Bofhond.

Ik had een lekkernijtje gekocht voor vanavond: visachtige stokjes met krabsmaak. Dit i.p.v. oliebollen, die hebben we hier nog nooit gemaakt.
Maar helaas, het enige juiste woord dat ik er voor kan vinden is: bah vies en dus vaart Anka er wel bij.
Na heel erg voorzichtig proeven wil zij dat spul desnoods wel opeten. Wel met héél lange tanden.
Maar toen de smaak eenmaal tot haar was doorgedrongen ging de tweede en ook de derde er smaakvol in.

En ik moet wat anders bedenken voor vanavond. Op een houtje bijten bijvoorbeeld.

Kabouter.

Wat moet je doen tijdens deze min of meer donkere dagen rond de kerst? Veel nuttigs is er niet te verrichten in deze tijd van het jaar.
Nu hoeft dat natuurlijk ook niet, het meeste nuttigs heb ik in de loop van de tijd al wel gedaan. Al wat rest zijn leuke dingen.

Daarom neem ik de houtbeitels en de klophamer maar weer eens ter hand en ga een beeld maken.
En wat voor beeld!

Diny kwam met het verzoek om een kabouterbeeld voor in de tuin. Burgerlijk en zeer achterhaald volgens velen, maar dat geeft niet.
Er schijnen ook hier echt kabouters te bestaan (een zuidfranse ondersoort met alpinopet),  maar die blijven niet rustig zitten om zich te laten bekijken. Daarom dit standbeeld.

Licht en warm.

Na het ongemak van gisteren heeft het weer zich vandaag van de goede kant laten zien. Het was gewoon weer een warme decemberdag zoals het hoort.
De ligstoelen staan weer klaar en er kan dus uitgebreid gerust worden, lekker in de zon.

En je zou al haast zeggen dat het alweer iets langer licht is, de zon verdween vandaag om klokslag 8 minuten over 5 in de namiddag achter de bergen.
Van ons uit gezien dan.

Kerst in zuid frankrijk.

Op een niet bestaande tweede kerstdag sta ik daar helemaal alleen (natuurlijk wel met hond) in een kaal bos, waar het stormachtig is en koud en nat en waar de takken je om de oren waaien, een foto van mezelf te maken.
Hoe eenzaam en verlaten wil je het hebben? 

Zo zie je maar weer dat het hier ook niet altijd zonnig en warm is. Het lijkt wel herfst, ook al is het winter.
Snel naar huis waar Diny bij de warme kachel wacht met een lekkere kop warme chocolademelk.

Stilte.

Stilte voor de storm? Een weerbericht vertelde ons dat het ook hier vandaag behoorlijk zou gaan stormen, net als in grote delen van la douce france.
Een ander weerbericht vertelde daarentegen dat het hier rustig zou blijven.

Gelukkig is het tot nu toe kalm gebleven. Het is echter niet zo'n mooi weer als de foto doet vermoeden want die is eergisteren gemaakt. Lekker buiten zitten is er even niet meer bij.

En nu wachten we af wat de kerst ons zal brengen, behalve natuurlijk vrede en zaligheid.
De supermarkt waar ik op bevel herstel op verzoek van Diny vanmorgen naar toe ging  om op de valreep nog een paar inkopen te doen, puilde uit. Heel Saverdun en omstreken deed op het laatste nippertje de kerstinkopen voor hun repas de Noël.
Maar ik had daar weinig last van want de meesten stonden in de rij bij de vishoek te wachten op hun porties mosselen, garnalen, huitres en ander stinkspul. Nou, ze doen hun best maar, wij doen niet mee. Al was het alleen maar omdat ik een hekel heb aan in de rij staan.

En weet je wat zo prettig is aan het wonen in Frankrijk? Nou, onder andere dat ze hier gewoon simpel maar één kerstdag hebben. Dat vinden ze genoeg voor het vieren van een verjaardag. En dat is het natuurlijk ook.

Kerst.

Uiteraard wensen wij, vanuit het voor velen verre en voor ons warme  zuidfrankrijk, jullie allemaal goede kerstdagen toe.

Wijn

Ik ben steeds maar weer op zoek naar de lekkerste rode wijn van Frankrijk. De keuze is groot, Bordeauxwijn, Corbiêres, Fronton, uit alle windstreken zijn er wijnen te koop. Te veel om op te noemen.

Deze keer heb ik maar weer eens een wijn uit de Ariége aangeschaft, die is vaak ook goed te drinken.

Wij Nederlanders drinken vaak een rode wijn 's avonds voor de gezelligheid, maar de Fransman drinkt dit bijna uitsluitend bij de maaltijd. En dan zijn de meeste wijnen wel te drinken. 

Maar een wijn om zo te drinken moet je echt zoeken. Dat is een dagtaak.

Stokken.

Tja, wat zullen we nu nog eens gaan doen, de hele dag achter de geraniums zitten is ook niet alles. Hoewel, die paar geraniums die we hebben staan nog buiten, dus met mooi weer is dat niet heel erg.

Dus heb ik toch maar weer eens mijn oude handwerk opgepakt en ben weer aan het houtbewerken geslagen. Eerst voor de aardigheid maar eens een versierde wandelstok gemaakt. Als je ouwer wordt kan die goed van pas komen.

En daarna heb ik in het bos een stevige hazelaarstak afgezaagd welke ik wil transformeren in een rijkelijk versierde pelgrimsstaf. Niet dat ik ooit van plan ben om een pelgrimstocht te gaan maken. Maar het is gewoon leuk om te doen.

Bloot.

We hebben in Esplas de komende zomer geen schaduw meer, dat wordt afzien voor de bewoners. De mooie platanen met hun loverrijke kruinen zijn drastisch gekortwiekt.
Met enige regelmaat worden die bomen gesnoeid, misschien omdat ze anders te topzwaar worden. Ik weet eigenlijk niet waarom. Het duurt weer enkele jaren voor er weer behoorlijke takken aan zitten.

Voor de gasten

Onder de kersenboom is het 's zomers goed toeven.

Alleen is het jammer dat de grond zo schuin afloopt zodat je er geen stoel kunt neerzetten.
Daar poog ik nu wat aan te doen. Ik ben bezig om achter die boom een vlak stukje te maken wat weer met gras ingezaaid gaat worden.
Zodat er fijne rustplek ontstaat voor de vermoeide gasten die bij ons weer op krachten hopen te komen.

Europa.

Vandaag hebben wij ons bij de gemeente den Haag aangemeld voor de verkiezingen van het Europese parlement. Dat moet als je ook wilt stemmen terwijl je in het buitenland woont. En dat is simpel te doen via internet en E-mail.
Omdat ze ons al wel kennen in den Haag kregen we nu al een mailtje waarin we werden aangespoord om die aanmelding tijdig te regelen.
Dat we in het buitenland wonen is vanuit Nederlands oogpunt wel waar, maar of we ook mee doen aan die verkiezingen is nog lang niet zeker. Maar als je niet aangemeld bent weet je zeker dat je niet mag mee doen.

Of we ter zijner tijd werkelijk gaan stemmen is afhankelijk van de kandidaten en hun al dan niet geloofwaardige verhaal. Nu hebben we er nog geen zicht op.
Ik ben voor de Europese unie, maar het moet wel anders dan het nu gaat. En dat wil ik geregeld zien.

TNT weg er mee.

TNT, zegt die naam jullie iets? Voor mij staat die naam voor de meest achterlijke organisatie die er in de wereld bestaat.
Ik heb bij een online bedrijf een dek voor de camper besteld. Bij gebrek aan een fatsoenlijke garage kreeg ik medelijden met de camper die de hele winter open en bloot buiten moet staan. Vooral omdat hij dan in het voorjaar zo ontzettend smerig is op het dak.
Ik liet dat dek bij de bestelling thuis bezorgen. Dat kost wel 5 euro meer, maar dan hoef ik er niet achteraan te sjouwen. Makkelijk toch?

Wat schetst mijn verbazing en vooral verontwaardiging toen ik op het volgsysteem te lezen kreeg dat de colli vanmorgen was afgeleverd bij een centraal depot in Saverdun.
Bij het ophalen kreeg ik te horen dat tnt (hoofdletters is te goed voor dat k.bedrijf) dat altijd doet als ze het adres niet kunnen vinden. Ze hebben niet eens een poging gedaan!
Ik weet uit ervaring dat dit van de chauffeur afhangt. Er zijn een paar ontzettende stomkoppen bij.
Hierna heb ik meteen een E-mail gestuurd om die 5 euro verzendkosten terug te vorderen, want ik noem dit oplichting.
Ik ben benieuwd.

En denk je dat dit alles is?
Toen ik bij onze Franse Rabobank in de pinautomaat even mijn bankpasje uitprobeerde omdat ik het al een paar keer niet had kunnen gebruiken, gaf de automaat te kennen dat ik het pasje niet terug zou krijgen. Neem maar contact op met de bank, was de ijskoude mededeling. Wat nu weer?

Oh ja, nog één keer: tnt WEG ERMEE!

Zagen.

Wat een mooi weer om buiten klusjes te doen. Ook Diny hield het binnen niet langer uit.
Er ligt nog steeds een stapel snoeihout te wachten tot iemand dat aan mootjes zaagt. Dat heeft ze dus aangepakt. Dit onder het goedkeurend toezichthoudend oog van een zich in de zon koesterende hondebeest.

Al zagend ontdekte ze een tak waar een heel mooi motief uit te voorschijn kwam. In plaats dat ze vlinders in de buik had, ontdekte ze vlinders in het brandhout.

Ik heb voor haar een paar mooie schijfjes afgezaagd en gladgeschuurd.
Hoe mooi kan het zijn.

Zomaar een woensdag.

Wat moet je doen als het weer eens zo'n prachtig mooi weer is? In de tuin is niet veel nuttigs meer te doen. Binnenzitten is geen optie.
Dan maar de laarzen aangetrokken, pet op gezet en  de wandelstok gepakt. De hond hoeft niet geroepen te worden want die loopt al vooruit. Er is niets fijner voor een hond als door de velden struinen.

We hebben voor de aardigheid ons eigen bos maar eens geïnspecteerd, er moet toch binnenkort wel weer het nodige brandhout worden gezaagd. Alle bomen staan er nog.

Op de terugweg zag ik toevallig en tot mijn grote vreugde de man die ik al een poos in gedachten had: de installateur die 3 jaar geleden de verwarmingsketel heeft geplaatst. Die ketel mag wel eens een keer schoongemaakt worden. En hoewel ik in mijn werkzame leven duizenden ketels heb schoongemaakt en vooral heb laten schoonmaken, waag ik me niet meer aan deze nieuwerwetse exemplaren.
Hij beloofde dat hij dat binnenkort zou regelen en stelde mij gerust door te zeggen dat het niet zo'n groot werk is.

Fijn om te weten.

Oranje boven.

Gisteren was het een dag van diepe rouw in Frankrijk, men herinnert zich maar al te goed dat 200 jaar geleden ene Willem in Scheveningen aan land kwam. Exit Napoleon.
De huidige Willem hoeft zich hier voorlopig niet te laten zien. Ook al noemt hij zich ook nog Alexander.

Vandaag ging het buiten te keer alsof het nog steeds oorlog was. De geweerschoten daverden door het dal.
Of het één met het ander te maken had weet ik niet. Het is natuurlijk wel toevallig dat wij, Nederlanders, hier wonen. We zijn het veilige huis niet uit gegaan.

Lucht.

Wat zou dit nu weer zijn, het lijkt wel de plaatselijke vulkaan die is uitgebarsten.

In werkelijkheid is het een wolkenband die verlicht wordt door de ondergaande zon aan het eind van een prachtige zonnige dag. Zo zonnig dat we zelfs weer even buiten hebben gezeten om van dat zonnetje te genieten.

Ik hou wel van die nachtelijke nachtvorstjes, want dan hebben we daarna haast altijd mooi weer. En dat mag wel na die vreselijk natte novembermaand.
Het was de op één na natste november sinds 2005 toen ik ben begonnen met meten. De natste november was in 2007 met 220 mm regen.
Deze maand leverde tot nu toe 182 mm op. Alles is dan ook zeiknat.

Herfst.

Herfst, herfst, wat heb je te koop
duizend kilo bladeren op een hoop.

Dat liedje heb ik overgehouden van de kleuterschool. Nee, niet mijn kleuterschool want ik heb nooit het genoegen gehad daar te mogen studeren. Ik mocht me tot mijn zesde jaar thuis vervelen. Nee dat is niet
waar, ik geloof dat ik me uitstekend vermaakt heb in die tijd. Onder andere door met buurman Bertus naar landbouw te gaan om meel te halen.

Nee, dat komt van kleuterschool waar Marcel ooit mocht verblijven. Of hij het nog kent weet ik niet, ik wel dus.

Maar dat liedje komt ieder najaar weer bij mij boven als ik de afgevallen bladeren bij elkaar hark om in de composthoop te deponeren.
En dat met een aangenaam zonnetje na een koude nacht met nachtvorst. Maar ik kan wel aan de gang blijven want nog lang niet alle bladeren zijn van de bomen af gewaaid.

beaujolais primeur.

Gisteren mochten we de allernieuwste wijn weer proeven, de wijn die gemaakt is van de druivenoogst van dit jaar. Nou en dat beloofd wat!
Niet heus natuurlijk want meestal is het een azijnachtige vloeistof.

Maar evengoed gaan we er naar toe want het is ook goed voor de plaatselijke sociale contacten. Zo zie je malkander nog weer eens.
En daarbij, er wordt een gratis maaltijd aangeboden door het comité de fête. Een eenvoudige doch voedzame maaltijd bestaande uit sla, vlees, brood, gepofte kastanjes, kaas als dessert en koffie na.

Dat vlees was niet zo maar een beetje vlees maar het was vreselijk veel vlees. Niet echt een maaltijd voor de planteneters onder ons.
We hebben met z'n allen bijna twee hele, door de jachtclub van st Martin d'Oydes geschoten en geslachte, wilde zwijnen opgegeten.

Hiervoor kregen de ook aanwezige leden van die jachtclub dan ook uitbundig lof toegezwaaid door onze heer burgemeester.
Ook vernamen we dat de feestcommissie een nieuwe voorzitter heeft, een man die volgens ons over een poosje vast en zeker ook het burgemeestersambt van Esplas zal ambiëren.Sinds hij met zijn gezin in Esplas woont heeft hij zich op alle fronten erg actief getoond.
Kijk, zulke mensen moeten we hebben!

Sneeuw.

Kennen jullie deze foto? Een foto op het blog van 16 november en ook van vorig jaar.
Maar ik had hem ook vanmorgen kunnen maken als ik dat gewild had want er lag, toen we wakker werden, net zo veel sneeuw als toen.
Zuinig als ik ben maak ik maar geen nieuwe foto. Het was er trouwens ook te koud voor.

En gelukkig smelt de sneeuw snel weg.
Dat is maar goed ook want vanavond moeten we weer door weer en wind naar het feestgebouw om de nieuwe beaujolais primeur te proeven en om een maaltijd te eten.

Kipjes.

Weten jullie nog dat maanden geleden de hond van de buurman een paar kippen heeft doodgebeten? Ja, toch?
Toen zei die buurman al dat hij voor een paar nieuwe kippen zou zorgen. Ik zei nog van: dat hoeft niet, ik heb kippen genoeg en had gedacht dat hij daar al lang blij mee zou zijn.

Maar gisteravond kwam in de stromende regen die buurman aanzetten met een kratje waar 2 kippen in zaten. "Oh merde, hij doet het ook nog" was mijn eerste gedachte. En de tweede gedachte was dat ik dus ook nog in het pikkedonker en in de stromende regen die kippen in een leegstaand hok moest stoppen.
Want als je nieuwe kippen bij een bestaande groep kippen zet, krijg je de grootste heibel in het hoenderhok. Dan kun er er net zo goed een knuppel ingooien, het effect is hetzelfde.

Hij was er speciaal voor naar Samatan gereden, een dorp in de Gers, bekend om zijn grote pluimveemarkt die daar elke maandag gehouden wordt.
En het moet gezegd, het zijn een paar mooie rustige kipjes, hopelijk leggen ze beter dan het stelletje opvreters dat er nu loopt. Want we zitten al vele weken zonder eieren.

Winter.

Kijk, zo veel sneeuw als op deze foto van vorig jaar februari ligt er gelukkig nog niet.
Maar de bergen in de verte zijn vannacht al weer behoorlijk wit gesneeuwd. En dat is mooi om te zien als de zon er op schijnt en dat doet het niet.

Dus zoals het nu is vinden we er niks aan; koud en nat. Deze maand is nu al de natste maand van het jaar, op januari na.

Klussen.

Wat kan een mens zich weer druk maken.
Ik mag voor een bevriende dame een complete douche renoveren en tussendoor vind ik dan ook nog tijd om een handig draagding te maken om brandhout mee te halen.

Je zou toch zeggen dat een gepensioneerde recht op rust heeft.

Een sterke band.

Een sterke band met de weg, dat is noodzakelijk. En daarom had ik besloten om 4 nieuwe banden onder de camper te laten zetten. De voorbanden waren alweer versleten en de achterbanden waren licht beschadigd aan de zijkant.

Maar waar koop je die dingen tegenwoordig?
Mijn grote vriend Peet zette mij op het spoor van kopen op het internet en laten monteren door een bedrijf die banden monteert die je op het internet koopt. En er zijn veel ondernemingen die je online banden willen laten kopen, allemaal merkbanden. En volgens Peet (ik heb het niet gecontroleerd maar ik geloof hem op zijn woord) een stuk voordeliger als bij de garagebedrijven.

Het bestellen was een fluitje van een cent, dat gaat wel makkelijk. En je kunt de bestelling volgen op je computer. Even dreigde het mis te gaan toen ik zag dat de bestelling op weg was naar Brive, een stad hier 300 kilometer vandaan, maar dat was klaarblijkelijk een foute registratie want een paar uur later lagen de banden op de juiste plaats van bestemming.

De montage ging ook gesmeerd, een enthousiaste jongeling die niets anders deed dan online bestelde banden en remschijven monteren, had dat in een oogwenk voor elkaar. Uitgebalanceerd en al.

Nu kunnen we weer veilig op pad. Aan de band met de weg zal het niet liggen.

Kaas

De kaas van het brood laten eten, ken je die opmerking?

Ik laat me absoluut niet de kaas van het brood eten, als het even kan. Maar de kaas van de muizenval laten eten, ja dat is een andere zaak.

Die muisjes zijn zo oerend voorzichtig dat ze kaas kunnen eten zonder dat de val dichtklapt.

Maar ik geef het niet op, ik zal ze krijgen!

Kaalslag.

Tot mijn verbazing en ontsteltenis zag ik net voor Esplas verkeerslichten staan. Ik schrok; het zal toch niet zo zijn dat we ons hier ook al aan verkeersregels moeten houden?

Toch maar doorrijdend zag ik dat de weg geblokkeerd was door mannen met grote machines die hele grote platanen aan het omzagen waren.
En ook daar schrok ik weer van, want het zijn ontzettend mooie bomen die de weg omzomen, zoals dat zo mooi heet. Maar ik zag ook dat de stammen die al omgezaagd waren, van binnen grotendeels verrot waren en dus een gevaar zouden vormen voor de passanten. Ook voor mij dus en dan veranderd de zaak toch wel enigszins.

Dit is één van de grote franse problemen, er staan miljoenen platanen langs de toegangswegen naar de franse dorpen en er heerst een platanenziekte. En dat gaat niet samen.

Kalender

Toussaint is weer voorbij en de eersten die we daarna zien verschijnen zijn de pompiers, de franse brandweerlieden.
Twee man sterk komen ze het erf oplopen, het woedende geblaf van Anka trotserend. En nee, ze komen niets blussen gelukkig, ze komen de jaarlijkse kalender verkopen. De inkomsten worden besteed aan een gezellige avond voor die brandweerlieden, geloof ik.
De hoogte van de aanschafprijs mogen we zelf bepalen, het is maar wat de gek er voor geeft.
Nu doneren we altijd 20 euro, uit dankbaarheid dat we ze nog maar een keer nodig gehad hebben. Een scheef oog op de lijst waar ze de donaties op noteren leert mij dat de giften varieren tussen de 5 en de 20 euro.
Vandaar dat ze zo intens dankbaar zijn.
En die kalender? Die kalender gooien we altijd meteen weg want die heeft een ongelukkig formaat, daar hebben we niks aan.

Allerheiligen.

1 November is het chrysantendag. Al wekenlang zijn er overal bij bloemisten en bouwmarkten chrysanten te koop. En gouden handel lijkt me.
En al die chrysanten komen op het kerkhof te staan om de overledenen te herdenken.
Dat is mooi natuurlijk.

Maar als je net als wij zonder kalender leeft, ga je soms de mist in. Ik dacht vanmiddag boodschappen te doen, maar onderweg zag ik al abnormale zaken: ik zag de buurman joggen op vrijdagmiddag, bij ons voormalige huis stonden beide auto's geparkeerd en bij het station stonden erg weinig auto's. Dit alles gaf me al enigszins te denken, maar de zekerheid kwam pas toen ik zag dat de supermarkt gesloten was. Eindelijk drong het tot me door dat ik een "vergefse lüppe" gedaan had. Alles is gesloten en iedereen is vrij.
Mooi is dat, de kerken lopen leeg maar de katholieke vrije dagen worden wel in stand gehouden!

En ik zit zo verlegen om remblokjes voor mijn fiets die een grote beurt krijgt.

Allerheiligen nog aan toe zeg.

Paardenspul.

Het grote evenement van vandaag was een bezoek aan het paardenspul van Fantilhou.
Sylvie wilde wel weer eens paardrijden en Diny had zich bedacht dat ze dat voor de eerste keer in haar leven ook wel eens wilde proberen.
En ze vond het nog leuk ook, ondanks dat die paarden zo ontzettend groot zijn. Ze was al snel de beste maatjes met haar merrie.

Ik mocht mee als cameraman om het evenement voor altijd op beeld vast te leggen. Ik hoefde niet op een paard, ik heb al eens eerder enkele lessen gehad en ik ken het nu wel.

Wie de escapades eens nader wil bekijken kan hier op klikken.

BambouLisa.

Vandaag zijn we weer eens op pad geweest om een rustige wandeling te maken door het altijd weer mooie bamboupark, hier niet ver vandaan.

En uiteraard hebben we, lekker warm in het oktoberzonnetje zittend,
ook weer genoten van de kookkunsten van restauranthoudster Lisa en haar moeder/collega Nicole.

Gelukkig zijn we deze keer niet verdwaald, zelfs niet in het spannende bamboudoolhof.

Plateau le Beille.

Wat wil je met zo'n stralend voorjaarsweer in oktober? Daar moet je van profiteren en als het kan in de bergen. En dat kan, want de bergen zijn hier dichtbij.
Vandaar dat we een wandeling gepland hadden op het beroemde plateau le Beille.
Om er te komen viel nog niet mee, het ritje dat normaal zo'n 1,5 uur duurt, nam nu bijna 3 uur in beslag wegens een ongeval op de
autoweg. Niet ons ongeval, gelukkig.

Maar boven op die grote heuvel was alles prima voor elkaar, het was
mooi zonnig weer en niet druk. We konden kiezen uit 2 wandelroutes, genummerd 1 en 2. Een lange route en een korte. Dat kan niet missen zou je zeggen, we nemen de korte.
Maar dan moet je dus wel blijven opletten, want als je een bijna onzichtbaar zijpad mist heb je nog een langere route als de eerder versmade lange route 1.
Het verkeerde pad liep totaal de verkeerde richting uit en daalde ook veel te snel.

Toen we eindelijk zo slim waren om toch maar om te draaien hadden we wel nog de grootste moeite om Diny te overtuigen dat het vermoedelijk en heel misschien toch wel echt nodig was omdat we anders beneden in het dal zouden uitkomen, heel erg ver van de camper vandaan. En daar had ze gelukkig ook weer geen zin in.
Want wie zou dan weer naar boven hebben moeten lopen om de camper op te halen?

Maar het is daar wel erg mooi en fijn om te wandelen daar hoog in de bergen, zeker met dit mooie weer.

Ter afsluiting hebben wij 's avonds genoten van een lekkere maaltijd in een nieuw restaurant in Saverdun. Ook niks mis mee.

Op de laatste foto zie een stel, normaal erg heldere en haarscherpe, mannen. Aan het einde van de maaltijd zagen ze er een beetje wazig uit, ik weet niet hoe dat kwam.

Evenement.

Al jarenlang vroegen we ons af wat er tijdens de "salon au chocolat in Saverdun" eigenlijk te doen zou zijn. Nooit kwamen we er toe om te gaan kijken. Tot gisteren, toen besloten we om onze nieuwsgierigheid te bevredigen.
En wat bleek? Het waren gewoon een heleboel standjes waar chocolade te koop was. En dus waren we er snel uitgekeken.
Dat weten we dan en we hoeven ons dat nooit meer af te vragen!

Vakantie.

Marcel en Sylvie hebben vakantie en die brengen ze hier bij ons door. En laat nu ook nog de temperatuur zo zijn dat we buiten kunnen zitten. Als je persé wilt, tenminste.

En wandelen met de honden kan altijd, natuurlijk

BambouLisa.

Mocht er onder de trouwe bloglezers iemand zijn die in deze crisistijden toch nog wel enige euro's wil investeren in een mooi project, dan kan ik aanraden om op deze link te klikken.

Brandhout vervolg.

Gelukkig hoef ik hier niet altijd alles alleen te doen.
Diny ontfermd zich over het aan stukken zagen van de dunnere takken.

De kippen staan in slagorde klaar om, zodra ze de kans zien, aan te vallen (op de mais die ik net gestrooid heb). Anka zorgt er voor dat alles ordelijk verloopt. Zo is iedereen op zijn/haar wijze nuttig bezig.

Brandhout.

De laatste dagen zijn er weer grootse dingen verricht.
De grote stapel brandhout die in de kippenwei lag, is met de kettingzaag aan brokken gezaagd en nu ben ik bezig die brokken te kloven met mijn splinternieuwe, geweldig werkende elektrische houtklover. En dan alles netjes onder dak opstapelen om het nog kletsnatte hout een paar jaartjes te laten drogen.

En het mooie is dat ik niet meer met een zware kloofbeitel hoef te zwaaien, dat spaart mijn schoudergewrichten.