Wat voor de één vervelend is, is soms een geluk voor de ander.
Hoe ik op zo’n diepe gedachte kom?
Nou, zoals ik al eerder heb geschreven hadden we enkele jonge haantjes. Hadden ja, want een aantal zijn er al op en waren erg lekker.
Eentje loopt er nog en die had ik plechtig beloofd dat hij de volgende week aan de beurt zou zijn.
Maar wat gebeurt er vandaag?
Vanmorgen heb ik nog met veel genoegen naar de grote volwassen Marans haan staan kijken die daar buiten loopt te scharrelen met zijn harem. Een mooi beestje, prachtig in de veren. Leuk om te zien.
Wat schets mijn verbazing toen ik vanmiddag na het nuttigen van de traditionele zaterdagpizza weer buiten kwam? Die prachtig mooie, grote haan ligt dood in het weiland. Zo maar.
Hoe kan dat nu? Er was niets aan te zien, geen wond door een aanval van wat dan ook, niets. Gewoon dood.
En de bofkont is het jonge haantje. Hij mag de plaats van zijn vader innemen en hopen op een lang en gelukkig leven.
