van de plaatselijke jagers langs om als dank een stukje vlees te brengen. Vorig jaar hadden ze volgens hem niet genoeg geschoten om daarvan ook nog rond te delen. Maar nu, naar het zich liet aanzien, zou de oogst aan geschoten reeën goed worden.
Vandaar dat hij nu aan het begin van het jachtseizoen al langs kwam.

Ik heb hem meteen aangekondigd dat dit vermoedelijk de laatste keer zal zijn want we hebben bij le Tamaris geen jachtterrein meer in de aanbieding. Hij hoopte wel dat de nieuwe Chicane bewoners ook de jagers op hun land zouden toelaten.
Ik moet eerlijk zeggen, we hebben erg weinig last gehad van de jacht. Dat was aan het begin wel anders, toen durfden we in het weekend soms niet eens de heuvels in te lopen, zo gingen ze te keer.

Diny heeft zich er meteen over het vlees ontfermd en dat wordt weer smullen de komende dagen.

Want we zeggen maar zo: op is op.

Voortgang.

Zou het dan toch nog goed komen ?

Een notarismeisje belde vandaag en vertelde in vreselijk rap Frans dat als we morgen zo snel mogelijk bij haar langs komen om iets onduidelijks te ondertekenen dat met het overmaken van geld vanaf de bank te maken heeft, ze zou kunnen regelen dat we aanstaande maandag 4 oktober de aankoop van le Tamaris officieel zullen kunnen bekrachtigen.
Hé, wat een lange zin. Ik hoop dat het toch duidelijk is.

Die procedures hier zijn voor ons volkomen ondoorzichtig.
Volgens de Nederlandssprekende patronne van het makelaarskantoor bij wie we voor alle zekerheid even nagevraagd hebben wat er nu eigenlijk bedoeld wordt, moeten we ter plekke enige zinnen eigenhandig opschrijven en ondertekenen en dan kan de bank het geld naar de notarisrekening overmaken.

Ook vertelde ze dat de Zwitserse verkopers aankomend weekend het huis zullen komen leeghalen. Mooi, dan is dat ook geregeld en hebben wij daar geen omkijken naar.

Alles lijkt nu toch een beetje serieus te worden.

Kopen.

Het grote inkopen is begonnen. De inbouwoven, de afzuigkap en de kookplaat hebben we al thuis liggen. Het geld gaat stromen. Voorlopig alleen dat beetje geld dat we nog in reserve hadden, want de aankoop is nog steeds niet officieel gesloten en ook de verkoop niet en dus is de koopsom ook nog niet binnen.

Vanmorgen in alle vroegte hebben we, na de verplichte 11 dagen bedenktijd, de leningaanvraag naar het postkantoor gebracht zodat de postbode niet op ons behoeft te wachten als hij zijn ronde gaat doen. Als hij maar niet vergeet de postzegel af te stempelen want dan is alle moeite voor niks geweest.

We gaan er van uit dat die brief morgen bij de bank ligt. En dan moet de notaris nog tijd en zin hebben en dan moet ook de verkopende partij nog uit Zwitserland komen om de woning te ontruimen en de handtekening te zetten. We zijn benieuwd wanneer dat allemaal gaat gebeuren.
We vinden dat het allemaal een beetje te lang duurt.
We willen aan de slag.

Het blijkt trouwens dat dankzij de lagere prijzen bij internetwinkels, de plaatselijke leveranciers ook wel iets met de prijs willen doen. Maar je moet er wel naar vragen.

Fruit.

Aan het eind van de zomer is het tijd om de vruchten te plukken van iets waar ik niets voor gedaan heb.

De pruimen zijn inmiddels bijna van de bomen verdwenen maar nu is het de tijd van bramen waar Anka en ik tijdens onze wandeling allebei van smullen. Ja, die hond eet fruit, de lekkerbek.

En als we dan toch door het weiland lopen kunnen we meteen de afgevallen walnoten verzamelen als wintervoorraad. Die gaan hoofdzakelijk fijngemalen door het eigen te bakken brood.

Als we dan weer bij huis komen moeten we weer even stoppen om een stuk of wat van die heerlijke vijgen te eten die ook rijp zijn.

Een gezondere rondwandeling kun je eigenlijk niet maken.

Le Tamaris.

Wat zou dat betekenen?

We hebben ons dit wel afgevraagd maar tot nu toe wisten wij dat niet. Maar Diny, die net weer met een nieuw seizoen franse les is begonnen, kwam thuis met een verklaring. De franselesmevrouw wist het.

Een Tamaris is een struik of boom met mooie bloemen. In het latijn is het Tamarix gallica (tamaris commun, tamaris de France).

Deze struik komt veel voor in het zuiden van Frankrijk rond de middellandse zee en is, geloof ik, ook aangeplant op ons toekomstige stukje grond. En als dat niet zo is dan komt dat nog wel.

Behalve dat de bloemen mooi zijn schijnt de kiemplant ook nog goed te zijn tegen enkele kwalen. Hij is in te zetten voor het behoud van de normale functie van de bloedvorming en is daarbij ook nog goed voor het juiste cholesterolgehalte.

We vinden dit wel mooi. Het is afgelopen met het chicaneren.

Weer een klus geklaard.

Deze keer is het een hondenhok.
Ook dat moet er komen omdat we straks geen extra bijgebouwen hebben waar Anka zou kunnen liggen.
Zij slaapt nu dan ’s nachts wel lekker vrij en blij in de mand voor het huis, maar dat zal wel veranderen omdat het erf van le Tamaris nog niet goed is afgerasterd.

Dus staat er nu een prachtig luxe hondenhok opdat zij er alvast een beetje aan wennen kan.
Geen van de voorgaande honden heeft ooit zo’n mooi onderkomen gehad. Filou mocht naast de kippen en de geiten slapen en daar weer voor woonden de waakhonden van Chicane in een grote oude wijnton die bij het hek was geplaatst.

Maar voorlopig is Anka nog met geen knuppel of goede woorden het hok in te krijgen. De stukjes kaas die ik er bij wijze van lokkertje ingooi haalt ze er met een heel lange nek uit. De achterpoten zijn nog niet binnen geweest.

Hopelijk komt dat nog, anders heb ik een hoop werk voor niks gedaan.

Rommel.

Vandaag is het voor het eerst eigenlijk wat frisser. Ik heb de hele dag in de lange broek gelopen en dat is even wennen. De zomer is blijkbaar voorbij en dat is jammer.

Al voorbereidend op de komende drukke tijden ben ik op inkoopjacht gegaan. Daar heb ik nu nog mooi de tijd voor.
Er moet een afvoerkanaal aangelegd worden voor de houtkachel die we ook nog weer nieuw moeten kopen.
Maar eerst die afvoer. Ik had in Auterive een bedrijf gevonden die de dubbelwandige geïsoleerde roestvrijstalen buizen kon leveren. 2 Meter buis met een paar hulpstukken, dat is alles.

Maar blijkbaar gaf ik een verkeerd antwoord op een vraag van die verkoopman over welke diameter ik moest hebben want ineens gaf hij mij te kennen dat hij mij die pijpen helemaal niet wilde leveren Die verantwoordelijkheid kon hij niet nemen. Als er iets mis zou gaan kreeg hij de schuld.
Ik zeg nog tegen die vent "wat een overtrokken flauwekul" maar niets kon zijn mening veranderen.
Dus had ik de pest in, want hoe kom ik nu aan die spullen.

Ik kom even later in Saverdun bij een doe-het-zelfzaak en zie dat daar, omdat het herfst wordt, een aantal houtkachels staan uitgestald. Ik vraag aan die man die er bij zit voor de verkoop of hij ook het bijbehorende afvoermateriaal leveren kan.

Maar natuurlijk kon hij dat, zeg het maar wat en hoeveel wil je hebben. "Wat wil je, moeten wij dat aanleggen of doe je dat zelf. Oh doe je dat zelf, groot gelijk want zo moeilijk is dat niet".

En zo heb ik daar dus die noodzakelijke materialen kunnen bestellen. Zo simpel kan het dus ook gaan, niet zeuren maar leveren. Eind goed al goed.

En om even te laten zien wat een enorme rotzooi die hond van ons kan maken heb ik bovenstaande foto geplaatst. Zelfs mijn kostbare beelden ontsnappen niet aan haar bijtende tanden.

Groot bezoek.

Deze week kreeg Anka bezoek.
Doerac, een australische herder van Ruud en Ena kwam kennis maken. En dat ging erg goed, Anka en Doerac waren bereid elkaar te accepteren zoals ze waren. Ze gingen zelfs ravotten.

Dat ging zaterdag op de hondenclub wel anders. Aan het eind van het uurtje les mogen alle honden vrij rondlopen op het hondentrainingsveld. De bedoeling is dat ze dan “socialiseren”, dat ze dus samen spelen en rennen.

Dan moet je toch geen Anka heten. Zij blijft het liefst tussen de benen van de baas zitten en als dat niet mag zoekt ze langs het gaas wel een toeschouwer uit die zich met haar wil bemoeien. Dat geraas en geren van die andere, meest grotere honden, is niks voor haar. Daar wordt ze maar bang van.
Wat dat betreft is ze net als haar baas, die houdt ook niet zo van grote groepen druktemakers.

En vannacht heb ik haar voor de verandering eens niet opgesloten in haar hok. Iedere morgen tussen 7 en half acht begon ze lawaai te schoppen, dan wilde ze er uit gelaten worden. En dat vinden wij te vroeg.
Dus deze nacht heeft ze in haar mand onder de veranda liggen slapen. En we hebben haar niet gehoord.
Dus dat opsluiten is ook voorbij, deze hond blijft 's nachts rustig bij huis.
Wel zo makkelijk.

Bankperikelen.

Vandaag zijn we weer eens naar de bank geweest om het geldleencontract te tekenen. We hebben gisteren hun aanbieding ontvangen en om de snelheid er een beetje in te houden hebben we meteen een afspraak gemaakt.

We hebben heel veel parafen gezet en het contract ondertekend.
Zo dat is dan geregeld.
Ja, dat dacht je. Nu gaat er nog een bedenktijd in van 11 dagen voor het geval dat we ons eens overrompeld mochten voelen door de “snelheid” waar alles mee geregeld is.

We mochten het contract weer mee naar huis nemen en moeten dat op z’n vroegst de 27e weer op post doen, samen met de enveloppe waar we het gisteren in ontvangen hebben en waar de datumstempel van het postkantoor op staat.
Niet zelf naar de bank brengen, maar echt op de post doen want er moet weer een datumstempel op de enveloppe staan. Ze trekken, als alles weer bij de bank per post binnenkomt, die beide datums van elkaar af en dan kunnen ze precies uitrekenen of we er 11 dagen over nagedacht hebben. Slim he?

En dan geldt niet de datum van die poststempel maar natuurlijk één dag later want die postbode brengt die brief ook pas de volgende dag. We moeten wel precies blijven.
En dan duurt het nog een paar dagen voor het geld bij de notaris op de bankrekening staat.

Al met al wordt het deze maand niets meer met de overdracht van le Tamaris.

Kijk, we zijn gek op Frankrijk en de Fransen maar hun banksysteem is iets uit het jaar nul. Ambtenaren van het meest bureaucratische ministerie in Nederland zullen jaloers zijn op deze manier van werken.
Geen wonder dat het land naar de bliksem gaat.

Neem nu het gestoei over de pensioengerechtigde leeftijd.
In Nederland moppert men een beetje dat het opgetrokken wordt naar 67 jaar.
Hier gooit men de beuk er in en legt men het land plat door stakingen omdat die leeftijd opgeschroefd dreigt te worden naar 62 jaar.

Dit laatste heeft natuurlijk niks met onze hartstikke dure lening te maken maar ik moest het even kwijt.

We zullen doorgaan.

Het ene is nog niet af of we beginnen alweer met een andere klus. Het aanrecht is nu zover klaar. De rest doen we als we eindelijk in het andere huis kunnen, dan kan ik het ter plekke passend maken.

Nu ben ik begonnen aan een kozijn, compleet met ramen en een deur en die de huidige garagedeur moet vervangen.
Dat moet een fatsoenlijke achteringang worden waardoor je via de berging in huis kunt komen. Dat is wel zo makkelijk.

En zo blijven we voorlopig bezig.

Buuf.

Ik liep, zoals de laatste tijd wel vaker, weer eens bij de mr Bricolage rond om enige noodzakelijk bouwkundige dingen te kopen. Ineens hoor ik achter me een aarzelende en vragende vrouwenstem zeggen “monsieur Chicane?” en nog eens “monsieur Chicane?”. Wie kent mijn kont in frankrijk zegt een goede vriendin wel eens, maar dat dacht ik toen ook.

Ik keek om me heen waar de stem vandaan kwam en zag ineens een buurvrouw, die op de heuvel voor ons woont, achter me staan.
“Ja”, zei ze, “ik wist het niet zeker of jij het echt was”. Ze vond dat ik veranderd was, een andere baard en geen hoed op waarmee ze me wel eens ziet. Dus had ze maar eens zachtjes geprobeerd mij aandacht te trekken.

Eigenlijk was ze nieuwsgierig hoe het ging met onze huizen aan-en verkoop. Daar wordt natuurlijk wel over geluld in de buurt al horen we daar niks over. Maar zij besloot om het me rechtstreeks te vragen en gelijk heeft ze.
Ik vroeg haar of ze le Tamaris wel kende van binnen. “Dat zou ik denken” zei ze.
Want toen kwam de aap uit de mouw waarom ze nieuwsgierig was. Ze vertelde dat zij en haar toenmalige echtgenoot dat huis gebouwd hadden. Ze had daar gewoond tot haar scheiding, waarna ze bij onze huidige buurman ingetrokken was.
Ze gaf ons groot gelijk want het is daar prachtig wonen, vond ze

En dan kom je ook eindelijk eens achter de familieverhoudingen. Zij blijkt een zuster te zijn van de vroegere burgemeester, die weer de schoonvader is van de huidige burgemeester.
Maar de verhouding met haar broer was niet meer je van het, en dat al meer dan 30 jaar. Na een erfenis onenigheid hebben ze elkaar nooit meer vriendelijk aangekeken en de helft van de neven en nichten waren solidair met pa.

Toen we weer verder gingen met onze eigen beslommeringen waren we allebei weer wat wijzer geworden.

Hi, ha, hondenclub.

Net als lang geleden met Filou gaan we met Anka naar de hondenclub. Dit vooral om haar te socialiseren zoals dat met een moeilijk woord heet. Om haar vertrouwd te laten worden met andere mensen maar vooral met andere honden.

Vanmiddag was het zo ver. Ter ere van de eerste keer ging Diny mee om te zien of alles goed zou gaan. En dat ging het ook wel, het ging prima zelfs.

Er was een grote groep hondenliefhebbers met jonge hondjes dus daar konden we bij aansluiten. Wat we daar feitelijk leerden aan commando’s hadden we thuis al uitgeprobeerd, dus dat kenden we al. Ik moest Anka laten zitten, liggen, volgen en komen op afroep. Allemaal basis commando’s.

Wat erg grappig was: voor aanvang van de lessen zat ik even naast een jonge Franse schoonheid (ze zijn hier vaak heel erg mooi!) van een jaar of 20. Ze keek me een paar keer aan en vroeg of ik hier al eens eerder geweest was met een andere hond.
Ik zeg “ja, een jaar of 10 geleden was ik hier ook met Filou”.
“Ja”, zegt ze “dat weet ik nog en ik weet ook nog goed hoe die er uit zag. Dat was een heel leuke vriendelijke hond”.
Ze herinnerde zich nog goed dat ze ons ze als meisje van een jaar of 10 gezien had.

We hebben toen blijkbaar behoorlijk indruk gemaakt, al geloof ik stellig dat, zonder mezelf te kort te doen, het meer Filou was als ik.

Slang.

Om even te kijken of de regenwaterton al volgestroomd was tilde ik het deksel op en zag met een half oog enig raar gewiemel in het water.

Toen ik nog weer wat beter keek zag ik dat in die regenton een slang rondzwom.
Een slangetje van een centimeter of 30 lang en pinkdik, bruin met lichte vlekken en een witte band om de hals.
Ik kan nog niet ontdekken welke naam dit beestje zou moeten hebben. Ik dacht aan een ringslang maar die zien er toch wat anders uit. Op internet zag ik een goed gelijkende foto maar daar stond ook geen benaming bij.
Lezers die deze slang herkennen verzoek ik te reageren.

En dan blijft er natuurlijk de prangende vraag: hoe komt zo’n beest in een regenwaterton terecht. Zou hij tegen de buitenkant zijn opgeklommen om dan door een gat in het deksel in het water te duiken?
Mocht hij in de droge periode op zoek zijn gegaan naar water dan had hij veel makkelijker een duik kunnen nemen in de vijver.
Daar heb ik hem nu uiteindelijk ook in gekieperd. Want ook een slang mag er zijn.
Van mij wel tenminste.

foto's.

Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in ons nieuwe huis en nog wat meer foto's willen zien, heb ik een link naar mijn picasa foto album die op het wereldwijde net staat.

Schande.

Ik vind het schandalig dat als je niet minder dan 3 katten bij huis hebt lopen, je toch nog zelf moet zorgen dat de muizen opgeruimd worden door middel van een muizenval.

Nu moet ik wel te voordele van de katten zeggen dat ze niet in huis mogen komen. Dus de muis die zo slim is om binnen te komen loopt geen enkel risico opgevreten te worden door die katten.

Maar toch, ik vind dat ze de hele omgeving muisvrij behoren te houden. En ze krijgen voorlopig ook geen kattenbrokken meer, die volgevreten vadsige luiaards.

Zo, dat is er uit.

Regen.

He, he, eindelijk weer eens een buitje. Er viel vannacht maar liefst 6 mm regen en dat is al heel wat.
De laatste regenbui van betekenis viel op 1 augustus met 16 millimeter. Verder tussendoor maar enkele drupjes.
Het werd ook wel weer tijd, want de weilanden zijn kurkdroog en er is bijna geen gras meer voor de geiten. Dat wordt bijvoeren.

Ik zag dat het gras op la Tamaris er zeker niet beter aan toe is dus dat wordt hooi kopen of het gras moet nu snel weer gaan groeien. Ik hoop het laatste.

Wat een problemen allemaal.

Anka.

Zelfbouw.

Zoals jullie kunnen weten hebben we besloten dat ik voorafgaande aan de verhuizing een beetje aan huisvlijt zal gaan doen.

De venterluiken waren al klaar en nu ben ik druk bezig om de keukenkastjes voor onder het aanrecht zelf in elkaar te timmeren.

Ik bedoel natuurlijk dat ik ze aan het maken ben, in elkaar timmeren doe ik later met de bestaande lelijke en gammele kastjes die vervangen moeten worden.

Ik zag bij een aanrechtboer hier in Saverdun enkele voorbeelden van keukenkasten. Er was er eentje bij die in elkaar gespijkerd was van ruw hout. Toen bedacht ik me dat ik zoiets ook zelf wel zou kunnen maken, maar dan ook nog beter.

Zoals je op de foto kunt zien vorderen de werkzaamheden al aardig. En dit is de tweede al. Ik ben niet ontevreden tot nu toe.
Er gaat wel gruwelijk veel vrije tijd in zitten. Als ik al die uren zou moeten doorberekenen als auto-entrepreneur dan werd het alsnog erg duur.
Maar voor me zelf doe ik dat gratis.

Rust roest.

Lig je net lekker op je uitruststoel van je welverdiende rust te genieten, komt er zo’n onverlaat die net doet of ze je heel erg aardig vindt.
Daar ben je klaar mee.

Ik heb het geluk dat ze nog niet op de hangmat kan springen, dus mijn schoonheidsslaapje is nog steeds ongestoord.

De oogst is rijp.

Waren het gisteren de tomaten, vandaag staan de schijnwerpers op de meloenen.

De eerste is vandaag geplukt. Hoe hij smaakt moeten we nog afwachten, dat gaan we zo uitproberen.
Maar we zullen ons er niet in tegen eten want zoveel meloenen vallen er niet te oogsten. Een stuk of 5 geloof ik.