Deze week kreeg Anka bezoek.
Doerac, een australische herder van Ruud en Ena kwam kennis maken. En dat ging erg goed, Anka en Doerac waren bereid elkaar te accepteren zoals ze waren. Ze gingen zelfs ravotten.
Dat ging zaterdag op de hondenclub wel anders. Aan het eind van het uurtje les mogen alle honden vrij rondlopen op het hondentrainingsveld. De bedoeling is dat ze dan “socialiseren”, dat ze dus samen spelen en rennen.
Dan moet je toch geen Anka heten. Zij blijft het liefst tussen de benen van de baas zitten en als dat niet mag zoekt ze langs het gaas wel een toeschouwer uit die zich met haar wil bemoeien. Dat geraas en geren van die andere, meest grotere honden, is niks voor haar. Daar wordt ze maar bang van.
Wat dat betreft is ze net als haar baas, die houdt ook niet zo van grote groepen druktemakers.
En vannacht heb ik haar voor de verandering eens niet opgesloten in haar hok. Iedere morgen tussen 7 en half acht begon ze lawaai te schoppen, dan wilde ze er uit gelaten worden. En dat vinden wij te vroeg.
Dus deze nacht heeft ze in haar mand onder de veranda liggen slapen. En we hebben haar niet gehoord.
Dus dat opsluiten is ook voorbij, deze hond blijft 's nachts rustig bij huis.
Wel zo makkelijk.
