Vandaag zijn we weer eens naar de bank geweest om het geldleencontract te tekenen. We hebben gisteren hun aanbieding ontvangen en om de snelheid er een beetje in te houden hebben we meteen een afspraak gemaakt.
We hebben heel veel parafen gezet en het contract ondertekend.
Zo dat is dan geregeld.
Ja, dat dacht je. Nu gaat er nog een bedenktijd in van 11 dagen voor het geval dat we ons eens overrompeld mochten voelen door de “snelheid” waar alles mee geregeld is.
We mochten het contract weer mee naar huis nemen en moeten dat op z’n vroegst de 27e weer op post doen, samen met de enveloppe waar we het gisteren in ontvangen hebben en waar de datumstempel van het postkantoor op staat.
Niet zelf naar de bank brengen, maar echt op de post doen want er moet weer een datumstempel op de enveloppe staan. Ze trekken, als alles weer bij de bank per post binnenkomt, die beide datums van elkaar af en dan kunnen ze precies uitrekenen of we er 11 dagen over nagedacht hebben. Slim he?
En dan geldt niet de datum van die poststempel maar natuurlijk één dag later want die postbode brengt die brief ook pas de volgende dag. We moeten wel precies blijven.
En dan duurt het nog een paar dagen voor het geld bij de notaris op de bankrekening staat.
Al met al wordt het deze maand niets meer met de overdracht van le Tamaris.
Kijk, we zijn gek op Frankrijk en de Fransen maar hun banksysteem is iets uit het jaar nul. Ambtenaren van het meest bureaucratische ministerie in Nederland zullen jaloers zijn op deze manier van werken.
Geen wonder dat het land naar de bliksem gaat.
Neem nu het gestoei over de pensioengerechtigde leeftijd.
In Nederland moppert men een beetje dat het opgetrokken wordt naar 67 jaar.
Hier gooit men de beuk er in en legt men het land plat door stakingen omdat die leeftijd opgeschroefd dreigt te worden naar 62 jaar.
Dit laatste heeft natuurlijk niks met onze hartstikke dure lening te maken maar ik moest het even kwijt.
