Ik liep, zoals de laatste tijd wel vaker, weer eens bij de mr Bricolage rond om enige noodzakelijk bouwkundige dingen te kopen. Ineens hoor ik achter me een aarzelende en vragende vrouwenstem zeggen “monsieur Chicane?” en nog eens “monsieur Chicane?”. Wie kent mijn kont in frankrijk zegt een goede vriendin wel eens, maar dat dacht ik toen ook.
Ik keek om me heen waar de stem vandaan kwam en zag ineens een buurvrouw, die op de heuvel voor ons woont, achter me staan.
“Ja”, zei ze, “ik wist het niet zeker of jij het echt was”. Ze vond dat ik veranderd was, een andere baard en geen hoed op waarmee ze me wel eens ziet. Dus had ze maar eens zachtjes geprobeerd mij aandacht te trekken.
Eigenlijk was ze nieuwsgierig hoe het ging met onze huizen aan-en verkoop. Daar wordt natuurlijk wel over geluld in de buurt al horen we daar niks over. Maar zij besloot om het me rechtstreeks te vragen en gelijk heeft ze.
Ik vroeg haar of ze le Tamaris wel kende van binnen. “Dat zou ik denken” zei ze.
Want toen kwam de aap uit de mouw waarom ze nieuwsgierig was. Ze vertelde dat zij en haar toenmalige echtgenoot dat huis gebouwd hadden. Ze had daar gewoond tot haar scheiding, waarna ze bij onze huidige buurman ingetrokken was.
Ze gaf ons groot gelijk want het is daar prachtig wonen, vond ze
En dan kom je ook eindelijk eens achter de familieverhoudingen. Zij blijkt een zuster te zijn van de vroegere burgemeester, die weer de schoonvader is van de huidige burgemeester.
Maar de verhouding met haar broer was niet meer je van het, en dat al meer dan 30 jaar. Na een erfenis onenigheid hebben ze elkaar nooit meer vriendelijk aangekeken en de helft van de neven en nichten waren solidair met pa.
Toen we weer verder gingen met onze eigen beslommeringen waren we allebei weer wat wijzer geworden.
