Bonne santée, dat hoort hier ook bij de standaard nieuwjaarswens.
Ik werd vorige week op een nacht wakker met een (on)behoorlijke kramp achter mijn schouderblad. Dat duurde een zeker moment, waarna het gelukkig weer weg trok.
Voor alle zekerheid heb ik de volgende morgen toch maar even een afspraak gemaakt met de dokter, je weet maar nooit. Daar zit het hart erg dicht in de buurt.
Het spreekuur van de huisarts zat al mudvol, maar ik kon ’s avonds nog terecht bij zijn collega. Ook goed.
Die goede man heeft me van alle kanten beluisterd en opgemeten maar hij kon eigenlijk geen ongerechtigheid vinden. Hij adviseerde mij om een röntgenfoto te laten maken van de longen. Dat kon ook nog een oorzaak zijn.
Omdat ik er toch was heb ik hem ook verteld van mijn periodieke pijn in mijn rechterbeen. “Vooruit”, zei hij royaal, “ook daar moet maar een foto van komen”.
De volgende morgen heb ik direct gebeld voor een afspraak met het röntgenfotocentrum. En tot mijn verbazing kon ik er al om 11 uur terecht. Ik moest nog opschieten om er op tijd te zijn. Van een wachtlijst hadden ze nog nooit gehoord en dat is wel prettig als je een beetje haast hebt.
Gewapend met die foto’s ben ik weer naar de eigen dokter gegaan om ze te laten bekijken.
Ook hij beluisterde en beklopte me nog een keer. Alles is in prima staat, vertelde hij mij.
Ook de longfoto’s zien er prima uit. Toch wel fijn om te horen.
“Maar…”, zei hij, “die gewrichten en die wervelkolom van jou zitten vol met artrose en je hebt een kronkel in je ruggenwervel”. Vandaar die pijnen.
Artrose, wat mag dat dan wel zijn?
Nou, artrose is een mooi woord voor slijtage, uitsteeksels aan de wervels en die kunnen niet alleen verrekte pijn doen, dat doen ze ook.
“Oh, en wat kunnen we daar dan aan doen?”
“Niets”, was zijn opgewekte antwoord, “als het pijn doet neem je maar een paar aspirientjes en dan gaat het vanzelf weer over.”
Hij beloofde me dat ik er echt wel flink oud mee kon worden, maar zeker niet pijnloos.
Maar ja, een hartkwaal is nog vervelender.
