Te wapen !

Het zijn vreemde tijden en het gevaar loert van alle kanten. Vreemde virussen vallen ons aan en wellicht ooit ook nog wel eens gewone russen. Dus kun je niet voorzichtig genoeg zijn en daarom heb ik besloten mij te bewapenen.

Ik had al eens een degelijk zwaard geknutseld maar ik vond dat niet genoeg.

Dus heb ik me nu maar eens op het fabriceren van een kruisboog gestort. Gelukkig kun je ook hierover veel sites vinden die mij verder konden helpen want ik had geen idee hoe zo'n ding in elkaar steekt. Nu gelukkig wel.

Men neme een voormalige beddenplank welke twee keer in een min of meer geweervormig model gezaagd wordt. Welke delen tegen elkaar geschroeft worden om voldoende dikte te krijgen.

Van een paar veerkrachtige latten uit een voormalige lattenbodem kunnen we hopelijk de boog maken. 

Het ingewikkeldst is nog wel de constructie van het pijlen-afvuur-mechanisme. Het koord moet strak gespannen  en ergens aan vastgehaakt worden. Waarna dan de af te schieten pijl aan het koord wordt geklemd.  En dat moet dan blijven zitten tot iemand besluit de trekker over te halen. 

Hiervoor is een eikenhouten  rondje met uitsteeksels uitgezaagd en een stukje multiplex moet dienen als trekker.

Ik ben nu zo ver dat ik al een keer heb proef geschoten en de afgeschoten pijl vloog toch zeker wel tien meter weg. Reeds een indrukwekkende prestatie. (Nou, nou)

Ik beweer dan ook stellig dat dit een eerste prototype is dat dient om een idee te krijgen hoe het moet en om te leren van eventueel gemaakte fouten. Dus ik kan nog wel even verder voor ik een feilloos werkende kruisboog heb.

 

Stortbak klusje.

Vroeger, lang geleden dus, was  alles veel makkelijker. Nou ja, alles? 

Als je bijvoorbeeld toen een probleempje had met een stortbak pakte je een trapje en was het een kwestie van vervanging van de vlotter die het water regelde. Simpel en snel. Wel 100 keer gedaan!

Nu in deze moderne en hoog technische tijd met van die weggewerkte stortbakken gaat dat allemaal niet zo makkelijk meer. Wat er aan de hand is? Ik hoorde dat na het spoelen de stortbak nog maar druppelsgewijs volliep. Daar klopt iets niet, was mijn gedachte. Mogelijk een verstopping in de wateraanvoer? Een korreltje gruis voor een klein gaatje?

Dus aan de slag maar weer. Ik kwam er weer achter dat reparaties uitsluitend mogelijk zijn via een kleine opening achter de spoelknoppen. En eenmaal mijn grote handen er door gewrongen probeerde ik allerlei koppelingen los te draaien om de verstopping op te sporen. Maar niets hielp.

Dan eerst maar eens op zoek op het wereldwijde net. En ja hoor, een duidelijke site met heldere tekeningen gaf mij te kennen dat ik vermoedelijk een gescheurd membraan zou moeten vervangen.

Een membraan in de stortbak? Nog nooit van gehoord. En een gescheurd membraan dat dan nog maar druppelsgewijs water doorlaat? Wat een raar gedoe. Ik weet wel van gescheurde membranen die dan veel te veel water doorlaten. Ik heb er honderden vervangen in kapotte geisers. 

Het blijkt, na grondige bestudering, dus een ingewikkelde kwestie te zijn van al dan niet opgebouwde drukverschillen die op een doordachte wijze de stortbak doen vollopen met water. Ingewikkelder konden ze het niet maken.

Maar ik heb dat membraantje werkelijk gevonden en inderdaad was hij gescheurd. Volgende probleem: hoe kom ik aan een nieuwe? Toch maar weer bij Amazon kijken. En warempel, voor een paar euro willen ze mij wel zo'n ding toesturen. Na de kerstdagen, dat dan wel weer. Maar zo lang houden we het nog wel uit, hoop ik.

Maar ik bedoel dus te zeggen: voor een simpele doe-het-zelver is het allemaal niet meer zo makkelijk.

 

Wietewietewiet,

Een waar verhaal dat ik, inmiddels al enige tijd geleden, hier ter lering ende vermaak opgeschreven heb.

Iedere gelijkenis met bestaande personen is natuurlijk toevallig. 

Er zijn van die dingen die een man één keer in zijn leven zou moeten doen. Alleen maar om te ontdekken hoe het is. En dan bedoelt hij bijvoorbeeld zaken als parachutespringen, diepzeeduiken, sushi eten en wiet roken.

Sushi eten had de hoofdpersoon van dit verhaal al eens gedaan en dat hoefde hij niet weer. Daar zag hij de lol niet van in, zo lekker was dat ook weer niet.

Vorige zomer had hij eens enkele wietplanten geteeld, gewoon voor de lol. Hij heeft ze met zorg groot gebracht tot er uiteindelijk kolossale planten op een verborgen plek onder in de tuin stonden te geuren. Uiteindelijk hebben de buren daar niks mee te maken.

Hij dacht niet dat ze in Frankrijk, net zoals in Nederland, 5 planten voor eigen gebruik zouden mogen telen. In Fr. is men nog wat behoudend op dit gebied en ook op vele andere gebieden.

Later heeft hij de geoogste planten maandenlang laten drogen, net zo lang tot ze lekker knisperende bladeren hadden die zich makkelijk lieten verkruimelen.

En daar staan ze dan, de twee potjes verschillende wiet. En nu dan?

Roken van dat spul schijnt het einde te zijn, zo heerlijk moet dat zijn. Maar hij had al bijna 20 jaar niet meer gerookt en dus lukt dat ook niet meer met een eigengemaakt wietpijpje. Dan ga je de voering uit de keel hoesten. Nee, dat was niet wat.

Deze week kreeg hij een tip van een bevriende zakenrelatie dat hij die wiet ook in een pannenkoek zou kunnen snipperen, een soort spacecake zo gezegd.

Omdat hij toch al iedere zaterdag pannenkoeken moest bakken, dat schijnt in zijn familie mannenwerk te zijn, heeft hij in de laatste te bakken koek in plaats van spekkies, kaas of rozijnen, maar eens een plukje wietknipsel gestrooid.

Die heeft hij tegen 6 uur voor de helft verorberd. Uit voorzichtigheid maar voor de helft, hij wist natuurlijk niet hoe dat uit zou pakken bij een onervaren figuur als hij.

Er gebeurde eerst helemaal niks! Wat een opgeklopte onzin allemaal!

Zo tegen een uur of 8 (zijn geliefde was inmiddels naar haar koor vertrokken) werd hij een beetje zwaar in zijn hoofd en de schouders begonnen te tintelen. Hij kon zijn aandacht niet meer bij zijn boek houden.

Wat raar, zou hij een beginnende griep hebben? Dat was het eerste dat bij hem op kwam, ook al door de lichte rillingen die over zijn rug liepen. Gek, maar niets is onmogelijk in deze wereld.

Geleidelijk aan zakte dat rare gevoel steeds verder naar beneden en verspreidde zich over het hele lijf. Eerst begonnen alleen zijn armen te schokken en spastische bewegingen te maken, later deden de benen enthousiast mee, tot ook zelfs de tenen een eigen leven begonnen te leiden. Over zijn hele lichaam liepen rillingen. 

Tegelijk begon hij alles een beetje raar waar te nemen. Lopen ging nog wel, maar hij moest zich erg goed op iets richten om een rechte lijn aan te houden. Tevens merkte hij een vreselijk droge mond op, wat niet te verhelpen was met waterdrinken.

Nu begon hem iets te dagen: deze toestand zou best eens het gevolg van dat wietpannenkoek eten kunnen zijn of anders, meer waarschijnlijk op dat moment, was hij kalmpjes aan het doodgaan. Dat zou ook nog heel goed kunnen.

Wat zou hij daar eventueel tegen kunnen doen? 112 bellen of zo?

Omdat hem deze tweede optie niet zo leuk leek voor zijn geliefde als ze thuis zou komen, heeft hij zichzelf maar wijsgemaakt dat hij toch in een soort van bovennatuurlijke toestand was gekomen door de wiet.

Al met al vond hij het best een beetje rare ervaring.

Dat duurde gelukkig maar tot een uur of 10, zodat zijn geliefde bij haar thuiskomst een vrolijke en wederom fitte echtgenoot aantrof die in geuren en kleuren zijn verhaal kon vertellen.

Toen hij laat op de avond nog even de hond buiten liet, merkte hij dat hij zo’n heldere kijk had dat hij veel meer twinkelende sterren zag dan anders. En die nacht in zijn bed viel hem op dat hij de normale pijntjes die hij altijd had, nu niet voelde. En daarbij, hij was vreselijk helder in mijn hoofd, de meest prachtige ideeën kwamen bij hem op. Wel met als gevolg dat hij die nacht bijna niet geslapen heeft.

Dit hele avontuur zou iets minder verrassend zijn geweest als hij enige ervaring in dit soort dingen zou hebben gehad. Nu wist hij absoluut niet wat hem overkwam.

De andere helft van de pannenkoek heeft hij maar niet aan de hond gevoerd, doch weggegooid in de vuilnisbak en de rest van de wiet moet ook een nuttige bestemming krijgen. Misschien de kippen???

Kortom, we mogen het experiment wel geslaagd noemen, hoewel ik het natuurlijk nooit van mijn leven weer zal gaan doen.

Ik denk dat parachutespringen en diepzeeduiken ook wel zullen tegenvallen, dus daar begin ik maar helemaal niet aan.

Kerstgedoe.

 Even rust tijdens onze  boswandeling. Even op een beschutte plek, waar een bankje staat, van het zonnetje genieten . Al die aanloop de hele dag en al die kerstdiners met de nodige drank, daar wordt je moe van. Dat moet je eigenlijk niet willen op mijn leeftijd. "Daar ben ik te oud voor geworden", zegt een spreekwoord.

Nou, dan doen we dan ook maar niet. Behalve deze boswandeling dan. We hebben ons goed vermaakt met ons beiden en hebben een eenvoudige edoch voedzame kerstmaaltijd tot ons genomen. En geproost op het kindeke dat ons geboren is. Niet nu, heel lang geleden!  Wat wil een mensch nog meer?

Nou ja, zo dadelijk gaan we nog wel van een tweede kerstdag maaltijd genieten op uitnodiging van onze vakantieburen Bianca en Theo. We krijgen een blauwe hap te eten, volgens zeggen. Wie weet wat dat is?

Rotterij.

Het zijn niet alleen rode expansievaten die mij dwars zitten met vergankelijkheid, ook rode vensterluiken kunnen er wat van.

Zoals op de foto te zien is, is de algehele verrotting van dat exemplaar nabij. Geen repareren meer aan. Er zit weinig anders op dan deze te vervangen door een nieuw en vooral eigengemaakt luik. Ik kan ze natuurlijk ook kant en klaar kopen, maar nu heb ik er twee voor de prijs van één gekochte. Want ik reken mijn eigen werkloon voor het gemak maar niet mee.

Dat vervangen hoeft niet perse, want sluiten doen we ze nooit. Dit in tegenstelling tot de Fransen die, als ze maar even een nachtje van huis gaan, alles potdicht afsluiten. Je kunt dan altijd zien dat ze er niet zijn, terwijl dat bij ons niet opvalt. Enig verschil van inzicht, vermoedelijk. Maar het oogt wel aardig, die rode luiken tegen de gele muur. En het oog wil ook wat ! Het hoort bij het huis, zeg maar

 Dus snel wat planken gekocht bij de Bricomarché en aan de slag maar weer met zagen, schaven, schuren, lijmen, schroeven, verven en wat al niet meer. 

Gelukkig heb ik in mijn jonge jaren ook nog een jaartje timmerles gehad op de ambachtsschool, dus ik weet wel van wanten, ook hierin. Er blijft altijd wel wat hangen van die opgedane kennis. 

Het is wat met dat vat.

Hoe was het ook alweer? Ik mocht weer even diep in mijn oude en versleten vakmanschap geheugen duiken. Waarom? 

Ik moest mijn cv-ketel om de haverklap bijvullen met water. En dat is niet goed. Expansievatprobleem, vertelde mijn onderbewustzijn mij. Dus heb ik dat vat een paar keer opgepompt met een compressor in de hoop dat het beter zou worden.

Helaas ging dat maar een paar dagen goed voor het gedonder opnieuw begon. Een installateur er bij roepen heeft geen zin want ik heb die vent die het apparaat 10 jaar geleden heeft aangesloten ook al een paar keer gevraagd te komen voor onderhoud. Die belooft van alles en beweert ook dat jaarlijks onderhoud  wettelijk verplicht en nodig is, maar komen ho maar. Waar is die oude vertrouwde gasservice als je die nodig hebt?

Het ingebouwde expansievat in de  hoog rendement Vaillantketel was duidelijk aan vervanging toe. 

En die vervanging is een gepruts en het wordt een stuk duurder als het plaatsen van een nieuw afzonderlijk vat. En het mooie is, dat kan ik zelf nog heel goed.

Ik heb zo'n ding besteld bij, jawel, Amazon. (Sorry, excusez moi, erkende tegenstanders van het kopen bij die verdorven instelling) , want ik zou niet weten waar ik dat anders vandaan moet halen en zo snel ook nog.

En  na enig technisch gepruts aan de leidingen heb ik het vat ertussen gekregen en het werkt ook nog. Probleem opgelost.

Hallelujah !!!

Kip ik heb je...niet.

Ons dagelijkse corvée, weer of geen weer. De kippen moeten aan het eind van de dag opgesloten worden in de binnenren. Dat is voor hun eigen bestwil, want het stikt hier van de bunzings, hermelijnen en andere roofbeesten. 

Eigenlijk mag ik ze (geloof ik) 's morgens niet eens loslaten wegens de vogelgriep die ook in Frankrijk binnengedrongen is. Zelfs niet met snavelkapjes! Dat meen ik ergens gelezen te hebben, maar zolang onze burgemeester daar geen opmerkingen over heeft,  weet ik van niks en gaan we gewoon door met het "normale" leven. 

Het leven dat we tegenwoordig al bijna normaal zijn gaan vinden.

En al onze moeite levert ons dagelijks hooguit een half ei op. Oftewel 1 ei per twee dagen. Ze hebben een winterstop.

 

Het complot

 

Le vaccin ne serait pas totalement efficace contre la transmission du virus

C'est surtout de la publicité" : le professeur Didier Raoult sceptique sur le vaccin contre le Covid-19

Zo maar wat kreten die ik vandaag in de krant lees. En die overeenkomen met mijn eigen onwetenschappelijke gedachten.

De eerste zin en het bijbehorende artikel vertelt mij dat Amerikaanse wetenschappers er voor waarschuwen dat vaccinatie wellicht goed is om de ziekteverschijnselen na besmetting te onderdrukken, en dat is natuurlijk al heel wat, maar dat het niet betekent dat je daarmee ook onderlinge besmetting voorkomt. Je loopt het virus evengoed op en je kunt het dan ook weer verspreiden.

Dit naar aanleiding van een gesprek dat ik gisteren had met een familielid. Ik vroeg terloops of hij zich zou laten vaccineren als de mogelijkheid er zou zijn. En zo ja, waarom.

Ja zeker, dat zou hij wel gaan doen. Niet zozeer voor zichzelf, hij had net als ik, zelfs nog nooit eerder een griepprik genomen, maar je doet het nu toch vooral voor een ander. Een soort maatschappelijke plicht.
Ik was het daar niet mee eens omdat ik van mening ben dat vaccinatie geen besmetting zal voorkomen en daarvoor dus nutteloos is voor bescherming van anderen.
Deze overtuiging zie ik nu bevestigd door een artikel over wat die Amerikaanse wetenschappers vertellen.

In de tweede Franstalige zin vertelt de beroemde Franse professor en microbioloog Didier Raoult dat hij al wel veel over het vaccin had gelezen in de kranten maar dat hij echte wetenschappelijke artikelen hierover tot nu toe niet of nauwelijks gezien heeft. En dat geeft hem te te denken.
Nu is deze professor enigszins verguist omdat hij al vaker kritiek heeft geuit over de hele virusbestrijdings-aanpak. En dat wordt niet op prijs gesteld.

Hij werd ook bekend door het promoten van hydroxychlorogine als behandeling voor covid-19. Wat dat dan ook wezen mag. Maar blijkbaar is dat een te simpele oplossing en moet en zal er een vaccin komen. En dat zal weer een aantal farmaceutische bedrijven die, al dan niet veel te snel, dat vaccin ontwikkelen schatrijk maken.

Maar dat houdt hem niet tegen om zijn mening te blijven spuien.

Want wanneer je een eigen, met reden omklede, mening verkondigt die niet overeenkomt met de van boven opgelegde en algemeen verkondigde “waarheden” krijg je al gauw termen te horen als “complotdenker”, “klimaatontkenner”, of “jij denk zeker dat het maar een griepje is”.

Nee, ik ben geen complotdenker. Hoe moet ik weten of er bijvoorbeeld microchipjes ingespoten gaan worden bij vaccinatie. Of meer van dat soort uitingen. Het kan allemaal waar zijn, maar het kan ook niet waar zijn.
Ik weet wel dat er door overheden en ook wetenschappers vanaf het begin enorm geklungeld wordt tijdens dit hele gedoe. En dat geeft geen vertrouwen.

Een kleine greep uit mijn wantrouwen:
Eerst: mondkapjes helpen niet, nu zijn mondkapjes verplicht. Ze waren toen niet voldoende leverbaar, dus werd maar verteld dat ze toch niet helpen. En dat wordt nog steeds beweerd door sommige “deskundigen”.
In de supermarkt werd in het voorjaar de klanten mondjesmaat binnen gelaten, de boodschappenwagentjes werden driftig ontsmet maar mondkapjes waren niet nodig.

Nu is dat alles niet meer nodig behalve dat mondkapjes verplicht zijn.
In de supermarkten mag nu iedereen naar binnen en de kleinere winkels, waar de klanten hooguit met 3 of 4 tegelijk binnen komen, werden gesloten. En dan die idiote gedachte dat terrassen gesloten moeten blijven. Buiten in de frisse lucht!!! En nu komen er berichten dat het sluiten van de horeca absoluut niet heeft bijgedragen aan het verminderen van de besmettingen.

En wat te denken dat ik een wandeling met de hond mocht maken binnen 1 km rond mijn huis. En dat is nu plotseling 20 km. De vorige keer kregen we na enige tijd vrijheid tot 100 km. En complete willekeur!
Nee ik ben zeker geen complotdenker, maar wel een kritisch aanschouwer. Ik zie het maar doorgrond het niet.

En nee, ik denk zeker niet dat het maar een griepje is.
Wat het wel is weet ik niet omdat ik geen viroloog ben, maar ik weet inmiddels echt wel dat het een bijzonder kwalijk virus is dat grote gevolgen heeft voor de gezondheid. Het schijnt zelfs dat je er soms dood aan gaat.

En zoals bij iedere “normale” griepepidemie ben ik zeker wel voorzichtig om de ziekte niet op te lopen. Als ik weet dat er iemand besmet is ga ik er zeker een poosje niet naar toe. En zodoende heb ik in geen 40 jaar een griep gehad.
Maar...ervaringen uit het verleden zeggen niets over de toekomst. Dus wat niet is kan komen.

En als beschuldigd klimaatontkenner kan ik daarover ook wel het een en ander uit de doeken doen, maar dat is voor een ander artikel.

Guur.

Br,br,br, man man wat is het guur! Het is werkelijk te onaangenaam om zelfs maar in mijn atelier te gaan knutselen.

Dus heb ik wel weer eens even tijd om weer eens wat te schrijven. Dat is er een beetje bij gebleven de laatste tijd. Maar omdat ik vandaag van mijn broer Jan op mijn donder kreeg dat ik niets van mij liet horen, heb ik de "pen" maar weer opgepakt.

Bijvoorbeeld over het planten van een boompje. Boompje groot, plantertje dood. Dat zou in dit geval best wel eens waar kunnen zijn. Maar desalniettemin, heb ik toch maar een stekje in de grond gestoken in de hoop dat ik er ooit nog de vruchten van kan plukken. Ik hoop namelijk dat het een stek is van een walnotenboom. Als ik in goede gezondheid net zo oud wordt als mijn moeder, die bijna maar net niet 100 jaar oud werd en waar ik veel van weg heb, dan red ik dat nog wel.

Het is zelfs te guur om met het houtdraaimachientje, dat ik laatst van Wilco gekregen heb, te gaan experimenteren.  Wellicht kan ik daar nog veel mooie dingen mee maken.

 Het is zelfs zo guur dat ik nodig mijn voorraad aanmaakhoutjes moet bijvullen. Want de schoorsteen moet blijven roken. Gelukkig kan ik bij de supermarkt genoeg gratis groente/fruit kistjes meenemen. 

En had ik al gezegd dat het guur is de laatste tijd? Het is zo guur dat ik vandaag mijn werkstukjes mee naar binnen heb genomen om deze bij de warme kachel te gaan verven. Een mens wil toch nuttig bezig zijn.

Wat het moet worden maak ik later wel weer eens bekend. Voorlopig is dat één van mijn geheimen.

Alhoewel, het zal niet moeilijk te raden zijn.

Schade.

Soms zit het mee en soms zit het tegen.

En weer was er een flinke storm aangekondigd en weer viel het wel mee. Zo nu en dan hebben wij hier in het zuiden last van de vent d'autan, een driedaagse harde oostenwind. En hoewel wij behoorlijk beschut liggen dankzij de heuvel van onze buurman, moest ik toch enige reparaties uitvoeren aan mijn wind dingetjes. Een afgeblazen molenkapje, een afgebroken wiekje en nog een afgebroken wiekje.

 Zo blijf ik wel bezig.

En ook de tand des tijds kan er wat van. Niet alleen ikzelf merk dat ik zo langzamerhand wat ouder wordt. Deze, al jaren geleden van ruw hout gemaakte, tuinbeeldjes hebben het er ook al moeilijk mee, een armpje dat los laat, een beentje dat er af valt. En dat heb ikzelf dan weer niet, gelukkig.

Al met al heb ik door al deze klussen bijna geen tijd om met mijn volgende project bezig te zijn. Iets met een heleboel rafelrandjes, zo te zien.

MERDE!

Daar zitten we weer met ons goeie gedrag. Na een weekje onder een avondklok geleden te hebben zitten we nu weer volledig opgesloten wegens lock down, confinement, of welk mooi woord er ook voor bedacht is. We mogen weer alleen de weg op om boodschappen te halen met een papiertje waarop is aangegeven waar we heen gaan en hoe laat we vertrokken zijn. Het kan ook met een app-je op de portable maar die is tevens bedoeld om te waarschuwen voor corona contacten. Maar daar heb ik geen zin in. Ik doe niet aan volg-appjes.

De camper, die dit jaar erg weinig is gebruikt, staat alweer op zijn winterplek te wachten op betere tijden.

En dan ook nog problemen met de fiets. Ik wil het zadel laten zakken want het is het één of het ander, de fiets wordt steeds stiekem een beetje hoger of ik krijg ongemerkt steeds meer moeite om op dat hoge zadel te klimmen. Maar wat ik ook doe, die zadelpen zit muurvast, geen beweging in te krijgen. kruipolie, hamers, grote tangen, niets helpt. Hoe nu verder??????

 

Dan liever de lucht in.

En dan moet je ook weer naar beneden zien te komen.

Daarvoor zijn parachutes uitgevonden en er bestaan mensen die ook echt uit een vliegtuig springen en aan zo'n ding gaan hangen. Ik ga dat natuurlijk niet doen.

Maar om eens een parachutist uit te beelden is weer heel wat anders, dat durf ik wel.

En dit zijn de gevolgen. Ik weet nog niet of de zogenaamde parachute gaat draaien in de wind zoals de bedoeling is. Het wachten is op iets onstuimiger herfstweer en mocht het gaan draaien dan volgt er ongetwijfeld een filmpje.

 

Stokje.

Nog maar weer eens een stok. Het is wel fijn om een voorraadje wandelstokken aan te leggen, want mocht er eens één breken dan heb ik zo een andere voor het grijpen. Een mens moet op alles voorbereid zijn, toch?

Deze keer heb ik een tak uit een walnotenboom gezaagd.

Hij was een beetje te krom naar mijn zin en dus heb ik hem flink onder spanning gezet en met de verfbrander verhit. Het resultaat was een bijna rechte stok. 

Ter versiering heb ik er een tekst in gesneden met runen tekens. Het lijkt geheimschrift maar er staat gewoon "stokje"

Ik was van plan om een aantal leuke dingen te maken om te verkopen op de kerstmarkt die in Esplas georganiseerd zou worden, maar ook dat optimistische plan gaat niet door heb ik gehoord.

De enige keer dat we als Esplassers bij elkaar zijn gekomen dit jaar was tijdens de nieuwjaarsreceptie. Verder zijn alle jaarlijkse festiviteiten afgelast.

Zo groeien we langzaam uit elkaar en gaat de gemeenschap naar de knoppen. 

De paden op de lanen in.

een bos vol wandelstokken

de geschikte tak gevonden

Voor de verandering doe ik weer eens wat anders. Ik ben het bos ingelopen met een snoeizaag en heb uit een overvloed van geschikte boompjes de meest geschikte uitgezocht en afgezaagd.

Geschikt? Waarvoor dan wel? Geschikt voor een mooie versierde wandelstok. Een wandelstok is immers altijd nuttig voor later als ik wat ouder wordt.

de bewerking is in volle gang

het eindresultaat

 

Heksenwerk.

"Ik kan neet heksen" vertelde mijn moeder mij vroeger altijd als ik weer eens stond te zeuren over iets. Nou, ik ook niet, maar ik kan ze wel maken. Ik kan zelfs een heks met windaandrijving maken. Waar zie je dat nog tegenwoordig?

Natuur.

 

De natuur geeft en de natuur neemt. De natuur is wreed en zacht.

Hoezo? Wat bedoel jij????

Nou, zoals een ieder vast nog wel zal weten, ik heb ooit zo'n mooie vogel gemaakt, een wielewaal-achtig iets. Hij/zij/het hing daar voor de sier aan de pergola. Ik bedacht me laatst om het eens wat op te poetsen, alles heeft toch enig onderhoud nodig. Maar het hoefde al niet meer, de wrede natuur had door middel van schimmel, virus en bacterie het hout helemaal laten vergaan. Het was net een spons, zo zacht.

Kan ik weer helemaal opnieuw beginnen!

En dan de geverige natuur. Het is walnotentijd en hoewel we zelf geen walnotenboom in de tuin hebben staan, heb ik toch een mooi zakje vol noten weten te verzamelen. Er staan walnotenboompjes langs de openbare weg en er staan grote walnotenbomen langs de weilandranden. Ik ga er van uit dat niemand anders die noten gaat rapen. Zo ja, dan zijn ze mooi te laat! Die noten moeten nu eerst een poosje drogen en daarna wordt het weer smullen.

Herfst.

Man, man ,man wat een weer. Guur herfstweer. 

Wij zitten ons binnen op te warmen bij de brandende houtkachel en zo nu en dan sta ik voor het raam naar buiten te staren.

En dan ben ik de wind aan het bestuderen. Het is wonderlijk om te zien hoe de windvlagen met al mijn draaidingen om gaan. Heel vaak draaien ze niet allemaal tegelijk, het is dan net of de wind in banen waait. 

En dan trekt de wind in één keer aan en draait alles als een gek in het rond. Erg interessant allemaal.

En dan, even later, schijnt de zon weer volop en zie ik in de verte dat een boer alweer aan het mais oogsten is. Hij kan niet langer wachten, zo te zien.

 

Haantje de eerste.

 Inderdaad, het blijft maar door gaan met die wind draai dingen. De ene clown is nog niet klaar of de andere haan staat alweer in de steigers. Wat zeg ik? Hij is zelfs al weer klaar!

De site pinterest is bijna onuitputtelijk wat voorbeelden betreft. Ik zou het zelf allemaal niet kunnen bedenken. Het filmpje hieronder is bij gebrek aan wind erg kort, dus snel kijken!

een getekende staart.

uitgezaagde aluminium staarten

hij krijgt een gekogellagerde staart

een kleurtje is ook nooit weg

en zo staat hij te blinken in de zonneschijn.