Extra-ordinaire. Zo mogen we het wel noemen.
Natuurlijk had ik het gisteren al voorspeld, er komt nog meer.
En dat was ook zo, want inmiddels meet ik een laag van 25 cm sneeuw op het bankje voor het huis. En er valt nog steeds een beetje.
En dat is toch in zeker 17 jaar niet voorgekomen. Tenminste dat stond in de krant toen ze schreven over 10 cm sneeuw in Toulouse. Dat is al veel voor die regio.
En dan gaat het ook nog een beetje waaien en dan krijg je van die fijne stuifduinen waar je zo mooi in vastloopt met de auto. Het doet me een beetje denken aan die gedenkwaardige winter van 1979 in Groningen. Dat waren nog eens tijden.
Er komt hier dan ook geen hond voorbij, vandaag. Ja, twee keer een paar wandelaars die van het winterweer willen genieten, dat is alles.
We zullen volgende week toch weer eens naar het dorp moeten om voorraden in te slaan bij de supermarkt.
Maar ik zag op het journaal dat diverse winkels in Frankrijk te kampen hebben met lege schappen. Er is geen aanvoer vanwege de onbegaanbare wegen.
We kunnen nog wel even vooruit. Er liggen nog genoeg aardappels op voorraad en er lopen nog een paar malse haantjes in het hok. Het grootste probleem is dat ik mijn borrelnootjes moet missen waar ik me altijd in het weekend op trakteer. Maar daar kom ik overheen.
Het zal toch ooit wel weer eens gaan dooien, neem ik aan.
