Bollenbakker.

Vroegere jaren kregen we ons onmisbare jaarlijkse portie oliebollen altijd bij Janny Post op 1 januari. Maar helaas, ook zij is niet meer onder ons. Dus die goede gewoonte is ook voorbij.

Maar bollen moeten we hebben ! "Prima" zei Diny "als je maar weet dat ik dat niet ga doen".

Dus moet ik van arrremoede maar zelf aan de slag.
Ik weet het, het is geen gezicht dat ik zo achter het kookstel sta. Koken kan ik absoluut niet en dat moet ik vooral zo houden.
Maar een paar oliebollen bakken moet zelfs mij toch wel lukken. En dat klopt, ze zien er goed uit en zijn ook nog lekker.
Dus onze oudejaarsavond kan komen. Wij zijn er klaar voor.

Ome Loeks met kerst.

Ook al is hij nog niet helemaal af, Ome Loeks wenst, net als ik, iedereen fijne kerstdagen toe en ook nog een gelukkig nieuwjaar.

Meer weten over ome Loeks? Zie ook het blog "beeldenstorm"

Smogwaarschuwing.

In Parijs mag het dan bar en boos zijn met de luchtvervuiling, Hier is het ook niet altijd koek en ei wat dat betreft.

Zoals vandaag bijvoorbeeld wanneer, zo ver het oog reikt, het hele dal vol met rook hangt. De boeren zijn overal druk bezig om de randen van hun landerijen schoon te branden (het zogenaamde ecobuage) en doordat er wegens windstilte geen enkele trek in de lucht zit, blijft die rook laag in het dal hangen. Je zal er maar in zitten, dat lijkt me niet erg gezond.
Dat is voor mensen zoals wij, die veilig hoog op een heuvel boven alles verheven wonen, dan weer niet zo heel erg storend.

Maar nu tegen de avond, is alles weer voorbij, een koude miezerige regen spoelt alles wel weer schoon.

Sprookjesachtig mooi.

Nu we toch zo in de kerstsfeer geraken doe ik er nog een schepje boven op. 

Als hier om 5 uur eindelijk de zon achter de bergen is verdwenen en het tijd wordt om naar binnen te verkassen en de kachel aan te steken, is het ook de hoogste tijd om buiten de kerstlichtjes aan te steken om licht in de invallende duisternis te brengen.

De voorkant van ons huis is zo ontzettend sfeervol verlicht. Alleen jammer dat niemand anders dat kan zien. Wij wel natuurlijk!

Kerstmannetje. (sorry, winterfeestmannetje)

Tijdens deze donkere dagen voor kerst maak je soms de raarste dingen mee. Oh ja? Ja zeker, lees maar verder:

Er staat namelijk plotseling een heel vreemd uitgedost figuur bij ons voor de deur. Behangen met slingers, met steeds uitwaaiende kaarsen in de handen en met een papieren klokvormig iets aan de vinger bungelend. Je moet er maar op komen!

Een kerstman kun je het niet noemen, een kerstkindje zeker niet. Zou het soms één van die drie wijzen uit het oosten zijn die te vroeg, al ster volgend, bij ons in Esplas is aangekomen?

Dan is hij wel behoorlijk aan het verkeerde adres, het enige wat hier soms geboren wordt zijn jonge kuikens. En die gaan de wereld niet redden. 

Maar als hij voldoende wierook, mirre ende goud bij zich heeft, is hij natuurlijk welkom. En dan is het wachten nog op de herdertjes en de zingende engeltjes.

Boompje dood.

In Frankrijk staat een huis
en naast dat huis daar staat een boom.
maar die boom die ging toen dood
en daarom werd de zaag er in gezet.

Het rijmt niet helemaal, maar het is wel waar. De boom was aan het afsterven, de schors viel er met grote plakken af. En dat is niet zo mooi, maar tegelijk ook wel een beetje mooi.
Het is mooi omdat die boom elk jaar weer een enorme rommel gaf en omdat brandhout altijd welkom is.
Het is niet mooi omdat die boom in de zomer een fijne schaduw gaf als ik voor mijn werkplaatsje bezig was.

Maar ja, dood is dood. Het verbaast me  nog dat hij het zo lang heeft volgehouden want hij staat helemaal in de beton gegoten.

Half om half.

Is het nou louter pech of boffen we toch ook wel een beetje?

De verwarmingsketel is nog steeds niet gerepareerd, er zijn onderdelen besteld die niet op tijd zijn afgeleverd. Dus wordt dat niet eerder dan maandag. Dikke pech, toch?
Maar daar staat weer tegenover dat we die verwarming ook niet echt missen ondanks het beetje nachtvorst die er wel is.

Overdag is het stralend weer en we maken de houtkachel pas om een uur of 5 aan. Tot die tijd kunnen we buiten in de zon genieten van een wijntje en een boekje.
"Maar hoe douchen jullie dan" hoor ik jullie denken. Nou, als dat absoluut echt een keer nodig is kunnen we dat prima doen in de camper. Het is daar krap maar het gaat prima.

Laat ik het zo stellen: we hebben natuurlijk pech met die storing maar we boffen met het weer.
Zo lijkt het net of ik niet altijd zit te mopperen!

Eind goed......

Hij staat weer te glimmen in de ondergaande zon, die camper van ons.
We waren hem een paar dagen kwijt en het kostte een paar centen, maar dan heb je ook wel weer wat. Tenminste, de eerste indruk is goed want het koppelingspedaal voelt na vervanging van de onderste cilinder weer aan als van ouds.
En tevens is een milieumetertje van de uitlaat vervangen die een oranje lampje op het dashboard deed branden en heeft hij ook nog een grote beurt gehad. We kunnen er weer tegen.

En die garage houden we er in: een correcte behandeling, een duidelijke prijsopgave en vriendelijk doch deskundig personeel. Dat kom ik wel eens anders tegen.

Maar om toch in  mineur te eindigen: vanmorgen viel de verwarmingsketel in storing. Kortsluiting !
De inderhaast opgeroepen verwarmingsboer, die er toch al binnen een paar uur was, denkt dat het aan de electronica ligt. Ik ga voor de circulatiepomp als oorzaak. Maar ik ben dan ook al vele jaren uit het vak.We zullen morgen zien wie er gelijk krijgt.
Morgen? Ja morgen, als alles mee zit. Onderdelen moeten besteld worden en als alles goed gaat (si tout va bien) worden die binnen 24 uur geleverd.
Gelukkig is het niet al te koud en hebben we een prima houtkachel.

Naweeën.

Het was me wel wat, die tocht naar NL. Nee, een begrafenis is nooit leuk maar daar gaat het hier even niet om.

Zoals bekend mag worden geacht, zijn we heel voorzichtig weer naar Fr. gereden wegens een defect aan de koppeling. Gisteren hebben we de camper voor reparatie naar een garage gebracht, een splinternieuwe “geen merk” garage in Lezat met een voldoende hoge ingang en enkele bruggen waar een camper op past. Dat heeft niet iedere garage.

En nee, ik hoefde geen twee weken te wachten voor ik aan de beurt was. Terwijl het me, nu we thuis zijn, niet zoveel meer uitmaakt.

Hopelijk is hij morgen weer klaar. En zal ik weten hoe duur dat geintje uitvalt. Een richtprijs heeft hij mij al wel gegeven en daar werd ik niet bijster vrolijk van.

En de andere nawee was een gebroken kies die ik opgelopen heb, welke gelukkig geen pijn deed. Daar mocht ik vandaag mee naar de tandenboer die een pansement , een “pleister” ofwel een noodvulling aangebracht heeft.

En ik kreeg de boodschap dat er onvermijdelijk een kroon op gezet moet worden als ik die kies wil behouden. Ik was al lang blij, want mijn grootste vrees was dat die kies er uit zou moeten en dan loop je daar met weer een gat in het gebit. Maar de bijbehorende wortelkanaalbehandeling is wat minder. Daar wordt ik niet bijster vrolijk van.

Het nieuwe jaar kan dus goed beginnen met een eerste afspraak op 2 januari.

Wat een gedoe.

Wat is een gedoe? Nou, even op en neer naar Nederland met een auto die het niet zo fijn doet, dat is een gedoe.

Het speelde al een poosje dat de koppeling niet goed werkte. Een garage had er al naar gekeken en diverse adviezen waren ingewonnen. Testritjes waren gemaakt en alles leek wel weer goed te gaan.

Maar het bleek dat de testritjes niet lang genoeg geweest waren.

Want vooral na een langere rit op de autoweg kwam het euvel in hevige mate te voorschijn. Bij het stoppen voor de peage bleek die koppeling helemaal niets meer te doen. Het pedaal ligt dan op de vloer en schakelen is er dan niet meer bij. Niet fijn! En dat gebeurde dus later nog diverse keren.

Met een beetje pompen en wild op dat pedaal trappen kwam er wel weer een beetje druk op zodat verder rijden weer mogelijk was. Het bleef allemaal een beetje werken als er maar voldoende geschakeld werd. Dat heet: druk op de ketel houden.

In Nederland heb ik enkele garages bezocht met de smeekbede om de storing te verhelpen. Eén garage was bereid om een poging te wagen en verwisselde de makkelijkst bereikbare koppelingscilinder. Misschien zou dat de oorzaak zijn. Helaas  was dat niet het geval en moest er verder gezocht worden. Maar daar had meneertje koekepeertje de komende weken geen tijd voor. Ook de andere garageboeren wilden me laten wachten tot na 1 december! Want oh oh, wat hadden ze het druk. Ik wilde helemaal niet wachten, ik wilde naar huis.

Goede raad is dus te duur en we hebben besloten om de terugreis toch maar te aanvaarden Kome wat komen moet.

Al autoweg vermijdend zijn we afgezakt naar het verre zuiden. Door onweer, wind en hevige regen rijdend heb ik de camper, al trappend op het koppelingspedaal, in drie dagen naar huis gebracht. Het voordeel van deze route via N-en D wegen was wel dat je door de mooiste streken van Fankrijk komt. 

En nu is de eer aan een Franse garagist om voor de oplossing te zorgen.

Rouwstand.

De korenmolen van de Slangenburg stond vorige week in rouwstand. De bovenste wiek is dan net even voorbij de hoogste stand gezet en de bovenkruier stond richting Goorstraat gedraaid.

En dat was omdat Wim Anneveldt was overleden. Hij was, behalve mijn zwager, een levenslange inwoner van genoemde buurtschap. 

Het was ook de reden dat we even heen en weer Nederland gereden zijn. Bij zo'n gebeurtenis wil je even bij de familie zijn, in dit geval bij Mieke, de zus van Diny en bij haar (klein)kinderen.

Een andere goede gewoonte is dat de rouwauto, met daarin het lichaam van de overledene, op weg naar het kerkhof even stil houdt voor het huis waar hij woonde. Ook de dragers, buurtgenoten, staan een moment stil met het gezicht naar het huis Dit als een laatste afscheid. 

Zo gaat dat als een Slangenburger is overleden. In deze Achterhoekse streken worden oude tradities nog volop in ere gehouden.

Sjapitoo

Al die jaren dat we in Esplas wonen hebben wij ons op de Esplasser feest- en hoogtijdagen moeten behelpen met een grote tent, welke door de Fransen "chapiteau" genoemd wordt.
En dat ging natuurlijk prima, maar het is altijd een hele klus om die, ooit door de Esplasserianen zelfgemaakte, tent netjes en stevig op te zetten. En dat moet dan een keer of drie per jaar.

Een hele tijd geleden merkte ik dat het gemeentebestuur snode plannen ontwikkelde om in plaats van die tent een permanente hal neer te zetten.
Vandaag tijdens de zondagmorgenwandeling zag ik dat de hiervoor benodigde graafwerkzaamheden waren gestart. Dus met een beetje goede voortgang zitten we tijdens het komende zomerfeest goed beschermd onder een stevig windbestendig dak.

Dat heet vooruitgang ! En dat moet er zijn !

Herfst.

Imposant, dat is hiervoor het juiste woord. En bijna angstaanjagend.

We keken deze middag een keer naar buiten en zagen een enorme torenhoge wolkenband onze kant op rollen. Als dat maar goed zou gaan! Ik heb zoiets nog nooit eerder gezien in mijn toch al een beetje lange leven.

Toen alle onheil ons bereikt had viel het gelukkig wel mee, als is wel alle zachte en droge lucht in één keer weggeblazen.
Nu zitten we binnen met de houtkachel flink opgestookt. Nu is het echt herfst!

Het scheppingsverhaal.

Er was eens een bos met bomen. Er was een korte felle storm. Er waren bomen omgewaaid.
Een man kwam met een kettingzaag om die bomen aan stukken te zagen en mee te nemen naar zijn huis om, als het nodig zou zijn, zijn huis te verwarmen met dat hout.

Een klein deel van die stukken hout wordt echter niet verbrand, maar wordt liefdevol en vlijtig bewerkt met kettingzaag en beitels en daaruit ontstaat langzamerhand iets moois. Dat is althans de bedoeling.

Op het bijgaande filmpje is te zien hoe op een regenachtige vrijdagmiddag dat moois beetje bij beetje gestalte krijgt.
Voor een beetje beter beeld: klik hier

Selfie?

Een blok eikenhout van een halve meter hoog. Daar moet ik als amateur beeldjesmaker toch iets moois van kunnen maken, zou ik zo zeggen.
Maar wat moet het dan worden?????  Ik heb nu eigenlijk nog geen idee.
Maar met een paar benen er onder, een paar armen er aan en een kop er op gaat het ooit vast wel ergens op lijken.
Een selfie misschien?

De tijd zal het leren !!!

Groot onderhoud.

Schilder, verver, knoeier en bederver.Des schilders hand bedekt des timmermans schand.

Deze twee oude gezegdes schoten door me heen toen ik bezig was om ons huisje weer wat mooier te maken. Het verfwerk van de boeiplank achter de dakgoot begon behoorlijk af te bladderen en moest nodig opgeknapt worden.
De makkelijkste manier was om de dakgoot met de gootbeugels los te schroeven en die plank er af te slopen (of beter gezegd: heel voorzichtig te verwijderen met behulp van een zware moker en een koevoet) waarna ik op mijn gemak, met beide benen stevig op de grond, de noodzakelijke schuur- en verfbewerkingen kon verrichten.

Ik vroeg me even af welk gezegde nu in dit geval van toepassing was en ben na lang mijmeren tot de conclusie gekomen dat ik niks te schaften heb met spreekwoorden uit het verre verleden en dat ik bezig was om op hoog niveau eerste klas werk te verrichten. Zo nu en dan kan ik wel een compliment gebruiken, al geef ik die dan zelf !

SCHNITZEL ABEND

Een  "All you can eat SCHNITZEL ABEND" wie wil daar  nu niet aan mee doen? Wij wel.

Dus togen wij weer eens naar café Vals om te genieten van heerlijke kalkoenschnitsels met patat. De zomer editie was ons goed bevallen, waardoor we alle vertrouwen hadden dat het nu ook wel goed zou komen. En terecht!

Hoewel, die "all you can eat" gedachte: wij hadden na één ronde ons buikje al vol. Dit tot teleurstelling van Peet, de interim kalkoenschnitsel-en patatbakspecialist. Hij had meer van ons verwacht!

Herfstkarwei.

Ja, het is me wat met die herfst: je blijft er over schrijven! 

Gisteren heb ik nog zitten opscheppen tegen mijn broer, die belangstellend belde om te horen hoe het met me ging, dat het me te warm was in de zon en dat ik de schaduw moest opzoeken voor dat ik verder kon praten met hem.

En vandaag was het brandhoutdag. Want een groot nadeel van de herfst is natuurlijk de daling van de temperatuur. Dit heeft me genoodzaakt om weer een voorraadje brandhout klaar te leggen bij de voordeur zodat we niet door nacht en ontij naar buiten hoeven als we de kachel moeten bij vullen.

Maar als ik aan mijn houtvoorraad zit te trekken moet er ook weer gezorgd worden voor aanvoer van vers hout uit het bos. Ik heb graag voldoende hout in voorraad voor een wintertje of twee.

In het bos liggen, zoals ik al eerder geschreven heb, een aantal omgewaaide bomen. Die vragen er om om opgeruimd en aan stukken gezaagd te worden, mede omdat ze ook een behoorlijk stuk van de aangrenzende landbouwgrond in beslag nemen. De dienstdoende boer moest er met een grote boog om heen ploegen.

Dus zijn we beiden te samen naar het bos getrokken om de nodige werkzaamheden te verrichten, ik heb een beetje rondgezwaaid met de kettingzaag en Diny deed haar best om de gezaagde stukken op de kar te leggen.

Een herfstwandeling.

Een organisatie in een streek niet ver van hier maakt zich druk met het opnieuw terugvinden, het openkappen, het documenteren en het openstellen aan wandelaars van oude en bijna vergeten voetpaden door het boerenland. Een soort kerkepaden, maar dan anders. 

Vandaag was er weer eens zo'n wandeldag waaraan ook wij mochten deelnemen. Het was mooi weer, niet te heet en niet te koud, perfect wandelweer, dus.

Je kunt kiezen uit drie verschillende afstanden: 8, 15 en 35 kilometer. En je mag kiezen of je te voet, met de fiets of te paard mee wil doen. Die keuzes zijn voor ons niet moeilijk, we hebben geen geschikte mountainbikes, nog zijn we in het bezit van geschikte paarden. Dus wij gingen te voet. En dan is de meest kortste afstand echt geschikt voor ons. 

Ook daar ben je dan nog wel anderhalf uur zoet mee, de pauze bij de "ravitaillement" (waar we een glaasje water, een plakje cake, een stukje chocolade en een appel konden nuttigen) en de "genieten van het uitzicht" pauze inbegrepen.

En als je dan min of meer afgepeigerd weer bij de finish aankomt staat het aperitief al te wachten. Dat hebben we dan ook wel verdiend. En als afsluiting van het festijn is er dan ook nog een gezamenlijke eenvoudige doch voedzame maaltijd. In een grote loods staan lange tafels opgesteld om de eters te ontvangen. En een prima topkok is bezig om in een grote pot enig eetbaars te fabriceren. En dat lukt hem wonderwel !

Wat een feest !

De meest luie mens gaat te paard.

Genietend van het aperitief

Wachtend op de dingen die komen gaan.

Tussen de gangen door kunnen de glazen weer bijgevuld worden.

Herfst in de Ariége

'T is weer voorbij die mooie zomer.

Het was een mooie (soms zelfs hete) zomer die de moeite waard was om zomer genoemd te worden. Dat is niet met alle zomers zo. Soms heb je echt klotezomers, kil en nat. Maar niet deze zomer dus.

Helaas komt er altijd weer veel te vroeg een eind aan zo'n zomer met alle gevolgen van dien en voor Dien. De bladeren vallen af en dus moet er geveegd worden.
En, wat ook erg is, de hangmat moet ook weer in de winterstalling. Hij heeft me ook deze zomer weer trouw gediend, ik heb er heel wat uurtjes diep nadenkend in doorgebracht.
Niet dat dat denkwerk echt wat opgeleverd heeft, trouwens!

Stipper.

Nee, geen stripper......stipper !!!
De voorkant van het huis is nog steeds niet opnieuw fris geverfd. Ik kreeg deze zomer al klachten van diverse gasten dat de andere kant van het huis mooier was dan de voorkant. Ja, dat weet ik zelf ook wel!

Maar ik moet er wel tijd voor vrijmaken om ook deze kant onder handen te nemen, want het is nog al een klus om die ruwe muur te verven, te stippen dus.

Vandaag had ik even tijd over om een begin te maken en ik heb er alle vertrouwen in dat ooit alles geverfd zal zijn zodat ik daar geen klachten meer over krijg.
Hopelijk...misschien.

Opgelost ???????????

Ruud en Kitty Faas waren op bezoek. Dat is altijd gezellig, maar het is ook fijn dat Ruud een ex autotechniekdocent is en dus nog steeds wel enig verstand van auto's en de bijkomende problemen heeft. In elk geval veel meer dan ik, maar dat kan natuurlijk al snel.

Ik heb Ruud natuurlijk deelgenoot gemaakt van mijn lijdensweg van de laatste dagen en hij heeft zich over het koppeling probleem gebogen. Hij ontdekte al snel dat het rem/koppeling vloeistofrecervoir ver boven het maximum was gevuld. Dat kan nooit de bedoeling zijn.

Toen Ruud er een nachtje over geslapen had en over de mogelijke gevolgen had nagedacht, belde hij om te vertellen dat ik om te beginnen die vloeistof in dat reservoir op het goede pijl moest brengen en de ontluchting schoon moest maken. Volgens zijn theorie kon dat heel goed de oorzaak zijn van de malheur.
Tijdens een proefrit die volgde op het uitvoeren van die opdracht leek het goed te gaan met de koppeling.
Ook op langere termijn?????? We zullen zien.
In ieder geval ga nu niet meer direct naar een Fiatgarage ergens ver weg, zoals ik eerst van plan was.

Rijden doet lijden.

Even een campertochtje van een paar dagen, dat was het plan. Een tochtje naar de Atlantische oceaan want daar komen we niet zo vaak. Het weerbericht beloofde enkele mooie dagen, dus wat let ons. En ik wilde tevens de camper uitproberen of de remmen en de koppeling na de laatste reparatie werkelijk goed functioneerden, voordat we een langere reis door het Spaanse land gaan maken.

De rit ging door het departement de Gers, waar we al wel vaker geweest zijn, naar het departement Landes. Dat is een hééééél groot bosgebied. Groter aaneengesloten bos is er buiten Zweden nauwelijks te vinden in west Europa. Volgens mij dan! Maar ik ben dan ook lang niet overal geweest.
Ergens in die bossen vonden we aan het eind van de dag een boer waar we konden overnachten in een bos. Rustig en kalm, net als bij ons thuis.

Aan de kust bleek het die zondag behoorlijk te moeten regenen. Hebben wij weer, nondeju!
We kwamen in het kustdorpje Mimizan en hoopten daar een parkeerplekje te vinden met uitzicht op het strand en de zee. Mooi niet, de parkeerplekken, zeker voor campers, zijn op ruime afstand van de kust gesitueerd.
We zakten steeds verder af langs de kust naar het zuiden en deden bij ieder havenplaatsje dat we passeren een zelfde poging. Nergens een parkeerplek zoals wij dat bedoelen!
Eindelijk in Veux-Boucau-les-Bains, geprezen zij haar naam, vonden we zo'n lang gezochte parkeerplaats aan het strand. Daar konden we mooi een poosje staan en zelfs met droog weer en een mager zonnetje een wandeling over het strand en langs de woelige zee maken. Mooi man!

Als kers op de reistaart had ik een tocht in gedachten over de corniche Basque, een mooie route over steile klippen langs de kust. En laat die weg nu net op deze zondag zijn afgesloten wegens een féte de corniche. Nondeju!

We vonden daar in de buurt wel weer een Baskische boer waar we fijn konden overnachten. Het lag echt niet aan de rustige omgeving dat ik daar geen oog dicht gedaan heb. Nee, dat lag aan een behoorlijk pijnlijke bijholteontsteking die me die nacht meende te moeten plagen. Zelfs na het doorslikken van alle drie aspirientjes die ik nog bij me had wilde de slaap niet echt komen. Nondeju!

Dus stapte ik  de volgende morgen een beetje geradbraakt weer achter het stuur, richting huis omdat ik geen zin meer had om er nog een dagje Spanje bij aan te knopen, zoals de bedoeling was.
Via prachtig mooie wegen met uitzicht op de noordkant van de Baskische Pyreneeën reden we langzaam naar het oosten. Zo konden we toch nog genieten van het mooi Baskische land. In deze uithoek van Frankrijk zie je mooi onderhouden frisse dorpjes en prachtige boerderijen, netjes in de kleuren baskisch rood of baskisch blauw.
Ik begrijp niet helemaal waarom de huizen daar zo mooi zijn en in de rest van het land zo donker, grijs en somber. Blijkbaar woont hier toch een heel ander volk.

Halverwege de middag kregen we wat meer haast naar huis en pakten we een stuk autoweg. Dat schiet wel wat beter op. Maar ook autowegen moet je soms weer verlaten en bij een afslag wilde ik stoppen voor een tolpoortje. We hoefden niet te betalen voor het stuk autoweg dat wij gereden hadden maar je moet toch zien dat je die slagboom omhoog krijgt. Dat was niet zo moeilijk.

Veel moeilijker was het probleem dat zich openbaarde. Ik wilde terugschakelen voor dat poortje en wilde, zoals dat hoort, het koppelingspedaal in trappen. Maar ik voelde helemaal geen koppelingspedaal onder mijn voet!!!!!
Versnelling in z'n vrij en en snel naar een vrij plekje aan de kant van de weg gestuurd. Bij nadere inspectie bleek dat het koppelingspedaal helemaal op de vloer was blijven liggen en niet meer omhoog wilde komen.
Daar waren we mooi klaar mee want dat rijdt beroerd. Dan zit er niets anders op om de verzekering te bellen die dan voor een sleepwagen zorgt en als het goed is voor vervangend vervoer naar huis. Nondeju!

Met een allerlaatste wanhoopspoging trapte ik nog een paar keer stevig op het rempedaal en koppelingspedaal. Zo stevig dat Diny me probeerde te kalmeren in de veronderstelling dat ik me aan het afreageren was. Niets was minder waar en waarachtig, de koppeling kwam door deze mishandeling een ietsiepietse omhoog, genoeg om de auto weer in de versnelling te kunnen krijgen.
Ik kreeg weer hoop, zou het dan toch lukken om de weg te vervolgen?
Ja, het lukte!

Toch wel zielig.

Ik vroeg laatst in uiterste wanhoop om een scherpschutter tegen de wilde konijnen. Ik kan nu zeggen: het hoeft niet meer, Anka regelt het wel. Tenminste als ze zo door gaat.

Ik keek vanmorgen met een schuin oog in haar hondenhok en zag een pluizig iets liggen. En dat is vreemd want dat had ik er niet in gelegd, sterker nog: ik heb haar nog nooit knuffelbeestjes gegeven.
Bij nadere beschouwing bleken er twee heel jonge, heel dode en dus niet meer erg wilde konijntjes te liggen. Netjes neer gevlijd en niet aangevreten. Wat ze er mee voor had mag den duivel weten.
Ik heb ze netjes verwijderd en in het naburige weiland geflikkerd. Die komen wel op.
Wat ik wel een beetje raar vond was dat ze verschillend gekleurd waren, zouden er ook nog enkele tamme konijnen rond rammelen?

En om de tijd verder op te vullen heb ik me onledig gehouden met onderhoud van het huis. In dit geval met het opnieuw verven van de vensterluiken die door weer en wind een beetje kaal waren geworden. Ook nog een hele klus.
Dat is het nadeel van een eigen huis, je moet alles zelfs doen. Ik tenminste!

Overgang.

Nee niet ik zit in de overgang, al lang niet meer. Maar het weer zit wel behoorlijk in de overgang. Het is nu bijna fris te noemen. Te fris mag ik wel zeggen. Zelfs de centrale verwarming sloeg vanmorgen al weer aan en dat doe hij alleen als het hoog nodig is.

Wekenlang hadden we mooi weer met hoge temperaturen. Te hoge temperaturen mag ik wel zeggen.

Eén van de voordelen van dat warme en droge weer is dat ik dan ook wekenlang geen gras hoeft te maaien. Dat groeit helemaal niets meer, sterker nog: er blijft een uitgestrekte bruine en dorre massa over. 

Ik loop er heel soms met een bezorgde blik in de ogen over heen en vraag me dan vertwijfeld af of dat ooit nog wel weer goed zal komen.

En dan denk ik maar aan Edo Staal, de helaas te vroeg overleden maar nog steeds gevierde Groninger zanger, met zijn credo: "Mor t komt aaltied wel goud". En dat stelt me dan weer gerust, ook met de wetenschap dat dit niet de eerste keer is dat het hier zo droog is en dat het ook altijd wel weer goed is gekomen met de hergroei van dat gazon. 

Nou ja, gazon. Het is een vlakte met heel veel onkruid, waaronder ook een beetje gras. Dat geeft niet, als het maar groen is. 

En er is inmiddels al weer bijna 20 millimeter regen gevallen, dus hoop doet leven.

Opgelucht.

Nou ja, opgelucht ? Beter gezegd: eindelijk ontlucht.
Het wc hokje hier op les Tamaris is voorzien van een raam, zoals ieder fatsoenlijk wc hokje moet hebben. Maaaaar.... dat is zo geconstrueerd dat hij nooit een klein beetje open gezet kan worden. Want doe je dat wel, dan kan de wc deur niet meer open en dat is ook onpraktisch. En doe je het raam helemaal open dan heb je een veel te grote opening zodat elk gevoel van privacy  je ontnomen wordt.
Hoe kunnen ze het zo maken!

En nu eindelijk, na al die jaren, verordonneerde Diny dat ik er wat aan moest doen. Wat dat wist ze niet, maar het moest anders. En ze had gelijk ! Een beetje frisse lucht op het toilet is toch niet te veel gevraagd?
Dus heb ik, na lang en moeilijk prakkiseren, één van de vier matglazen raampjes opgeofferd voor een draaibaar luikje. Het is allemaal niet zo moeilijk maar je moet er wel even opkomen.
Of het mooi is, is een andere vraag, maar het lucht wel op.

IJs en weder dienende.

Er lagen nog twee ijsjes in de vriezer en de weerberichten voorspellen een voorlopig einde van de lange hete zomer. Morgen zal het gaan regenen en wordt het zeker 10 graden kouder dan nu. Ik moet er niet aan denken, brrr.
Dus op deze (voorlopig) laatste warme dag hebben we nog even aangenaam genoten van een lekkere magnum. Je moet ijzer smeden als het heet is en je moet ijsjes eten als het warm is ! Volgens het spreekwoord.

Het was zo warm dat ik moeite had om de kuikens koel te houden. Gewoonlijk moeten piepkuikens onder een warmtelamp maar in het hokje werd het door de brandende zon soms al meer dan 40 graden celcius, terwijl 35 toch wel het maximum is voor die arme beestjes. Ik heb ze met hok en al in de schaduw moeten zetten.
Maar nu met de beroerde weersvoorspellingen heb ik het hokje weer teruggeplaatst op de bedoelde plek en heb de kuikens een uitloop gegeven op een soort balkon. Zo kunnen ze wennen aan de grote wijde wereld.

Warm en droog.

Water....WATER... Daar wordt hier zo langzamerhand om gesmeekt, gebeden misschien zelfs wel.
De weilanden zijn geel en dor geworden, het gras groeit al lang niet meer, de koeien moeten bijgevoerd worden en de boeren spuiten duizenden liters water over de mais. Maar dat laatste doen ze zelfs ook als het regent.

Nu weet ik niet of deze droogte zo heel erg is, we hebben het al wel vaker mee gemaakt in de 16 jaar dat we hier al weer zijn. De natuur kan wel wat hebben.
Maar uit voorzorg geef ik wel de jonge fruitboompjes en de pas geplante struiken een beetje koel helder water. Het kan er af, want ik heb ruim 2,5 m3 regenwater in voorraad in de oude gastank en dat is heel wat emmers vol.
Maar enkele uurtjes na mijn noeste arbeid begint het ineens te regenen ! Wie had dat nu kunnen denken.