Jagers.

Zondagmorgen, mooi weer, hondengehuil, schreeuwende mannenstemmen en veel geknal.
Dat hoort een beetje bij elkaar. Het is een religie.
De jagers zijn weer volop actief. De schoten donderen door het stille dal, er zal vermoedelijk geen levende ree meer overblijven.
Filou vliegt tegen de deur op en eist om binnengelaten te worden. Hij is doodsbenauwd.

En voor onze zondagmorgenwandeling moeten we dus eerst zorgvuldig een richting bepalen waar geen jagers zijn. En die is er wel, dus gaan we toch maar samen op pad, Filou en ik.

Wanneer we bijna weer bij huis zijn zien we een oude jagersman kleumend tegen een telefoonpaal leunen, hij heeft het koud ondanks de bleek schijnende zon.
Hij wacht op potentiële slachtoffers die voor zijn geweerloop langs worden gedreven zodat hij kan schieten.
Op mijn vraag of ze nog wat geschoten hebben, antwoordde hij dat er wel veel was geschoten maar dat er niets was gevallen. Daaruit begreep ik dat de reeën geluk hebben gehad, maar het kan ook zijn dat het gewoon miserabele schutters zijn.

Voor de eerste keer zag ik een waarschuwing dat er een jacht gaande was. Dat zal betekenen dat voorbijgangers voorzichtig moeten zijn zodat de jagers hun gang kunnen gaan en niet meer verantwoordelijk zijn voor eventuele kogelwonden. Het is wel zo dat de jagers zich aan steeds meer regels moeten houden, oranje petjes en knalgele vesten en dus ook waarschuwingsborden.

Als ze nu ook nog even kogelvrije vesten uitdelen aan omwonenden, kan er niets gebeuren.

Lintjesregen.

Heel lang geleden (2003) werden we eens uitgenodigd om een belangrijk evenement mee te maken. Mijn broer Jan zou een lintje van verdienste ontvangen uit handen van de burgemeester.

Zeer logisch en aanvaardbaar, wij vinden Jan een verdienstelijk man die zeer wel een onderscheiding verdient voor alle goede daden die hij heeft gepleegd en zeker nog zal plegen. Dus was ik niet jaloers, maar trots.
En wij gingen er op ons paasbest naar toe, stropdas om, haren in een nette scheiding, bloemetje mee, kortom opgetuigd zoals dat hoort als je zoiets belangrijks gaat meemaken.

Helaas bleek ter plekke dat de beide zonen van Jan en Ini ook van mening waren dat hun vader eigenlijk zo’n koninklijke waardering verdiende en hadden dus zelf maar een uitgebreide ceremonie in scène gezet, compleet met een prachtige medaille. Hare majesteit de koningin wist hier echt helemaal niets van. Eén grote grap.

Vandaag ontvingen wij met de post weer eens een stapel kranten, opgestuurd door Jan en Ini.
Daarbij gevoegd zagen we een Achterhoeks nieuws met daarin een foto van de wereldwinkel medewerkers in Aalten, de groep vrijwilligers waar Ini al vele jaren met groot plezier deel van uitmaakt.
Ik las dat ze allemaal een welverdiend lintje hebben mogen ontvangen uit handen van de burgemeester.

We gaan er van uit dat het deze keer niet weer een grap is van die rotjongens.
Dus, gefeliciteerd met deze welverdiende blijk van waardering. Het bloemetje hebben jullie al gehad.

Regen.

Had ik al geschreven hoe nat het hier is geweest in 2009 ? Ik geloof het niet.
Dat is natuurlijk ook niet zo heel erg interessant voor diegenen die hier niet wonen, maar traditiegetrouw wil ik het hier toch weer even melden.

Het was een uiterst gemiddeld jaar wat de regenval betreft. Gemiddeld is er de voorgaande 4 jaren 687 millimeter water gevallen en in 2009 precies 674 mm. Dat is volgens Exel 98% van dat gemiddelde.

Elke maand is er wel wat water gevallen, dus een grote droogte hebben wij afgelopen jaar niet gekend.

Supernanny.

Wij kunnen hier 6 Franse televisiezenders ontvangen met ons satelietschoteltje.
En één van die zenders is de commerciële zender M6 maar we kijken daar zelden naar. Het is in hoofdzaak France 1, 2, of 3, daar hebben we genoeg aan.

Maar die M6 heeft één programma dat we leuk vinden en waar we dus wel naar kijken.
Supernanny. Een programma (misschien is er in NL ook wel zoiets) waarin een doorgewinterde opvoedingsdeskundige ouders te hulp schiet om lastige kinderen en soms ook meteen de lastige echtgenoot op het goede spoor te zetten. Vaak erg leuk.

Nu is deze supernanny vorige week overleden, erg triest. Ze was nog maar 47 jaar jong. Een verlies voor de mensheid, vinden we. En dat menen we oprecht.

De opgenomen afleveringen worden natuurlijk gewoon wel uitgezonden en gisteravond was dat het geval.
Kwart voor negen begint dat en dus gaan we er even voor zitten. Kopje koffie er bij met een koekje, je kent dat wel.

Ook deze keer lukt het haar weer om orde op zaken te stellen in een door een kind geterroriseerd gezin.
Tegen 10 uur is deze aflevering voorbij en dan blijkt dat er nog een achter aan komt. Ook leuk.
Na deze is er zelfs een derde aflevering en we vinden dat het er nog wel bij kan. Het hoeft van ons niet, maar alla we zitten toch.
Kwart voor 12 komt er potverdehierengunter nog een aflevering achteraan. Zijn ze nu helemaal gek geworden? We gaan naar bed, het is al laat vinden wij. Morgen moet er weer gewerkt worden.

We vragen ons wel af welke idioot het publiek wil overvoeren met supernanny. Snel alles even uitzenden dan zijn we er af, lijkt het idee.

Zo, dat moest er even uit.

Dode boom.

Een grote dikke populier was getroffen door de bliksem. Dat weet ik zeker, want ik stond er vlak bij toen het gebeurde. Een flits, een enorme donderslag, waardoor ik van schrik bijna op de grond viel, en stukken schors die in het rond vlogen.
Dat was 2 jaar geleden.

Die arme boom heeft het niet overleefd. Hij staat er nu zomer en winter kaal en bladerloos bij. Zo langzamerhand nemen paddenstoelen bezit van het dode hout. Het verval begint.
Ik ben bang dat bij een flinke westerstorm die boom zal omwaaien en met een beetje pech op mijn hangar zal terechtkomen. En daar staat onze dure camper!

Dus hij moet daar weg. Maar hij is te dik en te groot om hem zelf om te zagen. Mijn kettingzaag is te klein en eerlijk gezegd durf ik het ook niet. Hij mocht me eens op mijn kop vallen. Dat is werk voor professionals.

Vandaag kwam een jonge boer langs om, samen met mij, de grenzen van één van mijn bossen te bepalen. De bomen in het aangrenzende bos heeft hij gekocht en die laat hij omzagen door een echte en ervaren houthakker, die er nu ook bij was.
Ik heb meteen de kans waargenomen om die man te charteren voor het kappen mijn dode boom. Nadat hij er een deskundig oog op had geworpen gaf hij aan dat hij dat te zijner tijd wel wilde doen.

Ik heb dus wat in gang gezet en wacht nu maar weer rustig af.

Barlo.

Veel lezers stuurden een mailtje met de vraag waarom ik een link had gemaakt voor « Barlo ».
Iedereen kan natuurlijk ook niet weten wat mijn band is met Barlo.
Want wat is Barlo eigenlijk?

Barlo is een heel speciale buurtschap die gelegen is in de gemeente Aalten. Speciaal, omdat ik daar ruim 63 jaar geleden ben geboren.
In het huis op de foto. In dat huis was een kruidenierswinkel gevestigd waarmee mijn ouders een redelijk goed belegde boterham verdienden, waardoor wij in materieel opzicht niets tekort gekomen zijn.
En daar heb ik de eerste 22 jaar van mijn leven doorgebracht. Totdat ik uiteindelijk voor de wijde wereld koos en mijn geboortestreek achter mij liet.

En de band die ons nu nog verbindt met die buurtschap is de band met broer Jan en schoonzus Ini, die daar (weer) wonen. Zodoende komen we er nog wel zo nu en dan.

Bofkont.

Wat voor de één vervelend is, is soms een geluk voor de ander.
Hoe ik op zo’n diepe gedachte kom?

Nou, zoals ik al eerder heb geschreven hadden we enkele jonge haantjes. Hadden ja, want een aantal zijn er al op en waren erg lekker.
Eentje loopt er nog en die had ik plechtig beloofd dat hij de volgende week aan de beurt zou zijn.

Maar wat gebeurt er vandaag?
Vanmorgen heb ik nog met veel genoegen naar de grote volwassen Marans haan staan kijken die daar buiten loopt te scharrelen met zijn harem. Een mooi beestje, prachtig in de veren. Leuk om te zien.
Wat schets mijn verbazing toen ik vanmiddag na het nuttigen van de traditionele zaterdagpizza weer buiten kwam? Die prachtig mooie, grote haan ligt dood in het weiland. Zo maar.
Hoe kan dat nu? Er was niets aan te zien, geen wond door een aanval van wat dan ook, niets. Gewoon dood.

En de bofkont is het jonge haantje. Hij mag de plaats van zijn vader innemen en hopen op een lang en gelukkig leven.

hoge noot

Bouwproject.

Iedere stad of dorp van enige betekenis bouwt wel aan een of ander groot project.
Amsterdam heeft zijn instortende noord-zuid metrolijn, Ax les Thermes heeft zijn rondweg waar ze al jaren mee aan het aanleggen zijn en Barlo had zijn intens gehaate en inmiddels afgeketste biogasfabriek.

En Esplas heeft zijn kerkhofmuur. Geen megaproject, maar toch een kostbaar plan voor onze kleine gemeente. Je moet alles natuurlijk wel in de juiste verhoudingen blijven zien.

Wat onze burgemeester al meer dan een jaar geleden had belooft, is nu eindelijk uitgevoerd. Toen vertelde hij in zijn nieuwjaarsrede dat de muur van het oude kerkhof zou worden vernieuwd. En wij steeds maar wachten, wanneer gebeurt dan nu eens een keer.

En nu is het dan zover. Kosten nog moeite zijn gespaard om de oprit naar de kerk en het kerkhof mooier en veiliger te maken.
Zo wordt beetje bij beetje het aanzien van Esplas verfraaid. En dat zonder enig protest van de burgers.

Le GrandFlandrin.

Le Grand Flandrin is een striptekenaar die met enige regelmaat zijn licht laat schijnen over wat hem in gedachten komt. En hij publiceert dat dan ook nog eens in een blog.

Het verhaal staat in het teken van de hond Fifike en zijn "baasje" Pol Vandermolensloot.
Fifike is een iets te intelligente, ietwat cynische hond die zich (te) veel vragen stelt over het leven. Soms zelfs bij het irritante af.
Pol is wat je noemt "een lieve jongen", een middelmatige trompettist met een neiging tot depressie bij de geringste tegenslag. Hij is daarentegen niet bang om voor schut te staan. Daarvan levert hij regelmatig het bewijs...
Er komen vaak genodigden langs : ratten, vogels, een saxofonist zonder naam...

Het blog wordt weergegeven in het Nederlands en in het Frans.

Gezondheid.

Vandaag mocht ik een persoonlijke brief ontvangen van de République Française, ondertekend door de franse minister van gezondheid, vrouw Bachelot.

Of ik maar zo goed wilde zijn om me onverwijld naar een of andere medisch centrum te begeven, teneinde me te laten inenten tegen een zeer gevaarlijk griepvirus dat volgens haar in pandémievorm nog steeds rondwaard.
Zou ik het niet voor mezelf doen, dan moet ik toch aan mijn zwakkere medemens denken opdat ik die niet in gevaar zou brengen.

Toch aardig van dat mens dat ze ook aan mij gedacht heeft. Maar ik geloof dat ik die uitnodiging maar in de prullenbak gooi, net als de meerderheid van de Fransen dat gedaan heeft. Ook ik blijf liever gezond.

Ze hebben al zo veel problemen door de ondoordachte aankoop van die vele miljoenen vaccins en nu gaan ze nog steeds meer geld over de balk smijten door al die uitnodigingen te versturen waar geen hond op reageert.

Maar je moet maar zo denken: er zijn altijd wel mensen die er beter van geworden zijn.

Leermomenten.

Vandaag hebben we twee dingen geleerd.

Punt 1: sneeuw kan niet goed tegen warmte.
Vandaag bereikte de temperatuur, voor het huis en in de zon, een waarde van ruim 20 graden.
Op die manier is de sneeuw snel weg.
En dat is mooi.

Punt 2: bamboe kan niet goed tegen sneeuw.
De lange bamboestengels waren behoorlijk doorgebogen onder het gewicht van de dikke laag plaksneeuw die er op gevallen was.
Vandaag zag ik tot mijn spijt dat bijna de helft finaal was afgebroken.
En dat is jammer, het hield de lelijke hangarwand zo mooi uit het zicht.

En zo is er altijd wel wat.

Le Rhume.

Dat krijg je er van als je te vaak in dokterswachtkamers bivakkeert. Heb je niks dan krijg je wel wat.
Je verzamelt daar allerlei soorten virussen en bacteriën. Gelukkig nog net niet het varkens of Mexicaanse griepvirus. Die is, geloof ik, al weggevroren.

Maar een flinke verkoudheid is ook niet leuk. Daar ben je toch gauw een paar dagen zoet mee.
Het tijdstip was wel goed uitgezocht omdat ik toch niet naar mijn werk kon wegens de overdadige sneeuw. Dus de planning was goed.

Maar nu ik weer begin op te knappen, begint Diny af te knappen. Zij neemt de ellende weer van mij over.

En dus hebben we een probleem. Als ik ziek ben krijg ik evengoed fatsoenlijk wat te eten. Maar als Diny ziek is valt het leven hier totaal stil.
Want ik kan niet koken!!!
En dat valt normaal niet zo erg op, maar in deze situaties val ik door de mand.
Bij de vele goede en nuttige kwaliteiten die ik ergens toch wel heb, vind ik zelf, hoort niet het kokkerellen.

En dan mis ik toch wel heel erg cafetaria Koning aan het eind van de Stationsstraat en ook het Chinese restaurant er pal tegenover, waar je zo even naar toe kan fietsen om een lekkere en gezonde maaltijd te halen.

Incroyable.

Extra-ordinaire. Zo mogen we het wel noemen.

Natuurlijk had ik het gisteren al voorspeld, er komt nog meer.
En dat was ook zo, want inmiddels meet ik een laag van 25 cm sneeuw op het bankje voor het huis. En er valt nog steeds een beetje.
En dat is toch in zeker 17 jaar niet voorgekomen. Tenminste dat stond in de krant toen ze schreven over 10 cm sneeuw in Toulouse. Dat is al veel voor die regio.

En dan gaat het ook nog een beetje waaien en dan krijg je van die fijne stuifduinen waar je zo mooi in vastloopt met de auto. Het doet me een beetje denken aan die gedenkwaardige winter van 1979 in Groningen. Dat waren nog eens tijden.

Er komt hier dan ook geen hond voorbij, vandaag. Ja, twee keer een paar wandelaars die van het winterweer willen genieten, dat is alles.

We zullen volgende week toch weer eens naar het dorp moeten om voorraden in te slaan bij de supermarkt.
Maar ik zag op het journaal dat diverse winkels in Frankrijk te kampen hebben met lege schappen. Er is geen aanvoer vanwege de onbegaanbare wegen.

We kunnen nog wel even vooruit. Er liggen nog genoeg aardappels op voorraad en er lopen nog een paar malse haantjes in het hok. Het grootste probleem is dat ik mijn borrelnootjes moet missen waar ik me altijd in het weekend op trakteer. Maar daar kom ik overheen.

Het zal toch ooit wel weer eens gaan dooien, neem ik aan.

Brrrr. Winter.

De afgelopen 10 jaar, zolang we hier in het zuiden wonen, kregen we ieder jaar precies afgemeten 2 dagen lang een dun laagje sneeuw. Niet meer en niet minder.
Daar hadden we dan even enorme last van want je kunt vanwege de gladde weg over de steile heuvels nergens naar toe. En dan was het snel weer weg gedooid.
Zo hoort het hier te gaan.

Maar nu, het is nog maar net 2010, hebben we al voor de tweede keer een laag sneeuw en niet zo’n klein beetje ook. Ruim 10 cm ligt er op de bank voor het huis.

Vanmorgen om 11 uur was er nog geen enkele auto langs gekomen. Alle Esplassers laten de baas in de steek en blijven lekker thuis. Zo ook ik.

En aan de lucht te zien zijn we er nog lang niet van af. In tegendeel, er komt vast nog meer.
Als dat maar weer goed komt!

In leven.

We leven nog.
Dat is nu officieel bevestigd door de administratief assistente van de burgemeester. Officieel met handtekening en een ferme stempel.

Ieder jaar krijgen we van het pensioenfonds een briefje waarmee we naar het gemeentehuis moeten om in te laten vullen dat we nog bestaan. Ze zijn blijkbaar erg bang dat ze te lang geld uitkeren aan een niet meer bestaand persoon.
Misschien hebben ze ook wel gelijk, ze hebben het al moeilijk genoeg.

Hierboven een kopie van dat schrijven, zodat jullie je er ook zelf van kunnen overtuigen.

Bonne santée.

Bonne santée, dat hoort hier ook bij de standaard nieuwjaarswens.

Ik werd vorige week op een nacht wakker met een (on)behoorlijke kramp achter mijn schouderblad. Dat duurde een zeker moment, waarna het gelukkig weer weg trok.

Voor alle zekerheid heb ik de volgende morgen toch maar even een afspraak gemaakt met de dokter, je weet maar nooit. Daar zit het hart erg dicht in de buurt.

Het spreekuur van de huisarts zat al mudvol, maar ik kon ’s avonds nog terecht bij zijn collega. Ook goed.
Die goede man heeft me van alle kanten beluisterd en opgemeten maar hij kon eigenlijk geen ongerechtigheid vinden. Hij adviseerde mij om een röntgenfoto te laten maken van de longen. Dat kon ook nog een oorzaak zijn.
Omdat ik er toch was heb ik hem ook verteld van mijn periodieke pijn in mijn rechterbeen. “Vooruit”, zei hij royaal, “ook daar moet maar een foto van komen”.

De volgende morgen heb ik direct gebeld voor een afspraak met het röntgenfotocentrum. En tot mijn verbazing kon ik er al om 11 uur terecht. Ik moest nog opschieten om er op tijd te zijn. Van een wachtlijst hadden ze nog nooit gehoord en dat is wel prettig als je een beetje haast hebt.

Gewapend met die foto’s ben ik weer naar de eigen dokter gegaan om ze te laten bekijken.
Ook hij beluisterde en beklopte me nog een keer. Alles is in prima staat, vertelde hij mij.
Ook de longfoto’s zien er prima uit. Toch wel fijn om te horen.

“Maar…”, zei hij, “die gewrichten en die wervelkolom van jou zitten vol met artrose en je hebt een kronkel in je ruggenwervel”. Vandaar die pijnen.

Artrose, wat mag dat dan wel zijn?
Nou, artrose is een mooi woord voor slijtage, uitsteeksels aan de wervels en die kunnen niet alleen verrekte pijn doen, dat doen ze ook.

“Oh, en wat kunnen we daar dan aan doen?”
“Niets”, was zijn opgewekte antwoord, “als het pijn doet neem je maar een paar aspirientjes en dan gaat het vanzelf weer over.”

Hij beloofde me dat ik er echt wel flink oud mee kon worden, maar zeker niet pijnloos.
Maar ja, een hartkwaal is nog vervelender.

Nieuwjaarsbijeenkomst.

De uitnodiging van het gemeentebestuur hadden we al een poosje geleden onvangen. Een briefje met de beste wensen voor de komende feestdagen en tevens een uitnodiging om zondag 3 januari, vandaag dus, om 12 uur naar de feestzaal te komen voor het uitwisselen van de beste wensen.

En dat doen we graag. Ook al omdat er op de uitnodiging stond dat er een aperitief geschonken zou worden, maar ook, en dat is voor het eerst, dat er een “dinatoire” bij hoorde.

Een aperitief dinatoire, nou, dat moesten we eerst even opzoeken in het woordenboek.
Het bleek dat dit een maaltijd met eenvoudige, voedzame maar vooral ook lekkere hapjes was. Kleine sneetjes brood of toastjes belegd met garnaal, zalm, champignons, ham, foie gras en nog veel meer lekkernijen.
En natuurlijk kon dit alles begoten worden met behoorlijk veel soorten goede wijn.

Aan dit alles mochten we ons tegoed doen na het schudden van vele handen en het uitwisselen van veel bisous en ook weer na de traditionele toespraak van de burgemeester.
Hij vond het ieder jaar weer erg leuk en emotioneel om dat te mogen doen, zei hij. Hij vond het erg fijn burgemeester te mogen zijn van zo’n levendige gemeente.
Ook wenste hij ons natuurlijk een bonne année en ook een bonne santée.
Verder vertelde hij nog dat de financiën van onze gemeente er erg gezond bijstonden. We zijn bijna schuldenvrij. En dat is toch een hele geruststelling, gezien de overdaad op tafel.

Diny schoot de beste man later nog even aan om hem warm te maken voor het idee om de église eens wat vaker te gebruiken voor iets cultureels. Concerten door orkestjes of koren bijvoorbeeld. Die kerk die daar maar leeg staat te staan.
Hij vond dat een prima idee, “organiseer maar wat”, was zijn slimme antwoord.

Na een paar uur gezellig gekeuveld te hebben met onze medeburgers hebben we het feestgedruis toch nog voortijdig verlaten, nog voor dat ook nog de traditionele galette du roi
(3 koningen koek) op tafel kwam.
We hadden al genoeg gegeten en gedronken, vonden wij.

Nieuwjaarsdag.

Ik wil dit jaar goed beginnen door jullie allemaal een fijn, gezond en gelukkig 2010 toe te wensen.
Veul heil en zegen, om het maar eens nostalgisch te zeggen.

Na een, zoals gewoonlijk, enerverende oudejaarsavond gaan we weer over tot de orde van de dag. Je kon trouwens wel horen dat we enkele nieuwe buren hebben. Bleef het andere jaren doodstil om 12 uur ’s nachts, nu hoorden we toch wel degelijk enkele vuurwerk knallen in de buurt. Verder viel het met de rellen 100 procent mee, dit jaar.

Wij brachten de avond door met o.a. het kijken naar een zo mooi mogelijk televisieprogramma. En dat valt nog niet mee.
Je staat versteld van de humor die ons wordt voorgeschoteld. We hebben 5 franse zenders, en alle 5 hebben ze een zelfde programma, Le grand bêtisier 2009, dat gaat over missers in de omroepwereld. Presentatoren die niet bijkomen van het lachen, artiesten die struikelen en meer van dat soort spectaculaire dingen. En daar wordt dan door een panel van een stuk of 5 bekende Fransen over nagepraat en gelachen. En dat 2,5 uur lang!
Gelukkig zenden al die zenders dat nog net niet tegelijk uit.

Terwijl Diny gisteren dus druk was met haar cijfers en bedragen voor de belasting, ben ik vandaag weer bezig geweest met mijn brandhout. En dat is minstens zo belangrijk. Als ik dat een jaar vergeet komen we uiteindelijk in de kou te zitten.
Ik ga dagelijks een keer met de trekker naar ons bosje waar een paar omgewaaide bomen en veel dunne dode boompjes lagen en stonden te wachten om door mij opgehaald te worden.

Binnenkort gaan er daar ook nog een paar volwassen bomen tegen de vlakte, dan krijgen de jonge boompjes ook een kans om groter te groeien. Maar dat kan ook nog wel volgende winter worden, dat is nog niet zeker.